17 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1921 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Oleksa Woroniw |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
17 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 6 Siczowej Dywizji Strzelców nr 25 z 31 marca 1920 rozpoczęto formowanie brygady. W skład brygady weszły: 48[a]. i 49 kureń strzelców. Każdy kureń posiadał dwie półsotnie piechoty i dwie półsotnie karabinów maszynowych. 5 kwietnia brygada stacjonowała w czerwonych koszarach Twierdzy Brzeskiej[2]. 21 kwietnia, po zakończeniu pierwszej fazy organizacji, brygada była gotowa do wyruszenia na front. W tym czasie składała się ze sztabu, dwóch kureni piechoty i czoty telefonicznej.
24 kwietnia, ostatnim eszelonem dywizji, brygada opuściła Brześć i 2 maja przybyła do Berdyczowa, a niedługo potem została przetransportowana do Kijowa. Tu kontynuowano prace organizacyjne. Półsotnie piechoty i karabinów maszynowych zostały przekształcone w sotnie[2]. W sierpniu, wskutek intensywnych walk, liczebność brygady nieco się zmniejszyła. Na początku sierpnia 17 Brygada Strzelców, razem z innymi jednostkami 6 Siczowej Dywizji Strzelców, przeszła w podporządkowanie dowódcy Armii Czynnej[3].
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[4]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5]. 21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[3][6]. Rozkazem dowódcy dywizji nr 57 z 15 sierpnia 1921 została przekształcona w 17 kureń strzelców[3].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w październiku 1920[3]
- dowództwo i sztab
- czota telefoniczna
- 49 kureń strzelców
- 50 kureń strzelców
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowództwo jednostki[3] | ||
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia służby | Uwagi |
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| płk Oleksa Woroniw | 31 III – koniec wojny | |
| Szef sztabu | ||
| sot. Kostiantyn Reutiw | ||
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ od 3 lipca kureń otrzymał numer porządkowy 50.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 285.
- ↑ a b c d e Rukkas 2020 ↓, s. 286.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko-ukraiński sojusz polityczno-wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.
- Emilian Wiszka: Szósta Dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Formowanie, szlak bojowy, internowanie; 1920–1924. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2012. ISBN 978-83-231-2926-4.