Bazylika św. Marii Magdaleny i św. Stanisława w Szczepanowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bazylika św. Marii Magdaleny
i św. Stanisława w Szczepanowie
A-321 z 2 marca 1989[1]
Bazylika mniejsza
Ilustracja
Bazylika mniejsza św. Marii Magdaleny i św. Stanisława w Szczepanowie
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Szczepanów

Adres

św. Stanisława, 32-823 Szczepanów

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Szczepanowie

Wezwanie

św. Marii Magdaleny i św. Stanisława

Położenie na mapie gminy Brzesko
Mapa konturowa gminy Brzesko, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Marii Magdalenyi św. Stanisława w Szczepanowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Marii Magdalenyi św. Stanisława w Szczepanowie”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Marii Magdalenyi św. Stanisława w Szczepanowie”
Położenie na mapie powiatu brzeskiego
Mapa konturowa powiatu brzeskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Marii Magdalenyi św. Stanisława w Szczepanowie”
Ziemia50°00′19″N 20°39′18″E/50,005278 20,655000
Strona internetowa

Bazylika św. Marii Magdaleny i św. Stanisława – sanktuarium znajdujące się w Szczepanowie, k. Tarnowa, które 20 czerwca 2003 roku zostało ogłoszone bazyliką mniejszą.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie kościół w Szczepanowie został wzniesiony w 1470 roku, z inicjatywy ówczesnego proboszcza Jana Długosza, który był również kanonikiem krakowskim. Według tradycji wybudowany wówczas kościółek stanął na miejscu drewnianego, wzniesionego na polecenie rodziców Św. Stanisława.

Obecny kościół został wzniesiony w latach 1911–1914 z inicjatywy proboszcza ks. prałata Szczepana Kosseckiego. Został on dobudowany do istniejącej Długoszowej świątyni, która stała się nawą boczną nowego kościoła. Nowy kościół został wybudowany według projektu architekta Jana Sas-Zubrzyckiego. Przy budowie rozebrana została stara dzwonnica, która stała oddzielnie, oraz nawa boczna dobudowana w XVII wieku.

W 1914 roku, niedługo po ukończeniu prac budowlanych wybuchła I wojna światowa. W wyniku działań wojennych 23 listopada 1914 roku w kościele wybuchł pożar, który objął starą część świątyni. Uszkodzeniu uległ dach oraz drewniany strop, a także zabytkowe wyposażenie wnętrza. Świątynię odbudowano w latach 1925–1927, pod kierownictwem ks. Marcina Dybca przy współpracy Komitetu Restauracyjnego. 26 maja 1930 bp Edwarda Komara konsekrował kościół[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Nowy kościół został wybudowany w stylu neogotyckim, murowany, nietynkowany. Wieża jest pięciokondygnacyjna, strzelista, z dwoma dzwonami: jeden z 1519, a drugi z 1534 roku. Z zewnątrz budowla ozdobiona jest elementami architektury neogotyckiej i eklektycznej. Przy wejściu do zakrystii znajduje się XVII wieczny kamienny portal, ozdobiony herbami Ostoja oraz Dębno. Sklepienia są krzyżowo-żebrowe.

Wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Ołtarz główny wykonano według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego. W centralnej części ołtarza znajduje się obraz św. Stanisława, obok figury św. Piotra i Pawła. Nad obrazem widnieje orzeł piastowski, a po bokach sceny z życia św. Stanisława. W podstawie mensy ołtarza widoczne są cztery sceny biblijne, przedstawiające składanie ofiar Bogu. Malowidła ścienne wykonane zostały przez M. Makarewicza w latach 1959–1961. Między prezbiterium, a nawą główną znajduje się ambona, ozdobiona płaskorzeźbami czterech ewangelistów. W lewej nawie umieszczono neobarokowy ołtarz Serca Pana Jezusa. W prawej nawie (stary kościółek) znajduje się późnobarokowy ołtarz matki Boskiej Nieustającej Pomocy[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  2. Grzegorz Polak, Święte, świętsze, najświętsze. Przewodnik po sanktuariach w Polsce. AGORA S.A. Warszawa 2013. str. 317; ISBN 978-83-268-1242-2
  3. Sanktuarium św. Stanisława BM. [dostęp 2016-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-23)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]