Kobalt

	Kobalt
	Kobalt
	żelazo ← kobalt → nikiel
	Wygląd
	niebieskawoszary
	; Widmo emisyjne kobaltu
	Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.	kobalt, Co, 27; (łac. cobaltum)
Grupa, okres, blok	9, 4, d
Stopień utlenienia	II, III
Właściwości metaliczne	metal przejściowy
Właściwości tlenków	amfoteryczne
Masa atomowa	58,933194(3) u
Stan skupienia	stały
Gęstość	8,9 g/cm³ (20 °C)
Temperatura topnienia	1495 °C
Temperatura wrzenia	2927 °C
Numer CAS	7440-48-4
PubChem	104730
Właściwości atomowe
Promień; • atomowy; • walencyjny	; 135 (obl. 152) pm; 126 pm
Konfiguracja elektronowa	[Ar]3d74s2
Zapełnienie powłok	2, 8, 15, 2; (wizualizacja powłok)
Elektroujemność; • w skali Paulinga; • w skali Allreda	; 1,88; 1,70
Potencjały jonizacyjne	I 760,4 kJ/mol; II 1648 kJ/mol; III 3232 kJ/mol
Właściwości fizyczne
Ciepło parowania	376,5 kJ/mol
Ciepło topnienia	16,19 kJ/mol
Ciśnienie pary nasyconej	175 Pa (1768 K)
Konduktywność	17,2×106 S/m
Ciepło właściwe	420 J/(kg·K)
Przewodność cieplna	100 W/(m·K)
Układ krystalograficzny	heksagonalny
Twardość; • w skali Mohsa	; 5
Prędkość dźwięku	4720 m/s (293,15 K)
Objętość molowa	6,67×10−6 m³/mol
Najbardziej stabilne izotopy
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2011-10-05]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Niebezpieczeństwo
Zwroty H	H317, H334, H413
Zwroty P	P261, P280, P342+P311
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
	Szkodliwy; (Xn)
Zwroty R	R42/43, R53
Zwroty S	S2, S22, S24, S37, S61
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła	0 2 3
Numer RTECS	GF8750000
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Kobalt (Co, łac. cobaltum) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych układu okresowego.

Ma 26 izotopów z przedziału mas 50–75. Trwały jest tylko izotop 59, który stanowi 100% naturalnego kobaltu.

Został odkryty w roku 1735 przez Georga Brandta. Nazwa wywodzi się od kobolda, złego ducha, krasnala lub gnoma, rzekomo podrzucającego rudę bezwartościowego wówczas kobaltu w miejsce skradzionej rudy srebra^[5].

Czysty kobalt jest lśniącym, srebrzystym metalem o własnościach ferromagnetycznych. Jest stosowany jako dodatek do stopów magnetycznych.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje w skorupie ziemskiej w ilości 15–30 ppm^[6], w postaci różnych minerałów m.in. smaltynu, kobaltynu oraz skutterudytu. Występuje najczęściej w postaci siarczków oraz arsenków w towarzystwie siarczków żelaza, pirytu (FeS₂) oraz pirotynu (FeS)^[7]. W postaci metalicznej w przyrodzie nie występuje.

Najbogatsze poznane złoża znajdują się w Afryce w Pasie Miedzionośnym znajdującym się na terenie Zambii i Demokratycznej Republiki Konga. Demokratyczna Republika Konga jest państwem posiadającym największe zasoby kobaltu, które szacuje się na 3400 tys. ton, czyli 49% światowych zasobów tego pierwiastka^[8]. Pozostała część wydobycia pochodzi z: Kanady, Kuby, Brazylii, Maroka, Botswany, Zimbabwe, Republiki Południowej Afryki, Rosji, Chin, Indonezji, Australii i Vanuatu.

Istnieją również nieeksploatowane dotąd złoża kobaltu znajdujące się na dnie oceanicznym. Do jednych z najbardziej znanych obszarów, które mogą w przyszłości mieć znaczenie komercyjne, należy pole konkrecjonośne Clarion-Clipperton znajdującego się na Pacyfiku^[9]. Znajdujące się tylko w tym regionie pokłady kobaltu szacuje się na 78 milionów ton, a te zidentyfikowane na dnie oceanów łącznie na 120 milionów ton. Dla porównania zasoby znajdujące się na lądzie są szacowane przez United States Geological Survey na jedyne 25 milionów ton^[8].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Kobalt jest składnikiem niektórych stopów o wysokich parametrach (tzw. nadstopy), ponieważ wyróżnia się wysoką temperaturą topnienia wynoszącą 1495°C oraz dobrą stabilnością wymiarową w wysokich temperaturach^[10]. Stopy te znajdują zastosowanie w przemysłach takich jak lotniczy oraz kosmiczny.

