Przejdź do zawartości

Reprezentacja Rumunii w piłce nożnej mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rumunia
ilustracja
Przydomek

Tricolorii (Trójkolorowi)

Związek

Federația Română de Fotbal

Sponsor techniczny

Joma

Trener

Eduard Iordănescu
(od 2022)

Skrót FIFA

ROU

Ranking FIFA

46. (1468.17 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

50. (1716 pkt.) (16 czerwca 2024)

Zawodnicy
Kapitan

Nicolae Stanciu

Najwięcej występów

Dorinel Munteanu (134)

Najwięcej bramek

Gheorghe Hagi (35)
Adrian Mutu (35)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Królestwo SHS 1:2 Rumunia 
(Belgrad, Królestwo SHS; 8 czerwca 1922)
Najwyższe zwycięstwo
 Rumunia 9:0 Finlandia 
(Bukareszt, Rumunia; 14 października 1973)
Najwyższa porażka
 Węgry 9:0 Rumunia 
(Budapeszt, Węgry; 6 czerwca 1948)
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 4 kwietnia 2024.

Reprezentacja Rumunii w piłce nożnej reprezentuje Rumunię w piłkarskich rozgrywkach międzynarodowych mężczyzn i jest bezpośrednio podporządkowana Rumuńskiemu Związkowi Piłki Nożnej (FRF).

Pierwszy oficjalny mecz piłkarski rozegrała w czerwcu 1922 roku, z Jugosławią w Belgradzie. W kolejnej dekadzie – jako jedna z czterech drużyn narodowych (obok Brazylii, Francji i Belgii) – wzięła udział we wszystkich trzech turniejach o mistrzostwo świata. Jednak na każdym z nim swój udział kończyła już na pierwszej fazie; łącznie zanotowała jedno zwycięstwo i trzy porażki.

Do europejskiej czołówki awansowała dopiero w latach 90., kiedy doczekała się tzw. złotego pokolenia piłkarzy. Należą do niego zawodnicy urodzeni w drugiej połowie lat 60. m.in. Gheorghe Hagi, Dorinel Munteanu, Gheorghe Popescu, Dan Petrescu i Ilie Dumitrescu. Rumunia z tymi graczami w składzie awansowała do ćwierćfinałów mundialu w 1994 oraz Euro 2000, grając w tym czasie nieprzerwanie we wszystkich wielkich turniejach.

Jednak od początku XXI wieku datuje się stopniowy regres reprezentacji, którego objawami są porażki w eliminacjach do kolejnych mistrzostw, częste zmiany selekcjonerów, najniższe w historii miejsce w rankingu FIFA (57. w lutym 2011) oraz brak pokolenia zawodników na miarę tego z lat 90.

Historia reprezentacji

[edytuj | edytuj kod]
Anghel Iordănescu, reprezentant Rumunii w latach 70. i 80., a następnie selekcjoner

1945–1990: na obrzeżach wielkiego futbolu

[edytuj | edytuj kod]

W okresie powojennym reprezentacja Rumunii nie należała do faworytów, przegrywała wszystkie eliminacje do kolejnych turniejów. W kwalifikacjach do mistrzostw świata ulegała kolejno Czechosłowacji (1954), Jugosławii (1958), Czechosłowacji i Portugalii (1966), a z udziału w grach o mundial 1962 zrezygnowała sama. Po raz pierwszy awansowała dopiero w 1970. Na turnieju w Meksyku wygrała tylko jeden mecz (2:1 z Czechosłowacją), pozostałe dwa przegrała, przez co zakończyła swoją przygodę z mundialem na fazie grupowej. Na kolejny awans czekała dwadzieścia lat. W tym czasie zbyt silne okazywały się: NRD (1974), Hiszpania (1978), Węgry i Anglia (1982) oraz Irlandia Północna (1986). Do tego doszły niepowodzenia w walce o awans do mistrzostw Europy. O słabości drużyny w tych latach dobrze świadczy fakt, że aż do 1997 najlepszym strzelcem reprezentacji był Iuliu Bodola, który ustanowił swój rekord (30 goli) jeszcze w okresie międzywojennym. Został on pobity dopiero przez Gheorghe Hagiego[1].

Widoczne oznaki poprawy formy pojawiły się w drugiej połowie lat 80. Rumuni po raz pierwszy zagrali na mistrzostwach Europy (Euro 1984), gdzie wprawdzie zdobyli tylko jeden punkt (porażki z RFN i Portugalią oraz remis z Hiszpanią), ale w fazie eliminacji zdołali pokonać kilka wyżej notowanych zespołów: aktualnych mistrzów świata Włochów, brązowych medalistów ostatnich mistrzostw Europy Czechosłowaków oraz wyżej notowanych Szwedów. W drużynie tej, prowadzonej przez Mirceę Lucescu, grali m.in. Silviu Lung, Ioan Andone, Mircea Rednic, Ladislau Bölöni oraz dziewiętnastoletni Hagi. Po drugie zaś także w tym okresie rumuńska piłka klubowa zanotowała największe osiągnięcia. Zespół Steauy Bukareszt w sezonie 1985–1986, po wyeliminowaniu m.in. Honvédu Budapeszt, Anderlechtu oraz – w finale – FC Barcelony, zdobył Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych. W następnym sezonie do kolekcji trofeów dołożył Superpuchar Europy, a trzy lata później także dotarł do finału PEMK, jednak tym razem przegrał w nim z A.C. Milanem.

