7 Dywizja Piechoty (III Rzesza): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Zmienilem Reconnaissance (nazwa ang.) na Aufklarungs (prawidlowo po niem.), zmiany merytoryczne |
|||
Linia 79: | Linia 79: | ||
[[Kategoria:Dywizje piechoty III Rzeszy]] |
[[Kategoria:Dywizje piechoty III Rzeszy]] |
||
[[de:7. Infanterie-Division (Wehrmacht)]] |
|||
[[en:7th Infantry Division (Germany)]] |
|||
[[fr:7e division d'infanterie (Allemagne)]] |
|||
[[pt:7ª Divisão de Infantaria (Alemanha)]] |
[[pt:7ª Divisão de Infantaria (Alemanha)]] |
||
[[ru:7-я пехотная дивизия (Германия)]] |
[[ru:7-я пехотная дивизия (Германия)]] |
Wersja z 12:05, 19 paź 2010
7 (Bawarska) Dywizja Piechoty, niem. 7. Infanterie-Division – niemiecki związek taktyczny, utworzony w 1935 w Monachium (stąd nieoficjalne określenie: "Bawarska" w nazwie). Weszła w skład Grupy Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta.
Dowódcy
- gen. Eugen Ott (1 września 1939 - 30 września 1939)
- gen. Eccard Freiherr von Gablenz (30 września 1939 - 13 grudnia 1941)
- gen. Hans Jordan (13 grudnia 1941 - 1 listopada 1942)
- gen. Fritz-Georg von Rappard (1 listopada 1942 - 2 października 1943)
- gen. Carl André (2 października 1943 - 30 listopada 1943)
- gen. Gustav Gihr (30 listopada 1943 - 9 grudnia 1943)
- gen. Hans Traut (9 grudnia 1943 - 15 lutego 1944)
- gen. Fritz-Georg von Rappard (15 lutego 1944 - sierpień 1944)
- gen. Alois Weber sierpień 1944 - sierpień 1944)
- gen. Fritz-Georg von Rappard (sierpień 1944 - luty 1945)
- gen. Rudolf Noak (luty 1945 - 8 maja 1945)
Rejony operacji
- Polska (wrzesień 1939 - maj 1940)
- Francja (maj 1940 - czerwiec 1940)
- Niemcy (czerwiec 1940 - czerwiec 1941)
- Front wschodni, odcinek środkowy (czerwiec 1941 - luty 1945)
- Gdańsk (luty 1945 - maj 1945)
Skład dywizji
- 19 Pułk Piechoty (niem. 19. Infanterie-Regiment)
- 61 Pułk Piechoty (niem. 61. Infanterie-Regiment)
- 62 Pułk Piechoty (niem. 62. Infanterie-Regiment)
- 7 Zmotoryzowany Batalion Przeciwpancerny (niem. 7. Panzerabwehr Bataillon (mot))
- 7 Batalion Rozpoznawczy (niem. 7. Aufklarungs Bataillon)
- 7 Pułk Artylerii (niem. 7. Artillerie-Regiment)
- 1. batalion
- 2. batalion
- 3. batalion
- 1 / 43 Pułku Artylerii
- 7 Rezerwowy Batalion Polowy (niem. 7. Feldersatz Bataillon)
- 7 Batalion Łączności
- 7 Batalion Saperów (niem. 7. Pionier Bataillon)
- jednostki zaopatrzeniowe
Wrzesień 1939
Początek walk
1 września 1939 7 Bawarska Dywizja Piechoty pod dowództem gen. bryg. Eugena Otta przekroczyła granicę polską w Zwardoniu. Potężne uderzenie, wspólnie ze swoim pododdziałem, dzielnie odpierał por. Talarek. Realizując rozkaz przełożonego, pod naporem przeważających sił przeciwnika, zmuszony był wycofać się jednak w rejon Baraniej Góry.
