Konkurs Piosenki Eurowizji 1960
| |||||
| Informacje ogólne | |||||
| Finał | 29 marca 1960 | ||||
| Miejsce | Royal Festival Hall, Londyn (Wielka Brytania) | ||||
| Nadawca | British Broadcasting Corporation (BBC) | ||||
| Prowadzący | Jacqueline Joubert | ||||
| Informacje dodatkowe | |||||
| Reżyser | Innes Lloyd | ||||
| Główny dyrygent | Eric Robinson | ||||
| Występ interwałowy | Orkiestra Erica Robinsona | ||||
| Uczestnicy | |||||
| Debiut |  Norwegia
| ||||
| Powrót |  Luksemburg
| ||||
| Łącznie | 13 reprezentacji | ||||
| |||||
| Głosowanie | |||||
| Każdy kraj wyznaczał 10-osobową komisję jurorską, która przyznawała ulubionej piosence po jednym punkcie. | |||||
| Zwycięzca |  Francja
| ||||
| Reprezentant | Jacqueline Boyer | ||||
| Piosenka | „Tom Pillibi” | ||||
| Muzyka | André Popp | ||||
| Tekst | Pierre Cour | ||||
| Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
| |||||
5. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany we wtorek, 29 marca 1960 w Royal Festival Hall w Londynie. Organizatorem konkursu był brytyjski nadawca publiczny British Broadcasting Corporation (BBC). Koncert poprowadziła dziennikarka telewizyjna Katie Boyle.
Finał konkursu wygrała Jacqueline Boyer, reprezentantka Francji z piosenką „Tom Pillibi” autorstwa André'a Poppa i Pierre'a Coura, za którą otrzymała łącznie 32 punkty.
Spis treści
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Od 1957 obowiązuje zasada, że kraj, którego reprezentant wygra finał konkursu, ma pierwszeństwo w organizacji następnej koncertu finałowego[1]. Pomimo zwycięstwa Holandii w konkursie w 1959, krajowy nadawca Nederlandse Omroep Stichting (NOS) zrezygnował z funkcji organizacji widowiska. Odpowiedzialność za zorganizowanie 5. Konkursu Piosenki Eurowizji przypadła brytyjskiemu nadawcy British Broadcasting Corporation (BBC)[2].
Telewizja przygotowała koncert w mieszczącej prawie trzy tysiące miejsc Royal Festival Hall wybudowanej w dzielnicy South Bank niedaleko Tamizy[3] w Londynie. Miasto obecnie jest jednym z największych ośrodków medialnych i kulturalnych w Europie: na terenie Londynu znajduje się opera Covent Garden, słynne orkiestry (London Symphony Orchestra, BBC Orchestra i London Philharmonic Orchestra) oraz teatry (w tym m.in. National Theatre Miasto)[4].
Przebieg konkursu[edytuj | edytuj kod]
Dyrygenci[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Każdemu reprezentantowi towarzyszyła orkiestra, którą kierował wyznaczony przez kraj dyrygent. Głównym dyrygentem konkursu był Eric Robinson. W 1960 roku funkcje dyrygentów pełnili[2]:
- Eric Robinson:
- Wielka Brytania
- Luksemburg
- Wielka Brytania
- Thore Ehrling
- Szwecja
- Kai Mortensen
- Dania
- Henri Segers
- Belgia
- Cinico Angelini
- Włochy
- Dolf van der Linden
- Holandia
- Øivind Bergh
- Norwegia
- Robert Stolz
- Austria
- Raymond Lefèvre
- Monako
- Cédric Dumont
- Szwajcaria
- Franck Pourcel
- Francja
- Franz Josef Breuer
- Niemcy
Kraje uczestniczące[edytuj | edytuj kod]
Na konkursie w 1960 roku wzięło udział 13 krajów, w tym debiutująca Norwegia oraz nadawcą z Luksemburga, który powrócił do stawki konkursowej po rocznej przerwie[5].
Powracający artyści[edytuj | edytuj kod]
Podczas 5. Konkursu Piosenki Eurowizji po raz trzeci w stawce konkursowej znalazł się Fud Leclerc, który wcześniej reprezentował Belgię podczas koncertów finałowych w konkursie w 1956 i 1958 roku[5].