W postaci metalicznej lub jako tlenek jest składnikiem elektrod akumulatorów litowo-jonowych, niklowo-kadmowych i niklowo-metalowo-wodorkowych. W akumulatorach litowo-jonowych kobalt występuje zazwyczaj w postaci tlenków, najczęściej LiCoO₂ lub LiNiMnCoO₂, pełniąc rolę materiału budującego katodę. Jest to aktualnie wiodący obszar zastosowań tego pierwiastka^[7].

Kobalt znajduje zastosowanie w przemyśle katalitycznym, ze względu na możliwość tworzenia związków kompleksowych oraz faktu, że występuje na kilku stopniach utlenienia.Kompleksy karbonylkowe i fosfinowe są stosowane jako katalizatory wielu reakcji organicznych.

Niesymetryczne sole kobaltu np. K
3CoO
4 mają silne własności ferromagnetyczne i piezoelektryczne i są wykorzystywane w elektronice.

Przed wiekiem XIX kobalt był używany przeważnie jako barwnik. Od czasów średniowiecza używa się go do produkcji niebieskiego szkła. Barwa niebieska powstaje w wyniku zmieszania smaltynu rozgrzanego gorącym powietrzem, kwarcu oraz węglanu potasu. Tak otrzymuje się barwnik – smaltę^[11]. W 1780 roku Sven Rinman odkrył zieleń kobaltową, a w 1802 Louis Jacques Thénard błękit kobaltowy (błękit Thénarda). Błękit Thénarda, glinian kobaltu oraz zieleń kobaltowa (mieszanina tlenku kobaltu (II) oraz tlenku cynku) były używane jako barwniki przy tworzeniu obrazów z powodu trwałości^[12]. Roztwory soli kobaltu (II) i (III) mają intensywną krwisto-czerwoną i niebieską barwę i są używane jako pigmenty farb oraz służą do barwienia ceramiki.

Radioizotop Kobalt-60 (60
Co) jest użytecznym źródłem promieniowania gamma. Izotop ten, o czasie połowicznego rozpadu 5,2714 lat, jest względnie łatwo otrzymywany w użytecznych ilościach poprzez bombardowanie neutronami stabilnego izotopu 59
Co^[13]. Kobalt-60 używany jest w medycynie przy radioterapii (bomba kobaltowa) oraz sterylizacji sprzętu medycznego i odpadów medycznych, do utrwalania żywności, a także w przemyśle między innymi do prześwietlania spawów i kontroli poziomu napełnienia zbiorników.

Znaczenie biologiczne[edytuj | edytuj kod]

Kobalt jest jednym z mikroelementów, obecnym w centrach reaktywnych kilku enzymów. Zapotrzebowanie dobowe na ten pierwiastek jest jednak bardzo małe – 0,05 ppm. Wchodzi również w skład kobalaminy (witaminy B₁₂). Jest niezbędny roślinom motylkowym żyjącym w symbiozie z bakteriami brodawkowymi, jego niedobór powoduje zahamowanie procesu wiązania azotu. Niedobór u ludzi i zwierząt powoduje zaburzenia procesu krzepnięcia krwi.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

