3 Zaporoska Brygada Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1922 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Ihor Trockyj |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
3 Zaporoska Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Brygada została sformowana na mocy rozkazu dowódcy 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców nr 99 z 22 października 1920[2]. W jej skład weszły: 4 Bohuński kureń piechoty i Bohuno-Karmelucki kureń piechoty. Później brygada
została uzupełniana poprzez mobilizację przeprowadzoną w Międzyborzu w jego okolicach. Skompletowano trzy pełne pododdziały: 7 kureń. im. płk. Iwana Bohuna, 8 kureń im. Atamana Jana Karmeluka i nowo utworzony 9 kureń im. Hetmana Piotra Sahajdacznego[2].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].
21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada doznała dużych strat i przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie. Jej żołnierzy skierowano do obozu internowania w Pikulicach[2][4].
Rozkazem dowódcy dywizji nr 171 21 czerwca 1921 3 Zaporoska Brygada Strzelców została przekształcona w jeden zbiorczy kureń z dwoma sotniami, który wszedł w skład 2 Zaporskiej Brygady Zbiorczej, początkowo z numerem porządkowym 6, a od 26 czerwca z numerem 4.
Rozkazem dowódcy dywizji nr 181 z 30 czerwca 4 kureń zbiorczy ponownie otrzymał imię atamana Jana Karmeluka, jego 1 sotnia - płk. Iwana Bohuna, a 2 sotnia - hetmana Piotra Sahajdacznego.
Rozkazem dowódcy 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców nr 252 z 6 października 1922, kureń został przekształcony w sotnię zbiorczą, a sotnie w czoty. Pododdziały zachowały swoje tradycyjne nazwy[2].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w listopadzie 1920[2]
- dowództwo i sztab
- drużyna łączności
- oddział zaopatrzenia
- 7 Zaporoski kureń strzelców im. płk. Iwana Bohuna
- 8 Zaporoski kureń strzelców im. Atamana Jana Karmeluka
- 9 Zaporoski kureń strzelców im. hetm. Piotra Sahajdacznego
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| płk lhor Trockyj | 22 X 1920 – 24 VI 1921 | |
| Szef sztabu | ||
| sot. Oleksa Hensurowskyj | 22 X 1920 – 24 VI 1921 | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b c d e Rukkas 2020 ↓, s. 265.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 264.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.