Wyniki[edytuj | edytuj kod]
Finał[edytuj | edytuj kod]
| L.p. | Kraj | Język[6] | Artysta | Piosenka | Miejsce | Punkty |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  Wielka Brytania
|
angielski | Bryan Johnson | „Looking High, High, High” | 2 | 25 |
| 2 |  Szwecja
|
szwedzki | Siw Malmkvist | „Alla andra får varann” | 10 | 4 |
| 3 | Luksemburg
|
luksemburski | Camillo Felgen | „So laang we's du do bast” | 13 | 1 |
| 4 |  Dania
|
duński | Katy Bødtger | „Det var en yndig tid” | 10 | 4 |
| 5 |  Belgia
|
francuski | Fud Leclerc | „Mon amour pour toi” | 6 | 9 |
| 6 | Norwegia
|
norweski | Nora Brockstedt | „Voi-Voi” | 4 | 11 |
| 7 |  Austria
|
niemiecki | Harry Winter | „Du hast mich so fasziniert” | 7 | 6 |
| 8 |  Monako
|
francuski | François Deguelt | „Ce soir-là” | 3 | 15 |
| 9 |  Szwajcaria
|
włoski | Anita Traversi | „Cielo e terra” | 8 | 5 |
| 10 |  Holandia
|
niderlandzki | Rudi Carrell | „Wat een geluk” | 12 | 2 |
| 11 |  RFN
|
niemiecki | Wyn Hoop | „Bonne nuit, ma chérie” | 4 | 11 |
| 12 |  Włochy
|
włoski | Renato Rascel | „Romantica” | 8 | 5 |
| 13 | Francja
|
francuski | Jacqueline Boyer | „Tom Pillibi” | 1 | 32 |
Legenda:
1. miejsce
Tabela punktacyjna finału[edytuj | edytuj kod]
| Jury | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ||
|
Wielka Brytania | 1 | 5 | 1 | 2 | 3 | 1 | 4 | 5 | 1 | 2 | |||
| Szwecja | 1 | 1 | 2 | |||||||||||
| Luksemburg | 1 | |||||||||||||
| Dania | 1 | 1 | 2 | |||||||||||
| Belgia | 4 | 1 | 1 | 3 | ||||||||||
| Norwegia | 1 | 2 | 1 | 1 | 4 | 1 | 1 | |||||||
| Austria | 2 | 2 | 1 | 1 | ||||||||||
| Monako | 1 | 1 | 2 | 1 | 7 | 3 | ||||||||
| Szwajcaria | 1 | 1 | 2 | 1 | ||||||||||
| Holandia | 1 | 1 | ||||||||||||
| Niemcy | 1 | 2 | 2 | 2 | 4 | |||||||||
| Włochy | 1 | 1 | 2 | 1 | ||||||||||
| Francja | 5 | 4 | 1 | 4 | 3 | 5 | 1 | 5 | 1 | 2 | 1 | |||
| |
||||||||||||||
Międzynarodowi nadawcy i głosowanie[edytuj | edytuj kod]
Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1960 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego koncertu, który relacjonował w ojczystym języku przebieg konkursu. Nazwiska każdego z nich również są podane poniżej[7]
Kolejność głosowania i krajowi sekretarze[edytuj | edytuj kod]
Francja - nieznany
Włochy - Enzo Tortora
Niemcy- nieznany
Holandia - Siebe van der Zee[8]
Szwajcaria - Boris Acquadro
Monako - nieznany
Austria - nieznany
Norwegia - Kari Borg Mannsåker
Belgia - Arlette Vincent
Dania - Bent Henius
Luksemburg - nieznany
Szwecja - Tage Danielsson
Wielka Brytania - Nick Burrell-Davis[9]
Komentatorzy[edytuj | edytuj kod]
- Austria - Emil Kollpacher (ORF)
- Belgia - Nic Bal (NIR), Georges Désir (INR)[9]
- Dania - Sejr Volmer-Sørensen (Statsradiofonien TV)
Finlandia - Aarno Walli (Suomen Televisio)- Francja - Pierre Tchernia (RTF)
- Holandia - Piet te Nuyl[10] (NTS)
- Luksemburg - Jacques Navadic (Télé-Luxembourg)
- Monako - Pierre Tchernia (Télé Monte Carlo)
- Niemcy - Wolf Mittler (Deutsches Fernsehen)
- Szwajcaria - Theodor Haller (TV DRS), Georges Hardy (TSR)
- Szwecja - Jan Gabrielsson[11]
- Włochy - Giorgio Porro (Programma Nazionale)
- Wielka Brytania - David Jacobs (BBC Television Service), Pete Murray (BBC Light Programme)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eurowizja 1960 - Londyn, Wlk. Brytania (pol.). www.eurowizja.info. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ a b Eurovision Song Contest 1960 (ang.). W: Europejska Unia Nadawców [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ Royal Festival Hall - Southbank Centre (ang.). southbankcentre.co.uk. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ Londyn - O Londynie. londyn.webd.pl. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ a b Eurovision Song Contest 1960 (ang.). W: Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ Diggiloo Thrush - Eurovision Song Contest 1960 (ang.). diggiloo.net. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ Eurovision 1960 Cast and Crew. IMDb. [dostęp 2013-05-02].
- ↑ "Toch geen geluk voor Rudi", Nieuwe Leidsche Courant, 30 marca 1960
- ↑ a b Gordon Roxburgh "Songs For Europe The United Kingdom at The Eurovision Song Contest Volume One: The 1950s and 1960s", Telos, UK, 2012, str. 216 ISBN 978-1-84583-065-6
- ↑ Nederlandse televisiecommentatoren bij het Eurovisie Songfestival (niderl.). W: Eurovision Artists [on-line].
- ↑ Leif Thorsson. Melodifestivalen genom tiderna (2006), str. 26. Sztokholm: Premium Publishing AB. ISBN 91-89136-29-2
| |||||||||||||||||
