13 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Mykoła Burdun-Rykow |
| Działania zbrojne | |
| wojna ukraińsko-radziecka wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
13 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Brygada została sformowana na podstawie rozkazu dowódcy 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców nr 52 z 29 sierpnia 1920. W skład brygady weszły resztki stanu osobowego, które pozostały w szeregach Armii URL po masowej dezercji żołnierzy pochodzących z Galicji[2]. Zorganizowano kureń strzelców, sotnię karabinów maszynowych, sotnię konną i baterię z dwoma działami[a]. Kureń, sotnia km i bateria artylerii uzupełniane były żołnierzami 2 Brygady Strzelców, brygady zapasowej i brygady artylerii oraz sotni oficerskiej 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców. Sotnia konna była formowana z oddziału sot. Jakowa Szepela[3].
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[4]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5].
21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[3][6].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w październiku 1920[7]
- dowództwo i sztab
- sotnia konna
- sotnia karabinów maszynowych
- 37 kureń strzelców
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódca pułku | ||
|---|---|---|
| płk Mykoła Burdun-Rykow | 29 VIII – koniec wojny | były dowódca 2 BS |
| Szef sztabu | ||
| sot. sot. Jurij Naumenko | 4 IX – koniec wojny | |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W październiku na jej bazie odtworzono 5 Chersońską Brygadę Artylerii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 280.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 281.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 279.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.