Benedykt XV: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m unormowanie zapisu |
Błędna nazwa encykliki, drobne merytoryczne |
||
Linia 56: | Linia 56: | ||
=== Pontyfikat === |
=== Pontyfikat === |
||
==== I wojna światowa ==== |
==== I wojna światowa ==== |
||
Pontyfikat Benedykta XV był uwarunkowany [[I wojna światowa|pierwszą wojną światową]]{{r|Wollpert}}. Podejmował wiele inicjatyw pokojowych oraz starał się łagodzić skutki wojny, m.in. organizował pomoc dla ofiar wojny{{r|Wollpert}}. W 1914 w [[Watykan]]ie papież otworzył biuro opieki nad jeńcami oraz ośrodek informacyjny o jeńcach i zaginionych, który ułatwiał kontakt jeńców wojennych z ich rodzinami{{r|Kelly}}. Organizował pomoc sanitarną i żywnościową dla jeńców i ludności krajów objętych działaniami wojennymi{{r|Wollpert}}. Wobec stron walczących starał się zachować maksymalną neutralność, przez co był oskarżany przez uczestników, o sprzyjanie stronie przeciwnej{{r|Kelly}}. W [[encyklika|encyklice]] ''[[Ad bestissimi Apostolorum Principis cathedram]]'' ogłoszonej 1 listopada 1914 zwrócił się z apelem do panujących o zachowanie pokoju. Dodatkowym kłopotem dla papieża, było włączenie się do wojny Włoch (1915), podczas gdy Watykan nie był niepodległy{{r|Wollpert}}. 1 sierpnia 1917 wydał notę pokojową skierowaną do walczących państw, w której wzywał do zawarcia pokoju bez zwycięzców i zwyciężonych{{r|Kelly}}. Apelował o uwzględnienie żądań narodów bałkańskich i Ormian. Opowiadał się także za przyznaniem niepodległości Polsce<ref name="Szubarczyk">{{Cytuj|autor=Piotr Szubarczyk|tytuł=Benedykt XV – przyjaciel Polski|czasopismo=Bibula – pismo niezależne|data=2012-01-23}}</ref>. |
Pontyfikat Benedykta XV był uwarunkowany [[I wojna światowa|pierwszą wojną światową]]{{r|Wollpert}}. Podejmował wiele inicjatyw pokojowych oraz starał się łagodzić skutki wojny, m.in. organizował pomoc dla ofiar wojny{{r|Wollpert}}. W 1914 w [[Watykan]]ie papież otworzył biuro opieki nad jeńcami oraz ośrodek informacyjny o jeńcach i zaginionych, który ułatwiał kontakt jeńców wojennych z ich rodzinami{{r|Kelly}}. Organizował pomoc sanitarną i żywnościową dla jeńców i ludności krajów objętych działaniami wojennymi{{r|Wollpert}}. Wobec stron walczących starał się zachować maksymalną neutralność, przez co był oskarżany przez uczestników, o sprzyjanie stronie przeciwnej{{r|Kelly}}. W [[encyklika|encyklice]] ''[[Ad bestissimi Apostolorum Principis cathedram|Ad beatissimi Apostolorum Principis cathedram]]'' ogłoszonej 1 listopada 1914 zwrócił się z apelem do panujących o zachowanie pokoju. Dodatkowym kłopotem dla papieża, było włączenie się do wojny Włoch (1915), podczas gdy Watykan nie był niepodległy{{r|Wollpert}}. 1 sierpnia 1917 wydał notę pokojową skierowaną do walczących państw, w której wzywał do zawarcia pokoju bez zwycięzców i zwyciężonych{{r|Kelly}}. Apelował o uwzględnienie żądań narodów bałkańskich i Ormian. Opowiadał się także za przyznaniem niepodległości Polsce<ref name="Szubarczyk">{{Cytuj|autor=Piotr Szubarczyk|tytuł=Benedykt XV – przyjaciel Polski|czasopismo=Bibula – pismo niezależne|data=2012-01-23}}</ref>. |
||
W 1915 nakazał odprawić w intencji pokoju w kościołach specjalne nabożeństwa do [[Serce Jezusa|Serca Pana Jezusa]]. Francja i Hiszpania przemilczały wezwanie papieża, natomiast Niemcy, początkowo przychylni, zrezygnowali z propozycji papieża, gdy ich szanse na zwycięstwo urosły wobec [[wojna domowa w Rosji|wojny domowej w Rosji]]{{r|Kelly}}. Po zakończeniu wojny, w wyniku tajnych ustaleń aliantów z Włochami, nie dopuszczono [[Stolica Apostolska|Stolicy Apostolskiej]] do rokowań pokojowych{{r|Kelly}}. Papież natomiast 23 maja 1920 wydał encyklikę ''Pacem Dei munus'', w której nawoływał o pojednanie między narodami, a także poparł [[Liga Narodów|Ligę Narodów]]{{r|Kelly}}. Nawiązywał także stosunki dyplomatyczne z wieloma państwami, stwarzając warunki do zawierania [[konkordat]]ów{{r|Kelly}}. |
