Przejdź do zawartości

René Pleven

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
René Pleven
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1901
Rennes

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1993
Paryż

Premier Francji
Okres

od 12 lipca 1950
do 10 marca 1951

Przynależność polityczna

Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu

Poprzednik

Henri Queuille

Następca

Henri Queuille

Premier Francji
Okres

od 11 sierpnia 1951
do 7 stycznia 1952

Przynależność polityczna

Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu

Poprzednik

Henri Queuille

Następca

Edgar Faure

Minister finansów Francji
Okres

od 16 listopada 1944
do 26 stycznia 1946

Poprzednik

Aimé Lepercq

Następca

André Philip

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od 14 maja 1958
do 1 czerwca 1958

Poprzednik

Christian Pineau

Następca

Maurice Couve de Murville

Minister sprawiedliwości Francji
Okres

od 22 czerwca 1969
do 16 marca 1973

Poprzednik

Jean-Marcel Jeanneney

Następca

Pierre Messmer

Odznaczenia
Order Wyzwolenia (Francja) Komandor Orderu Zasługi Morskiej (Francja) Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania) Rycerz Krzyża Wielkiego Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola (Laos) Wielka Wstęga Orderu Alawitów (od 1956, Maroko) Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja)

René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie[1].

W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji[1].

W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué[1].

We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville[1].

Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946[1].

Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania[1]. Jednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.

W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta[1]. Tę samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera[1].

Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).

Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa René PLEVEN [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-20] (fr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wielka Encyklopedia A-Z • Suplement, 2005