Przejdź do zawartości

Władysław Chotkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Longin Chotkowski
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

15 marca 1843
Mielżyn

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1926
Rabka

Miejsce pochówku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Wyznanie

chrześcijańskie

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1868

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej (Austro-Węgry) Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (1893-1908)

Władysław Longin Chotkowski (ur. 15 marca 1843 w Mielżynie, zm. 13 lipca 1926 w Rabce) – polski duchowny katolicki, historyk Kościoła, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

ks. Władysław Chotkowski siedzi podczas uroczystości nadania doktoratów honorowych UJK (1923)

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Ostoja, był synem Józefa i Franciszki z Zientkiewiczów. Uczęszczał do gimnazjum w Trzemesznie i gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Brał udział w powstaniu styczniowym w oddziale Kazimierza Milęckiego. W latach 1864–1868 studiował w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie, w 1868 przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego. Kontynuował studia na uniwersytecie w Münster, gdzie w 1869 uzyskał licencjat naukowy z teologii na podstawie pracy Rerum gestarum ecclesiae Ruthenae pars prima. Powrócił do Poznania, gdzie został wikariuszem przy kościele św. Marcina; od 1872 był także dyrektorem konwiktu fundacji Szołdrskiego w Poznaniu. Za prowadzoną działalność patriotyczną został wydalony z Poznania w okresie kulturkampfu (1873).

Od 1881 pozostawał związany z Uniwersytetem Jagiellońskim. Przedstawił pracę Rozszerzanie protestantyzmu w ziemiach polskich pod rządem pruskim w XVII i XVIII wieku, na podstawie której został mianowany docentem w Seminarium Historii Kościoła. Od 1882 był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Kościoła (do 1910); pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego UJ w roku akademickim 1883/1884 oraz rektora w latach 1891–1892. Zasiadał w Radzie Miejskiej Krakowa oraz sprawował mandat deputowanego do Rady Państwa w Wiedniu.

W grudniu 1883 wraz Janem Matejką i z polską delegacją brał udział w Rzymie w uroczystości przekazania w darze obrazu Jan Sobieski pod Wiedniem papieżowi Leonowi XIII[1]. W 1900 został członkiem krakowskiej kapituły katedralnej. Słynął jako kaznodzieja, poruszający w kazaniach nie tylko tematy religijne, ale i kwestie polityczne i społeczne; wygłaszał mowy na pogrzebach znakomitości krakowskich. Papież Leon XIII nadał mu tytuł prałata domowego (1890).

W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdowały się nowożytna historia Kościoła, historia reformacji oraz edytorstwo. Badał dzieje poznańskiego szkolnictwa jezuickiego w XVI i XVII wieku. Zajmował się dziejami burs studenckich oraz rzemiosła krakowskiego w XV wieku. Przygotowywał kronikę Soboru Watykańskiego I. Przyczynił się po podniesienia znaczenia Seminarium Historii Kościoła UJ, współpracował z czasopismami „Przyjaciel Ludu” (1875–1882) i „Tydzień Katolicki”. Był autorem wielu prac naukowych, opublikował ponadto zbiory mów duszpasterskich (Kazania w kwestyi socyalnej[2], 1879; Kazania o wychowaniu dzieci, 1880) oraz kilka opowiadań i utworów scenicznych.

Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS LD-zach-grobowiec Kapituły Metropolitarnej)[3][4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Od 1908 był członkiem korespondentem AU. Należał ponadto do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1874 członek zwyczajny, 1918 członek honorowy) oraz Towarzystwa Naukowego w Toruniu (1902 członek honorowy). Jego uczniem był historyk Kościoła ks. Jan Nepomucen Fijałek. Za pracę Historya polityczna Kościoła w Galicyi za rządów Maryi Teresy otrzymał w 1909 nagrodę AU im. Barczewskiego.

W 1923 otrzymał tytuł honorowego doktora teologii Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie (wyróżniony wówczas w gronie siedmiu weteranów powstania styczniowego)[9].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Henryk Marek Słoczyński: Matejko. Wrocław: 2000, s. 165, seria: A to Polska właśnie. ISBN 83-7023-820-3.
  2. Sześć kazań o kwestyi socyalnej z uwzględnieniem Encykliki Ojca św. Leona XIII : nauki miane na pasyach wielkiego postu w Katedrze Poznańskiej przez Wł. Chotkowskiego, wyd. 1880 [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  3. Karolina Grodziska-Ożóg, Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803–1939), wyd. II, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987, s. 101.
  4. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2023-03-21].
  5. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1082 „za owocną, długoletnią działalność naukową i pedagogiczną”.
  6. Bogusław Szwedo: Powstańcy Styczniowi odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari. Mińsk Mazowiecki: Zbroja, 2013, s. 148.
  7. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166
  8. Ze świata. Odznaczenia papieskie. „Kurier Warszawski”, s. 6, Nr 14 z 14 stycznia 1903. 
  9. Uniwersytet lwowski powstańco 63 roku. „Nowości Illustrowane”. Nr 23, s. 2, 9 czerwca 1923. 
  10. O Myszeidzie Ignacego Krasickiego : odczyt miany w Towarzystwie Przemysłowém Poznańskiem dnia 26 stycznia 1874 r. przez Władysława Chotkowskiego. [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  11. O ideale politycznym Zygmunta Krasińskiego przez Wł. Chotkowskiego [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  12. Marcin Luter : w 400-letnią rocznicę urodzin przez Chotkowskiego [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  13. Przyczyny i początki reformacyi w Polsce : z powodu "Dziejów reformacyi" ks. dr. Bukowskiego napisał Wł. Chotkowski. [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  14. Władysław Chotkowski, Ostatnie lata Benedyktynów w Tyńcu : przyczynek do dziejów Wszechnicy Jagiellońskiej [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  15. Władysław Chotkowski, Ks. prymasa Poniatowskiego spustoszenia kościelne w Krakowie : przyczynek do dziejów Uniwersytetu [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  16. Władysław Chotkowski, Redukcje monasterów bazyljańskich w Galicji [online], polona.pl [dostęp 2018-05-30].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983

Literatura dodatkowa

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]