Sven Hannawald (ur. 9 listopada 1974 w Erlabrunn jako Sven Pöhler[1]) – niemiecki skoczek narciarski. Trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Zwycięzca 50. Turnieju Czterech Skoczni.
W sezonie 2001/2002 jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy podczas jednej edycji Turnieju Czterech Skoczni. Razem z Helmutem Recknagelem, Kamilem Stochem i Ryōyū Kobayashim jest jednym z czterech zawodników, którzy wygrali pięć konkursów Turnieju Czterech Skoczni z rzędu, i jedynym obok Stocha i Ryōyū Kobayashiego skoczkiem, który wygrał wszystkie konkursy na jednym Turnieju[2].
W 2002 w Planicy skoczył 220 m, co jest jego rekordem życiowym. Na podium w Pucharze Świata stawał łącznie 40 razy. 18-krotnie zajmował 1. miejsce, 12-krotnie był drugi, 10 razy był trzeci.
W sezonie 2005/2006 zadebiutował jako komentator sportowy w niemieckiej telewizji ARD. W latach 2016-2020 pracował w Eurosporcie, a od sezonu 2020/2021 znów komentuje zawody w ARD.
Na nartach zaczął skakać w wieku 7 lat. Z początku starty w skokach łączył z występami w kombinacji norweskiej, jednak po pewnym czasie stało się jasne, że skoki są jego mocniejszą stroną, więc zdecydował się na uprawianie tylko tej dyscypliny. W 1992 zajął 3. miejsce w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Vuokatti.
W sezonie 1992/1993 zadebiutował w Pucharze Świata. Jego pierwszy start w zawodach tej rangi miał miejsce 6 grudnia 1992 w Falun – zajął tam 50. miejsce. Najwyższe miejsce w sezonie zajął 1 stycznia 1993 w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 36. W sezonie 1993/1994 zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji Pucharu Świata, za zajęcia 29. miejsca w Oberstdorfie (30 grudnia 1993). Pierwszy raz w czołowej „15” zawodów pucharowych znalazł się 14 stycznia 1995 w Engelbergu, kiedy to zajął 14. lokatę. Sezon 1994/1995 ukończył na 63. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.
W sezonie 1995/1996 ani razu nie zdobył pucharowych punktów. W sezonie 1996/1997 trzykrotnie zdobywał punkty, a najlepsze miejsce – 12. – zajął w Oberstdorfie na inaugurację 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Sezon zakończył na 59. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.
Przełom w karierze Hannawalda nastąpił w sezonie 1997/1998 podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni. Po zajęciu 5. i 10. miejsca w dwóch pierwszych konkursach w Niemczech, 4 stycznia 1998 w Innsbrucku po raz pierwszy w karierze stanął na podium – zajął 2. miejsce. Dwa dni później w Bischofshofen zwyciężył, przerywając tym samym serię trzech zwycięstw Kazuyoshiego Funakiego. Cały Turniej ukończył na 2. miejscu, tuż za Japończykiem. W lutym 1998 zanotował swój pierwszy w karierze start olimpijski – na igrzyskach w Nagano. Był w drużynie, która zdobyła srebrny medal. W dalszej części sezonu odniósł jeszcze zwycięstwo na skoczni mamuciej w Oberstdorfie – konkurs ten wliczany był do mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie, w których Hannawald zajął 2. miejsce, znów ustępując tylko Funakiemu. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata.
W sezonie 1998/1999 czterokrotnie zajmował trzecie miejsce w zawodach PŚ oraz zdobył dwa medale podczas mistrzostw świata w Ramsau – srebro na skoczni K120 (za Martinem Schmittem) oraz złoto w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 6. pozycji.
