3 Dywizjon Samochodowy
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie |
1935 |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Słonim |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
3 Dywizjon Samochodowy (3 dsam) – oddział wojsk samochodowych Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
3 dywizjon samochodowy sformowany został 30 sierpnia 1921 w Słonimie na bazie 4 polowego dywizjonu samochodowego 4 Armii. W skład dywizjonu weszły[1]:
- 61 polowa kolumna samochodów ciężarowych
- 79 polowa kolumna samochodów ciężarowych
- 4 polowa kolumna samochodów osobowych
- pociąg warsztatowy
- polowy skład samochodowy
Sformowane w Słonimie jednostki przybyły transportem kołowym do Białegostoku. W tym czasie dywizjon liczył 80 samochodów i 25 motocykli[1].
Później w strukturze dyonu występowała między innymi Kolumna Szkolna Samochodów Pancernych. Jesienią 1925 roku kolumna została wyłączona ze składu wojsk samochodowych, podporządkowana dowódcy 10 Pułku Ułanów Litewskich i przemianowana na 1 Szwadron Samochodów Pancernych[2].
W 1929 roku jednostka została skadrowana i otrzymała nazwę „Kadra 3 Dywizjonu Samochodowego”.
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 7 lutego, jako datę święta pułkowego[3].
Żołnierze dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy dywizjonu
- por. Michał Lubicz-Zaleski[1] (1921-)
- mjr / ppłk sam. Romuald I Kozłowski – dowódca dyonu (1923[4] – 1924[5])
- kpt. sam. Albert Rogiński – komendant kadry (1932[6])
Odznaka pamiątkowa[edytuj | edytuj kod]
20 stycznia 1930 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 3 dsam[7].
Odznaka o wymiarach 39x39 mm ma kształt równoramiennego krzyża pokrytego czarną emalią, a na obrzeżach - amarantową. W centrum krzyża w wieńcu laurowym wpisano numer 3. Na nim nałożona jest uskrzydlona kierownica zwieńczona u dołu sztyletem. Po obu stronach dolnego ramienia widnieją koła samochodowe. Odznaka oficerska, dwuczęściowa, wykonana w srebrze, emaliowana zespolona trzema nitami. Wykonawcą odznaki był Józef Michrowski z Warszawy[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1200.
- ↑ Magnuski 1993 ↓, s. 20-22.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1008.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 919.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 780.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 20 stycznia 1930 roku, poz. 25.
- ↑ Sawicki 2007 ↓, s. 344.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-860-28-00-9.
- Piotr Rudzki, Jerzy Kulesza, Józef Jeszka. Krótki rys historyczny powstania i pracy formacyj samochodowych. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna.”. 4 (6), s. 1193-1246, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.
- Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" ; Londyn : Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej, 1971.