Aleksander IV (papież)
| Rinaldo Conti Rinaldo Conti di Segni | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1185 | |
| Data i miejsce śmierci |
25 maja 1261 | |
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1254-1261 | |
| Kamerling | ||
| Okres sprawowania |
1227-1231 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
18 września 1227 | |
| Prezbiterat |
1235 | |
| Nominacja biskupia |
1231 | |
| Sakra biskupia |
1235 | |
| Kreacja kardynalska |
18 września 1227 | |
| Kościół tytularny |
diakon S. Eustachio (18 września 1227) | |
| Pontyfikat |
12 grudnia 1254 | |
| ||
Aleksander IV (łac. Alexander IV, właśc. Rinaldo Conti; ur. ok. 1185[1] w Anagni – zm. 25 maja 1261 w Viterbo) – papież w okresie od 12 grudnia 1254 do 25 maja 1261[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był bratankiem Innocentego III i krewnym Grzegorza IX[3]. Studiował prawdopodobnie w Paryżu, gdzie uzyskał tytuł magistra. Dzięki protekcji kardynała Ugolino di Segni (przyszłego Grzegorza IX) ok. 1219 został subdiakonem papieskim. Grzegorz IX mianował go kardynałem-diakonem Sant'Eustachio (18 września 1227), kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego (1227-1231), oraz kardynałem-biskupem Ostia e Velletri (1231)[2]. Był legatem papieskim w Viterbo (1232/33) oraz w Lombardii (1237). Działał w kurii, jako protektor zakonu franciszkanów[2]. Nie towarzyszył Innocentemu IV w jego wygnaniu we Francji (1244-51), lecz pozostał w Italii jako jeden z jego wikariuszy. Po śmierci Innocentego IV obrano go papieżem w Neapolu 12 grudnia 1254 roku[2].
Aleksander IV prowadził nieco bardziej pojednawczą politykę w stosunku do Hohenstaufów niż jego poprzednik, nie zdobył się jednak na zasadniczą zmianę polityki Stolicy Apostolskiej[3]. W marcu 1255 roku rzucił ekskomunikę na Manfreda Sycylijskiego, nieślubnego syna Fryderyka II Hohenstaufa, który sprawował władzę w królestwie Sycylii jako regent, odmówił jednak poparcia także prawowitemu dziedzicowi Konradynowi[2]. Zamiast wybrać, któregoś z rywalizujących ze sobą Hohenstaufów, chciał osadzić na tronie sycylijskim angielskiego hrabiego, Edmunda Crouchbacka[2]. Wkrótce potem papież jednak anulował swoją decyzję, gdy przekonał się, że król Henryk III nie może spełnić jego warunków militarnych[2]. 10 sierpnia 1258 Manfred koronował się w Palermo na króla Sycylii[2]. Zagroził wówczas realnie państwu papieskiemu, zajmując Marchię Ankońską, Spoleto oraz Romanię[2] i obejmując urząd wikariusza Lombardii. Wiosną 1261 rzymianie wybrali go na senatora i zmusili Aleksandra IV do ucieczki do Viterbo, gdzie najczęściej rezydował[2].
Za jego rządów nastąpiło przyznanie większych kompetencji inkwizytorom w walce przeciwko heretykom (w 1256 otrzymali oni moc wzajemnego rozgrzeszania się ze stosowania tortur).
W roku 1257 papież Aleksander IV podporządkował kanonicznie Kościół katolicki na Rusi Halickiej biskupom lubuskim.
Papież ten ogłosił świętą w 1255 Klarę z Asyżu, współzałożycielkę klarysek[4]. Zmarł w Viterbo, 25 maja 1261[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pewnym terminem ante quem jego urodzin jest rok 1192. W 1208 był już kanonikiem w Anagni. Zob. Paravicini Bagliani, s. 43.
- ↑ a b c d e f g h i j John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 271-272. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 99. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Augustina Marchetti Dori: Sui passi di Chiara. Taranto: 1993, s. 2.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- CONTI DI SEGNI, Rinaldo (ca. 1185-1261). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-24]. (ang.).
- Pope Alexander IV. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-24]. (ang.).
- Conradum Eubel: Hierarchia Catholica Medii Aevi. T. I.
- K. Dopierała, Księga papieży, Wyd. Pallotinum, Poznań 1996
- A. Paravicini Bagliani, Cardinali di curia e "familiae" cardinalizie dal 1227 al 1254, Padwa 1972, s. 41-53
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Aleksander IV – dokumenty w bibliotece Polona