1990–2000: piękna dekada

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja do europejskiej czołówki awansowała w latach 90. Po raz pierwszy tzw. złote pokolenie piłkarzy urodzonych w drugiej połowie lat 60., na czele z Gheorghe Hagim, Florinem Răducioiu, Gheorghem Popescu i Ioanem Lupescu, pojawiło się na mundialu w 1990. Prowadzeni przez trenera Emerica Jenei, który cztery lata wcześniej wygrał PEMK ze Steauą, we Włoszech dotarli do 1/8 finału. Jednak jeszcze lepszy wynik zanotowali cztery lata później, na mundialu w 1994. Szkoleniowcem był już 43-letni uczeń Jeneia, Anghel Iordănescu. Rumunia odpadła dopiero w ćwierćfinale (najlepszy i do dziś niepobity wynik w historii) po rzutach karnych w meczu ze Szwecją (2:2, k. 4:5). Wcześniej wyeliminowała Argentyńczyków (3:2). W kolejnych latach była obecna na każdym mistrzowskim turnieju: w 1996 po raz drugi w historii awansowała do mistrzostw Europy (faza grupowa), a na mundialu w 1998, który stanowił ostatni etap pracy z kadrą dla Iordănescu, dotarła do 1/8 finału, przegrywając w nim 0:1 z przyszłymi zdobywcami brązowego medalu, Chorwatami. Zamknięciem udanej dekady był udział w Euro 2000. Zespół ponownie prowadzony przez Jeneia w rozgrywkach grupowych wyprzedził obrońców trofeum Niemców (1:1) oraz Anglików (3:2) i awansował do ćwierćfinału. Uległ w nim Włochom (0:2). Skuteczna gra reprezentacji została odnotowana w rankingu FIFA: we wrześniu 1997 Rumunia awansowała w nim na trzecie miejsce (rekord), a w latach 1994–2000 nie spadła niżej niż na 23. pozycję (lipiec 1996), najczęściej pozostając w drugiej dziesiątce.

Rumuńscy piłkarze odnosili wtedy sukcesy nie tylko w drużynie narodowej, ale także w klubach. Gheorghe Hagi i Gheorghe Popescu z Galatasaray SK zdobyli Puchar UEFA, Miodrag Belodedici w barwach Crvenej zvezdy Belgrad sięgnął po Puchar Mistrzów i Puchar Interkontynentalny, Dan Petrescu wygrał Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Anglii z Chelsea F.C., Ioan Lupescu Puchar Niemiec z Bayerem 04 Leverkusen, Daniel Prodan dwukrotnie był mistrzem Szkocji z Rangers, a kilku (Hagi, Popescu i Belodedici) występowało przez jakiś czas w silnych zespołach z ligi hiszpańskiej (m.in. Real Madryt, FC Barcelona i Valencia CF)[2]. Większość zakończyła kariery reprezentacyjne po Euro 2000, ale ich młodsi następcy nie dorównali im osiągnięciami, co przełożyło się na wyniki kadry. Na awans do kolejnego turnieju Rumunia czekała osiem lat. W międzyczasie przegrała eliminacje do mundialu w 2002 (w barażach ze Słowenią), Euro 2004 (trzecie miejsce w grupie kwalifikacyjnej za Danią i Norwegią) i mundialu w 2006 (podobnie, za Holandią i Czechami). Działo się tak mimo iż w kadrze grało kilku zawodników wyróżniających się w silnych klubach lig europejskich (m.in. Cosmin Contra, Răzvan Raț, Cristian Chivu, Adrian Mutu, Bogdan Lobonț), a trenerem w tym okresie został na jakiś czas ponownie Iordănescu.

Cristian Chivu, piłkarz Interu Mediolan i były reprezentant Rumunii, kapitan w latach 2008–2011

Pierwsze lata XXI wieku: bolesny upadek

[edytuj | edytuj kod]

Krótkotrwały okres powrotu do europejskiej czołówki miał miejsce w latach 2006–2008. W Pucharze UEFA 2005/2006 dobrze zaprezentowały się dwie drużyny rumuńskie. Rapid Bukareszt, prowadzony przez 37-letniego Răzvana Lucescu, po wyeliminowaniu m.in. Stade Rennais, Herthy Berlin, Hamburgera SV oraz Szachtara Donieck, dotarł do ćwierćfinału tych rozgrywek. Spotkał się w nim ze Steauą Bukareszt. Lepsza w dwumeczu (1:1 i 0:0) okazała się Steaua, która następnie w półfinale uległa Middlesbrough F.C. (1:0 i 2:4). Niedługo później także reprezentacja powróciła do wysokiej formy i po zwycięstwach m.in. nad Holandią i Bułgarią z pierwszego miejsca w grupie awansowała do Euro 2008. Był to pierwszy od ośmiu lat wielki turniej, na którym zagrała drużyna narodowa Rumunii. W Rankingu FIFA zespół zajmował w tym czasie miejsca w drugiej dziesiątce (od marca 2007 do sierpnia 2008: od 14. do 11.[3]), czyli tak jak w najlepszym okresie.

