Stanisław Dziwisz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Wiktoryn (dyskusja | edycje) o 11:43, 14 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Stanisław Dziwisz
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Stanisław Dziwisz (2013)
Herb duchownego Sursum corda
W górę serca
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1939
Raba Wyżna

Arcybiskup metropolita krakowski
Okres sprawowania

2005–2016

Sekretarz papieża Jana Pawła II
Okres sprawowania

1978–2005

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

25 marca 1963

Prezbiterat

23 czerwca 1963

Nominacja biskupia

7 lutego 1998

Sakra biskupia

19 marca 1998

Kreacja kardynalska

24 marca 2006
Benedykt XVI

Kościół tytularny

bazylika Najświętszej Maryi Panny Wszystkich Ludzi

podpis
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Order Wyzwoliciela San Martina (Argentyna) Krzyż Wielki I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Krzyż Wielki Orderu Bernardo O’Higginsa (Chile) Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Krzyż Wielki Narodowego Orderu Zasługi (Kolumbia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Krzyż Wielki Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Kawaler/Dama Wielkiego Krzyża Honoru i Dewocji – Zakon Maltański (SMOM)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 marca 1998

Miejscowość

Watykan

Miejsce

Bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Angelo Sodano
Franciszek Macharski

Stanisław Dziwisz podczas procesji zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Kalwarii Zebrzydowskiej (2007)
Kardynał Dziwisz na uroczystościach pogrzebowych pary prezydenckiej Lecha i Marii Kaczyńskich (2010)

Stanisław Dziwisz (ur. 27 kwietnia 1939 w Rabie Wyżnej) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, sekretarz i kapelan arcybiskupa metropolity krakowskiego Karola Wojtyły w latach 1966–1978, osobisty sekretarz papieża Jana Pawła II w latach 1978–2005, arcybiskup metropolita krakowski w latach 2005–2016, kardynał prezbiter od 2006, od 2016 arcybiskup senior archidiecezji krakowskiej. Odznaczony Orderem Orła Białego.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się 27 kwietnia 1939 w Rabie Wyżnej. W 1957 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu[1].

W latach 1957–1963 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej[1]. Święcenia diakonatu otrzymał 25 marca 1963 przez posługę Karola Wojtyły, biskupa pomocniczego krakowskiego, który również 23 czerwca 1963 udzielił mu w katedrze na Wawelu święceń prezbiteratu[2][3].

W latach 1965–1967 odbył studia specjalistyczne w zakresie liturgiki na Wydziale Teologicznym w Krakowie, uwieńczone uzyskaniem licencjatu. Następnie rozpoczął studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Doktorat z teologii uzyskał w 1981 na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie na podstawie dysertacji Kult św. Stanisława Biskupa w Krakowie do Soboru Trydenckiego[4][1].

Prezbiter

W latach 1963–1965 pracował jako wikariusz w parafii Przemienienia Pańskiego w Makowie Podhalańskim[3][5] u boku proboszcza Franciszka Dźwigońskiego[6].

W 1966 został kapelanem i sekretarzem arcybiskupa metropolity krakowskiego Karola Wojtyły. Jednocześnie był wykładowcą liturgiki w Wyższym Instytucie Katechetycznym w Krakowie oraz redaktorem „Notificationes a Curia Metropolitana Cracoviensi”, urzędowego pisma kurii krakowskiej. W strukturach archidiecezjalnych pełnił funkcje członka: Komisji Liturgicznej (której był sekretarzem), Komitetu Roku Świętego 1974–1975 oraz rady kapłańskiej[1]. Uczestniczył w odbywającym się w latach 1972–1979 Duszpasterskim Synodzie Archidiecezji Krakowskiej, pracując w Komisji Głównej, Komisji ds. Kultu Bożego i Komisji Uświęcania Czasu, a także zespole redakcyjnym Ceremoniału diecezjalnego i Podręcznika parafialnego[7].

Pozostał sekretarzem Karola Wojtyły, gdy ten 16 października 1978 został wybrany na papieża i przyjął imiona Jan Paweł II[1]. Był przy Janie Pawle II 13 maja 1981 w czasie zamachu na placu św. Piotra dokonanego przez Mehmeta Alego Ağcę, a podejmowane przez niego szybkie decyzje przyczyniły się do uratowania życia papieża[8]. W 1987 został wiceprzewodniczącym Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II[1].

