6 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
por. Mykoła Fedczenko |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
6 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 2 Wołyńskiej Dywizji Strzelców nr 59 z 24 września 1920 rozpoczęto formowanie kurenia zapasowego dywizji. Już jednak rozkazem nr 68 z 18 października przekształcono go w 6 Brygadę Strzelców. Jednostkę tworzono z rekrutów pozyskanych w czasie mobilizacji. Brakowało uzbrojenia i wyposażenia. Do czasu rozpoczęcia ofensywy sowieckiej, brygada znajdowała się w początkowej fazie formowania i nie przedstawiała realnej siły bojowej. Podczas odwrotu większość zmobilizowanych rezerwistów zdezerterowała.
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[2].
W listopadzie, pod naporem wojsk sowieckich, brygada doznała dużych strat i przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie.
Po przejściu Zbrucza, dowódca dywizji swoim rozkazem nr 77 z 24 listopada rozwiązał brygadę, a pozostałości jej stanu osobowego włączono do 2 kurenia 4 Zbiorczej Brygady Strzelców [3][4].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w listopadzie 1920[3]
- dowództwo i sztab
- 16 kureń strzelców (na etapie formowania)
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| por. Mykoła Fedczenko | 18 X – 24 XI | |
| Szef sztabu | ||
| chor. Petro Lewczenko | 18 X – 24 XI | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 271.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.