W sezonie 1999/2000 odniósł cztery pucharowe zwycięstwa (w tym trzy w trzech ostatnich konkursach sezonu), zajmując na jego koniec najwyższe w dotychczasowej karierze, 4. miejsce. Największym jednak sukcesem było zdobycie, po raz pierwszy w karierze złotego medalu podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 2000/2001 zajął 2. miejsce w Kuopio, jednak później nie udało mu już się stanąć na podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył złoty medal w konkursie drużynowym na skoczni K120. Indywidualnie na skoczni K90 nie zakwalifikował się do drugiej serii. W konkursach Pucharu Świata rozgrywanych po mistrzostwach nie występował. Sezon zakończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej.
Hannawald z Adamem Małyszem – głównym rywalem w sezonie 2001/2002. Zdjęcie wykonano 26 marca 2011
Na początku sezonu 2001/02 wygrał konkurs w Titisee-Neustadt i zajął 2. miejsce w Engelbergu. Podczas 50. Turnieju Czterech Skoczni jako pierwszy zawodnik w historii odniósł zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach. W każdym z nich uzyskiwał znaczną przewagę nad resztą stawki. Serię zwycięstw przedłużył, wygrywając także pierwszy po TCS konkurs Pucharu Świata w Willingen. W Zakopanem był dwukrotnie drugi.
Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City zdobył srebrny medal na normalnej skoczni i zajął 4. miejsce na dużej. W konkursie drużynowym Niemcy z Hannawaldem w składzie zdobyli złoty medal, wyprzedzając Finlandię o 0,1 punktu. 9 marca 2002 na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie Hannawald po raz drugi z rzędu zdobył tytuł mistrza świata, wyprzedzając w złożonym z dwóch serii (zamiast zaplanowanych czterech) konkursie Schmitta i Mattiego Hautamäkiego. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata zajął drugie miejsce. Zdobył 1259 punktów i przegrał z Adamem Małyszem o 216 punktów.
Sezon 2002/2003 rozpoczął w Ruce od dwóch miejsc poza trzydziestką – w drugim konkursie zajął ostatnie, 50. miejsce, po skoku na odległość 58 metrów. Spowodowało to, że trener reprezentacji Niemiec Reinhard Heß wycofał Hannawalda z kolejnych konkursów Pucharu Świata w Trondheim. Hannawald powrócił po dwóch tygodniach, zajmując na skoczni w Titisee-Neustadt miejsca 17. i 4. W Engelbergu zajął 3. miejsce pierwszego dnia, nazajutrz zaś odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. 51. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na skoczni w Oberstdorfie. 1 stycznia 2003 w Garmisch-Partenkirchen upadł w jednym ze skoków i zajął 12. miejsce. W austriackich konkursach turnieju był 4. i 2. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 2. miejscu za Janne Ahonenem. 18 i 19 stycznia 2003 w Zakopanem odniósł dwa zwycięstwa, po czym zrezygnował z wyjazdu do Japonii na trzy konkursy w Hakubie i Sapporo. Wystartował dopiero 1 i 2 lutego 2003 na skoczni mamuciej w Tauplitz, zajmując tam miejsca drugie i pierwsze. Tydzień później na skoczni w Willingen wygrał pierwszy z konkursów, osiągając rekordową na skoczni K120 notę 328.2 punktu (dostał 9 „dwudziestek” za styl). Został wówczas liderem Pucharu Świata Następnego dnia w rozgrywanym w bardzo niestabilnych warunkach konkursie Hannawald zajął 36. miejsce. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme był 7. i 24., a w konkursie drużynowym reprezentacja Niemiec z Hannawaldem w składzie zajęła 4. miejsce.
W ostatnich pięciu konkursach nie odniósł już zwycięstwa (raz był 2. i raz 3.), co oznaczało spadek na 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata. Po raz trzeci w karierze zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji lotów narciarskich.