Ponowny regres rozpoczął się wraz z szybkim odpadnięciem drużyny z mistrzostw Europy, na których po dwu remisach (z mistrzami i wicemistrzami świata, Włochami i Francją) oraz porażce z Holendrami, podopieczni Victora Pițurki zajęli trzecie miejsce w grupie. Kilka miesięcy później zanotowali słabe wyniki w eliminacjach do mundialu w 2010: 0:3 z Litwą, 2:3 i 0:5 z Serbią oraz 1:2 z Austrią. Wygrali tylko z Wyspami Owczymi, co skutkowało tym, że w grupie kwalifikacyjnej zajęli ostatecznie przedostatnie miejsce. Trenera Piţurkę zastąpił młody Răzvan Lucescu, jednak to nie przełożyło się na grę i skuteczność zespołu. W kolejnych kwalifikacjach, do Euro 2012, drużyna prowadzona przez Lucescu i ponownie Piţurkę zremisowała z Albanią (1:1) i Białorusią (0:0) oraz przegrała z Bośnią i Hercegowiną (1:2). W czym czasie spadła na 57. miejsce w rankingu FIFA (luty 2011), co jest jej najgorszym wynikiem w historii. Wyżej od niej sklasyfikowano m.in. drużyny Jamajki, Burkina Faso i Czarnogóry[4]. Dodatkowo kilku kluczowych zawodników kadry (Cristian Chivu, Cosmin Contra i Mirel Rădoi) postanowiło w tym czasie zakończyć kariery reprezentacyjne.

Kolejne eliminacje (do Mistrzostw Świata 2014) zaowocowały ostatecznie zajęciem drugiego miejsca w grupie 4, gdzie oprócz Rumunów znalazły się także reprezentacje Holandii, Węgier, Turcji, Estonii, oraz Andory. Kończąc te eliminacje z 19 punktami na koncie, ustąpili miejsca jedynie Holendrom wygrywając sześć spotkań, raz remisując i trzy razy przegrywając. Jako że drugie miejsce nie dawało im bezpośredniego awansu, musieli oni grać w barażach. Trafili w nich na reprezentację Grecji, z którą przegrali i zremisowali (1:3 i 1:1), nie kwalifikując się ostatecznie do turnieju w Brazylii.

W połowie października 2014 roku, w trakcie trwania kwalifikacji do Euro 2016 selekcjonerem reprezentacji został Anghel Iordănescu. Zastąpił on na tym stanowisku Victora Pițurkę. Pod jego wodzą Rumuni zajęli ostatecznie drugie miejsce w grupie F (grali w niej razem z Irlandią Północną, Węgrami, Finlandią, Wyspami Owczymi i Grecją), co dało im bezpośredni awans na turniej we Francji. Po 10 meczach mieli na swoim koncie 20 punktów dzięki pięciu wygranym i pięciu remisom. Do pierwszego miejsca, które ostatecznie zajęła reprezentacja Irlandii Północnej zabrakło im jednego punktu.

Na Mistrzostwach Europy 2016, reprezentacja Rumunii trafiła do grupy A razem z gospodarzem turnieju Francją, Albanią i Szwajcarią. Po jednym remisie (ze Szwajcarią 1:1), oraz dwóch porażkach (z Francją 1:2 w meczu otwarcia oraz Albanią 0:1) pożegnali się z turniejem już po fazie grupowej. Niedługo później trener Anghel Iordănescu podał się do dymisji[5]. Natomiast 7 lipca nowym selekcjonerem został Christoph Daum, który poprowadził rumuńską reprezentację podczas eliminacji do mistrzostw świata 2018 w Rosji[6]. Rumunia grała w grupie z Polską, Danią, Czarnogórą, Armenią i Kazachstanem. W czasie kwalifikacji, po przegranej z Czarnogórą 0:1 Christoph Daum rozstał się z kadrą[7]. Na tym stanowisku zastąpił go Cosmin Contra[8]. Jednak Rumuni zajęli ostatecznie dopiero czwarte miejsce z trzynastoma punktami po trzech zwycięstwach, czterech remisach i trzech porażkach.

