Przejdź do zawartości

ZSU-57-2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ZSU-57-2
ЗСУ-57-2
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

samobieżne działo przeciwlotnicze

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

6

Historia
Prototypy

1955

Produkcja

1955–1960

Egzemplarze

2023 szt.

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy, 4-suwowy, widlasty W-54 o mocy 520 KM (382 kW) przy 2000 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

640 l (zasadniczy)
285 l (dodatkowy)

Pancerz

spawany z płyt walcowanych 15 mm

Długość

8,48 m (całkowita)
6,22 m (kadłuba)

Szerokość

3,27 m

Wysokość

3,27 m

Prześwit

0,43 m

Masa

28 000 kg (bojowa)

Moc jedn.

18,6 KM/t

Nacisk jedn.

0,63 kg/cm²

Osiągi
Prędkość

48 – 50 km/h (po drodze)

Zasięg pojazdu

400 – 420 km (po drodze)
300 – 320 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,40 m

Rowy (szer.)

2,70 m

Ściany (wys.)

0,80 m

Kąt podjazdu

30º

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 sprzężone armaty automatyczne S-68 wz. 1952 kal. 57 mm (zapas amunicji – 300 szt.)
Użytkownicy

Aktualni – kolor niebieski

Byli – kolor czerwony

 ZSRR,  Angola,  Bośnia i Hercegowina,  Bułgaria,  Chiny,  Chorwacja,  Czechosłowacja,  Egipt,  Etiopia,  Finlandia,  Irak,  Iran,  Izrael,  Jugosławia,  KRLD,  Kuba,  Niemcy,  Polska,  Rumunia,  Serbia i Czarnogóra,  Syria,  Węgry,  Wietnam

Rzuty
Rzuty

ZSU-57-2samobieżne działo przeciwlotnicze konstrukcji radzieckiej z okresu po II wojnie światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Doświadczenia II wojny światowej wykazały konieczność posiadania przez jednostki pancerne i zmechanizowane uzbrojenia przeciwlotniczego zdolnego do poruszania się w szykach tych oddziałów i zapewniającego im stałą ochronę przed atakami z powietrza. Zaczęto więc konstruować samobieżne działa przeciwlotnicze. Problem ochrony wojsk przed atakami z powietrza nabrał szczególnego znaczenia w związku z rolą lotnictwa w trakcie i po II wojnie światowej.

Pojazdy takie jak niemieckie samobieżne działo przeciwlotnicze – Wirbelwind (z czterema działkami 20 mm FlaK 30) czy dostarczone w ramach programu Lend-Lease 450 sztuk M5 Half-track i 1000 sztuk M17 Half track (samobieżne zestawy przeciwlotnicze z 4x0,5 cala (12,7 mm) karabinem maszynowym Browning) były używane z dobrym skutkiem w ostatnich bitwach II wojny światowej i znane radzieckim konstruktorom.

Jedną z pierwszych radzieckich konstrukcji tego typu było działo ZSU-37. Nie spełniało ono wszystkich stawianych przed tego rodzaju sprzętem wymagań. Prowadzono więc dalsze prace konstrukcyjne. Doprowadziły one do skonstruowania i przyjęcia na uzbrojenie Armii Radzieckiej w latach 50. XX wieku nowego modelu działa nazwanego ZSU-57-2. Do budowy pojazdu wykorzystano wiele części i podzespołów czołgu T-54. Wóz uzbrojony został w dwie sprzężone armaty automatyczne typu S-68 (nieco zmodernizowana wersja armaty S-60). Działo przeznaczone było do niszczenia celów powietrznych lecących z prędkością poddźwiękową na pułapie do 4000 m. Mogło być także stosowane do zwalczania lekko opancerzonych celów naziemnych. Działo ZSU-57-2 zostało pierwszy raz zademonstrowane publicznie na defiladzie w Moskwie w listopadzie 1957.

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Działo samobieżne ZSU-57-2 zostało przyjęte do uzbrojenia pododdziałów przeciwlotniczych dywizji pancernych i zmechanizowanych Armii Radzieckiej. Weszło także na uzbrojenie państw Układu Warszawskiego, w tym także ludowego Wojska Polskiego. Dysponowały nim armie państw arabskich, fińska, wietnamska i kubańska. Było używane bojowo w konfliktach na Bliskim Wschodzie i w Indochinach. W późniejszym czasie zostało ono zastąpione przez nowocześniejsze działo ZSU-23-4.

W muzeach

[edytuj | edytuj kod]

Inne zachowane egzemplarze

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Muzeum Obrony Przeciwlotniczej im. płk. Stanisława Paszkiewicza w Koszalinie [online], opl.muzeumsp.pl [dostęp 2019-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-06].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Magnuski: Wozy bojowe LWP: 1943-1983. Warszawa: Wyd. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 251. ISBN 83-86028-01-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]