Sezon 2003/2004 okazał się jego ostatnim w Pucharze Świata. Hannawald zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w czterech z pięciu pierwszych konkursów. Podczas 52. edycji Turnieju Czterech Skoczni był 18. w Oberstdorfie, 9. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 22. w Bischofshofen. Po turnieju Hannawalda wycofano ze startów w dwóch następnych konkursach Pucharu Świata. W Zakopanem zajął 30. miejsce pierwszego dnia i zrezygnował z występu w konkursie niedzielnym. Po dwutygodniowej przerwie spróbował kolejnego powrotu, tym razem na skoczni w Willingen, na której rok wcześniej odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Zajął tam 36. miejsce. Następnie pojechał na mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie był 17. Ostatni występ Hannawalda w Pucharze Świata miał miejsce 28 lutego 2004 w Park City. Zajął 47. miejsce, po czym zrezygnował z dalszych występów w tamtym sezonie.W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 24. miejsce.
Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Hannawald zadecydował o wstrzymaniu kariery, tłumacząc to brakiem motywacji do dalszego skakania. Diagnoza psychologów mówiła o tzw. syndromie wypalenia. Hannawald poddał się leczeniu, nie zakończył jednak oficjalnie kariery – wedle umowy z niemieckim związkiem narciarskim do końca sezonu miał zadeklarować, czy zamierza uczestniczyć w programie przygotowawczym do igrzysk olimpijskich w Turynie. Ostatecznie zdecydował się nie wznawiać kariery. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 3 sierpnia 2005, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005.
Udział w wyścigach samochodowych[edytuj | edytuj kod]
Od 2005 startuje sporadycznie w wyścigach samochodowych. Do 2007 wystąpił w kilku wyścigach SEAT Leon Supercopa Germany, nie osiągając tam jednak żadnego znaczącego wyniku. W 2008 wystartował w 7 wyścigach ADAC GT Masters, a w 2009 pojawił się na torze Nürburgring, biorąc tam udział w dwóch wyścigach tej serii. W grudniu 2009 potwierdził występy w pełnym sezonie serii ADAC GT Masters[3].
Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów[edytuj | edytuj kod]
Starty S. Hannawalda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
14.
|
11 lutego
|
1998
|
Hakuba
|
Olimpijska
|
K-90
|
indywid.
|
83,5 m
|
84,0 m
|
207,5 pkt
|
27,0 pkt
|
Jani Soininen
|
48.
|
15 lutego
|
1998
|
Hakuba
|
Olimpijska
|
K-120
|
indywid.
|
100,0 m
|
—
|
78,0 pkt
|
194,3 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
2.
|
17 lutego
|
1998
|
Hakuba
|
Olimpijska
|
K-120
|
druż.[b]
|
125,5 m
|
128,0 m
|
897,4 pkt (258,3 pkt)
|
35,6 pkt
|
Japonia
|
2.
|
10 lutego
|
2002
|
Park City
|
Utah Olympic Park
|
K-90
|
indywid.
|
97,0 m
|
99,0 m
|
267,5 pkt
|
1,5 pkt
|
Simon Ammann
|
4.
|
13 lutego
|
2002
|
Park City
|
Utah Olympic Park
|
K-120
|
indywid.
|
132,5 m
|
131,0 m[d]
|
255,3 pkt
|
26,1 pkt
|
Simon Ammann
|
1.
|
18 lutego
|
2002
|
Park City
|
Utah Olympic Park
|
K-120
|
druż.[c]
|
123,0 m
|
120,5 m
|
974,1 pkt (238,8 pkt)
|
—
|
Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
2.
|
21 lutego
|
1999
|
Bischofshofen
|
Paul-Ausserleitner-Schanze
|
K-120
|
indywid.
|
127,0 m
|
127,0 m
|
261,7 pkt
|
1,7 pkt
|
Martin Schmitt
|
1.
|
23 lutego
|
1999
|
Bischofshofen
|
Paul-Ausserleitner-Schanze
|
K-120
|
druż.[e]
|
132,5 m[d]
|
137,0 m
|
988,9 pkt (249,6 pkt)
|
—
|
8.
|
26 lutego
|
1999
|
Ramsau
|
Mattensprunganlage
|
K-90
|
indywid.
|
95,0 m
|
89,5 m
|
237,0 pkt
|
18,0 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
6.
|
19 lutego
|
2001
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
indywid.
