2 Brygada Karabinów Maszynowych (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1923 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Hnat Porochiwskyj |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Brygada Karabinów Maszynowych – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 1 Dywizji Karabinów Maszynowych nr 1 z 14 września, na bazie 2 Zapasowej Brygady Strzelców, w rejonie Tłumacza rozpoczęto formowanie 2 Brygady Karabinów Maszynowych. Została przeorganizowana w ten sposób, że dawny 3 Żelazny zbiorczy kureń strzelców i 7 Chersoński zapasowy kureń strzelców zostały przeformowane w 3 kureń karabinów maszynowych, 6 zapasowy kureń strzelców w 4 kureń, 2 zapasowy pułk artylerii w 2 baterię artylerii, 2 zapasowy oddział konny w półsotnię konną brygady. Prace organizacyjne planowano zakończyć do 25 września. W pierwszej połowie października Armia URL przeprowadziła mobilizację. Brygada otrzymała uzupełnienia w postaci 622 żołnierzy[2].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].
27 października 2 Brygada Karabinów Maszynowych przybyła na front i zajęła przydzielony jej odcinek. 11 listopada, w czasie ofensywy bolszewików, przyciśnięta do Dniestru została zmuszona do przejścia granicy rumuńskiej[2][4]. W Rumunii została rozbrojona i internowana. Ukraińskich żołnierzy umieszczono w obozach w Braszowie, Oradei i Fagarasu. 10 sierpnia 1921, w następstwie połączenia 1 Dywizji Karabinów Maszynowych z 5 Chersońską Dywizją Strzelców, odizolowaną na terytorium Rumunii 2 Brygadę Karabinów Maszynowych przekształcono w samodzielną brygadę piechoty. Oficjalnie istniała ona do września 1923, kiedy w związku z zamknięciem ostatniego obozu dla internowanych została rozwiązana[2].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w październiku 1920[5]
- dowództwo i sztab
- półskotnia konna
- 3 kureń karabinów maszynowych
- 4 kureń karabinów maszynowych
- bateria artylerii
- intendentura brygady
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| ppłk Hnat Porochiwskyj | 14 IX – koniec wojny | |
| Szefowie sztabu | ||
| ppłk Josyp Rychwalskyj | 14 IX – 18 X | |
| sot. Mykoła Pyłypenko | 18 X – koniec wojny | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 288.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 289.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.