W 1915 nakazał odprawić w intencji pokoju w kościołach specjalne nabożeństwa do [[Serce Jezusa|Serca Pana Jezusa]]. Francja i Hiszpania przemilczały wezwanie papieża, natomiast Niemcy, początkowo przychylni, zrezygnowali z propozycji papieża, gdy ich szanse na zwycięstwo urosły wobec [[wojna domowa w Rosji|wojny domowej w Rosji]]{{r|Kelly}}. Po zakończeniu wojny, w wyniku tajnych ustaleń aliantów z Włochami, nie dopuszczono [[Stolica Apostolska|Stolicy Apostolskiej]] do rokowań pokojowych{{r|Kelly}}. Papież natomiast 23 maja 1920 wydał encyklikę ''Pacem Dei munus'', w której nawoływał o pojednanie między narodami, a także poparł [[Liga Narodów|Ligę Narodów]]{{r|Kelly}}. Nawiązywał także stosunki dyplomatyczne z wieloma państwami, stwarzając warunki do zawierania [[konkordat]]ów{{r|Kelly}}. |
Wersja z 22:01, 1 lip 2018
Giacomo Paolo Battista della Chiesa | |||
Papież | |||
Ilustracja | |||
| |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Miejsce pochówku | |||
Papież | |||
Okres sprawowania |
1914-1922 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
21 grudnia 1878 | ||
Nominacja biskupia |
18 grudnia 1907 | ||
Sakra biskupia |
22 grudnia 1907 | ||
Kreacja kardynalska |
23 maja 1914 | ||
Kościół tytularny | |||
Pontyfikat | |||
Strona internetowa |
Benedykt XV (łac. Benedictus XV, właśc. Giacomo della Chiesa; ur. 21 listopada 1854 w Genui, zm. 22 stycznia 1922 w Rzymie[1]) – 258. papież w okresie od 3 września 1914 do 22 stycznia 1922[2].
Życiorys
Wczesne życie
Giacomo della Chiesa pochodził z rodziny patrycjuszowskiej i był synem Giuseppe della Chiesy i Giovanny Migliorati[3]. Pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym, a następnie dostał się do Istituto Donavaro e Giusso (1862-1868), który przygotowywał do stanu kapłańskiego. Na skutek nalegań ojca przerwał edukację w tym kierunku. W 1869 eksternistycznie ukończył studia filozoficzne w seminarium w Genui i rozpoczął w tym mieście studia prawnicze (rok 1871) na uniwersytecie królewskim, gdzie uzyskał w 1875 doktorat z prawa cywilnego. Dopiero wtedy ojciec pozwolił mu na studia przygotowujące do kapłaństwa. W latach od 1875 do 1879 studiował na uniwersytecie Gregorianum w Rzymie, na którym w 1879 uzyskał doktorat z teologii, a w rok później doktorat z prawa kanonicznego[3]. Od 1879 do 1885 studiował nauki dyplomatyczne na Papieskiej Akademii Kościelnej[3].
21 grudnia 1878 w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie[3]. W latach 1882-1907 został zaangażowany w papieskiej służbie dyplomatycznej, gdzie zyskał sławę sprawnego dyplomaty[3]. W 1901 został zastępcą sekretarza stanu[3]. 22 grudnia 1907 papież Pius X mianował go arcybiskupem Bolonii i przyjął sakrę 4 dni później[3]. W czasie sprawowania tej funkcji odwiedził wszystkie parafie i kaplice. Największą uwagę arcybiskup poświęcał wychowaniu kleru (nauce religii). Chciał w ten sposób przeciwstawić się wybuchającym w Bolonii zamieszkom wywoływanym przez socjalistów. Kapelusz kardynalski otrzymał dopiero 23 maja 1914 po śmierci kardynała Rampolli[3]. Mówiono, że najwyższe władze kościelne obawiały się wzrostu wpływów kardynała Rampolli, gdyby do Kolegium Kardynałów dołączono jego ucznia.
Wybór na papieża
Po śmierci Piusa X konklawe zebrało się już w trakcie pierwszej wojny światowej. O wyborze della Chiesy zadecydowało przekonanie kardynałów o potrzebie doświadczonego dyplomaty na Tronie Piotrowym[1]. W dziesiątym skrutynium, 3 września 1914 otrzymał 38 głosów na 57 wówczas oddanych. Jako papież przyjął imię Benedykta XV. Jego koronacja – a zarazem oficjalna inauguracja pontyfikatu – odbyła się w Kaplicy Sykstyńskiej 6 września 1914[3].
