Przejdź do zawartości

Marynarka Wojenna Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Marynarka Wojenna ZSRR)
Marynarka Wojenna Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
Godło
Państwo

 ZSRR

Data utworzenia

1918

Data likwidacji

14 lutego 1992

Proporzec

Liczebność

467 000 ludzi (1984)
1 053 jednostki pływające (1990)

Najwyższe dowództwa
Cywilne

Ludowy Komisariat Marynarki Wojennej ZSRR → Ministerstwo Obrony ZSRR

Żołnierze piechoty morskiej ZSRR z banderą wojenną w Port Arthur

Marynarka Wojenna Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ros. Военно-морской флот СССР) do 1937 roku Siły Morskie Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej ZSRR (ros. Морские силы Рабоче-Крестьянской Красной Армии СССР) lub Marynarka Wojenna Sił RKKA ZSRR (ros. Военно-Морские Силы РККА СССР) – jeden z rodzajów Sił Zbrojnych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Flota Czerwona

[edytuj | edytuj kod]

Poprzednikiem Marynarki Wojennej ZSRR była Flota Czerwona, powstała po rewolucji październikowej na skutek przejęcia większości okrętów Marynarki Wojennej Rosji przez nowe władze bolszewickie, które w toku wojny domowej objęły ostatecznie władzę w Rosji. Marynarze, zwłaszcza Floty Bałtyckiej, aktywnie wspierali dojście bolszewików do władzy, czego symbolicznym wyrazem stał się udział krążownika „Aurora” w wybuchu rewolucji w Piotrogrodzie. Utworzona została następnie Robotniczo-Chłopska Flota Czerwona (Rabocze-kriestjanskj Krasnyj Fłot, RKKF), podlegająca bezpośrednio Ludowemu Komisarzowi ds. wojskowych i morskich, obok Armii Czerwonej (RKKA)[1]. W marcu 1924 roku marynarka wojenna została podporządkowana Armii Czerwonej (RKKA), jako Siły Morskie Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej (Wojenno-morskije siły RKKA)[1]. Od lipca 1926 roku funkcje dowództwa marynarki pełnił II (morski) oddział sztabu RKKA[1].

Marynarka Wojenna ZSRR

[edytuj | edytuj kod]

Powstała na mocy Postanowienia Centralnego Komitetu Wykonawczego i Rady Komisarzy Ludowych z 30 grudnia 1937, powołującego ogólnozwiązkowy Ludowy Komisariat Marynarki Wojennej ZSRR. Przekazano mu wojskowe siły morskie Armii Czerwonej, dotychczas pozostające w podporządkowaniu Ludowemu Komisariatowi Obrony[2]. Początkowo stosowano wobec niej zamiennie nazwę Robotniczo-Chłopska Marynarka Wojenna[3].

Istniała do rozpadu ZSRR w grudniu 1991. Jej struktury zostały w dużym stopniu przejęte przez siły zbrojne państw – byłych republik radzieckich, tworząc m.in. Marynarkę Wojenną Federacji Rosyjskiej i Marynarkę Wojenną Ukrainy[4].

Insygnia

[edytuj | edytuj kod]

Proporce

[edytuj | edytuj kod]

Bandery jednostek straży granicznej i ministerstwa spraw wewnętrznych

[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo

[edytuj | edytuj kod]

Marynarką Wojenną ZSRR dowodził minister Marynarki Wojennej (ludowy komisarz), następnie naczelny dowódca (głównodowodzący), będący zastępcą ministra obrony ZSRR

[edytuj | edytuj kod]

Siedziba dowódcy Marynarki Wojennej mieściła się w Moskwie.

Podporządkowany mu był Główny Sztab Marynarki Wojennej i Zarządy Marynarki Wojennej.

[edytuj | edytuj kod]

I zastępca dowódcy Marynarki Wojennej ds. ogólnych:

Szef Sztabu Głównego Marynarki Wojennej – I zastępca dowódcy Marynarki Wojennej

[edytuj | edytuj kod]

Szef Zarządu Wyszkolenia Bojowego – zastępca dowódcy Marynarki Wojennej

[edytuj | edytuj kod]

Dowódca Lotnictwa Marynarki Wojennej

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Aleksiej Skworcow: Kriejsier «Awrora» i jejo «sisterszypy» «Diana» i «Pałłada». «Fłag podniat′!». Moskwa: Jauza / EKSMO / Gangut, 2016, s. 232. ISBN 978-5-699-88643-2. (ros.).
  2. ПРИКАЗ НАРОДНОГО КОМИССАРА ОБОРОНЫ СОЮЗА ССР С объявлением постановления ЦИК и СНК СССР «Об образовании народного комиссариата военно-морского флота СССР». [dostęp 2016-05-14]. (ros.).
  3. Rozporządzenie Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 3 stycznia 1939.
  4. Władimir Kuzin, Władisław Nikolski, Военно-Морской флот СССР 1945-1991. Petersburg 1996, Wydawnictwo Istoriczeskoje Morskoje Obszczestwo, UDK 623.823.1. Stron 653.
  5. N. Pietrow, K. Skorkin: Кто руководил НКВД. 1934-1941.
  6. a b B. Potyrała, W. Szlufik: Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940–1991. Częstochowa: Wyd. WSP, 2001. ISBN 83-7098-662-5.