Ken Rosewall: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
WP:SK, poprawa linków
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Ken Rosewall Cropped.jpg|right|thumb|Ken Rosewall]]
[[Plik:Ken Rosewall Cropped.jpg|thumb|Ken Rosewall]]
'''Kenneth Robert Rosewall''' (ur. [[2 listopada]] [[1934]] w [[Sydney]]) - [[tenis]]ista [[Australia|australijski]], zwycięzca ośmiu turniejów [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]] w grze pojedynczej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].
'''Kenneth Robert Rosewall''' (ur. [[2 listopada]] [[1934]] w [[Sydney]]) – [[tenis]]ista [[Australia|australijski]], zwycięzca ośmiu turniejów [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]] w grze pojedynczej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].


Rosewall jest leworęczny, ale w tenisa nauczył się grać - pod kierunkiem ojca Roberta - prawą ręką. Pierwsze lata jego kariery stały pod znakiem rywalizacji z młodszym o 21 dni rodakiem [[Lew Hoad]]em. Stanowili razem skuteczną parę deblową, z powodzeniem rywalizowali także w grze pojedynczej. W [[1952]] obaj dotarli do ćwierćfinałów [[US Open|mistrzostw USA]], a Rosewall pokonał po drodze ówczesnego lidera amerykańskiego tenisa, [[Vic Seixas|Vincenta Seixasa]]. W [[1953]] młodzi Australijczycy triumfowali wspólnie w deblu na [[Wimbledon]]ie i dwóch innych turniejach wielkoszlemowych, a nieco później w tymże roku z powodzeniem walczyli o obronę Pucharu Davisa dla Australii. W decydującym, piątym meczu finału Rosewall ponownie okazał się lepszy od Seixasa.
Rosewall jest leworęczny, ale w tenisa nauczył się grać – pod kierunkiem ojca Roberta – prawą ręką. Pierwsze lata jego kariery stały pod znakiem rywalizacji z młodszym o 21 dni rodakiem [[Lew Hoad]]em. Stanowili razem skuteczną parę deblową, z powodzeniem rywalizowali także w grze pojedynczej. W [[1952]] obaj dotarli do ćwierćfinałów [[US Open|mistrzostw USA]], a Rosewall pokonał po drodze ówczesnego lidera amerykańskiego tenisa, [[Vic Seixas|Vincenta Seixasa]]. W [[1953]] młodzi Australijczycy triumfowali wspólnie w deblu na [[Wimbledon]]ie i dwóch innych turniejach wielkoszlemowych, a nieco później w tymże roku z powodzeniem walczyli o obronę Pucharu Davisa dla Australii. W decydującym, piątym meczu finału Rosewall ponownie okazał się lepszy od Seixasa.