W 1985 został mianowany przez papieża Jana Pawła II prałatem Jego Świątobliwości[3], a w 1996 protonotariuszem apostolskim numerowanym, co uprawniało go do stwierdzania autentyczności papieskiego podpisu. W 1995 otrzymał godność kanonika lwowskiej kapituły katedralnej, a w 1997 krakowskiej kapituły metropolitalnej[1].

Biskup

7 lutego 1998 Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym San Leone i prefektem pomocniczym Domu Papieskiego[9][1]. Święcenia biskupie otrzymał 19 marca 1998 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich osobiście Jan Paweł II z towarzyszeniem kardynała Angela Sodano, sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej, i kardynała Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego[10][2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Sursum corda” (W górę serca). 29 września 2003 został wyniesiony do godności arcybiskupa[11][12]. Po śmierci papieża Jana Pawła II decyzją jego następcy Benedykta XVI pozostał na urzędzie prefekta pomocniczego Domu Papieskiego[8].

3 czerwca 2005 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą krakowskim[13][1]. Paliusz metropolitalny otrzymał 29 czerwca 2005 w Bazylice św. Piotra w Rzymie[14]. Natomiast 27 sierpnia 2005 odbył ingres do katedry na Wawelu i kanonicznie objął swój urząd[15]. Jako arcybiskup metropolita krakowski objął urząd wielkiego kanclerza Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Przyczynił się do podniesienia uczelni do godności Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie[16]. W kwietniu 2014 w związku z ukończeniem 75 lat zgodnie z przepisami prawa kanonicznego oddał się do dyspozycji papieża[17], jednakże Franciszek zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu arcybiskupa krakowskiego[18]. Rezygnacja została przyjęta 8 grudnia 2016[19][20], jednocześnie do 28 stycznia 2017, kiedy to jego następca, dotychczasowy arcybiskup metropolita łódzki Marek Jędraszewski kanonicznie objął urząd, pełnił zleconą mu przez papieża funkcję administratora apostolskiego archidiecezji[21][22].

22 lutego 2006 Benedykt XVI mianował go kardynałem[23][24]. Kreowany kardynałem prezbiterem został na konsystorzu 24 marca 2006[25][26][2]. Ingres kardynalski do katedry na Wawelu odbył 1 kwietnia 2006[27], natomiast 24 października 2006 objął swój kościół tytularny w Rzymie – bazylikę Najświętszej Maryi Panny Wszystkich Ludzi[28][2]. Decyzjami papieża Benedykta XVI został członkiem czterech dykasterii Kurii Rzymskiej: 6 maja 2006 Kongregacji Wychowania Katolickiego oraz Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu[29][30], 24 kwietnia 2008 Papieskiej Rady ds. Świeckich[31][32], a 5 stycznia 2011 Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia[33][34]. W 2013 wziął udział w konklawe, na którym papieżem został wybrany Franciszek[35][36].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski 14 marca 2007 został wybrany na członka Rady Stałej[37]. W związku z zatwierdzeniem przez Stolicę Apostolską nowego statutu KEP 7 września 2009 został członkiem Rady Stałej z urzędu jako kardynał sprawujący jednocześnie urząd biskupa diecezjalnego[38]. Objął również funkcję przewodniczącego Komisji Duchowieństwa i Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 roku[39]. Dokonał konsekracji biskupów pomocniczych krakowskich: Grzegorza Rysia (2011) i Damiana Muskusa (2011) oraz biskupów bielsko-żywieckich: diecezjalnego – Romana Pindla (2014) i pomocniczego – Piotra Gregera (2011)[2]. Ponadto był współkonsekratorem podczas święceń ośmiu biskupów[2].

W 2007 „Głos Wielkopolski” i „La Stampa” zarzuciły mu niepowiadamianie Jana Pawła II o skandalach seksualnych w Kościele katolickim[40][41][42]. W kwietniu 2010 udzielił zgody na pochowanie na Wawelu zmarłej w katastrofie smoleńskiej pary prezydenckiej Lecha i Marii Kaczyńskich, co spotkało się z krytyką i protestami[43][44].

