9P133 Malutka-P
.jpg) 9P133 Malutka-P armii turkmeńskiej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Arzamaska Fabryka Maszyn |
| Typ pojazdu |
samobieżna wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych |
| Trakcja |
kołowa (4x4) |
| Załoga |
2 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
gaźnikowy 4-suwowy, widlasty, 8-cylindrowy GAZ-41 |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
290 l |
| Pancerz |
spawany z płyt walcowanych |
| Długość |
5,75 m |
| Szerokość |
2,35 m |
| Wysokość |
2,31 m |
| Prześwit |
0,43 m |
| Masa |
6,6 t |
| Moc jedn. |
20 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
100 km/h |
| Zasięg pojazdu |
750 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Rowy (szer.) |
122 cm |
| Ściany (wys.) |
40 cm |
| Kąt podjazdu |
30 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 6× wyrzutnia ppk 9M14 Malutka | |
9P133 Malutka-P – radziecka samobieżna wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych 9M14 Malutka stworzona na bazie pojazdu BRDM-2.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wraz z pojawieniem się przeciwpancernych zestawów rakietowych drugiej generacji rozpoczęto w Związku Radzieckim prace nad modernizacją starszych zestawów, w celu dostosowania ich do warunków perspektywicznego pola walki. Dla zestawu Malutka skonstruowano aparaturę do półautomatycznego kierowania pociskiem, którą zamontowano na podwoziu samochodu opancerzonego BRDM-2, tworząc wyrzutnię 9P133. Wraz ze zmodernizowanym pociskiem 9M14P, jako zestaw „Malutka-P” (P od „połuawtomaticzeskij”), przyjęto ją oficjalnie do uzbrojenia Armii Radzieckiej 18 grudnia 1969 r. Seryjna produkcja rozpoczęła się dopiero w 1971 (17 pojazdów), a na większą skalę - w 1972 roku[1]. Zastąpiła w produkcji poprzednią samobieżną wyrzutnię 9P122 pocisków 9M14M Malutka-M, na tym samym podwoziu (najłatwiejszą możliwość identyfikacji stanowi jedno okno z przodu 9P122 i dwa okna w 9P133). Oprócz krajów Układu Warszawskiego, w tym w Polsce, zestaw był eksploatowany w niektórych państwach bliskowschodnich (z dużym powodzeniem w wojnie 1973 r.) i afrykańskich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A. Szyrokorad, PTURy...
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Przeciwpancerna wyrzutnia rakietowa 9P133. MON. [dostęp 2010-05-08]. (pol.).
- Aleksandr Szyrokorad, PTURy wtorogo pokolenija w: Tiechnika i Woorużenie nr 10/2000, s.23-24 (ros.)