W 1953 Rosewall odniósł także pierwsze wielkie sukcesy w grze pojedynczej - wygrał [[Australian Open|mistrzostwa Australii]] i [[French Open|Francji]]. Rok później po raz pierwszy osiągnął finał na Wimbledonie, ale uległ w czterech setach reprezentującemu wówczas Egipt Czechowi [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavowi Drobnemu]]. W [[1955]] był w finale mistrzostw USA i wygrał po raz drugi mistrzostwa Australii. W kolejnym sezonie w finale turnieju australijskiego nie sprostał Hoadowi, otwierając swojemu rodakowi szansę do uzyskania Wielkiego Szlema. Przegrał z Hoadem również finał na Wimbledonie, ale ostatecznie uniemożliwił mu cztery zwycięstwa, wygrywając finał mistrzostw USA. Hoad mógł świętować jednak w [[1956]] Wielkiego Szlema, tyle że w grze podwójnej, właśnie z Rosewallem; trzy lata po tym, jak przegrali szansę na cztery triumfy w mistrzostwach USA po niespodziewanej porażce z nierozstawionymi reprezentantami gospodarzy w ćwierćfinale, w 1956 Australijczycy okazali się najlepsi w mistrzostwach: Australii, Francji, USA, i na Wimbledonie. Hoad i Rosewall są jedną z czterech męskich par, którym udało się zdobyć deblowego Wielkiego Szlema; oprócz nich osiągnięcie to mają na koncie [[Frank Sedgman]] i [[Ken McGregor]], [[Roy Emerson]] i [[Neale Fraser]] oraz [[Tony Roche]] i [[John Newcombe]] - wszyscy z Australii.
W 1953 Rosewall odniósł także pierwsze wielkie sukcesy w grze pojedynczej – wygrał [[Australian Open|mistrzostwa Australii]] i [[French Open|Francji]]. Rok później po raz pierwszy osiągnął finał na Wimbledonie, ale uległ w czterech setach reprezentującemu wówczas Egipt Czechowi [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavowi Drobnemu]]. W [[1955]] był w finale mistrzostw USA i wygrał po raz drugi mistrzostwa Australii. W kolejnym sezonie w finale turnieju australijskiego nie sprostał Hoadowi, otwierając swojemu rodakowi szansę do uzyskania Wielkiego Szlema. Przegrał z Hoadem również finał na Wimbledonie, ale ostatecznie uniemożliwił mu cztery zwycięstwa, wygrywając finał mistrzostw USA. Hoad mógł świętować jednak w [[1956]] Wielkiego Szlema, tyle że w grze podwójnej, właśnie z Rosewallem; trzy lata po tym, jak przegrali szansę na cztery triumfy w mistrzostwach USA po niespodziewanej porażce z nierozstawionymi reprezentantami gospodarzy w ćwierćfinale, w 1956 Australijczycy okazali się najlepsi w mistrzostwach: Australii, Francji, USA, i na Wimbledonie. Hoad i Rosewall są jedną z czterech męskich par, którym udało się zdobyć deblowego Wielkiego Szlema; oprócz nich osiągnięcie to mają na koncie [[Frank Sedgman]] i [[Ken McGregor]], [[Roy Emerson]] i [[Neale Fraser]] oraz [[Tony Roche]] i [[John Newcombe]] – wszyscy z Australii.


Do sukcesów Rosewalla w 1956 należy dodać udział w zwycięskiej ekipie w Pucharze Davisa. Australijczyk zdecydował się następnie na przejście na zawodowstwo. W gronie zawodowców rywalizował początkowo głównie ze słynnym [[Ricardo González|Pancho Gonzalezem]], później również z Lew Hoadem i kolejnym rodakiem [[Rod Laver|Rodem Laverem]]. Po ograniczeniu występów przez Gonzaleza w [[1963]] (Laver był wówczas dopiero u progu karieru wśród profesjonalistów) Rosewall uchodził za najlepszego gracza na świecie. Trzykrotnie wygrywał zawodowe mistrzostwa USA (1963, 1965, 1971).
Do sukcesów Rosewalla w 1956 należy dodać udział w zwycięskiej ekipie w Pucharze Davisa. Australijczyk zdecydował się następnie na przejście na zawodowstwo. W gronie zawodowców rywalizował początkowo głównie ze [[Ricardo González]]em, później również z Lew Hoadem i kolejnym rodakiem [[Rod Laver|Rodem Laverem]]. Po ograniczeniu występów przez Gonzaleza w [[1963]] (Laver był wówczas dopiero u progu karieru wśród profesjonalistów) Rosewall uchodził za najlepszego gracza na świecie. Trzykrotnie wygrywał zawodowe mistrzostwa USA (1963, 1965, 1971).


W [[1968]] Rosewall doczekał się reformy tenisa, po której do rywalizacji wielkoszlemowej mogli przystąpić zawodowcy. Liczył już wówczas 33 lata, ale nadal grał skutecznie. W 1968 wygrał - po piętnastu latach od pierwszego triumfu - mistrzostwa Francji, rok później był w finale tego turnieju. Wygrał również US Open w [[1970]] oraz dwukrotnie mistrzostwa Australii (1971, 1972). Podobnie jednak jak przed przejściem na zawodowstwo nie udało mu się odnieść zwycięstwa na Wimbledonie, chociaż był w finałach jeszcze w 1970 i jako niemal 40-latek w [[1974]]. W 1974 był także w finale US Open, pokonując po drodze faworyta turnieju Johna Newcombe'a; w decydującym meczu nie sprostał [[Jimmy Connors|Jimmy'emu Connorsowi]], ale przypadł mu w udziale tytuł najstarszego uczestnika finału wielkoszlemowego w erze "open" (w wieku 39 lat i 310 dni).
W [[1968]] Rosewall doczekał się reformy tenisa, po której do rywalizacji wielkoszlemowej mogli przystąpić zawodowcy. Liczył już wówczas 33 lata, ale nadal grał skutecznie. W 1968 wygrał – po piętnastu latach od pierwszego triumfu – mistrzostwa Francji, rok później był w finale tego turnieju. Wygrał również US Open w [[1970]] oraz dwukrotnie mistrzostwa Australii (1971, 1972). Podobnie jednak jak przed przejściem na zawodowstwo nie udało mu się odnieść zwycięstwa na Wimbledonie, chociaż był w finałach jeszcze w 1970 i jako niemal 40-latek w [[1974]]. W 1974 był także w finale US Open, pokonując po drodze faworyta turnieju Johna Newcombe'a; w decydującym meczu nie sprostał [[Jimmy Connors|Jimmy'emu Connorsowi]], ale przypadł mu w udziale tytuł najstarszego uczestnika finału wielkoszlemowego w erze "open" (w wieku 39 lat i 310 dni).