|
115,5 m
|
119,5 m
|
236,9 pkt
|
39,4 pkt
|
Martin Schmitt
|
36.
|
23 lutego
|
2001
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-90
|
indywid.
|
75,5 m
|
—
|
78,5 pkt
|
167,5 pkt
|
Adam Małysz
|
1.
|
24 lutego
|
2001
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
druż.[f]
|
120,0 m
|
110,5 m
|
939,8 pkt (225,3 pkt)
|
—
|
3.
|
25 lutego
|
2001
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-90
|
druż.[f]
|
86,5 m
|
89,5 m
|
911,5 pkt (220,0 pkt)
|
42,0 pkt
|
Austria
|
7.
|
22 lutego
|
2003
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-120
|
indywid.
|
129,5 m
|
125,0 m
|
260,6 pkt
|
28,4 pkt
|
Adam Małysz
|
4.
|
23 lutego
|
2003
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-120
|
druż.[g]
|
125,0 m
|
124,0 m
|
963,3 pkt (248,7 pkt)
|
83,3 pkt
|
Finlandia
|
24.
|
28 lutego
|
2003
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-95
|
indywid.
|
95,0 m
|
94,0 m
|
226,5 pkt
|
52,5 pkt
|
Adam Małysz
|
Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Skok 3
|
Skok 4
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
2.
|
24-25 stycznia
|
1998
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
indywid.
|
193,0 m
|
191,5 m
|
199,5 m
|
203,0 m
|
769,9 pkt
|
6,5 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
1.
|
14 lutego
|
2000
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-185
|
indywid.
|
179,5 m
|
188,0 m
|
196,5 m
|
—[i]
|
536,8 pkt
|
—
|
1.
|
9-10 marca
|
2002
|
Harrachov
|
Čerťák
|
K-185
|
indywid.
|
202,0 m
|
202,0 m
|
—[i]
|
—[i]
|
396,3 pkt
|
—
|
17.
|
20-21 lutego
|
2004
|
Planica
|
Velikanka
|
K-185
|
indywid.
|
176,0 m
|
197,5 m
|
191,0 m
|
182,5 m
|
701,9 pkt
|
130,2 pkt
|
Roar Ljøkelsøy
|
4.
|
22 lutego
|
2004
|
Planica
|
Velikanka
|
K-185
|
druż.[h]
|
204,5 m
|
200,5 m
|
1606,4 pkt (391,0 pkt)
|
105,4 pkt
|
Norwegia
|
Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Przypisy
|
1.
|
6 stycznia
|
1998
|
Bischofshofen
|
im. Paula Ausserleitnera
|
K-120
|
124,0 m
|
123,0 m
|
247,6 pkt
|
* TCS 1997/1998
|
2.
|
24 stycznia
|
1998
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
193,0 m
|
191,5 m
|
375,4 pkt
|
* Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
|
3.
|
19 lutego
|
2000
|
Tauplitz/Bad Mitterndorf
|
Kulm
|
K-185
|
198,0 m
|
—
|
192,6 pkt
|
* Loty 1999/2000
|
4.
|
10 marca
|
2000
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-120
|
134,5 m
|
134,0 m
|
279,8 pkt
|
* TN 2000
|
5.
|
12 marca
|
2000
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-115
|
125,5 m
|
132,5 m
|
271,4 pkt
|
* TN 2000
|
6.
|
19 marca
|
2000
|
Planica
|
Velikanka
|
K-185
|
203,5 m
|
212,5 m
|
410,7 pkt
|
* Loty 1999/2000
|
7.
|
2 grudnia
|
2001
|
Titisee-Neustadt
|
Hochfirstschanze
|
K-120
|
129,5 m
|
136,0 m
|
277,4 pkt
|
—
|
8.
|
30 grudnia
|
2001
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-115
|
122,0 m
|
122,0 m
|
260,2 pkt
|
* TCS 2001/2002
|
9.
|
1 stycznia
|
2002
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Große Olympiaschanze
|
K-115
|
122,5 m
|
125,0 m
|
264,5 pkt
|
* TCS 2001/2002
|
10.