Jan Paweł II uczynił go wykonawcą swojego testamentu[1]. Autor książki Świadectwo (2007), opisującej wspomnienia dotyczące życia i pracy Jana Pawła II, na podstawie której w 2008 został wyprodukowany film pod tym samym tytułem.

W 2009 wszedł w skład Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa[45].

Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia, upamiętnienie

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2017 prezydent RP Andrzej Duda „w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności dla życia publicznego i społecznego, za budowanie pozytywnego wizerunku Polski na świecie oraz za osiągnięcia w dziele pojednania między ludźmi” odznaczył go Orderem Orła Białego[46]. Wcześniej postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 10 października 2003 „w uznaniu wybitnych zasług w rozwijaniu współpracy między Rzecząpospolitą Polską a Stolicą Apostolską” został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[47]. Otrzymał również: Order Bernardo O’Higginsa (1993, Chile)[48], Order Wyzwoliciela San Martina (1998, Argentyna)[4], Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (1999, Hiszpania)[49], Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (2000, Włochy)[50], Krzyż Wielki Orderu Zasługi (2008, Portugalia)[51], Wielką Złotą Odznakę Honorową na Wstędze za Zasługi dla Republiki Austrii (2009, Austria)[52], Krzyż Wielki Narodowego Orderu Zasługi (2010, Kolumbia)[53] i Krzyż Wielki Orderu Zasługi (2016, Węgry)[54].

Nadano mu honorowe obywatelstwo: Zakopanego (1998)[55], Wadowic (2001)[56], Nowego Targu (2006)[57], gminy Pelplin (2006)[58], Krosna (2007)[59], Mszany Dolnej (2007)[60], gminy Opoczno (2007)[61], Starego Sącza (2007)[62], Lidzbarka Warmińskiego (2008)[63], Krakowa (2009)[64], Międzyrzeca Podlaskiego (2010)[65], Wieliczki (2016)[66] oraz argentyńskiego Buenos Aires (2009)[67]. Został wyróżniony medalem „Za Szczególne Zasługi dla Rabiańskiej Gminy” (2002)[68], Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Kujawsko-Pomorskiego (2009)[69] i Złotym Medalem Honorowym za Zasługi dla Województwa Małopolskiego (2012)[70]. Federacja Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP uhonorowała go tytułem Człowieka Roku 2006[71], zaś Stowarzyszenie Gmin i Powiatów Małopolski tytułem Małopolanina Roku 2006[72].

Tytuły doctora honoris causa przyznały mu: Katolicki Uniwersytet Lubelski (2001)[73], Akademia Pedagogiczna w Krakowie (2006)[74], katolicki uniwersytet Abat Oliba CEU w Barcelonie (2007)[75], Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie (2008)[76], Papieski Uniwersytet Katolicki w Buenos Aires (2009)[77], Stołeczny Uniwersytet America w Bogocie (2010)[4][53], Uniwersytet Bukareszteński (2011)[78], Uniwersytet del Salento w Lecce (2011)[79], Uniwersytet Tirański (2013)[80] i Uniwersytet Preszowski (2014)[81]. W 1996 został odznaczony medalem Bene merenti Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie[4].

Ponadto został uhonorowany Medalem Świętego Brata Alberta (2000)[82][1], Złotym Hipolitem i godnością Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej (2005)[83], Orderem Wielkiego Krzyża, Honoru i Dewocji Zakonu Maltańskiego (2006)[84], Złotym Krzyżem Pielgrzyma (2006)[85], międzyreligijną Nagrodą im. Kardynała Augustyna Bea Ligi Przeciw Zniesławianiu (2010)[86], Nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana” (2015)[87] oraz nagrodą im. Sándora Petőfiego (2017)[88]. Redakcja „Tygodnika Solidarność” przyznała mu tytuł Człowieka Roku 2005[89]. W plebiscycie Wiktory 2008 Akademia Telewizyjna wyróżniła go nagrodą Superwiktor Specjalny[90]. W 2003 został honorowym kibicem Lazio Rzym[1].