Po zrezygnowaniu z podziału na tenis amatorski i zawodowy Rosewall powrócił także do zespołu narodowego w Pucharze Davisa i miał udział w kolejnym triumfie Australii w tych rozgrywkach w [[1973]]. Ostatni mecz pucharowy rozegrał w [[1975]]. W [[lata 70. XX wieku|latach 70.]] stał się przykładem sportowej długowieczności, walcząc z powodzeniem jeszcze w wieku 43 lat. Ostatni turniej wygrał w [[Hongkong]]u w [[1977]], pokonując w finale Amerykanina [[Tom Gorman|Toma Gormana]]. Brał także udział w rozgrywkach zawodowych pod nazwą ''World Team Tennis'', jako grający trener ekipy Pittsburgh Triangles (1974). Aż do schyłku kariery w [[1978]] figurował w rankingu światowym w czołowej piętnastce.
Po zrezygnowaniu z podziału na tenis amatorski i zawodowy Rosewall powrócił także do zespołu narodowego w Pucharze Davisa i miał udział w kolejnym triumfie Australii w tych rozgrywkach w [[1973]]. Ostatni mecz pucharowy rozegrał w [[1975]]. W [[lata 70. XX wieku|latach 70.]] stał się przykładem sportowej długowieczności, walcząc z powodzeniem jeszcze w wieku 43 lat. Ostatni turniej wygrał w [[Hongkong]]u w [[1977]], pokonując w finale Amerykanina [[Tom Gorman|Toma Gormana]]. Brał także udział w rozgrywkach zawodowych pod nazwą ''World Team Tennis'', jako grający trener ekipy Pittsburgh Triangles (1974). Aż do schyłku kariery w [[1978]] figurował w rankingu światowym w czołowej piętnastce.
Linia 14: Linia 14:
Rosewall dysponował dużo gorszymi warunkami fizycznymi niż jego rywal i partner Lew Hoad, stąd otrzymał żartobliwy przydomek ''Muscles'' ("mięśniak"). Znakiem rozpoznawczym jego gry był slajsowany bekhend, uważany za jeden z najlepszych w historii (porównywany z uderzeniem bekhendowym [[Don Budge|Dona Budge'a]]). Tym właśnie bekhendem Rosewall zdobył kluczowe punkty w pojedynku finałowym ''World Championship Tennis'' w [[Dallas]] w 1972, pokonując faworyta Roda Lavera 4:6, 6:0, 6:3, 6:7, 7:6. Mecz ten, transmitowany przez telewizję, jest wymieniany wśród najlepszych spotkań tenisowych w historii.
Rosewall dysponował dużo gorszymi warunkami fizycznymi niż jego rywal i partner Lew Hoad, stąd otrzymał żartobliwy przydomek ''Muscles'' ("mięśniak"). Znakiem rozpoznawczym jego gry był slajsowany bekhend, uważany za jeden z najlepszych w historii (porównywany z uderzeniem bekhendowym [[Don Budge|Dona Budge'a]]). Tym właśnie bekhendem Rosewall zdobył kluczowe punkty w pojedynku finałowym ''World Championship Tennis'' w [[Dallas]] w 1972, pokonując faworyta Roda Lavera 4:6, 6:0, 6:3, 6:7, 7:6. Mecz ten, transmitowany przez telewizję, jest wymieniany wśród najlepszych spotkań tenisowych w historii.