Indywidualnie Rumuni odnoszą sukcesy w Europie. Chociaż w reprezentacji grają głównie przedstawiciele ekstraklasy rumuńskiej, to kilku piłkarzy występuje na co dzień w ligach zachodnich: Cristian Săpunaru wygrał Ligę Europy 2010/2011 z FC Porto, Ștefan Radu gra w pierwszym składzie S.S. Lazio, a napastnicy Ciprian Marica i Adrian Mutu mają doświadczenia z lig niemieckiej, angielskiej i włoskiej. Także rumuńscy trenerzy cieszą się zaufaniem za granicą. Mircea Lucescu, szkoleniowiec Szachtara Donieck, w 2009 doprowadził ten klub do pierwszego w historii zwycięstwa w europejskich pucharach; Ladislau Bölöni od lat pracuje we Francji, Belgii i Grecji; Gavril Balint jest selekcjonerem reprezentacji Mołdawii, a Cosmin Olăroiu, trener, który dotarł ze Steauą do półfinału Pucharu UEFA, przez kilka sezonów prowadził kluby z Zatoki Perskiej. Kilku zawodników ze złotego pokolenia również rozpoczęło pracę szkoleniową: Dorinel Munteanu z Oțelul Galați zdobył w 2011 mistrzostwo Rumunii, kilka lat wcześniej podobne osiągnięcie zanotował Dan Petrescu z Unireą Urziceni. Jednak te wszystkie wyniki indywidualne nie przekładają się na razie na grę reprezentacji.

Sztab szkoleniowy

[edytuj | edytuj kod]
  • Trener-selekcjoner: Rumunia Eduard Iordănescu
  • Asystent selekcjonera: Rumunia Ionel Gane
  • Asystent selekcjonera: Rumunia Adrian Mihalcea
  • Trener bramkarzy: Rumunia Leontin Toader
  • Trener przygotowania fizycznego: Hiszpania Javi Reyes
  • Trener przygotowania fizycznego: Hiszpania Alfonso Villalobos

Najnowsze wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Grupa G

[edytuj | edytuj kod]

Grupa D

[edytuj | edytuj kod]

Grupa D

[edytuj | edytuj kod]
Drużyna 1 Wynik dwumeczu Drużyna 2 Pierwszy mecz Drugi mecz
Portugalia  4:2  Szwecja 1:0 3:2
Ukraina  2:3  Francja 2:0 0:3
Grecja  4:2  Rumunia 3:1 1:1
Islandia  0:2  Chorwacja 0:0 0:2
Po lewej gospodarz pierwszego meczu.

Pierwsze mecze

[edytuj | edytuj kod]
15 listopada 2013
20:00
Islandia  0:0  Chorwacja Laugardalsvöllur, Reykjavík
Widzów: 9765
Sędzia: Hiszpania Alberto Undiano

15 listopada 2013
20:45
Portugalia 
1:0
(0:0)
 Szwecja Estádio da Luz, Lizbona
Widzów: 61 467
Sędzia: Włochy Nicola Rizzoli

15 listopada 2013
20:45
Ukraina 
Zozula Gol 61'
Jarmołenko Gol 83'
2:0
(0:0)
 Francja Stadion Olimpijski, Kijów
Widzów: 67 732
Sędzia: Turcja Cüneyt Çakır

15 listopada 2013
20:45
Grecja 
Mitroglu Gol 14'67'
Salpingidis Gol 21'
3:1
(2:1)
 Rumunia
Gol 19' Stancu
Stadion Olimpijski, Ateny
Widzów: 26 200
Sędzia: Portugalia Pedro Proença

Rewanże

[edytuj | edytuj kod]
19 listopada 2013
20:00
Rumunia 
Torosidis Gol 55' (sam.)
1:1
(0:1)
 Grecja
Gol 23' Mitroglu
Stadionul Național, Bukareszt

Sędzia: Serbia Milorad Mažić

19 listopada 2013
20:15
Chorwacja 
Mandžukić Gol 27'
Srna Gol 47'
2:0
(1:0)
 Islandia Maksimir, Zagrzeb

Sędzia: Holandia Björn Kuipers

19 listopada 2013
20:45
Szwecja 
Ibrahimović Gol 68'72'
2:3
(0:0)
 Portugalia
Gol 50'77'79' C. Ronaldo
Friends Arena, Sztokholm

Sędzia: Anglia Howard Webb

19 listopada 2013
21:00
Francja 
Sakho Gol 22'
Benzema Gol 34'
Husiew Gol 72' (sam.)
3:0
(2:0)
 Ukraina Stade de France, Paryż

Sędzia: Słowenia Damir Skomina

Grupa F

[edytuj | edytuj kod]
Awans do ME z pierwszego miejsca w grupie
Awans do ME jako wicemistrz grupy
Awans do ME jako najlepsza drużyna z trzeciego miejsca
Zakwalifikowani do baraży
Niezakwalifikowani do ME

Grupa A

[edytuj | edytuj kod]
Zespół Pkt M W R P Br+ Br− +/−
 Francja 7 3 2 1 0 4 1 +3
 Szwajcaria 5 3 1 2 0 2 1 +1
 Albania 3 3 1 0 2 1 3 −2
 Rumunia 1 3 0 1 2 2 4 −2