Za życia wystawiono mu dwa pomniki, na których został przedstawiony w towarzystwie Jana Pawła II – w Zakopanem na Krzeptówkach oraz w Rabie Wyżnej[91][92]. Jego wizerunek widnieje także na płaskorzeźbie przy Ołtarzu Trzech Tysiącleci, znajdującego się na terenie klasztoru paulinów w Krakowie[93].

Publikacje

  • Kult św. Stanisława biskupa w Krakowie do Soboru Trydenckiego, Kraków 1981, Rzym 1984
  • Dotknąłem tej tajemnicy, Lublin 2001
  • Miłością mocni, Wydawnictwo św. Stanisława, Kraków 2006
  • Więcej sportu, Rafael, Kraków 2006
  • Pielgrzym miłości, Wydawnictwo św. Stanisława, Kraków 2006
  • Świadectwo, TBA, Warszawa 2007
  • Bo wezwał Cię Chrystus, Rafael, Kraków 2008
  • Ale dali szkołę, Wydawnictwo Biały Kruk, Kraków 2011
  • U boku Świętego. Rozmowa z Gian Franco Svidercoschim, Wydawnictwo św. Stanisława, Kraków 2014
  • Polsko, uwierz w swoją wielkość, Wydawnictwo Biały Kruk, Kraków 2015
  • Pielgrzymka odwagi i nadziei. Franciszek w Polsce z młodzieżą świata, Wydawnictwo Biały Kruk, Kraków 2016