Ken Rosewall wygrał łącznie osiemnaście turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. Jedyny brak w bogatej karierze sprawił, że nazywa się Australijczyka "dziekanem" tenisistów, którzy nie wygrali Wimbledonu (innym znanym graczem, którego w karierze spotkało to samo, jest [[Ivan Lendl]]). Po zakończeniu kariery Rosewall uczestniczy regularnie w turniejach weteranów (także na Wimbledonie), a w [[1980]] został wpisany w poczet członków [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame]].
Ken Rosewall wygrał łącznie osiemnaście turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. Jedyny brak w bogatej karierze sprawił, że nazywa się Australijczyka "dziekanem" tenisistów, którzy nie wygrali Wimbledonu (innym znanym graczem, którego w karierze spotkało to samo, jest [[Ivan Lendl]]). Po zakończeniu kariery Rosewall uczestniczy regularnie w turniejach weteranów (także na Wimbledonie), a w [[1980]] został wpisany w poczet członków [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].


'''Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:'''
'''Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:'''
* [[Australian Open|mistrzostwa Australii]]
* [[Australian Open|mistrzostwa Australii]]
** gra pojedyncza - wygrane 1953, 1955, 1971, 1972, finał 1956
** gra pojedyncza – wygrane 1953, 1955, 1971, 1972, finał 1956
** gra podwójna - wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), 1972 (z [[Owen Davidson|Owenem Davidsonem]]), finały 1955 (z Hoadem), 1969 (z [[Fred Stolle|Fredem Stolle]])
** gra podwójna – wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), 1972 (z [[Owen Davidson|Owenem Davidsonem]]), finały 1955 (z Hoadem), 1969 (z [[Fred Stolle|Fredem Stolle]])
* [[French Open|mistrzostwa Francji]]
* [[French Open|mistrzostwa Francji]]
** gra pojedyncza - wygrane 1953, 1968, finał 1969
** gra pojedyncza – wygrane 1953, 1968, finał 1969
** gra podwójna - wygrane 1953 (z Hoadem), 1968 (ze Stolle), finał 1954 (z Hoadem)
** gra podwójna – wygrane 1953 (z Hoadem), 1968 (ze Stolle), finał 1954 (z Hoadem)
* [[Wimbledon]]
* [[Wimbledon]]
** gra pojedyncza - finały 1954, 1956, 1970, 1974
** gra pojedyncza – finały 1954, 1956, 1970, 1974
** gra podwójna - wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), finały 1955 (z [[Neale Fraser]]em), 1968, 1970 (oba ze Stolle)
** gra podwójna – wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), finały 1955 (z [[Neale Fraser]]em), 1968, 1970 (oba ze Stolle)
** gra mieszana - finał 1954 (z [[Margaret Osborne DuPont]])
** gra mieszana – finał 1954 (z [[Margaret Osborne DuPont]])
* [[US Open|mistrzostwa USA]]
* [[US Open|mistrzostwa USA]]
** gra pojedyncza - wygrane 1956, 1970, finały 1955, 1974
** gra pojedyncza – wygrane 1956, 1970, finały 1955, 1974
** gra podwójna - wygrane 1956 (z Hoadem), 1969 (ze Stolle), finały 1954 (z Hoadem), 1973 (z Laverem)
** gra podwójna – wygrane 1956 (z Hoadem), 1969 (ze Stolle), finały 1954 (z Hoadem), 1973 (z Laverem)
** gra mieszana - wygrana 1956, finał 1954 (oba z Margaret Osborne DuPont)
** gra mieszana – wygrana 1956, finał 1954 (oba z Margaret Osborne DuPont)