Mecze Rumunii w ramach Euro 2016

[edytuj | edytuj kod]
1 10 czerwca 2016 Francja 
2:1
(0:0)
 Rumunia
Gol 65' (k.) Bogdan Stancu
Stade de France, Saint-Denis
Widzów: 75 113[9]
Sędzia: Węgry Viktor Kassai
14 15 czerwca 2016
18:00 CEST
Rumunia 
Bogdan Stancu Gol 18' (k.)
1:1
(1:0)
 Szwajcaria
Parc des Princes, Paryż
Widzów: 43 576[10]
Sędzia: Rosja Siergiej Karasiow
25 19 czerwca 2016
21:00 CEST
Rumunia  0:1
(0:1)
 Albania
Parc OL, Lyon
Widzów: 49 752[11]
Sędzia: Czechy Pavel Královec

Grupa E

[edytuj | edytuj kod]

Grupa F

[edytuj | edytuj kod]

Baraże o udział w Euro 2020

[edytuj | edytuj kod]
Półfinały
[edytuj | edytuj kod]
8 października 2020
20:45 CET
Islandia 
G. Sigurðsson Gol 16'35'
2:1
(2:0)
 Rumunia
Gol 63' (k.) Maxim
Laugardalsvöllur, Reykjavík
Widzów: 60
Sędzia: Słowenia Damir Skomina

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]

Kadra na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2024

Nr Imię i
nazwisko
Data
urodzenia
Występy Gole Obecny klub
Bramkarze
1 Florin Niță 03.07.1987 21 0 Turcja Gaziantep
12 Horațiu Moldovan 20.01.1998 11 0 Hiszpania Atletico Madryt
16 Ștefan Târnovanu 09.05.2000 1 0 Rumunia FCSB
Obrońcy
2 Andrei Rațiu 20.06.1998 17 1 Hiszpania Rayo Vallecano
3 Radu Drăgușin 03.02.2002 17 0 Anglia Tottenham Hotspur
4 Adrian Rus 18.03.1996 20 1 Cypr Pafos FC
5 Ionuț Nedelcearu 25.04.1996 27 2 Włochy Palermo
11 Nicușor Bancu 18.09.1992 36 2 Rumunia Universitatea Craiova
15 Andrei Burcă 15.04.1993 27 1 Rumunia Dinamo Bukareszt
22 Vasile Mogoș 31.10.1992 7 0 Arabia Saudyjska Al Okhdood
24 Bogdan Racovițan 06.06.2000 2 0 Rumunia CFR Cluj
Pomocnicy
6 Marius Marin 30.08.1998 18 0 Włochy Pisa
8 Alexandru Cicâldău 08.07.1997 37 4 Turcja Konyaspor
10 Nicolae Stanciu 07.05.1993 70 14 Arabia Saudyjska Damac
13 Valentin Mihăilă 02.02.2000 21 4 Włochy Parma
14 Ianis Hagi 22.10.1998 35 5 Hiszpania Alavés
17 Florinel Coman 10.04.1998 15 1 Rumunia FCSB
18 Răzvan Marin 23.05.1996 55 3 Włochy Empoli
20 Dennis Man 26.08.1998 24 7 Włochy Parma
21 Darius Olaru 03.03.1998 18 0 Rumunia FCSB
23 Deian Sorescu 29.08.1997 17 0 Turcja Gaziantep
26 Adrian Șut 30.04.1999 2 0 Rumunia FCSB
Napastnicy
7 Denis Alibec 05.01.1991 47 5 Katar Muaither SC
9 George Pușcaș 08.04.1996 42 11 Włochy SSC Bari
19 Denis Drăguș 06.07.1999 11 2 Turcja Gaziantep
25 Daniel Bîrligea 19.04.2000 2 0 Rumunia CFR Cluj

Źródło: https://www.frf.ro/nationale/masculin/echipa-nationala/lotul-romaniei-pentru-euro-2024/


Udział w międzynarodowych turniejach

[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]
Podstawowe ustawienie reprezentacji Rumunii w czasie mundialu 1994
Udział w mistrzostwach świata
Rok Kwalifikacje Wynik
Urugwaj 1930 Faza grupowa
1934 Awans 1/8 finału
1938 Awans 1/8 finału
Brazylia 1950 Nie brała udziału
Szwajcaria 1954 Nie zakwalifikowała się
Szwecja 1958
Chile 1962 Wycofała się z eliminacji
Anglia 1966 Nie zakwalifikowała się
Meksyk 1970 Awans Faza grupowa
1974 Nie zakwalifikowała się
Argentyna 1978
Hiszpania 1982
Meksyk 1986
Włochy 1990 Awans 1/8 finału
Stany Zjednoczone 1994 Awans Ćwierćfinał
Francja 1998 Awans 1/8 finału
Korea Południowa Japonia 2002 Nie zakwalifikowała się
Niemcy 2006
Południowa Afryka 2010
Brazylia 2014
Rosja 2018
Katar 2022
Kanada Meksyk Stany Zjednoczone 2026

