Krzysztof Gawkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Gawkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1980
Warszawa

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 13 grudnia 2023

Przynależność polityczna

Nowa Lewica

Minister cyfryzacji
Okres

od 13 grudnia 2023

Przynależność polityczna

Nowa Lewica

Poprzednik

Marlena Maląg (p.o.)

Przewodniczący KP Lewicy
Okres

od 12 listopada 2019
do 12 grudnia 2023

Przynależność polityczna

Nowa Lewica

Następca

Anna Maria Żukowska

Multimedia w Wikimedia Commons

Krzysztof Kamil Gawkowski (ur. 11 kwietnia 1980 w Warszawie[1]) – polski polityk, działacz samorządowy i pisarz. Doktor nauk humanistycznych. Poseł na Sejm IX i X kadencji, przewodniczący KP Lewicy (2019–2023), wiceprzewodniczący Nowej Lewicy (od 2021), od 2023 wiceprezes Rady Ministrów i minister cyfryzacji w trzecim rządzie Donalda Tuska.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Wychowywał się w Wołominie. Absolwent Technikum Kolejowego w Warszawie. Pracował na warszawskim Jarmarku Europa, później prowadził firmę reklamową[2][3].

Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim[3]. Ostatecznie w 2006 uzyskał magisterium z politologii w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych w Warszawie[4]. W latach 2007–2008 był nauczycielem akademickim prowadzącym zajęcia z prawa administracyjnego w Wyższej Szkole Bezpieczeństwa i Ochrony w Warszawie. W 2011 uzyskał na Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na podstawie rozprawy pt. Prawo wyborcze do samorządu terytorialnego w III RP na tle europejskim[5]. Promotorem jego pracy był Leszek Moczulski[3]. Został wykładowcą Uczelni Techniczno-Handlowej im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie[5].

Autor powieści kryminalnych Piętno prawdy (2010), Cień przeszłości (2018) i Odnowa (2021)[6]. Wraz z Leszkiem Millerem napisał wstęp do Niezbędnika historycznego lewicy (2013)[3].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Działał w Federacji Młodych Socjaldemokratów[7]. W 2000 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej[1]. W wyborach samorządowych w 2002 i 2006 wybierany był na funkcję radnego rady miejskiej w Wołominie[1][3]. W wyborach samorządowych w 2010 uzyskał mandat radnego Sejmiku Województwa Mazowieckiego IV kadencji, który wykonywał do 2014[1]. W wyborach parlamentarnych w 2011 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście SLD w okręgu wyborczym nr 16 (Płock). Był członkiem władz krajowych SLD, w 2012 został sekretarzem generalnym partii[3]. W 2014 nie ubiegał się o reelekcję w wyborach wojewódzkich.

Ze strony SLD był odpowiedzialny za negocjacje przeprowadzone w siedzibie OPZZ przed zawarciem koalicji wyborczej Zjednoczona Lewica (zawiązanej przed wyborami parlamentarnymi w 2015 przez SLD, TR, PPS, UP oraz Partię Zieloni[2]). W wyborach tych bezskutecznie ubiegał się o mandat w okręgu wyborczym nr 4 (Bydgoszcz)[1]. W grudniu 2015 podczas krajowej konwencji SLD został ogłoszony jednym z dziesięciu kandydatów ubiegających się o funkcję przewodniczącego SLD[8]. W wyborach powszechnych w partii zajął trzecie miejsce z poparciem 22%[9]. 23 stycznia 2016 przestał piastować funkcję sekretarza generalnego SLD, został natomiast wybrany na wiceprzewodniczącego partii[10].

W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował ponownie do Sejmiku Województwa Mazowieckiego[1]. 6 listopada tego samego roku złożył rezygnację z członkostwa w SLD[11]. Dziesięć dni później ogłosił rozpoczęcie współpracy z Robertem Biedroniem w celu tworzenia struktur jego nowej partii[12]. W 2019 zaangażował się w działalność partii Wiosna, zostając sekretarzem jej zarządu[13] oraz kandydatem do Parlamentu Europejskiego (nie uzyskał mandatu).

W wyborach parlamentarnych w 2019 został wybrany do Sejmu IX kadencji z ramienia SLD (w ramach porozumienia partii lewicowych), otrzymując w okręgu bydgoskim 30 859 głosów[14]. W Sejmie został członkiem Komisji Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii[4]. W listopadzie 2019 powołany na przewodniczącego klubu Lewicy[15]. W czerwcu 2021, po rozwiązaniu Wiosny, został członkiem Nowej Lewicy; w październiku tegoż roku objął funkcję wiceprzewodniczącego tej partii[16].

W wyborach w 2023 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (z wynikiem 21 831 głosów)[17]. Na czele KP Lewicy stał do 12 grudnia 2023, kiedy to zastąpiła go Anna Maria Żukowska[18]. Tego samego dnia Sejm X kadencji wybrał go na urzędy wicepremiera i ministra cyfryzacji w trzecim rządzie Donalda Tuska[19][20]. Następnego dnia został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę powołany na te stanowiska[21].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Deklaruje się jako katolik[22][23]. Żonaty, ma dwie córki i syna[24].

