2 Brygada Strzelców (URL)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
2 Brygada Strzelców
Historia
Państwo

 Ukraińska Republika Ludowa

Sformowanie

1920

Rozformowanie

1920

Dowódcy
Pierwszy

płk Mykoła Burdun-Rykow

Działania zbrojne
wojna ukraińsko-radziecka
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

5 Chersońska DS

2 Brygada Strzelcówoddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
20 lipca oficer sztabu Armii Czynnej płk Mykoła Burdun-Rykow otrzymał zadanie sformowania 2 Brygady Strzelców przeznaczonej do 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców. Oficerowie mieli pochodzić z zapasowej brygady dywizji, a żołnierze z rejonów, w którym stacjonowała dywizja (Czerniatyn)[2]. Nabór ochotników wśród miejscowej ludności ukraińskiej nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Zgłosiło się tylko trzech chłopców w wieku 17-18 lat. Na bazie pododdziałów zapasowych udało się sformować jedynie niewielki sztab, oddział zaopatrzenia i kadry kurenia strzelców. 20 sierpnia brygada przeszła do Gwoźdźca, gdzie kontynuowała formowanie. Jednak wobec masowej dezercji żołnierzy z Galicji 2 Brygada Strzelców praktycznie przestała istnieć. Kilkunastu żołnierzy, którzy pozostali w szeregach Armii URL, zostało skierowanych do nowo utworzonej 13 Brygady Strzelców[3].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Organizacja brygady w sierpniu 1920[2]
  • dowództwo i sztab
  • oddział zaopatrzenia
  • kureń strzelców (kadry)

Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo jednostki[3]
Stopień, imię i nazwisko
Okres pełnienia służby
Uwagi
Dowódca pułku
płk Mykoła Burdun-Rykow 20 Vll – 29 VIII
Szef sztabu
sot. Artur Huber-Macewycz 20 VII – 29 Vlll

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Szajdak 2005 ↓, s. 108.
  2. a b Rukkas 2020 ↓, s. 279.
  3. a b Rukkas 2020 ↓, s. 280.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]