Metro w Kijowie
| ||
| metro | ||
 Logo metra w Kijowie | ||
| ||
| Państwo |  Ukraina
| |
| Lokalizacja | Kijów | |
| Operator | Kyjiwśkyj Metropoliten | |
| Liczba linii | 3 | |
| Lata funkcjonowania | od 1960 | |
| Dzienna liczba pasażerów |
1,36 mln (2018) | |
| Roczna liczba pasażerów |
498,07 mln (2018) | |
| Infrastruktura | ||
 Aktualny plan linii kijowskiego metra | ||
| Długość sieci | 67,6 km | |
| Rozstaw szyn | 1520 mm | |
| Liczba stacji | 52 pasażerskich | |
| Tabor | ||
| Liczba pojazdów | 824 pociągów | |
| Strona internetowa | ||
Portal  Transport szynowy
| ||
Metro w Kijowie (ukr. Київський Метрополітен) – system kolei miejskiej, głównie podziemnej, zlokalizowany w Kijowie. Pierwsza pod względem liczby stacji i długości miejska kolej podziemna Ukrainy. Jest to pierwszy tego typu środek transportu powstały na Ukrainie oraz historycznie trzeci w byłym ZSRR. Stacja Arsenalna (ukr. Арсенальна), znajdująca się na linii Swiatoszyńsko-Browarskiej, jest najgłębiej położonym pod powierzchnią gruntu tego typu obiektem na świecie – 105 metrów[1].
Stacje Metra[edytuj | edytuj kod]
Przykładowe stacje metra[edytuj | edytuj kod]
Wyrłycia
Demijiwśka
Hołosijiwśka
Boryspilśka
Historia[edytuj | edytuj kod]
Plany i budowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze plany stworzenia w Kijowie metra powstały już około 1884 roku. Planowana linia miała połączyć Chreszczatyk (okolice dzisiejszego bazaru Besarabka) z placem Pocztowym. Niestety wówczas miasto nie było w stanie sfinansować tak poważnej inwestycji. Do planów powrócono w 1916 roku, wówczas inwestycję zobowiązała się sfinansować Amerykańsko-Rosyjska Izba Przemysłowa. Mimo przewrotu bolszewickiego prowadzono prace projektowe. Jednak wraz z upadkiem rządu zwolennika metra, hetmana Pawło Skoropadskiego plany budowy upadły. Powrócono do nich pod koniec lat 30. XX wieku, gdy m.in. w Moskwie metro już stanowiło filar komunikacji miejskiej. Jednak rozpoczęte prace przerwała II wojna światowa. Zaraz po zakończeniu wojny, w 1945 roku utworzono firmę Kyjiwmetrobud (ukr. Київметробуд), która przystąpiła do realizacji projektu. Dnia 6 listopada 1960 roku uruchomiono pierwszy odcinek linii Swiatoszynśko-Browarśkiej (ukr. Святошинсько-Броварська). Oddany do użytku odcinek miał pięć stacji:
- Wokzalna,
- Uniwersytet,
- Chreszczatyk,
- Arsenalna,
- Dnipro.
W 1965 roku wybudowano most przez Dniepr, który połączył lewobrzeżną dzielnicę Darnycia z centrum miasta. Linię tę rozbudowano w 1971 roku doprowadzając ją do dzielnicy Swiatoszyn. Linia ta otrzymała kolor czerwony. Drugą linię otwartą w 1976; otrzymała kolor niebieski i zwana była Kureniwśko-Czerwonoarmijśką (Куренівсько-Червоноармійська). Łączyła ona północne i południowe prawobrzeżne dzielnice z centrum miasta. W 1980 roku nastąpiła jej rozbudowa do dzielnicy Obołoń. Trzecią linię, zieloną, czyli Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська) otworzono w 1989 roku. W roku 1990 po wybudowaniu nowego mostu nad Dnieprem przedłużono ją do dzielnicy Charkiwśkyj Masyw. 23 maja 2008 roku została otwarta stacja Czerwonyj chutir.
