19 Armia (ZSRR): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Jednostka wojskowa infobox}} |
m MalarzBOT: poprawiam parametr państwo szablonu {{Jednostka wojskowa infobox}} |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
|opis grafiki = |
|opis grafiki = |
||
|państwo = SUN |
|państwo = SUN |
||
|wariant flagi = |
|||
|sformowanie = czerwiec 1941 |
|sformowanie = czerwiec 1941 |
||
|rozformowanie = lipiec 1945 |
|rozformowanie = lipiec 1945 |
||
Wersja z 14:12, 5 lis 2016
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
czerwiec 1941 |
| Rozformowanie |
lipiec 1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. lejtn. Iwan Koniew |
| Ostatni |
gen. lejtn. Władimir Romanowski |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość |
patrz tekst |
| Skład |
patrz tekst |
19 Armia (ros. 19-я Армия) – jedna z radzieckich armii ogólnowojskowych z okresu II wojny światowej
Historia
Pierwsze formowanie
Armia została sformowana w czerwcu 1941 roku w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym. Od dniu 26 czerwca włączona została w skład armii rezerwowych Naczelnego Dowództwa.
W dniu 2 lipca 1941 roku weszła w skład Frontu Zachodniego i skierowana do walk w rejonie Witebska, a następnie wzięła udział w walkach pod Smoleńskiem.
Następnie wzięła udział w walkach obronnych w rejonie Wiaźmi w dniach od 2 do 13 października. W czasie tych walk znalazła się w okrążeniu w rejonie Jelni. W czasie wychodzenia z okrążenia armia poniosła ciężkie starty, m.in. w dniu 14 października został ciężko ranny jej dowódca gen. lejtn. Michaił Łukin i dostał się do niewoli.
Resztki oddziałów armii wyszły na możejską linię obrony. Jednak z powodu dużych strat poniesionych w walkach w dniu 20 października została rozwiązana.
Drugie formowanie
Ponownie została sformowana w rozkazem z dniem 20 listopada 1941 roku z oddziałów znajdujących w dyspozycji Naczelnego Dowództwa, lecz już w dniu 23 listopada została przemianowana w 1 Armię Uderzeniową.
Trzecie formowanie
Po raz trzeci została sformowana w dniu 4 kwietnia 1942 roku rozkazem Naczelnego Dowództwa z dnia 27 marca 1942 roku z wojsk Kandałakszańskiej Operacyjnej Grupy Wojsk na Froncie Karelskim.
Do września 1944 roku broniła kandałakszańskiej linii obronnej. Następnie wzięła udział w natarciu i rozbiciu wojsk w rejonie Alakurtti. Pod koniec września dotarła do granicy z Finlandią i przeszła do obrony.
W dniu 15 listopada 1944 roku została wycofana z linii frontu i przekazana do odwodu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej. W styczniu 1945 roku została przerzucona w rejon Grodna i Białegostoku, a w dniu 29 stycznia weszła w skład 2 Frontu Białoruskiego. W jego składzie wzięła udział w operacji pomorskiej. W dniu 5 marca 1945 roku dotarła do wybrzeża Bałtyku w rejonie na północ od Koszalina. Następnie bierze udział w walkach na Pomorzu Gdańskim, biorąc udział w zdobyciu Gdyni. Następnie blokowała niemieckie wojska otoczone w rejonie Zat. Gdańskiej.
W maju 1945 roku wzięła udział wspólnie z oddziałami 2 Armii Uderzeniowej w wyzwoleniu wyspy Wolin, zdobyciu Świnoujścia i zajęciu wyspy Uznam. Część sił armii wzięło udział w przyjęciu kapitulacji w dniu 9 maja 1945 roku sił niemieckich na płw. Helskim.
Po zakończeniu wojny w czerwcu 1945 roku armia została rozformowana, a jej wojska weszły w skład Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.
Dowódcy
Pierwsze formowanie
- gen. lejtn. Iwan Koniew (1941)
- gen. lejtn. Michaił Łukin (1941)[1]
- gen. lejtn. Iwan Bołdin (1941)[2]
Drugie formowanie
- gen. lejtn. Wasilij Kuzniecow (1941)[3]
Trzecie formowanie
- gen. mjr Stiepan Morozow (1942-1943)
- gen. mjr/gen. lejtn. Gieorgij Kozłow (1943 – 1945)
- gen. lejtn. Władimir Romanowski (1945)
Skład
9 lipca 1941
- 25 Korpus Strzelecki
- 34 Korpus Strzelecki
- 23 Korpus Zmechanizowany
- 38 Dywizja Strzelecka
4 kwietnia 1942
- 104 Dywizja Strzelecka
- 122 Dywizja Strzelecka
- 77 Brygada Piechoty Morskiej
- 4 Brygada Narciarska
- 2 samodzielny batalion czołgów
9 lutego 1945
- 40 Korpus Strzelecki Gwardii
- 132 Korpus Strzelecki
- 134 Korpus Strzelecki
- ↑ Dostał się do niewoli niemieckiej w dniu 14 października 1941 roku.
- ↑ Formalnie dowódca od 20 października do 24 listopada 1941, faktycznie przebywał w tym czasie w szpitalu i nigdy nie przejął dowództwa armii.
- ↑ Dowódca armii tylko przez trzy dni od 20 do 23 listopada 1941, w związku z przemianowaniem armii w 1 Armię Uderzeniową.
Bibliografia
- Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Andriej Grieczko: Siły zbrojne państwa radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Велкая Отечественная война 1941-1945. Moskwa: Политиэдат, 1985.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974.