|
4 stycznia
|
2002
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
134,5 m
|
128,0 m
|
270,0 pkt
|
* TCS 2001/2002
|
11.
|
6 stycznia
|
2002
|
Bischofshofen
|
im. Paula Ausserleitnera
|
K-120
|
139,0 m
|
131,5 m
|
282,9 pkt
|
* TCS 2001/2002
|
12.
|
12 stycznia
|
2002
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-120
|
141,5 m
|
148,0 m
|
319,1 pkt
|
—
|
13.
|
22 grudnia
|
2002
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-120
|
133,0 m
|
132,5 m
|
282,9 pkt
|
—
|
14.
|
29 grudnia
|
2002
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-115
|
125,5 m
|
119,5 m
|
263,1 pkt
|
* TCS 2002/2003
|
15.
|
18 stycznia
|
2003
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
140,0 m
|
134,0 m
|
286,2 pkt
|
—
|
16.
|
19 stycznia
|
2003
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
128,5 m
|
130,5 m
|
271,2 pkt
|
—
|
17.
|
2 lutego
|
2003
|
Tauplitz/Bad Mitterndorf
|
Kulm
|
K-185
|
195,0 m
|
196,5 m
|
378,3 pkt
|
* Loty 2002/2003
|
18.
|
8 lutego
|
2003
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-120
|
142,0 m
|
147,0 m
|
328,2 pkt
|
—
|
Sezon |
1. miejsce |
2. miejsce |
3. miejsce |
Razem
|
1992/1993 |
- |
- |
- |
-
|
1993/1994 |
- |
- |
- |
-
|
1994/1995 |
- |
- |
- |
-
|
1995/1996 |
- |
- |
- |
-
|
1996/1997 |
- |
- |
- |
-
|
1997/1998 |
2 |
2 |
3 |
7
|
1998/1999 |
- |
- |
3 |
3
|
1999/2000 |
4 |
2 |
- |
6
|
2000/2001 |
- |
1 |
- |
1
|
2001/2002 |
6 |
4 |
2 |
12
|
2002/2003 |
6 |
3 |
2 |
11
|
2003/2004 |
- |
- |
- |
-
|
suma |
18 |
12 |
10 |
40
|
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
4 stycznia
|
1998
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-108
|
107,5 m
|
113,5 m
|
230,3 pkt
|
2.
|
10,4 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
2.
|
6 stycznia
|
1998
|
Bischofshofen
|
im. Paula Ausserleitnera
|
K-120
|
124,0 m
|
123,0 m
|
247,6 pkt
|
1.
|
—
|
3.
|
17 stycznia
|
1998
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-116
|
97,0 m
|
108,0 m
|
181,4 pkt
|
3.
|
1,0 pkt
|
Kristian Brenden
|
4.
|
18 stycznia
|
1998
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-116
|
121,5 m
|
128,5 m
|
262,9 pkt
|
3.
|
3,3 pkt
|
Primož Peterka
|
5.
|
24 stycznia
|
1998
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
193,0 m
|
191,5 m
|
375,4 pkt
|
1.
|
—
|
6.
|
25 stycznia
|
1998
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
199,5 m
|
203,0 m
|
394,5 pkt
|
3.
|
11,7 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
7.
|
28 lutego
|
1998
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-185
|
189,5 m
|
—
|
188,9 pkt
|
2.
|
0,1 pkt
|
Andreas Widhölzl
|
8.
|
28 listopada
|
1998
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-120
|
126,5 m
|
128,0 m
|
251,1 pkt
|
3.
|
17,7 pkt
|
Martin Schmitt
|
9.
|
12 grudnia
|
1998
|
Oberhof
|
Hans-Renner-Schanze
|
K-120
|
121,5 m
|
—
|
119,7 pkt
|
3.
|
10,8 pkt
|
Andreas Widhölzl
|
10.
|
6 marca
|
1999
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-90
|
93,0 m
|
—
|
115,5 pkt
|
3.