Opłaty za przejazd[edytuj | edytuj kod]
Opłaty uiszczane są przez wrzucenie plastikowego żetonu przed zjazdem do tunelu. Opłata jest niezależna od przejechanego dystansu, ani od ilości przesiadek i wynosi 8 UAH (stan na styczeń 2020). Żetony sprzedawane są w automatach i kasach znajdujących się na terenie wszystkich stacji metra. W ramach przemieszczania się można korzystać z karty miejskiej.
Linie[edytuj | edytuj kod]
Linie i spis stacji[edytuj | edytuj kod]
| # | Nazwa linii | Otwarta | Rok ostatniego wydłużenia linii | Długość | Liczba stacji |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Swiatoszynśko-Browarśka (Святошинсько-Броварська) | 6.11.1960 | 2003 | 22,75 km | 18 |
| 2 | Linia Obołonśko-Teremkiwśka (Оболонсько-Теремківська лінія) | 17.12.1976 | 2013 | 20,95 km | 18 |
| 3 | Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська) | 31.12.1989 | 2008 | 23,9 km | 16 |
Linia Swiatoszynśko-Browarśka (Святошинсько-Броварська)[edytuj | edytuj kod]
- Akademmisteczko (ukr. Академмістечко)
- Żytomyrska (ukr. Житомирська)
- Swiatoszyn (ukr. Святошин)
- Nywky (ukr. Нивки)
- Berestejska (ukr. Берестейська)
- Szulawska (ukr. Шулявська)
- Politechnicznyj instytut (ukr. Політехнічний інститут)
- Wokzalna (ukr. Вокзальна)
- Uniwersytet (ukr. Університет)
- Teatralna (ukr. Театральна)
- Chreszczatyk (ukr. Хрещатик)
- Arsenalna (ukr. Арсенальна)
- Dnipro (ukr. Дніпро)
- Hidropark (ukr. Гідропарк)
- Liwobereżna (ukr. Лівобережна)
- Darnycia (ukr. Дарниця)
- Czernihiwska (ukr. Чернігівська)
- Lisowa (ukr. Лісова)
Linia Obołonśko-Teremkiwśka (Оболонсько-Теремківська лінія)[edytuj | edytuj kod]
- Teremki (ukr. Теремки)
- Ipodrom (ukr. Іподром)
- Wystawkowyj centr (ukr. Виставковий центр)
- Wasylkiwśka (ukr. Васильківська)
- Hołosijiwśka (ukr. Голосіївська)
- Demijiwśka (ukr. Деміївська)
- Łybidśka (ukr. Либідська)
- Pałac „Ukraina” (ukr. Палац „Україна”)
- Olimpijska (ukr. Олімпійська)
- Płoszcza Lwa Tołstoho (ukr. Площа Л. Толстого)
- Majdan Nezałeżnosti (ukr. Майдан Незалежності)
- Posztowa płoszcza (ukr. Поштова площа)
- Kontraktowa płoszcza (ukr. Контрактова площа)
- Tarasa Szewczenka (ukr. Тараса Шевченка)
- Poczajna (ukr. Почайна)
- Obołoń (ukr. Оболонь)
- Mińska (ukr. Мінська)
- Herojiw Dnipra (ukr. Героїв Дніпра)
Linia Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська)[edytuj | edytuj kod]
- Syreć (ukr. Сирець)
- Dorohożyczi (ukr. Дорогожичі)
- Łukjaniwśka (ukr. Лук'янівська)
- Lwiwśka brama (ukr. Львівська брама) nieczynna
- Zołoti worota (ukr. Золоті ворота)
- Pałac sportu (ukr. Палац спорту)
- Kłowśka (ukr. Кловська)
- Peczerśka (ukr. Печерська)
- Drużby narodiw (Дружби народів)
- Wydubyczi (ukr. Видубичі)
- Sławutycz (ukr. Славутич)
- Osokorky (ukr. Осокорки)
- Pozniaky (ukr. Позняки)
- Charkiwśka (ukr. Харківська)
- Wyrłycia (ukr. Вирлиця)
- Boryspilśka (ukr. Бориспільська)
- Czerwonyj chutir (ukr. Червоний хутір)
Tabor[edytuj | edytuj kod]
Metro kijowskie jest obsługiwane przez tabor wyprodukowany w Związku Radzieckim i w dzisiejszej Rosji przez zakłady z Petersburga (Leningradu) i z zakładów w Mytiszczach koło Moskwy. Są to wagony typu:
- 81-714 (model z 1976 roku),
- 81-717 (model z 1976 roku),
- 81-501 i 81-502 (model z 1978 roku),
- 81-553, 81-554 i 81-555 (model z 2005 roku).
