23 Kołobrzeski Pułk Artylerii Lekkiej
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1944 |
Rozformowanie |
1957 |
Nazwa wyróżniająca |
Kołobrzeski |
Tradycje | |
Kontynuacja |
23 Kołobrzeski Dywizjon Artylerii Armat |
Organizacja | |
Numer | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
23 Kołobrzeski Pułk Artylerii Lekkiej (23 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.
Pułk został sformowany 28 lipca 1944 roku, we wsi Sadki, w okolicach Żytomierza), na podstawie rozkazu nr 0130 dowódcy 1 Armii Wojska Polskiego z 5 lipca 1944 roku, w składzie 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty. 17 października 1944 roku w Sadkach żołnierze pułku złożyli przysięgę[3].
Działania bojowe
[edytuj | edytuj kod]Podczas operacji warszawskiej wspierał działania 14 i 16 pułku piechoty, Od 19 stycznia do 11 lutego 1945 brał udział w walkach o przełamanie pasa przesłaniania Wału Pomorskiego, m.in. w natarciu na Nadarzycki Rejon Umocniony. Następnie walczył pod Wielobokami, Rudkami, Iłowcem i na zachód od Nadarzyc. W marcu uczestniczył w natarciu pod Wierzchowem wspierając walkę 14 pułku piechoty.
W Kołobrzegu wspierał piechotę na terenie stacji kolejowej i w porcie. W kwietniu zabezpieczał 1 DP na podejściach w czasie forsowania Odry, a pod koniec miesiąca uczestniczył w ciężkich walkach w rejonie Ktinigsforst i Friesack. Szlak bojowy zakończył nad Łabą 3 maja 1945.
Okres powojenny
[edytuj | edytuj kod]Po zakończeniu działań wojennych pułk stacjonował w garnizonie Biała[4]
29 września 1945 roku pułk otrzymał nazwę wyróżniającą "Kołobrzeski"[5].
Na początku 1948 roku wprowadzono w pułku w miejsce baterii armat 76 mm baterię haubic 122 mm. 13 czerwca 1948 roku oddział otrzymał sztandar ufundowany przez społeczeństwo miasta i powiatu Bielsko-Biała oraz Biała Krakowska. W kwietniu 1952 roku jednostka podporządkowana została dowódcy 29 Dywizji Piechoty. W listopadzie 1955 roku, po rozformowaniu 29 DP, pułk ponownie podporządkowano dowódcy 6 DP.
W kwietniu 1957 pułk przeformowany został w 23 Kołobrzeski Dywizjon Artylerii Armat i podporządkowany bezpośrednio dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego[6] . 30 marca i 1 kwietnia 1985 roku dywizjon przetransportowany został do garnizonu Zgorzelec. 2 kwietnia tego roku podporządkowany został dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a następnie włączony w skład nowo powstałej 23 Brygady Artylerii Armat.
Żołnierze pułku
[edytuj | edytuj kod]Dowódcy
- mjr Anatol Lisiewicz (15 IX 1944 – 24 IV 1945[7][8])
- mjr Piotr Bykow (16 III – 31 III 1945)[9]
- płk Jan Nowakowski (1 IV 1945 – 31 V 1946)[9]
- ppłk Władysław Cywiński (1 VI – 15 XII 1946)[9]
- ppłk Paweł Bole (16 XII 1946)[9]
- mjr Józef Petruk (I 1951 – XII 1952)
Zastępcy dowódcy ds. polityczno-wychowawczych[9]
- por. Władysław Hołowiński (7 XI 1944 – 28 II 1945)
- mjr Bolesław Wolniak (31 III – XI 1945)
- por. Włodzimierz Laszuk
- kpt. Władysław Koblański
Szefowie sztabu[9]
- mjr Grzegorz Pokotiłło (11 VII 1944 – 3 II 1945)
- kpt. Leonid Leszczyński (4 II – 26 II 1945)
- mjr Dogobert Łańcut (27 II – 30 VII 1945)
- mjr Aleksiej Łobanow (1 VIII – 30 X 1945)
- ppłk Józef Kozieł (2 XI 1945 – 7 V 1946)
- mjr Wiktor Pawłow (8 V – 15 IX 1946)
- mjr Jerzy Ponomarew (16 IX – 20 XII 1946)
- mjr Jan Maziarz (21 XII 1946)
Oficerowie:
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari[10]
kpt. Władysław Hołowiński
Skład etatowy
[edytuj | edytuj kod]Stan etatowy liczył 1093 żołnierzy, w tym: oficerów – 150, podoficerów – 299, kanonierów – 644.
Na uzbrojeniu i wyposażeniu jednostki znajdowały się:
- 76 mm armaty – 24
- 122 mm haubice – 12
- rusznice przeciwpancerne – 12
- samochody – 108
- ciągniki – 24
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 428.
- ↑ Ways 1967 ↓, s. 112.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 429.
- ↑ Rozkaz Nr 225 ND WP z dnia 29 września 1945 r.
- ↑ Rozkaz organizacyjny MON nr 0025/Org. z 2 kwietnia 1957 roku
- ↑ Według Władysława Ways, pułkiem do 21 IV 1945 dowodził mjr Piotr Bykow.
- ↑ Adolf Stachula w swojej książce podaje, że Anatol Lisiewicz był dowódcą w okresie VII 1944 – 15 III 1945
- ↑ a b c d e f Stachula 1981 ↓, s. 300.
- ↑ Godyk i Zaremba 1975 ↓, s. 323.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Godyk, Henryk Zaremba: Dywizjony w marszu bojowym. (Z dziejów 23 Kołobrzeskiego Pułku Artylerii Lekkiej). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Henryk Karski, Piotr Pertek, Mirosław Sołtyszewski, Leszek Szostek, 23 Śląska Brygada Artylerii. Tradycje i współczesność, Oddział Oświatowo-Wychowawczy Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wrocław 1995.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Adolf Stachula: Szósta pomorska: z dziejów Szóstej Pomorskiej Dywizji Piechoty 1944-1948. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej, 1981. ISBN 83-11-06602-7.
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.