Mistrzostwa Europy

[edytuj | edytuj kod]
Fragment meczu Rumunia-Bułgaria, Euro 1996
Udział w mistrzostwach Europy
Rok Kwalifikacje Wynik
Francja 1960 Nie zakwalifikowała się
1964
Włochy 1968
Belgia 1972
1976
Włochy 1980
Francja 1984 Awans Faza grupowa
1988 Nie zakwalifikowała się
Szwecja 1992
Anglia 1996 Awans Faza grupowa
Belgia Holandia 2000 Awans Ćwierćfinał
Portugalia 2004 Nie zakwalifikowała się
Austria Szwajcaria 2008 Awans Faza grupowa
Polska Ukraina 2012 Nie zakwalifikowała się
Francja 2016 Awans Faza grupowa
Unia Europejska 2020 Nie zakwalifikowała się
Niemcy 2024 Awans 1/8 finału

Rekordziści

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 21 listopada 2023[12].
Ostatnim meczem, jaki uwzględniono w statystyce, jest mecz eliminacji Mistrzostw Europy 2024 ze Szwajcarią (1:0) z 21 listopada 2023.

Najwięcej występów w kadrze
# Nazwisko Lata gry
w kadrze
Mecze
1 Dorinel Munteanu 1991-2007 131
2 Gheorghe Hagi 1983-2000 124
3 Gheorghe Popescu 1988-2003 115
4 Răzvan Raț 2002-2016 113
5 Ladislau Bölöni 1975-1988 102
6 Dan Petrescu 1989-2000 95
7 Bogdan Stelea 1988-2005 91
8 Michael Klein 1981-1991 89
9 Bogdan Lobonț 1998-2018 86
10 Marius Lăcătuș 1984-1998 83
= Mircea Rednic 1981-1991 83
Najwięcej goli w kadrze
# Nazwisko Lata gry
w kadrze
Mecze
(Gole)
1 Gheorghe Hagi 1983-2000 124 (35)
2 Adrian Mutu 2000-2013 77 (35)
3 Iuliu Bodola 1931-1939 48 (30)
4 Viorel Moldovan 1993-2005 70 (25)
= Ciprian Marica 2003-2014 72 (25)
6 Ladislau Bölöni 1975-1988 102 (23)
7 Rodion Cămătaru 1978-1990 73 (21)
= Dudu Georgescu 1973-1984 40 (21)
= Anghel Iordănescu 1971-1981 57 (21)
= Florin Răducioiu 1990-1996 40 (21)
  • Gwiazdką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

Trenerzy reprezentacji Rumunii od lat 90.

