Merowingowie
 |
Ten artykuł od 2016-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Kraj | |
|---|---|
| Założyciel | |
| Ostatni przedstawiciel | |
| Rok założenia |
481 |
| Rok rozwiązania |
751 |
| Rok złożenia z funkcji |
751 |
| Pochodzenie etniczne |
Merowingowie – dynastia królów panująca w państwie frankijskim w latach 481–751, wywodząca się od władcy Franków salickich Merowecha (Meroweusza).
Panowanie Chlodwiga
W okresie rozpadu cesarstwa zachodniorzymskiego tereny północnej Galii zamieszkane były głównie przez plemiona frankijskie. Zjednoczyły się one i utworzyły w 481 roku państwo, którego królem został Chlodwig, syn Childeryka, rzymskiego naczelnika z rodu Merowingów. Szybko rozszerzył on granice swego, początkowo bardzo małego, kraju. Podbił m.in. państwo Alemanów (późniejszą Alzację), państwo Wizygotów (Akwitanię). W ciągu 30 lat opanował prawie całą Galię i część Germanii. Był to okres burzliwego rozwoju chrześcijaństwa, więc by zapewnić sobie poparcie Kościoła, przyjął chrzest ok. 496 roku, przyjmując wraz ze swymi poddanymi wiarę chrześcijańską w obrządku łacińskim, która dodatkowo sprzyjała asymilacji ludów galloromańskich i barbarzyńskich (Germanie byli arianami).
Chlodwig osiadł w Paryżu, czyniąc go stolicą królestwa. Było to już wtedy znaczące miasto Lutecja, rozbudowane przez Rzymian z osady rybackiej, znajdującej się na wyspie Cite na Sekwanie. Nazwa miasta nadana została przez Franków ze względu na zamieszkiwanie regionu przez celtyckie plemię Paryzjów. Gdy Chlodwig umarł w 511 roku, państwo Franków rozciągało się od Renu po Pireneje i stanowiło stosunkowo najbardziej stabilny i zwarty kraj na gruzach pozostałych po Cesarstwie zachodniorzymskim.
Rozwój państwa frankijskiego
W ciągu VI wieku państwo Franków, kierowane przez królów z dynastii Merowingów, powiększyło znacznie swe terytorium, w 531 roku przyłączając Turyngię (leżącą między Saalą i górną Wezerą), w latach 532–534 Burgundię, w 536 Prowansję. Również Księstwo Bawarów (późniejsza Bawaria) zostało podporządkowane Frankom, przy czym tamtejszy ród książęcy pozostawiono u władzy, ale jako frankijskich urzędników. W największym swym zasięgu Królestwo Franków dochodziło do Łaby i środkowego Dunaju na wschodzie. W okresach zjednoczenia było to największe i najpotężniejsze państwo w zachodniej Europie.
Słabością państwa był kilkakrotnie przeprowadzony, zgodnie z prawem frankońskim, podział na pomniejsze królestwa pomiędzy synów zmarłego monarchy. Po śmierci Chlodwiga państwo podzielono więc pomiędzy czterech jego synów. Zarysował się już wtedy podstawowy podział na dzielnice: Neustria (zachodnia część państwa), Austrazja (północno-wschodnia), Burgundia (centrum) i Akwitania (południowo-zachodnia). Zjednoczenie nastąpiło dopiero w 558 roku pod rządami Chlotara I i ponownie na dłuższy czas w 634 roku za panowania Dagoberta I (629–639), który uważa się za złoty okres królestwa.
Zmierzch dynastii
Kolejni monarchowie z dynastii Merowingów, panujący w państwie Franków po zmarłym w 639 roku Dagobercie I, nie przejawiali większej aktywności i historia zapisała ich jako królów gnuśnych. Gdy w 737 roku umarł Teuderyk IV, wtedy nie syn monarchy, Childeryk III, lecz majordom dworu królewskiego Karol Młot przejął pełnię władzy w państwie, która po jego śmierci przypadła jego synom Karlomanowi i Pepinowi. Przywrócili oni wprawdzie tron Childerykowi III, lecz po udaniu się Karlomana do klasztoru na Monte Casino, w roku 751 Pepin Krótki zdetronizował Childeryka III. Childeryk nie został zabity – ostrzyżono go jedynie (Merowingowie nosili bowiem długie włosy, w których według wierzeń frankijskich kryła się magiczna moc; były one również symbolem władzy) i wysłano do klasztoru. Pepin Krótki sam, w porozumieniu i z błogosławieństwem papieża Stefana II, ogłosił się w 751 roku królem państwa frankońskiego. W ten sposób zapoczątkowana została dynastia królewska, Karolingów.