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Abp Stanisław Dziwisz metropolitą krakowskim. ekai.pl (arch.), 2005-06-03. [dostęp 2018-02-22].
  2. ↑ a b c d e f Stanisław Dziwisz. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2014-01-10]. (ang.).
  3. ↑ a b c C. Ryszka. „Nigdy nie opuścił Krakowa”. „Niedziela”. nr 36/2005. ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-03-17]. 
  4. ↑ a b c d Nota biograficzna Stanisława Dziwisza na stronie archidiecezji krakowskiej. diecezja.pl. [dostęp 2013-03-17].
  5. ↑ Wikariusze w parafii. parafiamakowska.pl. [dostęp 2017-12-19].
  6. ↑ G. Starzak: Kościół potrzebuje świętych kapłanów. dziennikpolski24.pl, 2013-03-28. [dostęp 2017-12-19].
  7. ↑ Abp Stanisław Dziwisz – nowy metropolita krakowski (biogram). ekai.pl (arch.), 2005-06-03. [dostęp 2018-02-22].
  8. ↑ a b P. Bieliński: Abp Stanisław Dziwisz – Cyrenejczyk nie z przymusu (sylwetka). ekai.pl (arch.), 2005-08-27. [dostęp 2018-02-22].
  9. ↑ Nomina del Prefetto Aggiunto della Casa Pontificia. press.catholica.va (arch.), 1998-02-07. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  10. ↑ A. Boniecki: Don Stanislao. tygodnik.onet.pl, 2009-04-21. s. 3. [dostęp 2013-03-17].
  11. ↑ Conferimento della dignità arcivescovile. press.vatican.va, 2003-09-29. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  12. ↑ Bp Stanisław Dziwisz mianowany arcybiskupem. ekai.pl (arch.), 2003-09-29. [dostęp 2018-02-22].
  13. ↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Cracovia (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2006-06-03. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  14. ↑ Uroczystości świętych Piotra i Pawła w Rzymie. ekai.pl (arch.), 2005-06-29. [dostęp 2018-02-22].
  15. ↑ Abp Dziwisz objął rządy w archidiecezji krakowskiej. ekai.pl (arch.), 2005-08-27. [dostęp 2013-08-22].
  16. ↑ Historia Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. upjp2.edu.pl. [dostęp 2015-02-02].
  17. ↑ Kard. Dziwisz złożył rezygnację. ekai.pl (arch.), 2014-05-02. [dostęp 2018-02-22].
  18. ↑ D. Cicha: Kto zostanie metropolitą po kardynale Dziwiszu?. gazetakrakowska.pl, 2016-08-26. [dostęp 2016-08-27].
  19. ↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Kraków (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2016-12-08. [dostęp 2016-12-08].
  20. ↑ Kraków: Przyjęcie rezygnacji kard. Stanisława Dziwisza. Abp Marek Jędraszewski – metropolitą krakowskim. episkopat.pl, 2016-12-08. [dostęp 2016-12-09].
  21. ↑ Abp Marek Jędraszewski nowym metropolitą krakowskim. diecezja.pl. [dostęp 2016-12-08].
  22. ↑ B. Gancarz: „Najwspanialsza pośród gwiazd” w rękach abp. Marka Jędraszewskiego. krakow.gosc.pl, 2017-01-28. [dostęp 2017-01-28].
  23. ↑ Annuncio di Concistoro per la creazione di nuovi Cardinali. press.vatican.va, 2006-02-22. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  24. ↑ Abp Dziwisz nowym kardynałem. ekai.pl (arch.), 2006-02-22. [dostęp 2018-02-22].
  25. ↑ Concistoro ordinario pubblico per la creazione di quindici nuovi Cardinali (continuazione). press.vatican.va, 2006-03-24. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  26. ↑ Pierwszy konsystorz Benedykta XVI. ekai.pl (arch.), 2006-03-24. [dostęp 2018-02-22].
  27. ↑ M. Bochenek: Kardynalski ingres. radiomaryja.pl, 2006-04-03. [dostęp 2013-03-17].
  28. ↑ Kard. Dziwisz obejmie jutro swój kościół tytularny w Rzymie. ekai.pl (arch.), 2006-10-23. [dostęp 2018-02-22].
  29. ↑ Nomina di Cardinali Membri dei Dicasteri della Curia Romana. press.vatican.va, 2006-05-06. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  30. ↑ Kard. Dziwisz członkiem dwóch watykańskich dykasterii. ekai.pl (arch.), 2006-05-06. [dostęp 2018-02-22].