[edytuj | edytuj kod]
Zdjęcie Trener Wiek1 Data zatrudnienia Data rezygnacji M Z R P %Z Okoliczności rezygnacji
Rumunia Emeric Jenei 49 wrzesień
1986
czerwiec
1990
38 18 10 10 47,4% Po mundialu 1990, na którym jego podopieczni doszli do 1/8 finału, przyjął propozycję prowadzenia Steauy Bukareszt.
Rumunia Gheorghe Constantin 58 lipiec
1990
październik
1990
4 2 0 2 50,0% Został zwolniony po słabym początku eliminacji do Euro 1992: w dwu meczach zanotował dwie porażki, ze Szkocją (1:2) i Bułgarią (0:3).
Rumunia Mircea Rădulescu 49 listopad
1990
grudzień
1991
19 5 3 3 26,3% Odszedł gdyż, mimo dobrych wyników w eliminacjach do Euro 1992, nie zdołał odrobić strat z okresu pracy swojego poprzednika i nie awansował do turnieju. Niedługo później podpisał kontrakt z Rapidem Bukareszt.
Rumunia Cornel Dinu 44 styczeń
1992
3 czerwca
1993
13 7 2 4 53,8% Bezpośrednią przyczyną zwolnienia była porażka 2:5 z Czechosłowacją w eliminacjach do mundialu 1994[13].
Rumunia Anghel Iordănescu 43 lipiec
1993
1 lipca
1998
57 34 11 12 59,6% Zgodnie z zapowiedziami ten najbardziej utytułowany trener-selekcjoner Rumunii zrezygnował po mundialu 1998. Już pół roku przed turniejem ogłosił, że po jego zakończeniu będzie opiekował się piłkarzami reprezentacji Grecji[14].
Rumunia Victor Pițurcă 42 14 lipca
1998
4 listopada
1999
16 9 6 1 56,2% Został zwolniony miesiąc po wywalczeniu z reprezentacją awansu na Euro 2000. Przyczyną dymisji był jego konflikt z grupą starszych kadrowiczów. Jej lider, Gheorghe Hagi, przedstawił kierownictwu federacji ultimatum: odejdzie albo Pițurcă albo on[15].
Rumunia Emeric Jenei 63 1 stycznia
2000
25 czerwca
2000
11 5 1 5 45,4% Po Euro 2000, na którym jego podopieczni zanotowali najlepszy wynik w historii występów w mistrzostwach Europy (ćwierćfinał), nie tylko zrezygnował z prowadzenia kadry, ale całkowicie zakończył karierę szkoleniową.
Rumunia Ladislau Bölöni 47 26 lipca
2000
7 czerwca
2001
13 8 2 3 61,5% Po zwycięstwach nad Węgrami i Litwą w eliminacjach do mundialu 2002 złożył dymisję. Nie zdradził jej przyczyn. Najpewniej były nimi negocjacje z działaczami Sportingu, gdyż już kilka dni po rezygnacji podpisał kontrakt z tym klubem.
Rumunia Gheorghe Hagi 36 15 czerwca
2001
26 listopada
2001
4 1 2 1 25,0% Po przegranych meczach barażowych do mundialu 2002 ze Słowenią (1:2 i 1:1) nie przedłużył swojej umowy[16].
Rumunia Gavril Balint 38 15 sierpnia
2001
15 sierpnia
2001
1 0 1 0 0% Tymczasowo prowadził reprezentację w towarzyskim spotkaniu ze Słowenią (2:2). Nowy selekcjoner Hagi musiał poddać się w tym czasie operacji nerek[17].
Rumunia Anghel Iordănescu 52 10 stycznia
2002
19 listopada
2004
30 17 4 9 56,7% Zrezygnował po remisie 1:1 z Armenią w eliminacjach do mundialu 2006. Mimo iż Rumunii zajmowali wtedy drugie miejsce w tabeli, trener podkreślał, że niezadowalający wynik i gra w ostatnim meczu wymagają od niego „honorowej decyzji”[18].
Rumunia Victor Pițurcă 49 8 grudnia
2004
12 kwietnia
2009
47 28 7 12 59,6% Został zdymisjonowany na początku kwalifikacji do mundialu 2010 po tym, jak Rumuni w pięciu meczach wywalczyli tylko cztery punkty. Przegrali z Litwą (0:3), Serbią (2:3) i Austrią (1:2). W chwili zwolnienia trenera zajmowali przedostatnie miejsce w tabeli[19].
Rumunia Răzvan Lucescu 40 29 kwietnia
2009
4 czerwca
2011
21 9 5 7 42,8% Złożył dymisję po zwycięstwie 3:0 z Bośnią i Hercegowiną w eliminacjach do Euro 2012. Dzięki temu meczowi jego podopieczni zachowali szanse na awans. Nie podał przyczyn odejścia, jednak już dzień później podpisał kontrakt z Rapidem Bukareszt[20].
Rumunia Emil Săndoi
Rumunia Ștefan Iovan
46
51
5 czerwca
2011
15 czerwca
2011
2 0 0 2 0% Po niespodziewanej dymisji Lucescu duet Săndoi-Iovan (czyli selekcjoner reprezentacji młodzieżowej i asystent poprzedniego trenera) tymczasowo prowadził kadrę w towarzyskich spotkaniach z Brazylią (0:1) i Paragwajem (0:2)[21].
Rumunia Victor Pițurcă 55 15 czerwca
2011
16 października
2014
35 17 10 8 48,5% Otrzymał propozycję pracy w arabskim klubie Ittihad FC i zrezygnował ze stanowiska[22].
Rumunia Anghel Iordănescu 64 27 października
2014
30 czerwca
2016
19 7 9 3 36,8% Po fatalnym dla Rumunii Euro 2016, kiedy to odpadli już po fazie grupowej zajmując ostatnie miejsce w grupie, zrezygnował ze stanowiska[23].
Niemcy Christoph Daum 62 7 lipca
2016
14 września
2017
10 3 3 4 30,0% Po fatalnych dla Rumunii eliminacjach do MŚ 2018, które zakończyły się dla nich brakiem awansu, został zwolniony ze stanowiska[24].
Rumunia Cosmin Contra2 41 22 września
2017
0 0 0 0 0%
  • 1 W chwili obejmowania funkcji selekcjonera.
  • 2 Stan na 22 września 2017.

