Pułk Konny im. Hetmana Iwana Mazepy
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie |
1924 |
| Patron | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Ołeksandr Nedzweckyj |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
2 Wołyńska Dywizja Strzelców |
2 pułk konny im. Hetmana Iwana Mazepy – oddział kawalerii Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Pułk wywodzi się od sotni kawalerii 2 Dywizji Piechoty „Sicz Zaporoska". Po przekształceniach, od 29 stycznia 1920 jednostka, już jako pułk, wchodziła w skład zbiorczej Wołyńskiej Dywizji Strzelców i w jej składzie wzięła udział w I Pochodzie Zimowym Armii Czynnej. Pod koniec maja pułk został uzupełniony rekrutami z terenu powiatu jampolskiego. 4 czerwca rozpoczęto formowanie konnej baterii artylerii. Rozkazem Dowództwa Armii Czynnej nr 183 z 1 października 1920 przemianowano pułk na 2 pułk konny Dywizji Wołyńskiej[2].
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[3]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[4].
Pod koniec listopada, pod naciskiem Sowietów pułk przeszedł na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie został internowany i rozbrojony[2][5]. W związku z demobilizacją Armii URL został rozformowany w 1924[2].
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| ppłk Ołeksandr Nedzweckyj | (29 I 1920 – 22 VIII 1922 | |
| Kawalerowie Krzyża Walecznych[7] | ||
|---|---|---|
| chor. Briuszenko Wasyl | sot. Czepajtis Bronisław | chor. Czyruk Oleksa |
| chor. Danyłenko Oleksandr | czot. Dosfe Iwan | chor. Dudniczenko Leonid |
| czot. Habremko Maksym, | chor. Hajowyk Mefodij | bun. Hapczenko Pawio, |
| czot. Iljenko Pawło, | por. Kimnackyj Witalij | por. Kowalskyj Wasyl |
| chor. Kuc Hryhorij | chor. Naumenko Mychajło | ppłk Nedzweckyj Oleksandr |
| chor. Raczke Ferdynand | czot. Sadownyczyj Iwan, | chor. Siromacha Kyryło |
| sot. Sołowjiw Mykoła, | chor. Sydorenko Serhij | por. Weremijenko Wasyl |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 308.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 310.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 637.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko – ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.