2 Wołyńska Brygada Artylerii
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Esper Baszynskyj |
| Ostatni |
sot. Mykoła Omelusyk |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka wojna ukraińsko-radziecka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Wołyńska Brygada Artylerii – oddział artylerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i działania[edytuj | edytuj kod]
Rozkazem dowódcy 2 Wołyńskiej Dywizji Strzelców nr 36 z 17 lipca 1920 utworzono dowództwo 2 Wołyńskiej Brygady Artylerii. Dowódcy brygady podlegał jeden kureń artylerii[1].
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[2]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].
W listopadzie brygada wycofała się na zachodni brzeg Zbrucza i została rozbrojona przez wojska polskie, a jej żołnierze internowani. W momencie internowania stronie polskiej przekazano: 6 lekkich 3-calowych dział polowych, 6 przodków do nich, karabin maszynowy Maxim, 2 karabiny maszynowe Colta, 2 karabiny maszynowe Lewisa, 40 karabinów, 20 szabel, 2 taczanki i 4 kuchnie polowe. Rozkazem dowódcy dywizji nr 77 z 24 listopada stan osobowy brygady utworzył dwie zbiorcze baterie artylerii[4].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Stan w październiku 1920[4]
- dowództwo i sztab
- drużyna łączności
- 4 kureń artylerii
- park artyleryjski
23 października brygada liczyła: 272 ludzi (31 oficerów, 201 szeregowych, 40 pracowników cywilnych); 173 konie (20 wierzchowych, 28 zaprzęgowych, 45 taborowych z wojska, 80 taborowych zmobilizowanych z gospodarstw); tabor - 6 wozów, kuchnia polowa. Z tego w stanie bojowym: 25 oficerów, 20 szabel, 4 żołnierzy obsługi karabinów maszynowych, 107 artylerzystów; 20 koni wierzchowych, 28 zaprzęgowych i 36 taborowych. 13 listopada na uzbrojeniu posiadała: 20 karabinów, 4 rewolwery, karabin maszynowy Colta, 2 karabiny maszynowe Lewisa, 6 lekkich 3-calowych dział polowych, 25 tys. nabojów, 1062 pociski[4].
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódcy brygady | ||
|---|---|---|
| płk Esper Baszynskyj | do 15 V 1920 | Leczenie |
| cz.p.o. sot. Mykoła Omelusyk | od 15 V | dowódca 4 kurenia |
| Pomocnik dowódcy brygady | ||
| płk Wiaczesław Lenartowycz | ||
| Adiutant | ||
| chor. Witalij Biłachiw | ||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 334.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 335.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 336.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.