Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych Ukraińskiej Republiki Ludowej
Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych Ukraińskiej Republiki Ludowej – najwyższy organ władzy wojskowej Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Struktura Naczelnego Dowództwa[edytuj | edytuj kod]
Na czele Naczelnego Dowództwa SZ URL stał Przewodniczący Dyrektoriatu, Ataman Główny Wojska i Floty URL Symon Petlura. Podlegali mu minister spraw wojskowych i dowódca Armii Czynnej[1]. Bezpośrednio przy Atamanie Głównym pracowało trzech pułkowników do poruczeń i dwóch adiutantów. Pułkownikami do poruczeń byli: ppłk Ołeksandr Nizijenko oraz sotnicy Iwan Romanczenko i Ołeksandr Docenko. 27 września 1920 dodatkowo wyznaczono jeszcze jednego oficera do poruczeń – płk. Borysa Nejiło-Palija. Adiutantami byli: ppłk Wasyl Beń i sot. Fedir Kruszynskyj[2]. Przy Atamanie Głównym Wojska i Floty URL funkcjonowała także Polowa Kancelaria Wojskowa z oddziałem ogólnym, sekcją gospodarczą i komendanturą[a]. Symon Petlura miał również swojego osobistego przedstawiciela przy Naczelnym Wodzu Wojska Polskiego. Do lipca 1920 był nim gen. chor. Ołeksandr Oseckyj[3].
Wiosną 1920 w Winnicy utworzono jednostkę specjalną o nazwie Ochrona przy Atamanie Głównym Wojska i Floty URL. Jednostka spełniała przede wszystkim funkcje ochronne, ale także i reprezentacyjne. Jej organizacji podjął się chor. Mykoła Czebotariw. Ochrona składała się ze sztabu, kurenia piechoty, sotni konnej i sotni karabinów maszynowych. W ramach sztabu funkcjonowała komórka kontrwywiadowcza i sekcje: administracyjna, gospodarcza, sanitarna, weterynaryjna i cerkiewna. Ponadto posiadał drużynę łączności, gospodarczą, warsztat naprawy broni i grupę trębaczy. Jednostka liczyła łącznie 59 oficerów i urzędników wojskowych, jednego duchownego, 910 szeregowych, 180 koni wierzchowych, 93 taborowe i 54 wozy. Wyposażenie oddziału zapewniła strona polska. Przymykała ona również oko na ucieczki z obozów internowania żołnierzy z dawnych brygad Ukraińskiej Armii Halickiej, którzy ochotniczo zasilali szeregi oddziału[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 16 lipca 1920 w kancelarii pracowało 11 oficerów i urzędników wojskowych. Jej szefem był doradczy Ołeksandr Wyhowskyj, a jednym z oficerów straży – siostrzeniec Petlury, chor. Stepan Skrypnyk – przyszły patriarcha Mścisław, głowa Ukraińskiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 175.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 176.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 177.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 178.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.