|
10,0 pkt
|
Kazuyoshi Funaki
|
11.
|
9 stycznia
|
2000
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-120
|
117,0 m
|
120,0 m
|
227,1 pkt
|
2.
|
20,2 pkt
|
Martin Schmitt
|
12.
|
19 lutego
|
2000
|
Tauplitz/Bad Mitterndorf
|
Kulm
|
K-185
|
198,0 m
|
—
|
192,6 pkt
|
1.
|
—
|
13.
|
4 marca
|
2000
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-90
|
91,0 m
|
95,0 m
|
241,5 pkt
|
2.
|
13,0 pkt
|
Janne Ahonen
|
14.
|
10 marca
|
2000
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-120
|
134,5 m
|
134,0 m
|
279,8 pkt
|
1.
|
—
|
15.
|
12 marca
|
2000
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-115
|
125,5 m
|
132,5 m
|
271,4 pkt
|
1.
|
—
|
16.
|
19 marca
|
2000
|
Planica
|
Velikanka
|
K-185
|
203,5 m
|
212,5 m
|
410,7 pkt
|
1.
|
—
|
17.
|
24 listopada
|
2000
|
Kuopio
|
Puijo
|
K-120
|
120,0 m
|
116,5 m
|
222,2 pkt
|
2.
|
22,0 pkt
|
Martin Schmitt
|
18.
|
2 grudnia
|
2001
|
Titisee-Neustadt
|
Hochfirstschanze
|
K-120
|
129,5 m
|
136,0 m
|
277,4 pkt
|
1.
|
—
|
19.
|
15 grudnia
|
2001
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-120
|
132,0 m
|
133,5 m
|
278,9 pkt
|
2.
|
1,3 pkt
|
Stephan Hocke
|
20.
|
30 grudnia
|
2001
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-115
|
122,0 m
|
122,0 m
|
260,2 pkt
|
1.
|
—
|
21.
|
1 stycznia
|
2002
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Große Olympiaschanze
|
K-115
|
122,5 m
|
125,0 m
|
264,5 pkt
|
1.
|
—
|
22.
|
4 stycznia
|
2002
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
134,5 m
|
128,0 m
|
270,0 pkt
|
1.
|
—
|
23.
|
6 stycznia
|
2002
|
Bischofshofen
|
im. Paula Ausserleitnera
|
K-120
|
139,0 m
|
131,5 m
|
282,9 pkt
|
1.
|
—
|
24.
|
12 stycznia
|
2002
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-120
|
141,5 m
|
148,0 m
|
319,1 pkt
|
1.
|
—
|
25.
|
19 stycznia
|
2002
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
124,0 m
|
130,0 m
|
259,2 pkt
|
2.
|
0,4 pkt
|
Matti Hautamäki
|
26.
|
20 stycznia
|
2002
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
130,0 m
|
125,0 m
|
261,5 pkt
|
2.
|
0,6 pkt
|
Adam Małysz
|
27.
|
13 marca
|
2002
|
Falun
|
Lugnet
|
K-115
|
125,0 m
|
114,0 m
|
248,7 pkt
|
3.
|
25,8 pkt
|
Matti Hautamäki
|
28.
|
15 marca
|
2002
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-120
|
125,0 m
|
127,5 m
|
257,5 pkt
|
3.
|
22,5 pkt
|
Matti Hautamäki
|
29.
|
17 marca
|
2002
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-115
|
124,0 m
|
120,0 m
|
259,7 pkt
|
2.
|
0,7 pkt
|
Simon Ammann
|
30.
|
21 grudnia
|
2002
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-120
|
129,5 m
|
124,5 m
|
260,7 pkt
|
3.
|
10,8 pkt
|
Janne Ahonen
|
31.
|
22 grudnia
|
2002
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-120
|
133,0 m
|
132,5 m
|
282,9 pkt
|
1.
|
—
|
32.
|
29 grudnia
|
2002
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-115
|
125,5 m
|
119,5 m
|
263,1 pkt
|
1.