W rankingu FIFA

[edytuj | edytuj kod]
Rok Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień
1993 21. 20. 15. 12. 13.
1994 13. 18. 10. 11. 10. 7. 7. 7. 7. 8. 11. 11.
1995 11. 12. 12. 10. 11. 11. 13. 14. 7. 15. 12. 11.
1996 11. 11. 11. 18. 16. 16. 23. 18. 15. 14. 20. 16.
1997 16. 15. 15. 9. 9. 6. 4. 12. 3. 5. 5. 7.
1998 7. 11. 15. 22. 22. 22. 13. 13. 13. 12. 12. 12.
1999 10. 10. 10. 11. 10. 9. 9. 10. 11. 9. 9. 8.
2000 8. 8. 8. 9. 10. 11. 12. 12. 12. 13. 13. 13.
2001 13. 13. 13. 12. 12. 12. 11. 14. 15. 15. 15. 15.
2002 15. 16. 17. 16. 14. 14. 25. 27. 26. 21. 21. 24.
2003 26. 23. 24. 29. 27. 21. 21. 19. 20. 21. 24. 27.
2004 27. 28. 31. 28. 23. 31. 32. 35. 32. 26. 28. 29.
2005 28. 28. 29. 30. 32. 32. 31. 31. 32. 28. 27. 27.
2006 27. 30. 26. 25. 25. 25. 26. 26. 25. 23. 19. 19.
2007 20. 15. 14. 14. 15. 12. 13. 13. 12. 12. 13. 13.
2008 13. 13. 13. 12. 12. 12. 12. 11. 13. 18. 19. 21.
2009 21. 17. 20. 28. 28. 28. 26. 27. 26. 36. 32. 36.
2010 36. 38. 32. 28. 28. 28. 42. 42. 46. 50. 52. 56.
2011 56. 57. 52. 41. 42. 53. 53. 54. 49. 55. 56. 56.
2012 55. 52. 53. 45. 45. 52. 52. 51. 57. 46. 37. 33.
2013 33. 31. 31. 34. 34. 34. 33. 33. 31. 29. 32. 32.
2014 33. 33. 32. 31. 32. 29. 28. 27. 26. 21. 15. 15.
2015 15. 16. 14. 12. 12. 12. 8. 7. 7. 13. 14. 16.
2016 16. 16. 16. 19. 19. 22. 24. 25. 32. 34. 39. 39.
2017 38. 40. 39. 47. 47. 46. 42. 42. 41.
  • najlepsze miejsce: 3. (wrzesień 1997)
  • najgorsze miejsce: 57. (luty 2011 i wrzesień 2012)
  • najwyższy awans: +11 (kwiecień 2011)
  • największy spadek: -11 (lipiec 2002)

Źródło[25]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia piłkarska FUJI. Mistrzostwa Świata 1998, s. 151.
  2. O fenomenie tego pokolenia pisał kiedyś Roman Hurkowski. Rumuńskie patenty, „Piłka Nożna Plus”, nr 11, listopad 2000, s. 24.
  3. Ranking FIFA: Rumunia. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-12)]. (Dostęp 6 czerwca 2011).
  4. Ranking FIFA: luty 2011. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-24)]. (Dostęp 5 czerwca 2011).
  5. Euro 2016: Anghel Iordanescu rozstał się z reprezentacją Rumunii [online], 27 czerwca 2016 [dostęp 2016-07-02] (pol.).
  6. Sport.pl: El. MŚ 2018. Rumunia ma nowego trenera. Niemiec poprowadzi rywali Polaków. 2016-07-07. [dostęp 2016-07-07].
  7. Wirtualna Polska Media, Dan Petrescu odmówił rumuńskiej federacji. Trójkolorowych ma przejąć Cosmin Contra – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 15 września 2017 [dostęp 2017-11-18] (pol.).
  8. Cosmin Contra selekcjonerem reprezentacji Rumunii, „LigaPolska.pl” [dostęp 2017-11-18].
  9. Full Time Report France–Romania.
  10. Full Time Report Romania–Switzerland.
  11. Full Time Report Romania–Albania.
  12. Romania - Record International Players [online], www.rsssf.org [dostęp 2024-06-16].
  13. Krótko. „Gazeta Wyborcza”, nr 133, 9 czerwca 1993.
  14. Encyklopedia piłkarska FUJI. Mistrzostwa Świata 1998, s. 153.
  15. Biblioteczka Piłki Nożnej. Finaliści EURO 2000, s. 14–15.
  16. Breakingnews.ie: Soccer: Hagi quits as Romanian boss (Dostęp 5 czerwca 2011).
  17. MaSZ. Towarzysko. 'Piłka Nożna” nr 34, 21 sierpnia 2001.
  18. UEFA.com: Iordanescu quits Romania role (Dostęp 5 czerwca 2011).
  19. Realitatea: Romanian national soccer coach Victor Piturca sacked after failure to qualify team at 2010 World Cup (Dostęp 5 czerwca 2011).
  20. Sport.Onet: Zrezygnował trener Rumunii Razvan Lucescu (Dostęp 4 czerwca 2011).
  21. Football.Stadium: Romania coach Lucescu steps down (Dostęp 6 czerwca 2011).
  22. NiceSport.pl – Piłka nożna – Selekcjoner Rumunii odchodzi ze stanowiska [online], nicesport.pl [dostęp 2017-12-03].
  23. Euro 2016: Anghel Iordanescu odchodzi z reprezentacji Rumunii – Rumunia na EURO 2016 [online], przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  24. Christoph Daum nie jest już trenerem Rumunii – SE.pl [online], sport.se.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  25. The FIFA/Coca-Cola World Ranking – Ranking Table – FIFA.com [online], fifa.com [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-15] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]