Przejdź do zawartości

Ptolemeusz III Euergetes

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ptolemeusz III Euergetes
Ilustracja
Złota oktodrachma Ptolemeusza III
władca starożytnego Egiptu
Okres

od 246 p.n.e.
do 221 p.n.e.

Poprzednik

Ptolemeusz II Filadelfos

Następca

Ptolemeusz IV Filopator

Dane biograficzne
Dynastia

Ptolemeusze

Data urodzenia

284 p.n.e.

Data śmierci

221 p.n.e.

Ojciec

Ptolemeusz II Filadelfos

Matka

Arsinoe I

Żona

Berenika II

Dzieci

Ptolemeusz IV Filopator,
Magas,
Aleksander,
?(syn),
Arsinoe III,
Berenika

Ptolemeusz III Euergetes[1] (ur. 284 p.n.e.[2], zm. 222 p.n.e.[1] lub 221 p.n.e.[2]) – trzeci władca Egiptu z dynastii Ptolemeuszy, panował w latach 246-221 p.n.e., najstarszy syn Ptolemeusza II Filadelfosa i Arsinoe I[2], mąż Bereniki II, ojciec m.in. Ptolemeusza IV Filopatora, Magasa i Arsinoe III[3]. Po jego śmierci władzę w państwie przejął Ptolemeusz IV[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

O dzieciństwie i młodości Ptolemeusza brak dokładniejszych informacji. Przez niektórych historyków z osobą Ptolemeusza III identyfikowana była bliżej nieustalona postać Ptolemeusza Syna, członka rodu Lagidów, który przez pewien czas współrządził państwem wraz z Ptolemeuszem II[5]. Bardziej prawdopodobne jednak, że Ptolemeusz Syn był postacią inną niż Euergetes[6].

Nauczycielem Ptolemeusza III był Apollonios z Rodos, kolejny, po Zenodocie z Efezu, kierownik Biblioteki Aleksandryjskiej[7]. Ok. 245 p.n.e. władca poślubił cyrenajską księżniczkę Berenikę, córkę Magasa, doprowadzając tym samym do ponownego zjednoczenia Egiptu z Cyrenajką[8][2].

Trzecia wojna syryjska

[edytuj | edytuj kod]

Początkowy okres panowania Ptolemeusza to czas trzeciej wojny syryjskiej. Bezpośrednią przyczyną wojny było ogłoszenie przez Laodikę, żonę Antiocha II, że następcą tronu syryjskiego będzie jej syn, a nie syn Bereniki, drugiej żony Antiocha i jednocześnie siostry Ptolemeusza[9]. Wojna ta, ze względu na postać jej głównej prowodyrki, nazywana była także wojną laodycejską[9]. Król Ptolemeusz pod pretekstem pomocy dla swojej siostry i jej małoletniego syna pokonał wojska Seleukosa II Kallinikosa, syna Laodiki, stając się na pewien czas rzeczywistym panem imperium Seleucydów[10]. W międzyczasie jego siostra została zamordowana[8], podobnie jak siostrzeniec[9]. Po zdobyciu Syrii Ptolemeusz ruszył dalej w kierunku wschodnim, dochodząc do północnej Mezopotamii, a może dalej[11]. Przez pewien czas śmierć Bereniki ijej syna były utrzymywane w tajemnicy w celu podtrzymania roszczeń Ptolemeusza[1].

Zdobycze Ptolemeusza okazały się częściowo nietrwałe, gdyż król musiał wracać w 245 p.n.e. do Egiptu, zagrożony powstaniem robotników i chłopów przeciwko wzrastającemu uciskowi ekonomicznemu[12]. Ptolemeusz, wróciwszy ze Wschodu, szybko stłumił bunt w Egipcie[13]. Odebrane Seleukidom bogactwa świątyń egipskich, zrabowane z Egiptu podczas najazdu króla Kambyzesa II 300 lat wcześniej, Ptolemeusz oddał ich pierwotnym właścicielom, czym zjednał sobie dużą przychylność egipskich kapłanów[14][15]. W tym okresie Ptolemeusz zaczął używać przydomku Euergetes, co tłumaczy się jako "dobroczyńca"[15].

Kiedy Ptolemeusz zajęty był tłumieniem buntu w Egipcie, Seleukos zdołał odzyskać część terytoriów swojego państwa i dotarł do Syrii[13]. Tam Ptolemeusz pokonał go w bitwie stoczonej nieopodal Antiochii[13]. Po zawarciu pokoju z Seleukosem w 241 p.n.e. utrzymał terytoria na południowym wybrzeżu Azji Mniejszej, w Celesyrii i Judei[16][15]. Kontrolował ponadto wyspy Kos, Samotrakę, Samos i Lesbos[17]. W zamian zrezygnował z roszczeń do terytoriów znajdujących się za Eufratem i północnej części Syrii[18]. Granica pomiędzy państwami w Syrii przebiegała przez rzekę Eleutheros[19]. Ponadto Ptolemeusz sprawował kontrolę nad kluczowym portem seleudzkim, Seleucją Pierią[19]. Miasto to zostanie odbite dopiero w 219 p.n.e. przez Antiocha III[20].

