ZSU-23-4MP Biała
.jpg) ZSU-23-4MP Biała | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy |
2000 |
| Produkcja |
2005 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
6-cylindrowy silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R o mocy 280 KM (210 kW) oraz turbina gazowa DG4M-1 (do napędu prądnic zasilających urządzenia pokładowe) |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
8,3 – 9,2 mm (płyta pancerna; spawany) |
| Długość |
6,54 m |
| Szerokość |
2,95 m |
| Wysokość |
2,25 m |
| Masa |
20,5 t |
| Moc jedn. |
13,7 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
50 km/h |
| Zasięg pojazdu |
450 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| główne: armaty 4×23 mm AZP-23 chłodzone cieczą (zapas amunicji: 2000 naboi) boczne: cztery przeciwlotnicze zestawy rakietowe Grom | |
| Wyposażenie | |
| noktowizory: TWNO-2 oraz TKN-1T; reflektor podczerwieni PG-125; radiostacja R-123; telefon R-124; aparatura nawigacyjna typu TNA-2; urządzenie ochrony przed bronią ABC; urządzenie przeciwpożarowe; układ wentylacji; SKO z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy. | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
 |
Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
ZSU-23-4MP Biała – polska modyfikacja radzieckiego samobieżnego zestawu przeciwlotniczego ZSU-23-4 Szyłka. Projekt został opracowany w 2000 roku przez Ośrodek Badawczo Rozwojowy w Tarnowie przy współudziale 4 Okręgowych Warsztatów Technicznych w Żurawicy i z wykorzystaniem systemów i urządzeń innych krajowych przedsiębiorstw przemysłu obronnego. Zatwierdzenie dokumentacji do produkcji seryjnej nastąpiło Orzeczeniem nr 165/TWL/05 z dnia 1 lipca 2005 roku, wprowadzony na wyposażenie Sił Zbrojnych RP rozkazem Szefa Sztabu Generalnego WP w grudniu 2005 roku.
Około 70 sztuk wozów samobieżnej artylerii przeciwlotniczej ZSU-23-4MP Biała ma zostać wyprodukowane dla potrzeb Wojska Polskiego, jako tańsza alternatywa dla samobieżnego przeciwlotniczego zestawu artyleryjskiego Loara. Prototyp wszedł do służby w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej, następne dwa pojazdy miały być zmodernizowane w 2006 roku i dalsze 5 do 2008 roku[1].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Poza typowymi peryskopami obserwacyjnymi pojazd dysponuje środkami do obserwacji w warunkach nocnych. W przypadku kierowcy stanowi go TWNO-2 o zasięgu 60-100 metrów, natomiast w przypadku dowódcy wozu przyrządem umożliwiającym obserwację w nocy jest noktowizor TKN-1T o zasięgu 200-250 metrów. Aby używać któregoś z tych noktowizorów konieczne jest podświetlanie terenu przez reflektor podczerwieni PG-125. Łączność zewnętrzną zapewnia standardowa w wozach radzieckich radiostacja R-123, za komunikację wewnętrzną odpowiada natomiast telefon R-124. Dodatkowo w skład wyposażenia ZSU-23-4 Biała wchodzi aparatura nawigacyjna typu TNA-2, urządzenie ochrony przed bronią ABC, urządzenie przeciwpożarowe czy układ wentylacji. Biała posiada optoelektroniczny System Kierowania Ogniem (SKO) z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy (działanie SKO jest niewykrywalne dla przeciwnika), dodatkowo dla podwojenia siły ognia wyposażona jest w zestaw rakiet przeciwlotniczych Grom, których skuteczny zasięg wynosi około 5500 metrów.
Kadłub[edytuj | edytuj kod]
Zespawany z płyt pancernych kadłub pojazdu GM-575 został oparty na kadłubie zastosowanym w czołgu PT-76 czy dziale samobieżnym wojsk powietrznodesantowych ASU-85. Pojazd podzielony jest na trzy części: przedział kierowania (znajdujący się na przedzie pojazdu), bojowy (środkowa część) oraz silnikowy (znajdujący się w tylnej części wozu). Napęd stanowi sześciocylindrowy, chłodzony cieczą silnik wysokoprężny W6R o mocy 280 KM (206 kW) przy 2000 obr./min. Do przeniesienia napędu służy mechaniczna, trójstopniowa skrzynia biegów z planetarnym mechanizmem skrętu o pięciu przełożeniach przy jeździe do przodu i jednym do tyłu. Podwozie działa stanowi sześć par kół nośnych zawieszonych na wałkach skrętnych z kołami napinającymi z przodu i napędowymi z tyłu wozu. Do zasilania urządzeń elektrycznych służy turbinowy silnik DG4.
Różnice z wersją podstawową[edytuj | edytuj kod]
Na zlecenie Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON unowocześnienie powierzono tarnowskiemu Ośrodkowi Badawczo-Rozwojowemu Sprzętu Mechanicznego. Kontrakt przewidywał modernizację trzech Szyłek w 2010 roku, czterech w 2011 roku i dwóch w 2012 roku.
Modernizacja obejmowała:
- zastosowanie cyfrowego, optoelektronicznego Systemu Kierowania Ogniem z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy,
- wyposażenie zestawu w rakiety GROM, które podwajają dotychczasowy zasięg zwalczania celów powietrznych,
- sprzęgnięcie z ZSD Łowcza-3,
- umożliwienie wykorzystania najnowszych rodzajów podkalibrowej amunicji artyleryjskiej, pozwalającej zwiększyć zasięg zwalczania celów powietrznych oraz naziemnych,
- eliminację radaru, aktywnych środków obserwacji optycznej dowódcy i kierowcy, istotne ograniczenie emisji promieniowania termicznego, demaskującego zestaw na polu walki,
- zwiększenie zasięgu obserwacji optycznej w warunkach ograniczonej widzialności dzięki zastosowaniu torów termowizji pasywnej najnowszej generacji w przyrządach dowódcy i kierowcy oraz wbudowanie takiego układu w celowniku optycznym operatora uzbrojenia,
- zmniejszenie z 4 do 3 osób załogi,
- poprawienie własności trakcyjnych i zwiększenie zasięgu działania zestawu,
- ogólne odmłodzenie zespołów zestawu.
Zastosowanie nowej konstrukcji amunicji podkalibrowej, produkcji Mesko, kalibru 23 mm (do armat plot. ZU-23-2 i ZSU-23-4) pozwoliło na zwiększenie skutecznego zasięgu ostrzału do 3500 metrów, czyli o około 500-1000 metrów więcej, niż w przypadku ZSU-23-4.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrzej Kiński. Kobuz dla Rosomaka i Tumaka!. „Nowa Technika Wojskowa”. 4/2006, s. 9, kwiecień 2006.