Pontyfikat
I wojna światowa
Pontyfikat Benedykta XV był uwarunkowany pierwszą wojną światową[2]. Podejmował wiele inicjatyw pokojowych oraz starał się łagodzić skutki wojny, m.in. organizował pomoc dla ofiar wojny[2]. W 1914 w Watykanie papież otworzył biuro opieki nad jeńcami oraz ośrodek informacyjny o jeńcach i zaginionych, który ułatwiał kontakt jeńców wojennych z ich rodzinami[1]. Organizował pomoc sanitarną i żywnościową dla jeńców i ludności krajów objętych działaniami wojennymi[2]. Wobec stron walczących starał się zachować maksymalną neutralność, przez co był oskarżany przez uczestników, o sprzyjanie stronie przeciwnej[1]. W encyklice Ad beatissimi Apostolorum Principis cathedram ogłoszonej 1 listopada 1914 zwrócił się z apelem do panujących o zachowanie pokoju. Dodatkowym kłopotem dla papieża, było włączenie się do wojny Włoch (1915), podczas gdy Watykan nie był niepodległy[2]. 1 sierpnia 1917 wydał notę pokojową skierowaną do walczących państw, w której wzywał do zawarcia pokoju bez zwycięzców i zwyciężonych[1]. Apelował o uwzględnienie żądań narodów bałkańskich i Ormian. Opowiadał się także za przyznaniem niepodległości Polsce[4].
W 1915 nakazał odprawić w intencji pokoju w kościołach specjalne nabożeństwa do Serca Pana Jezusa. Francja i Hiszpania przemilczały wezwanie papieża, natomiast Niemcy, początkowo przychylni, zrezygnowali z propozycji papieża, gdy ich szanse na zwycięstwo urosły wobec wojny domowej w Rosji[1]. Po zakończeniu wojny, w wyniku tajnych ustaleń aliantów z Włochami, nie dopuszczono Stolicy Apostolskiej do rokowań pokojowych[1]. Papież natomiast 23 maja 1920 wydał encyklikę Pacem Dei munus, w której nawoływał o pojednanie między narodami, a także poparł Ligę Narodów[1]. Nawiązywał także stosunki dyplomatyczne z wieloma państwami, stwarzając warunki do zawierania konkordatów[1].
Lata powojenne
W listopadzie 1919 uchylił zasadę non expedit, która zabraniała katolikom włoskim działalności politycznej, a także pobłogosławił Luigiego Sturzo, założyciela Partii Ludowej[1]. Starał się znaleźć rozwiązanie kwestii rzymskiej, którą dzięki jego działaniom dyplomatycznym udało się zakończyć za czasów jego następcy[1].
Benedykt XV ogłosił przygotowany przez poprzednika papieża Piusa X kodeks prawa kanonicznego (obowiązujący do 1983)[2] i zniósł Kongregację Indeksu. Starał się o wznowienie katolickiej działalności misyjnej[2]. Listem apostolskim Maximum illud z 1919 zapoczątkował nową erę w misjach katolickich. W 1915 powołał Kongregację Seminariów i Uniwersytetów a w 1917 Kongregację Kościołów Wschodnich oraz Instytut Orientalistyczny w Rzymie[1]. Założył Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca w Mediolanie w 1921.
W encyklice Humani generis redemptionem wydanej w 15 czerwca 1917 zawarł teologiczne podstawy przepowiadania słowa Bożego w Kościele. 15 września 1920 ogłosił, z okazji 1500. rocznicy śmierci św. Hieronima, encyklikę Spiritus Paraclitus o inspiracji ksiąg biblijnych i ważności studium Pisma świętego. Wiernych zachęcał do czytania Biblii. Papież Benedykt XV wprowadził bullą Incrementum z 1919 prefację za zmarłych oraz przywilej odprawiania trzech mszy w Dzień Zaduszny. 9 maja 1920 dokonał kanonizacji Joanny d’Arc, a 5 października ogłosił Efrema Syryjczyka doktorem Kościoła[1].
Kreował 32 kardynałów na pięciu konsystorzach[3].
Śmierć
Benedykt XV zmarł 22 stycznia 1922 w Rzymie, na grypę, z której rozwinęło się zapalenie płuc[1]. Został pochowany w Bazylice św. Piotra.
Encykliki
- Ad beatissimi apostolorum (1914), pierwsza encyklika papieża o przyczynach I wojny światowej. Papież omawia w tej encyklice problemy Kościoła u progu swego pontyfikatu.
- Pacem, Dei munus pulcherrimum (1920), encyklika o przywrócenie pokoju na świecie.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 441-443. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d e f g Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 167-168. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ a b c d e f g h i j Della Chiesa, Giacomo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
- ↑ Piotr Szubarczyk , Benedykt XV – przyjaciel Polski, „Bibula – pismo niezależne”, 23 stycznia 2012 .
Zobacz też
Szablon:Wielcy mistrzowie bożogrobców
- ISNI: 0000000121407844
- VIAF: 78769797
- LCCN: n88167935
- GND: 118655442
- LIBRIS: jgvxxl124ltbz64
- BnF: 12148662k
- SUDOC: 029974518
- SBN: RAVV076817
- NLA: 35918519
- NKC: jn20001005038
- BNE: XX5348700
- NTA: 069280681
- BIBSYS: 13044356
- CiNii: DA11922844
- Open Library: OL623541A
- PLWABN: 9810651537405606
- NUKAT: n2006136874
- J9U: 987007276444505171
- CANTIC: a10244414
- NSK: 000335531
- CONOR: 100611171
- BNC: 000124141
- BLBNB: 000257279
- LIH: LNB:V*149101;=BC
- WorldCat: lccn-n88167935