16 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1921 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Roman Suszko |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
16 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 6 Siczowej Dywizji Strzelców nr 25 z 31 marca 1920 rozpoczęto formowanie brygady. W jej skład włączono 46 kureń strzelców, z którego wydzielono kadry dla nowego 47 kurenia. Każdy kureń posiadał dwie półsotnie piechoty i dwie półsotnie karabinów maszynowych. 5 kwietnia brygada stacjonowała w forcie Graf Berg w Twierdzy Brzeskiej[2]. 21 kwietnia, po zakończeniu pierwszej fazy organizacji, brygada była gotowa do wyruszenia na front. W tym czasie składała się ze sztabu, dwóch kureni piechoty i czoty telefonicznej. Następnego dnia brygada opuściła Brześć i 1 maja przybyła do Berdyczowa, a niedługo potem została przetransportowana do Kijowa. Tu kontynuowano prace organizacyjne. Półsotnie piechoty i karabinów maszynowych zostały przekształcone w sotnie. W sierpniu, wskutek intensywnych walk, liczebność brygady nieco się zmniejszyła. 1 września 16 Brygada Strzelców jako pierwsza ze wszystkich jednostek 6 Siczowej Dywizji Strzelców przeszła w podporządkowanie dowódcy Armii Czynnej[2].
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[3]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[4]. 21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[2][5]. Rozkazem dowódcy dywizji nr 57 z 15 sierpnia 1921 została przekształcona w 16 kureń strzelców[6].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady we wrześniu 1920[6]
- dowództwo i sztab
- czota telefoniczna
- 46 kureń strzelców
- 47 kureń strzelców
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowództwo jednostki[7] | ||
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia służby | Uwagi |
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| płk Roman Suszko | 31 III – koniec wojny | |
| Szef sztabu | ||
| sat. Mykoła Łotockyj | ||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 283.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 284.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 285.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko-ukraiński sojusz polityczno-wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.
- Emilian Wiszka: Szósta Dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Formowanie, szlak bojowy, internowanie; 1920–1924. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2012. ISBN 978-83-231-2926-4.