bomba kobaltowa

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Wartość w nawiasie oznacza niepewność związaną z ostatnią cyfrą znaczącą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-10, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
↑ ^a ^b Kobalt (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-10].
↑ ^a ^b Kobalt (nr 60784) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-10-05]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ Standard Atomic Weights of 14 Chemical Elements Revised. „Chemistry International”. 40 (4), s. 23–24, 2018-10-29. DOI: 10.1515/ci-2018-0409. ISSN 1365-2192 (ang.).
↑ kobold, kobalt. W: Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych. Warszawa: Świat Książki, 2000. ISBN 83-7227-582-3.
↑ StephenS. Roberts StephenS., GusG. Gunn GusG., Cobalt, [w:] GusG. Gunn (red.), Critical Metals Handbook, Oxford: John Wiley & Sons, 2014, s. 122, DOI: 10.1002/9781118755341.ch6, ISBN 978-1-118-75534-1 (ang.).
↑ ^a ^b SamanthaS. DeCarlo SamanthaS., DanielD. Matthews DanielD., More Than a Pretty Color: The Renaissance of the Cobalt Industry, „Journal of International Commerce and Economics”, February, 2019 [dostęp 2020-10-18] (ang.).
↑ ^a ^b Cobalt Statistics and Information, minerals.usgs.gov [dostęp 2020-10-17] (ang.).
↑ DominikD. Zawadzki DominikD., Stan rozpoznania i możliwości pozyskiwania metali strategicznych z polimetalicznych kopalin oceanicznych, „Przegląd Geologiczny”, 61 (1), 2013, s. 45-53 [dostęp 2020-10-18] .
↑ Valeriya K.V.K. Kovacheva-Ninova Valeriya K.V.K. i inni, Trends in the development of cobalt production, „Electrotechnica and Electronica”, 53 (3-4), 2018, s. 84-94 [dostęp 2020-10-18] (ang.).
↑ FrederickF. Overman FrederickF., A treatise on metallurgy, D. Appleton, 1852, s. 631–637 [dostęp 2020-10-18] (ang.).
↑ H.J.H.J. Witteveen H.J.H.J., E.F.E.F. Farnau E.F.E.F., Colors Developed by Cobalt Oxides, „Journal of Industrial & Engineering Chemistry”, 13 (11), 1921, s. 1061–1066, DOI: 10.1021/ie50143a048 (ang.). Wersja artykułu dostępna bezpłatnie [dostęp 2020-10-18] (ang.).
↑ G.R.G.R. Malkoske G.R.G.R., J.J. Slack J.J., J.L.J.L. Norton J.L.J.L., Cobalt-60 Producion in CANDU Power Reactors, www.nuclearfaq.ca [dostęp 2020-10-18] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Miejsce chemii nieorganicznej w medycynie. Ten skromny kobalt… artykuł z Postępów Farmacji ISSN 2084-3569.

b

[CIAAW-5] Wartość w nawiasie oznacza niepewność związaną z ostatnią cyfrą znaczącą.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-10, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).

[CLI-2] Kobalt (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-10].

[Aldrich-US-3] Kobalt (nr 60784) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-10-05]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)

[CIAAW-4] Standard Atomic Weights of 14 Chemical Elements Revised. „Chemistry International”. 40 (4), s. 23–24, 2018-10-29. DOI: 10.1515/ci-2018-0409. ISSN 1365-2192 (ang.).

[6] , kobalt. W: Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych. Warszawa: Świat Książki, 2000. ISBN 83-7227-582-3.

[7] StephenS. Roberts StephenS., GusG. Gunn GusG., Cobalt, [w:] GusG. Gunn (red.), Critical Metals Handbook, Oxford: John Wiley & Sons, 2014, s. 122, DOI: 10.1002/9781118755341.ch6, ISBN 978-1-118-75534-1 (ang.).

[:0-8] SamanthaS. DeCarlo SamanthaS., DanielD. Matthews DanielD., More Than a Pretty Color: The Renaissance of the Cobalt Industry, „Journal of International Commerce and Economics”, February, 2019 [dostęp 2020-10-18] (ang.).

[:1-9] Cobalt Statistics and Information, minerals.usgs.gov [dostęp 2020-10-17] (ang.).

[Zawadzki-10] DominikD. Zawadzki DominikD., Stan rozpoznania i możliwości pozyskiwania metali strategicznych z polimetalicznych kopalin oceanicznych, „Przegląd Geologiczny”, 61 (1), 2013, s. 45-53 [dostęp 2020-10-18] .

[Kovacheva-11] Valeriya K.V.K. Kovacheva-Ninova Valeriya K.V.K. i inni, Trends in the development of cobalt production, „Electrotechnica and Electronica”, 53 (3-4), 2018, s. 84-94 [dostęp 2020-10-18] (ang.).

[Overman-12] FrederickF. Overman FrederickF., A treatise on metallurgy, D. Appleton, 1852, s. 631–637 [dostęp 2020-10-18] (ang.).

[Witteveen-13] H.J.H.J. Witteveen H.J.H.J., E.F.E.F. Farnau E.F.E.F., Colors Developed by Cobalt Oxides, „Journal of Industrial & Engineering Chemistry”, 13 (11), 1921, s. 1061–1066, DOI: 10.1021/ie50143a048 (ang.). Wersja artykułu dostępna bezpłatnie [dostęp 2020-10-18] (ang.).

[14] G.R.G.R. Malkoske G.R.G.R., J.J. Slack J.J., J.L.J.L. Norton J.L.J.L., Cobalt-60 Producion in CANDU Power Reactors, www.nuclearfaq.ca [dostęp 2020-10-18] (ang.).

[15] Alternatywnie do skandowców zalicza się często nie lutet i lorens, lecz lantan, aktyn oraz hipotetyczny unbiun.

[16] Budowa 8. okresu jest przedmiotem badań teoretycznych i dokładne umiejscowienie pierwiastków tego okresu w ramach układu okresowego jest niepewne.

[4]

[a]

[1]

[2]

[3]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[i]

[ii]