'''Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej:'''
'''Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej:'''
* '''mistrzostwa Australii 1953''' - 6:0, 6:3, 6:4 z [[Mervyn Rose|Mervynem Rose]]
* '''mistrzostwa Australii 1953''' – 6:0, 6:3, 6:4 z [[Mervyn Rose|Mervynem Rose]]
* '''mistrzostwa Francji 1953''' - 6:3, 6:4, 1:6, 6:2 z [[Vic Seixas|Vicem Seixasem]]
* '''mistrzostwa Francji 1953''' – 6:3, 6:4, 1:6, 6:2 z [[Vic Seixas|Vicem Seixasem]]
* Wimbledon 1954 - 11:13, 6:4, 2:6, 7:9 z Jaroslavem Drobny'm
* Wimbledon 1954 – 11:13, 6:4, 2:6, 7:9 z Jaroslavem Drobny'm
* '''mistrzostwa Australii 1955''' - 9:7, 6:4, 6:4 z Lew Hoadem
* '''mistrzostwa Australii 1955''' – 9:7, 6:4, 6:4 z Lew Hoadem
* mistrzostwa USA 1955 - 7:9, 3:6, 3:6 z [[Tony Trabert]]em
* mistrzostwa USA 1955 – 7:9, 3:6, 3:6 z [[Tony Trabert]]em
* mistrzostwa Australii 1956 - 4:6, 6:3, 4:6, 5:7 z Lew Hoadem
* mistrzostwa Australii 1956 – 4:6, 6:3, 4:6, 5:7 z Lew Hoadem
* Wimbledon 1956 - 2:6, 6:4, 5:7, 4:6 z Lew Hoadem
* Wimbledon 1956 – 2:6, 6:4, 5:7, 4:6 z Lew Hoadem
* '''mistrzostwa USA 1956''' - 4:6, 6:2, 6:3, 6:3 z Lew Hoadem
* '''mistrzostwa USA 1956''' – 4:6, 6:2, 6:3, 6:3 z Lew Hoadem
* '''French Open 1968''' - 6:3, 6:1, 2:6, 6:2 z Rodem Laverem
* '''French Open 1968''' – 6:3, 6:1, 2:6, 6:2 z Rodem Laverem
* French Open 1969 - 4:6, 3:6, 2:6 z Rodem Laverem
* French Open 1969 – 4:6, 3:6, 2:6 z Rodem Laverem
* Wimbledon 1970 - 7:5, 3:6, 2:6, 6:3, 1:6 z Johnem Newcombe
* Wimbledon 1970 – 7:5, 3:6, 2:6, 6:3, 1:6 z Johnem Newcombe
* '''US Open 1970''' - 2:6, 6:4, 7:6, 6:3 z Tony Roche'm
* '''US Open 1970''' – 2:6, 6:4, 7:6, 6:3 z Tony Roche'm
* '''Australian Open 1971''' - 6:1, 7:5, 6:3 z [[Arthur Ashe|Arthurem Ashe]]
* '''Australian Open 1971''' – 6:1, 7:5, 6:3 z [[Arthur Ashe|Arthurem Ashe]]
* '''Australian Open 1972''' - 7:6, 6:3, 7:5 z [[Malcolm Anderson|Malcolmem Andersonem]]
* '''Australian Open 1972''' – 7:6, 6:3, 7:5 z [[Malcolm Anderson|Malcolmem Andersonem]]
* Wimbledon 1974 - 1:6, 1:6, 4:6 z Jimmy Connorsem
* Wimbledon 1974 – 1:6, 1:6, 4:6 z Jimmy Connorsem
* US Open 1974 - 1:6, 0:6, 1:6 z Jimmy Connorsem
* US Open 1974 – 1:6, 0:6, 1:6 z Jimmy Connorsem


'''Zwycięstwa turniejowe w erze "open"''' (gra pojedyncza):
'''Zwycięstwa turniejowe w erze "open"''' (gra pojedyncza):

Wersja z 22:35, 11 gru 2013

Ken Rosewall

Kenneth Robert Rosewall (ur. 2 listopada 1934 w Sydney) – tenisista australijski, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Rosewall jest leworęczny, ale w tenisa nauczył się grać – pod kierunkiem ojca Roberta – prawą ręką. Pierwsze lata jego kariery stały pod znakiem rywalizacji z młodszym o 21 dni rodakiem Lew Hoadem. Stanowili razem skuteczną parę deblową, z powodzeniem rywalizowali także w grze pojedynczej. W 1952 obaj dotarli do ćwierćfinałów mistrzostw USA, a Rosewall pokonał po drodze ówczesnego lidera amerykańskiego tenisa, Vincenta Seixasa. W 1953 młodzi Australijczycy triumfowali wspólnie w deblu na Wimbledonie i dwóch innych turniejach wielkoszlemowych, a nieco później w tymże roku z powodzeniem walczyli o obronę Pucharu Davisa dla Australii. W decydującym, piątym meczu finału Rosewall ponownie okazał się lepszy od Seixasa.