  31. ↑ Nomine nel Pontificio Consiglio Per i Laici. press.vatican.va, 2008-04-24. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  32. ↑ Troje Polaków weszło do Papieskiej Rady ds. Świeckich. ekai.pl (arch.), 2008-04-24. [dostęp 2018-02-22].
  33. ↑ Nomina di Membri e di Consultori del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari. press.vatican.va, 2011-01-05. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  34. ↑ Polacy członkami Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. ekai.pl (arch.), 2011-01-05. [dostęp 2018-02-22].
  35. ↑ Elenco dei cardinali che entrano in conclave secondo il loro rispettivo ordine e precedenza (vescovi, presbiteri, diaconi). press.vatican.va, 2013-03-12. [dostęp 2014-05-03]. (wł.).
  36. ↑ Kardynałowie będą szli w procesji. ekai.pl (arch.), 2013-03-12. [dostęp 2018-02-22].
  37. ↑ Kard. Stanisław Dziwisz członkiem Rady Stałej KEP (popr.). ekai.pl (arch.), 2007-03-14. [dostęp 2018-02-22].
  38. ↑ Biskupi Jędraszewski i Polak weszli do Rady Stałej KEP. ekai.pl (arch.), 2009-10-07. [dostęp 2018-02-22].
  39. ↑ Stanisław Dziwisz na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-08-15].
  40. ↑ K.M. Kaźmierczak: Milczenie kardynała Dziwisza. wiadomosci24.pl (za „Głos Wielkopolski”), 2007-01-26. [dostęp 2010-08-31].
  41. ↑ G. Galeazzi: Preti pedofili, il segreto di Stanislao. lastampa.it (arch.), 2007-02-22. [dostęp 2010-05-08]. (wł.).
  42. ↑ „Dziwisz ukrywał skandale seksualne”. interia.pl (arch.), 2007-02-22. [dostęp 2017-02-27].
  43. ↑ Kardynał Dziwisz o pochówku na Wawelu: Wysłuchałem pragnienia rodziny. gazeta.pl (arch.), 2010-04-16. [dostęp 2017-07-29].
  44. ↑ „Nie na Wawel! Powązki!” „Ręce precz od kardynała!”. tvn24.pl, 2010-04-14. [dostęp 2010-11-22].
  45. ↑ A. Agaciak: Nominowano 65 nowych członków Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. gazetakrakowska.pl, 2009-09-14. [dostęp 2013-03-17].
  46. ↑ M.P. z 2017 r. poz. 333. [dostęp 2017-04-07].
  47. ↑ M.P. z 2004 r. nr 6, poz. 110. [dostęp 2017-04-07].
  48. ↑ Laudacja na cześć Stanisława Dziwisza wygłoszona podczas wręczenia tytułu doktora honoris causa Akademii Pedagogicznej w Krakowie. up.krakow.pl. [dostęp 2015-09-30].
  49. ↑ Akt nadania orderów przez króla Jana Karola. boe.es, 1999-02-13. [dostęp 2013-03-17]. (hiszp.).
  50. ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2000-03-06. [dostęp 2010-08-31]. (wł.).
  51. ↑ Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas. dre.pt, 2009-02-26. [dostęp 2010-09-12]. (port.).
  52. ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich. parlament.gv.at. [dostęp 2012-08-21]. (niem.).
  53. ↑ a b Kard. Dziwisz z wizytą na Kubie. ekai.pl (arch.), 2010-02-23. [dostęp 2018-02-22].
  54. ↑ Kardynał Dziwisz z orderem od Viktora Orbana. fakty.interia.pl, 2016-01-24. [dostęp 2016-01-24].
  55. ↑ A. Karpiel: Spotkanie trzech Honorowych Obywateli Zakopanego. watra.pl, 2006-05-03. [dostęp 2014-08-09].
  56. ↑ Abp Dziwisz honorowym obywatelem Wadowic. ekai.pl (arch.), 2005-11-21. [dostęp 2018-02-22].
  57. ↑ Uchwała Nr 24/XXXVII/06 Rady Miasta Nowego Targu. nowytarg.pl, 2006-03-29. [dostęp 2013-03-17].
  58. ↑ Metropolita Krakowski Ksiądz Kardynał Stanisław Dziwisz. pelplin.pl. [dostęp 2014-10-13].
  59. ↑ Uchwała Nr X/185/07 Rady Miasta Krosna. bip.umkrosno.pl, 2007-06-09. [dostęp 2016-05-01].
  60. ↑ Uchwała Nr X/57/2007 Rady Miasta w Mszanie Dolnej. bip.malopolska.pl, 2007-05-21. [dostęp 2014-12-08].
  61. ↑ Kardynał Dziwisz Honorowym Obywatelem Gminy Opoczno. opoczno.pl, 2007-10-11. [dostęp 2013-03-17].
  62. ↑ Uchwała Nr VIII/89/07 Rady Miejskiej w Starym Sączu. bip.stary.sacz.pl, 2007-04-26. [dostęp 2014-08-09].
  63. ↑ Uchwała Nr XXIV/182/08 Rady Miejskiej w Lidzbarku Warmińskim. lidzbarkw-um.bip-wm.pl, 2008-07-30. [dostęp 2014-12-08].
  64. ↑ Uchwała Nr LXV/832/09 Rady Miasta Krakowa. bip.krakow.pl, 2009-03-04. [dostęp 2013-03-17].