Plany na przyszłość[edytuj | edytuj kod]
Zgodnie z projektem planu rozwoju Kijowa do 2025 roku[2], opracowanym przez „Instytut ogólnego planu Kijowa” w 2011 roku planuje się budowę nowej linii metra od masywu Trojeszina do lotniska w Kijowie, przedłużenie linii Syrećko-Peczerśkiej do masywu Winogradar. Planowana jest też budowa zajezdni na linii Obołonśko-Teremkiwśkiej za stacją Teremki. Przewiduje się także budowę węzłów przesiadkowych w pobliżu stacji kolei miejskich. W 2020 roku nowe poręcze zostały zamontowane w trybie testowym, w przyszłości planowane jest ich stosowanie we wszystkich pociągach[3].
Linia Swiatoszynśko-Browarśka (Святошинсько-Броварська)[edytuj | edytuj kod]
- Na stacji Wokzalna (Вокзальна) planowane jest budowa drugiego wyjścia[4]. Wstępnie planowane jest przedłużenie linii do osiedla Nowobelici.
Linia Obołonśko-Teremkiwśka (Оболонсько-Теремківська)[edytuj | edytuj kod]
- W roku 2007 planowano, że linia ta ma zostać wydłużona o 2 stacje (2,2 km) od stacji Wystawkowyj centr (Виставковий центр) do stacji Teremky (Теремки) (w latach 2011-2012).
Syrećko-Peczerśka (Сирецько-Печерська)[edytuj | edytuj kod]
- W roku 2007 planowano, że linia ta ma zostać wydłużona o 1 stację (1,14 km) od stacji Boryspilśka (Бориспільська) do stacji Czerwonyj chutir (Червоний хутір) wraz ze stacją techniczno-postojową Charkiwśke (Харківське) (w latach 2004-2008).
- W roku 2007 planowano, że na stacji Lwiwśka brama (Львівська брама) ma powstać wyjście (w latach 2009-2011).
Linia Podilśko-Wyhuriwśka (Подільсько-Вигурівська)[edytuj | edytuj kod]
- W roku 2007 planowano, że linia ta ma być budowana i otwarta na odcinku od stacji Hłyboczyćka (Глибочицька) do stacji Rajdużna (Райдужна) (6 stacji, 8,37 km) w latach 2007-2011.
Linia Liwobereżna (Лівобережна)[edytuj | edytuj kod]
- W roku 2007 planowano, że linia ta ma być budowana na odcinku od stacji Wułycja Myłosławśka (Вулиця Милославська) do stacji Prospekt Watutina (Проспект Ватутіна) (6 stacji, 5,65 km) wraz ze stacją techniczno-postojową Trojeszczyna (Троєщина) w latach 2008-2011. w roku 2007 planowano, że linia ta nie będzie przecinać Dniepru – cała jej trasa będzie przebiegać po lewym brzegu rzeki.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Najgłębsza stacja metra – C12 Nowy Świat, www.geotekst.pl, 11 marca 2012 [dostęp 2020-06-10].
- ↑ «Схема рейкового пассажирского транспорта» на сайте КО «Институт Генерального плана г. Киева» (ukr.)
- ↑ Kyiv-future, Nowe poręcze w kijowskim metrze, kyiv-future.com.ua [dostęp 2020-12-17] (ukr.).
- ↑ Другий вихід на ст. "Вокзальна", web.archive.org, 15 października 2010 [dostęp 2020-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2010-10-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- O. Aleksejczuk „Kijów i Okolice”, wyd. Pascal 2006
- Oficjalna strona metra Kijowskiego (link poniżej)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna Strona kijowskiego metra
- FastMetro Schematy i rozkład stacji Metra w Kijowie
- Олег Тоцкий, Метро, которого нет: "Золотые ворота" - z historii kijowskiego metra
- Schemat linii metra w Kijowie z zaznaczonym układem torów 3. https://kyiv-future.com.ua/uk/novi-poruchni-u-kiyivskomu-metro