W 1953 Rosewall odniósł także pierwsze wielkie sukcesy w grze pojedynczej – wygrał mistrzostwa Australii i Francji. Rok później po raz pierwszy osiągnął finał na Wimbledonie, ale uległ w czterech setach reprezentującemu wówczas Egipt Czechowi Jaroslavowi Drobnemu. W 1955 był w finale mistrzostw USA i wygrał po raz drugi mistrzostwa Australii. W kolejnym sezonie w finale turnieju australijskiego nie sprostał Hoadowi, otwierając swojemu rodakowi szansę do uzyskania Wielkiego Szlema. Przegrał z Hoadem również finał na Wimbledonie, ale ostatecznie uniemożliwił mu cztery zwycięstwa, wygrywając finał mistrzostw USA. Hoad mógł świętować jednak w 1956 Wielkiego Szlema, tyle że w grze podwójnej, właśnie z Rosewallem; trzy lata po tym, jak przegrali szansę na cztery triumfy w mistrzostwach USA po niespodziewanej porażce z nierozstawionymi reprezentantami gospodarzy w ćwierćfinale, w 1956 Australijczycy okazali się najlepsi w mistrzostwach: Australii, Francji, USA, i na Wimbledonie. Hoad i Rosewall są jedną z czterech męskich par, którym udało się zdobyć deblowego Wielkiego Szlema; oprócz nich osiągnięcie to mają na koncie Frank Sedgman i Ken McGregor, Roy Emerson i Neale Fraser oraz Tony Roche i John Newcombe – wszyscy z Australii.

Do sukcesów Rosewalla w 1956 należy dodać udział w zwycięskiej ekipie w Pucharze Davisa. Australijczyk zdecydował się następnie na przejście na zawodowstwo. W gronie zawodowców rywalizował początkowo głównie ze Ricardo Gonzálezem, później również z Lew Hoadem i kolejnym rodakiem Rodem Laverem. Po ograniczeniu występów przez Gonzaleza w 1963 (Laver był wówczas dopiero u progu karieru wśród profesjonalistów) Rosewall uchodził za najlepszego gracza na świecie. Trzykrotnie wygrywał zawodowe mistrzostwa USA (1963, 1965, 1971).

W 1968 Rosewall doczekał się reformy tenisa, po której do rywalizacji wielkoszlemowej mogli przystąpić zawodowcy. Liczył już wówczas 33 lata, ale nadal grał skutecznie. W 1968 wygrał – po piętnastu latach od pierwszego triumfu – mistrzostwa Francji, rok później był w finale tego turnieju. Wygrał również US Open w 1970 oraz dwukrotnie mistrzostwa Australii (1971, 1972). Podobnie jednak jak przed przejściem na zawodowstwo nie udało mu się odnieść zwycięstwa na Wimbledonie, chociaż był w finałach jeszcze w 1970 i jako niemal 40-latek w 1974. W 1974 był także w finale US Open, pokonując po drodze faworyta turnieju Johna Newcombe'a; w decydującym meczu nie sprostał Jimmy'emu Connorsowi, ale przypadł mu w udziale tytuł najstarszego uczestnika finału wielkoszlemowego w erze "open" (w wieku 39 lat i 310 dni).

Po zrezygnowaniu z podziału na tenis amatorski i zawodowy Rosewall powrócił także do zespołu narodowego w Pucharze Davisa i miał udział w kolejnym triumfie Australii w tych rozgrywkach w 1973. Ostatni mecz pucharowy rozegrał w 1975. W latach 70. stał się przykładem sportowej długowieczności, walcząc z powodzeniem jeszcze w wieku 43 lat. Ostatni turniej wygrał w Hongkongu w 1977, pokonując w finale Amerykanina Toma Gormana. Brał także udział w rozgrywkach zawodowych pod nazwą World Team Tennis, jako grający trener ekipy Pittsburgh Triangles (1974). Aż do schyłku kariery w 1978 figurował w rankingu światowym w czołowej piętnastce.