  65. ↑ Uchwała Nr LIII/442/10 Rady Miasta Międzyrzec Podlaski. ummiedzyrzecpodlaski.bip.lublin.pl, 2010-07-20. [dostęp 2013-03-17].
  66. ↑ Uchwała Nr XXVII/324/2016 Rady Miejskiej w Wieliczce. bip.malopolska.pl, 2016-11-10. [dostęp 2018-02-22].
  67. ↑ kard. Dziwisz honorowym obywatelem Buenos Aires. ekai.pl (arch.), 2009-11-16. [dostęp 2018-02-22].
  68. ↑ Raba Wyżna: medale dla Papieża i bp. Dziwisza. ekai.pl (arch.), 2002-04-09. [dostęp 2018-02-22].
  69. ↑ Uchwała Nr XXXIV/796/09 Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego. kujawsko-pomorskie.pl (arch.), 2009-05-25. [dostęp 2016-12-27].
  70. ↑ Święto Małopolski 2012. malopolska.pl, 2012-06-06. [dostęp 2017-06-18].
  71. ↑ Uchwała. federacja.krakow.pl (arch.). [dostęp 2016-07-05].
  72. ↑ Tytuły Małopolan Roku 2006 wręczone. nowamalopolska.pl, 2007-02-18. [dostęp 2013-05-30].
  73. ↑ Doktor Honoris Causa KUL Stanisław Kardynał Dziwisz. kul.pl. [dostęp 2013-03-17].
  74. ↑ Doktorzy honoris causa. wsp.krakow.pl. [dostęp 2013-03-17].
  75. ↑ Kard. Dziwisz doktorem h.c. uniwersytetu w Barcelonie. ekai.pl (arch.), 2007-11-17. [dostęp 2018-02-22].
  76. ↑ Doktorzy Honoris Causa UWM. bip.uwm.edu.pl. [dostęp 2013-03-17].
  77. ↑ Kard. Dziwisz doktorem honoris causa Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Buenos Aires. ekai.pl (arch.), 2009-11-19. [dostęp 2018-02-22].
  78. ↑ Kard. Dziwisz doktorem honoris causa Uniwersytetu w Bukareszcie. ekai.pl (arch.), 2011-05-19. [dostęp 2018-02-22].
  79. ↑ Kardynał Dziwisz doktorem honoris causa. ekai.pl (arch.), 2011-11-16. [dostęp 2018-02-22].
  80. ↑ Kard. Dziwisz doktorem honoris causa. ekai.pl (arch.), 2013-04-26. [dostęp 2018-02-22].
  81. ↑ Słowackie honory dla kard. Dziwisza. krakow.gosc.pl, 2014-11-12. [dostęp 2015-01-20].
  82. ↑ Komunikat Kapituły Medalu św. Brata Alberta. albert.krakow.pl. [dostęp 2013-03-17].
  83. ↑ Sylwetka Stanisława Dziwisza na stronie Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego. thc.org.pl. [dostęp 2013-05-26].
  84. ↑ Kard. Dziwisz odznaczony najwyższym Orderem Zakonu Maltańskiego. ekai.pl (arch.), 2007-05-14. [dostęp 2018-02-22].
  85. ↑ J. Kraj: Reportaż: Kard. Dziwisz w Ziemi Świętej. franciszkanie.pl, 2006-11-21. [dostęp 2016-07-18].
  86. ↑ Kard. Dziwisz nagrodzony za dialog katolicko-żydowski. ekai.pl (arch.), 2010-05-27. [dostęp 2018-02-22].
  87. ↑ Kard. Stanisław Dziwisz i Caritas Polska laureatami nagrody im. Wł. Pietrzaka. ekai.pl (arch.), 2015-06-06. [dostęp 2018-02-22].
  88. ↑ Kard. Stanisław Dziwisz laureatem węgierskiej nagrody im. Sándora Petőfiego. ekai.pl, 2017-12-04. [dostęp 2017-12-10].
  89. ↑ K. Śliwa. Rozproszyć mrok. „Tygodnik Solidarność”. nr 10 (911) 10 marca 2006. ISSN 0208-8045. [dostęp 2014-10-13]. 
  90. ↑ Superwiktor, kardynał Stanisław Dziwisz. wp.pl, 2009-04-24. [dostęp 2018-02-22].
  91. ↑ C. Ryszka. Pomnik ojca i syna na Krzeptówkach. „Niedziela”. nr 37/2004. ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-03-17]. 
  92. ↑ Odsłonięto pomnik Jana Pawła II w Rabie Wyżnej. malopolskie.pl, 2008-05-05. [dostęp 2013-03-17].
  93. ↑ Ołtarz Trzech Tysiącleci. skalka.paulini.pl. [dostęp 2014-07-28].

Linki zewnętrzne

Biskupi krakowscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Polscy kardynałowie
Zmarli kardynałowie
Zmarli byli kardynałowie
Żyjący kardynałowie
bez uprawnień elektorskich
Żyjący kardynałowie elektorzy

kursywą oznaczono kardynałów mianowanych przez antypapieża Feliksa V
w nawiasach podano rok kreacji kardynalskiej

Papież Jan Paweł II
  • 16 października 1978 – 2 kwietnia 2005

Biografia
Pontyfikat
Upamiętnienie
Dramaty i książki
Dokumenty papieskie
Współpracownicy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Dziwisz&oldid=53210337”