11 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Mykoła Błoszczanewycz |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem 4 Kijowskiej Dywizji Strzelców nr 192 z 19 września 1920 rozpoczęto sformowanie 11 Brygady Strzelców. Jednak wobec braku zasobów ludzkich było ono bardzo utrudnione. W październiku Armia Czynna przeprowadziła mobilizację na Podolu. Wtedy brygada otrzymała uzupełnienia w postaci 31 oficerów i 215 szeregowych. Do momentu zakończenia działań bojowych brygada pozostawała w fazie organizacji. Zamiast trzech etatowych kureni miała tylko dwa. Najsilniejszy z nich, 31 kureń strzelców, składał się ze szkieletowych pododdziałów: z trzech sotni piechoty, sotni karabinów maszynowych, sotni szkolnej, sotni dowódcy i sotni technicznej. 32 kureń nie przedstawiał większej wartości bojowej[2].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].
21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada doznała dużych strat i przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[2][4].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w październiku 1920[2]
- dowództwo i sztab
- 31 kureń strzelców
- 32 kureń strzelców
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódca pułku | ||
|---|---|---|
| ppłk Mykoła Błoszczanewycz | 19 IX – koniec wojny | |
| Szef sztabu | ||
| sot. D. Siszkewycz | 19 IX – koniec wojny | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b c d Rukkas 2020 ↓, s. 278.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.