Wojny z Macedonią

[edytuj | edytuj kod]

Ptolemeusz prowadził ze zmiennym szczęściem rywalizację z Macedonią, wykorzystując jako jej środek walkę o wyzwolenie miast greckich. Zdobywszy wcześniej na Seleukidach wybrzeże trackie i Chersonez, sąsiadował przez pewien czas z państwem Antygonidów[17]. Ptolemeusz starał się nie angażować w bezpośrednie działania militarne w Grecji, z reguły ograniczając się do dyplomacji antymacedońskiej[20]. Ok. 245 p.n.e. przegrał bitwę morską koło wyspy Andros[17]. W 243 p.n.e. Ptolemeusz został nominalnym wodzem wojsk achajskich[17]. Ok. 240 p.n.e. Macedonia zaakceptowała ptolemejskie zdobycze w Tracji i Azji Mniejszej[7]. Ptolemeusz utracił część z nich w latach 20. III wieku p.n.e.[7].

241-221 p.n.e.

[edytuj | edytuj kod]

Po 241 p.n.e. nastał czas względnego pokoju dla Egiptu, co zaowocowało jego rozkwitem ekonomicznym i kulturalnym, wspieranym intensywnie przez króla[7]. Na królewskim dworze bywały takie znakomitości jak Kallimach z Cyreny i Eratostenes[21]. Jako pierwszy władca z dynastii Ptolemeuszy III Euergetes zaczął budować świątynie egipskie, w tym jedną z najokazalszych i najlepiej zachowanych świątynię Horusa w Edfu[21]. Ukończył budowę Wielkiego Serapeum w Aleksandrii[22]. Kontynuował rozpoczętą przez jego poprzedników kolonizację regionu Fajum[8]. Za jego rządów wprowadzono reformę kalendarza, wprowadzającą korektę zgodną z rzeczywistym trwaniem roku astronomicznego; reforma ta jednak nie przyjęła się w latach późniejszych[8]. Ok. 222 p.n.e. król Spartański, skonfliktowany z Macedonią, uzyskał na dworze Ptolemeusza azyl[8].

Zasięg terytorialny państwa Ptolemeusza

[edytuj | edytuj kod]

Za jego panowania Egipt ptolemejski znalazł się u szczytu swojej potęgi i stał się pierwszym mocarstwem w basenie Morza Śródziemnego[8]. W skład państwa Ptolemeusza III wchodziły, poza Egiptem, Cyrenajka, Celesyria, Fenicja, część Cylicji, Licja, Karia, Jonia, kluczowe wyspy Morza Śródziemnego i Seleucja Pieria[7].

Lata panowania

[edytuj | edytuj kod]

Tytulatura

[edytuj | edytuj kod]
Królewski Protokół
prenomen lub imię tronowe:
M23
X1
L2
X1
U28R8U28R8F44
N35
C2C12U21
N35
S42S34S3
trl.: (Juaenneczeruisenui Setepenre Sechemanchenamon[2])
tłum.: Następca Boskiego Rodzeństwa Wybrany przez Re Wszechmocne wcielenie Amona
nomen lub imię rodowe:
G39N5
Q3
X1
V4E23
Aa15
M17M17S29S34D&t&tA Q3
X1
V28U6
trl.: (Ptulmis Anchdżetmeriptah[2])
tłum.: Ptolemeusz żyjący wiecznie ukochany przez Ptaha

Poza wymienionymi nauce znane jest około 10 różnych wariantów egipskich określeń władcy[26]. Grecka tytulatura Ptolemeusza brzmiała basileus Ptolemaios III Theos Euergetes I - król Ptolemeusz Bóg Dobroczyńca[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Bravo i Wipszycka 1992 ↓, s. 155.
  2. a b c d e f g Kwiatkowski 2021 ↓, s. 987.
  3. Walbank 1984 ↓, s. 482, 488.
  4. Grabowski 2010 ↓, s. 181.
  5. Tunny 2000 ↓, s. 84.
  6. Tunny 2000 ↓, s. 86.
  7. a b c d e Kwiatkowski 2021 ↓, s. 992.
  8. a b c d e f Britannica ↓.
  9. a b c Grabowski 2010 ↓, s. 174-175.
  10. Kwiatkowski 2021 ↓, s. 988.
  11. Grabowski 2010 ↓, s. 175.
  12. Kwiatkowski 2021 ↓, s. 989.
  13. a b c Grabowski 2010 ↓, s. 179.
  14. Grabowski 2010 ↓, s. 177.
  15. a b c Kwiatkowski 2021 ↓, s. 990.
  16. Rolf Strootman, Seleucus [online], Encyclopaedia Iranica Online [dostęp 2023-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2022-12-03] (ang.).
  17. a b c d Kwiatkowski 2021 ↓, s. 991.
  18. Grabowski 2010 ↓, s. 179-180.
  19. a b Grabowski 2010 ↓, s. 180.
  20. a b Bravo i Wipszycka 1992 ↓, s. 156.
  21. a b Kwiatkowski 2021 ↓, s. 992-993.
  22. Kwiatkowski 2021 ↓, s. 994.
  23. Walbank 1984 ↓, s. 482.
  24. Hornblower, Spawforth i Eidinow 2012 ↓, s. 1235.
  25. Ziółkowski 2009 ↓, s. 591.
  26. Jürgen von Beckerath, Handbuch der ägyptischen Königsnamen, München ägyptologische Studien, Monachium: Deutscher Kunstverlag, 1984, s. 288, ISBN 978-3-422-00832-8 [dostęp 2023-05-27] (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]