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2002 Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy Rada Miejska w Wołominie nr 2 197 (3,04%) T[25]
2006 Lewica i Demokraci 259 (6,07%) T[26]
2010 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji nr 4 10 957 (3,60%)T[27]
2011 Sejm VII kadencji nr 16 5503 (1,99%)N[28]
2015 Zjednoczona Lewica Sejm VIII kadencji nr 4 12 956 (3,46%)N[29]
2018 SLD Lewica Razem Sejmik Województwa Mazowieckiego V kadencji nr 7 12 609 (2,64%)N[30]
2019 Wiosna Parlament Europejski IX kadencji nr 4 1845 (0,13%)N[31]
2019 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejm IX kadencji nr 4 30 859 (6,59%)T[14]
2023 Nowa Lewica Sejm X kadencji 21 831 (4,09%)T[17]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Naukowe i publicystyczne
Powieści

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Krzysztof Gawkowski. mamprawowiedziec.pl. [dostęp 2019-08-15].
  2. ↑ a b Dariusz Grzędziński: Książę z Wołomina. Krzysztof Gawkowski i jego walka o jedność na lewicy. polskatimes.pl, 26 lipca 2015. [dostęp 2015-12-30].
  3. ↑ a b c d e f Iwona Szpala: Młody gensek SLD. wyborcza.pl, 2 lipca 2013. [dostęp 2015-12-30].
  4. ↑ a b Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2020-02-03].
  5. ↑ a b Dr Krzysztof Gawkowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2019-08-15].[martwy link]
  6. ↑ Krzysztof Gawkowski. lubimyczytac.pl. [dostęp 2021-06-04].
  7. ↑ Krzysztof Gawkowski. parlamentarny.pl. [dostęp 2015-12-30].
  8. ↑ Już 16 stycznia wybory powszechne na Przewodniczącego SLD!. sld.org.pl, 14 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-30].
  9. ↑ Sebastian Klauziński: Kto zastąpi Leszka Millera w SLD. wyborcza.pl, 23 stycznia 2016. [dostęp 2018-11-06].
  10. ↑ Kto sekretarzem, kto wiceprzewodniczącym?. trybuna.eu, 23 stycznia 2016. [dostęp 2018-11-06].
  11. ↑ Krzysztof Gawkowski odchodzi z SLD. onet.pl, 6 listopada 2018. [dostęp 2018-11-06].
  12. ↑ Gawkowski dołączył do nowej formacji Roberta Biedronia. interia.pl, 16 listopada 2018. [dostęp 2018-11-16].
  13. ↑ Zespół. wiosnabiedronia.pl. [dostęp 2019-05-07].
  14. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  15. ↑ Wspólny klub Lewicy w parlamencie. Szefem poseł z Wiosny. polsatnews.pl, 6 listopada 2019. [dostęp 2019-11-06].
  16. ↑ Nowa Lewica, nowe władze. Wybrano 14 wiceprzewodniczących. polsatnews.pl, 9 października 2021. [dostęp 2021-10-09].
  17. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-17].
  18. ↑ Michał Kolanko: Anna Maria Żukowska będzie nową szefową klubu Lewicy. rp.pl, 12 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-12].
  19. ↑ Druk nr 96: Przedstawiony przez Prezesa Rady Ministrów wniosek w sprawie wyboru członków Rady Ministrów. sejm.gov.pl, 12 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-13].
  20. ↑ Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 grudnia 2023 r. w sprawie wyboru w skład Rady Ministrów (M.P. z 2023 r. poz. 1381).
  21. ↑ Prezydent powołał Premiera oraz Radę Ministrów. prezydent.pl, 13 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-13].
  22. ↑ Gawkowski: Jestem katolikiem, lewicowcem, będę chodził do kościoła i będę głosował za in vitro. wyborcza.pl, 6 sierpnia 2015. [dostęp 2019-12-24].
  23. ↑ „Nie jesteśmy nienormalni”. Poseł Lewicy o krzyżu w Sejmie. dorzeczy.pl, 16 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-24].
  24. ↑ Poseł Gawkowski został tatą. fakt.pl, 18 stycznia 2021. [dostęp 2021-02-14].
  25. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2022-08-23].
  26. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2022-08-23].
  27. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2022-08-23].
  28. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2022-08-23].
  29. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2022-08-23].
  30. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2022-08-23].
  31. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2022-08-23].
  32. ↑ Administracja samorządowa w teorii i praktyce. marszalek.com.pl. [dostęp 2019-11-11].
  33. ↑ Cyberkolonializm. Poznaj świat cyfrowych przyjaciół i wrogów. helion.pl. [dostęp 2019-11-11].
  34. ↑ Cyberkolonializm – premiera książki Krzysztofa Gawkowskiego (2 listopada). smartcityblog.pl, 26 października 2018. [dostęp 2019-11-11].
  35. ↑ Obudzić państwo. Krzysztof Gawkowski. katalog.nukat.edu.pl. [dostęp 2019-05-07].
  36. ↑ Gawkowski, Krzysztof. bn.org.pl. [dostęp 2019-10-14].
Trzeci rząd Donalda Tuska (od 2023)
W dniu powstania

Wicepremierzy Polski
II Rzeczpospolita
Wiceprezydenci Ministrów
Rząd RP na uchodźstwie (1939–1990)
RP/Polska Rzeczpospolita Ludowa
(1944–1989)
III Rzeczpospolita
(od 1989)
Przewodniczący klubu parlamentarnego SLD/NL
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Gawkowski&oldid=73413317”