2 września 1939 w godzinach rannych nastąpiło kolejne uderzenie 7 Bawarskiej Dywizji Piechoty w rejonie Ujsół, Milówki i Kamesznicy w Beskidzie Żywieckim oraz w rejonie Istebnej, Koniakowa w Beskidzie Śląskim. Natarcie to przypłacili jednak Niemcy niemałą ceną, pozostawiając w Ujsołach, Rajczy, Nieledwi i Kamesznicy ponad 50 zabitych, a także zniszczono dużo sprzętu bojowego (głównie samochodów opancerzonych). O godz. 11.00 natarcie oddziałów 7 Dywizji Piechoty zostało zatrzymane w Milówce.
Szturm fortów w Węgierskiej Górce
Oddziały niemieckie po przegrupowaniu ponowiły atak. W ramach artyleryjskiego przygotowania posypała się lawina pocisków i zapłonęły pierwsze chałupy.
W pół godziny później do ataku ruszyła piechota niemiecka, która wkrótce znalazła się na przedpolach schronów bojowych w Węgierskiej Górce. 17 tys. żołnierzy 7. Bawarskiej Dywizji Piechoty szturmowało maleńki oddział polski, któremu udało się rozpędzić i odeprzeć pierwszą falę uderzenia celnym ogniem ckm-ów.
Niemcy zaczęli rozważniej podchodzić do kwestii i planów ataku, decydując się na zdobywanie poszczególnych schronów po kolei. Taktyka ta, której kluczowym punktem były grupy szturmowe wspomagane przez saperów, nie dała spodziewanych efektów. I tak ataki trwały aż do późnych godzin nocnych. Płk Gaładyk dopiero wieczorem wydał rozkazał wycofanie się obrońcom. Załoga fortu "Waligóra" (dow. por. Leopold Galocz) zmuszona była do wycofania się z powodu braku amunicji. Walki trwały 8 godzin, po czym opór stawiły 2 forty w Węgierskiej Górce "Włóczęga" (dow. ppor. Marian Małkowski) i "Wędrowiec" (dow. kpt. T. Semik), oraz 1 i 2 kompania strzelecka baonu "Berezwecz" (mjr Kazimierz Czarkowski), do których nie dotarł rozkaz wycofania się.
Rankiem 3 września 1939 kpt. Semik zabronił prowadzenia ognia z wierzchu fortu i korzystał jedynie z ckm i działka 37 mm zamocowanych w ambrazurach. Rozkazu tego nie wykonał jego zastępca sierżant Raczyński i zginął przeszyty ogniem ciężkiego karabinu maszynowego.
Potyczka we wsi Lipowa
Rozbite oddziały Batalionu KOP "Berezwecz" i skompletowane pod dowództwem kpt. Wajdowicza w ciągu nocy z 2 na 3 września 1939 i dalej w ciągu dnia 3 września stoczyły jeszcze potyczkę z oddziałami niemieckimi przedzierając się przez wieś Lipowa.
Wycofanie się sił polskich
Fort "Włóczęga" poddał się 3 września o godz. 8.30, a fort "Wędrowiec" dowodzony przez kpt. Tadeusza Semika o godz. 17.00. Mimo ogromnej przewagi liczebnej i technicznej, Niemcy ponieśli spore, szacowane na 200-300 ludzi, straty.
Pozostałe oddziały wycofały się w kierunku Żywca i Andrychowa. Utworzona z resztek 1 i 2 kompanii nowa kompania pod dowództwem kpt. Tadeusza Kadego wycofała się przez Ostre w kierunku Lipowej.
Potyczka w rejonie Zadziela
W dalszym marszu 4 września 1939 w godzinach rannych jednostki polskie stoczyły ciężki bój w rejonie Zadziela–Oczków z napotkanymi oddziałami 7 Bawarskiej Dywizji Piechoty, zadając nieprzyjacielowi ciężkie straty w ilości 47 zabitych i wielu rannych (był to ostatni bój Batalionu KOP "Berezwecz" na Ziemi Żywieckiej).
Bibliografia
- Wilhelm Hertlein, Chronik der 7. Infanterie-Division München.
- D. Schmidtgen, Die Münchener Hausdivision: Die Divisionskurzberichte der 7. Infanterie Division von Juli 1940 bis April 1944.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Punkt oporu Węgierska Górka
- Bitwa o Węgierską Górkę
- 7 Dywizja Piechoty (po angielsku)