Przejdź do zawartości

Bies

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bies – w przedchrześcijańskich wierzeniach Słowian uosobienie szkodliwego i złośliwego demona leśnego, nieprzyjaźnie nastawionego do ludzi[1]. Nazwa bies wywodzi się z prasłowiańskiego *bĕsъ, od praindoeuropejskiego *bhoidh-, oznaczającego „powodujący strach, przerażenie”[2].

Biesy mogły wnikać w poszczególne osoby i kierować ich działaniami (stąd określenie „zbiesiony”), przypisywano im też pilnowanie skarbów ukrytych w ziemi. Bytowały w lasach, bagnach i w głębinach wodnych[1].

Po chrystianizacji Słowiańszczyzny, mimo że starano się go utożsamić z chrześcijańskim diabłem ze względu na niektóre wspólne cechy, to jednak do ostatnich czasów obie postacie zachowały niemal pełną autonomię, bo bies szkodził przede wszystkim ciału, natomiast szatan-diabełduszy[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Pełka L.J., Polska demonologia ludowa, Iskry, Warszawa, 1987.
  2. Aleksander Gieysztor (Mitologia Słowian 1982 s. 80) widzi pokrewieństwo z litewskim baisa – „strach”, Kazimierz Moszyński (Kultura ludowa Słowian t. 2) łączy ze staroindyjskim bhasah – „światło”, por. Słownik prasłowiański t. 1, s. 244.
  3. Franciszek Kotula: Po rzeszowskim Podgórzu błądząc. Reportaż historyczny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1974, s. 90-91.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]