54°40′35″N 13°26′16″E/54,676389 13,437778Arkona
|
||
 |
||
| Państwo |  Niemcy |
|
| Znane z | dawnego sanktuarium Świętowita | |
| Rodzaj obiektu | przylądek | |
|
Położenie na mapie Meklemburgii-Pomorza Przedniego
 Arkona
|
||
|
Położenie na mapie Niemiec
Arkona
|
||
| 54°40′35″N 13°26′16″E/54,676389 13,437778 |
||
Arkona[1] (niem. Kap Arkona) – skalisty przylądek w skrajnie północnej części Rugii (Meklemburgia-Pomorze Przednie).
Historia[edytuj]
We wczesnym średniowieczu Arkona była centralnym grodem obronnym zachodniosłowiańskich Ranów. Leżała ona na trudno dostępnym wąskim cyplu półwyspu Wittow.
Gród ten otoczony był z trzech stron urwiskiem o wysokości 45 metrów opadającym do morza, a od strony lądu początkowo wałem ziemnym i fosą, następnie ok. 1000 roku został rozbudowany i wzniesiono mur drewniano-ziemny o wysokości niemal 10 metrów i długości w linii prostej ponad 250 metrów. Dodatkowo od strony Bałtyku istniały umocnienia o szerokości 4,5 metra.
Zniszczenie grodu[edytuj]
W 1136 roku król Danii Eryk II Pamiętny zmusił do kapitulacji obrońców, poprzez zajęcie nadbrzeżnych źródeł wody, jednak Ranowie szybko odzyskali samodzielność, a mieszkańcy zbudowali wewnątrz grodu zbiornik na wodę, by zabezpieczyć się przed podobnymi wypadkami.
Została zdobyta i zniszczona 12 czerwca 1168 roku przez króla duńskiego Waldemara I. To wydarzenie poprzedziło wymuszoną chrystianizację mieszkańców tego regionu.
Ośrodek kultu Słowian[edytuj]
Arkona była znanym ośrodkiem kultu słowiańskiego boga Świętowita (połabskie: Svątevit, czytaj swantewit). Według Saxo Grammaticusa, świątyni Świętowita (kąciny) strzegła stała załoga licząca 300 wojów, podległych arcykapłanowi. W świątyni znajdował się posąg i skarbiec Świętowita, będący właściwie skarbcem państwa Rugian.
Po splądrowaniu (1067/1068), a następnie zniszczeniu (1125) Radogoszczy, Arkona stała się najważniejszym miejscem kultu religijnego Słowian nadbałtyckich.
Pod koniec XI wieku Arkona była również jednym z największych[2] targów na wybrzeżu Bałtyku.
W 1927 imieniem przylądka został nazwany niemiecki liniowiec Cap Arcona.
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Lech Leciejewicz: Słowianie zachodni: z dziejów tworzenia się średniowiecznej Europy. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989, s. 193. ISBN 83-04-02690-2.
- ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 436. ISBN 83-85719-85-7.
