Efrem Syryjczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święty
Efrem Syryjczyk
ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ
diakon
Wyznawca
doktor Kościoła
święty mnich
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

ok. 305
Nisibis

Data i miejsce śmierci

9 czerwca 373
Edessa

Czczony przez

Kościół katolicki,
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

9 czerwca[a],
28 stycznia[b]
10 lutego[c]

Atrybuty

księga, zwój, krowa[1]

Patron

duchowych przywódców

Szczególne miejsca kultu

Syria

Efrem Syryjczyk, św. Efrem (aram. ‏ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ‎, Ap̄rêm Sûryāyâ; gr. Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, Efraim ho Syros; łac. Ephraem Syrus, cs. преподобный Ефре́м Си́рин; ur. ok. 305 w Nisibis, zm. 9 czerwca 373 w Edessie) – kaznodzieja, diakon, poeta, komentator Pisma Świętego, piszący w języku syryjskim[2], święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, Wyznawca[3], święty mnich[4] i Doktor Kościoła, zaliczany do wielkich Ojców Kościoła oraz pustyni, przez swoją działalność poetycko-teologiczną kojarzony zwłaszcza z Wielkim Postem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był pogański kapłan. W młodości św. Efrem został wygnany z domu za sympatię do chrześcijan. Otrzymał schronienie u św. Jakuba, a w wieku 18 lat przyjął chrzest. Następnie podjął życie zakonne i został wyświęcony na diakona[5]. Nauczał w szkole teologicznej w Nisibis. Zwalczał m.in. poglądy manichejczyków. Ułożył pieśni, nazwane Carmina Nisibena, wśród których kantyki nr 43–51 bronią wiary w zmartwychwstanie przeciw Bardesanowi, a także Manesowi i Marcjonowi[6].

W 363 roku przeniósł szkołę do Edessy z powodu zajęcia jego rodzinnego miasta przez Persów.

Efrem krzewił kult maryjny oraz kierował ruchem monastycznym na Wschodzie, zwalczał też istniejące wówczas herezje, szczególnie orygenizm i arianizm. Był pierwszym wielkim pisarzem wczesnochrześcijańskim, który opowiedział się za uznaniem dogmatu o niepokalanym poczęciu Maryi[2]. Był autorem wielu pism egzegetycznych, dogmatyczno-polemicznych, ascetycznych i liturgicznych. Nazywany Prorokiem Syryjczyków, syryjskim Eliaszem, Kolumną Kościoła, Harfą Ducha Świętego.

W latach 1732–1736 ukazały się drukiem główne jego prace (w sześciu tomach pod redakcją Assemaniego) pt. Opera omnia graeca, latina et syria („Dzieła wszystkie greckie, łacińskie i syryjskie”).

Kult[edytuj | edytuj kod]

Efrem został ogłoszony doktorem Kościoła przez papieża Benedykta XV.

Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (9 czerwca) zaś w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego 18 czerwca[7]. Cerkiew prawosławna wspomina świętego mnicha 28 stycznia[8] (10 lutego według kalendarza gregoriańskiego).


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wiesław Aleksander Niewęgłowski: Leksykon świętych. Warszawa: Świat Książki, 2006, s. 92. ISBN 978-83-247-0574-0.
  2. a b Efrem Syryjczyk, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-11-16].
  3. Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 506. ISBN 978-83-7318-736-8.
  4. kategorie i tytuły świętych prawosławnych
  5. Hugo Hoever (SOCist): Żywoty świętych Pańskich na każdy dzień roku. (tłum. Zbigniew Pniewski). Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 1989, s. 204.
  6. Wydanie krytyczne: G. Bickell, Lipsk 1866; por. G. Bardy: Manichéisme, sources chrétiennes. W: Dictionnaire de théologie catholique (DTC). A. Vacant, E. Mangenot, É. Amann (red.). T. 9. Paryż: 1927, s. kol. 1855. (fr.).
  7. Kalendarz Liturgiczny Zwyczajnej i Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego, www.komsta.net [dostęp 2021-06-18].
  8. podwójne datowanie

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródła internetowe[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]