Rosewall dysponował dużo gorszymi warunkami fizycznymi niż jego rywal i partner Lew Hoad, stąd otrzymał żartobliwy przydomek Muscles ("mięśniak"). Znakiem rozpoznawczym jego gry był slajsowany bekhend, uważany za jeden z najlepszych w historii (porównywany z uderzeniem bekhendowym Dona Budge'a). Tym właśnie bekhendem Rosewall zdobył kluczowe punkty w pojedynku finałowym World Championship Tennis w Dallas w 1972, pokonując faworyta Roda Lavera 4:6, 6:0, 6:3, 6:7, 7:6. Mecz ten, transmitowany przez telewizję, jest wymieniany wśród najlepszych spotkań tenisowych w historii.

Ken Rosewall wygrał łącznie osiemnaście turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. Jedyny brak w bogatej karierze sprawił, że nazywa się Australijczyka "dziekanem" tenisistów, którzy nie wygrali Wimbledonu (innym znanym graczem, którego w karierze spotkało to samo, jest Ivan Lendl). Po zakończeniu kariery Rosewall uczestniczy regularnie w turniejach weteranów (także na Wimbledonie), a w 1980 został wpisany w poczet członków Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

  • mistrzostwa Australii
    • gra pojedyncza – wygrane 1953, 1955, 1971, 1972, finał 1956
    • gra podwójna – wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), 1972 (z Owenem Davidsonem), finały 1955 (z Hoadem), 1969 (z Fredem Stolle)
  • mistrzostwa Francji
    • gra pojedyncza – wygrane 1953, 1968, finał 1969
    • gra podwójna – wygrane 1953 (z Hoadem), 1968 (ze Stolle), finał 1954 (z Hoadem)
  • Wimbledon
    • gra pojedyncza – finały 1954, 1956, 1970, 1974
    • gra podwójna – wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), finały 1955 (z Neale Fraserem), 1968, 1970 (oba ze Stolle)
    • gra mieszana – finał 1954 (z Margaret Osborne DuPont)
  • mistrzostwa USA
    • gra pojedyncza – wygrane 1956, 1970, finały 1955, 1974
    • gra podwójna – wygrane 1956 (z Hoadem), 1969 (ze Stolle), finały 1954 (z Hoadem), 1973 (z Laverem)
    • gra mieszana – wygrana 1956, finał 1954 (oba z Margaret Osborne DuPont)

Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej:

  • mistrzostwa Australii 1953 – 6:0, 6:3, 6:4 z Mervynem Rose
  • mistrzostwa Francji 1953 – 6:3, 6:4, 1:6, 6:2 z Vicem Seixasem
  • Wimbledon 1954 – 11:13, 6:4, 2:6, 7:9 z Jaroslavem Drobny'm
  • mistrzostwa Australii 1955 – 9:7, 6:4, 6:4 z Lew Hoadem
  • mistrzostwa USA 1955 – 7:9, 3:6, 3:6 z Tony Trabertem
  • mistrzostwa Australii 1956 – 4:6, 6:3, 4:6, 5:7 z Lew Hoadem
  • Wimbledon 1956 – 2:6, 6:4, 5:7, 4:6 z Lew Hoadem
  • mistrzostwa USA 1956 – 4:6, 6:2, 6:3, 6:3 z Lew Hoadem
  • French Open 1968 – 6:3, 6:1, 2:6, 6:2 z Rodem Laverem
  • French Open 1969 – 4:6, 3:6, 2:6 z Rodem Laverem
  • Wimbledon 1970 – 7:5, 3:6, 2:6, 6:3, 1:6 z Johnem Newcombe
  • US Open 1970 – 2:6, 6:4, 7:6, 6:3 z Tony Roche'm
  • Australian Open 1971 – 6:1, 7:5, 6:3 z Arthurem Ashe
  • Australian Open 1972 – 7:6, 6:3, 7:5 z Malcolmem Andersonem
  • Wimbledon 1974 – 1:6, 1:6, 4:6 z Jimmy Connorsem
  • US Open 1974 – 1:6, 0:6, 1:6 z Jimmy Connorsem

Zwycięstwa turniejowe w erze "open" (gra pojedyncza):

Bibliografia

Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Triumfatorzy Australian Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy French Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy US Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy Australian Open w grze podwójnej (XX wiek)
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy French Open w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy US Open w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy Wimbledonu w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy US Open w grze mieszanej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ken_Rosewall&oldid=38121614”