|
—
|
33.
|
6 stycznia
|
2003
|
Bischofshofen
|
im. P.Ausserleitnera
|
K-120
|
128,5 m
|
127,0 m
|
262,4 pkt
|
2.
|
0,7 pkt
|
Bjørn Einar Romøren
|
34.
|
18 stycznia
|
2003
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
140,0 m
|
134,0 m
|
286,2 pkt
|
1.
|
—
|
35.
|
19 stycznia
|
2003
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
128,5 m
|
130,5 m
|
271,2 pkt
|
1.
|
—
|
36.
|
1 lutego
|
2003
|
Tauplitz/Bad Mitterndorf
|
Kulm
|
K-185
|
195,5 m
|
197,0 m
|
378,5 pkt
|
2.
|
7,6 pkt
|
Florian Liegl
|
37.
|
2 lutego
|
2003
|
Tauplitz/Bad Mitterndorf
|
Kulm
|
K-185
|
195,0 m
|
196,5 m
|
378,3 pkt
|
1.
|
—
|
38.
|
8 lutego
|
2003
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-120
|
142,0 m
|
147,0 m
|
328,2 pkt
|
1.
|
—
|
39.
|
14 marca
|
2003
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
117,0 m
|
123,0 m
|
248,4 pkt
|
3.
|
19,0 pkt
|
Adam Małysz
|
40.
|
23 marca
|
2003
|
Planica
|
Velikanka
|
K-185
|
214,5 m
|
217,0 m
|
427,8 pkt
|
2.
|
22,7 pkt
|
Matti Hautamäki
|
Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna
punktacja za konkurs Pucharu Świata.
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej LGP[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Miejsce
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
8 sierpnia
|
1999
|
Hinterzarten
|
Adlerschanze
|
K-95
|
109,0 m
|
103,5 m
|
273,0 pkt
|
1.
|
—
|
2.
|
11 września
|
1999
|
Hakuba
|
Olimpijska
|
K-120
|
122,0 m
|
123,5 m
|
247,9 pkt
|
1.
|
—
|
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP[edytuj | edytuj kod]
W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)
- 2002 – laureat Złotych Nart
- 2002 – Sportowiec Roku w Niemczech
- 2003 – Sportowiec z Sercem
- ↑ Klasyfikacja nieoficjalna, ponieważ Puchar Świata w lotach narciarskich nie był przyznawany od sezonu 2002/2003 do sezonu 2007/2008.
- ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Martin Schmitt, Hansjörg Jäkle, Dieter Thoma
- ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Stephan Hocke, Michael Uhrmann, Martin Schmitt
- ↑ a b Skok zakończony upadkiem.
- ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Christof Duffner, Dieter Thoma, Martin Schmitt
- ↑ a b c d Skład zespołu: Sven Hannawald, Michael Uhrmann, Alexander Herr, Martin Schmitt
- ↑ a b Skład zespołu: Martin Schmitt, Georg Späth, Michael Uhrmann, Sven Hannawald
- ↑ a b Skład zespołu: Michael Uhrmann, Martin Schmitt, Georg Späth, Sven Hannawald
- ↑ a b c Seria konkursowa została odwołana.
- ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Ronny Hornschuh, Rico Meinel, Timo Wangler
- ↑ Przed sezonem 1997/1998.
- ↑ Jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy. W 66. Turnieju Czterech Skoczni jego osiągnięcie powtórzył Kamil Stoch, a w 67. Turnieju Czterech Skoczni Ryōyū Kobayashi.
- ↑ Przed 2002 rokiem.
Mistrzowie Niemiec w skokach narciarskich |
---|
Indywidualnie |
|
---|
Skocznia duża indywidualnie |
|
---|
Skocznia normalna indywidualnie |
|
---|
Indywidualnie |
|
---|
Drużynowo |
- 1986: Bawaria
- 1987: Bawaria (Heumann, Wegscheider, Klauser, Bauer)
- 1988: Bawaria (Heumann, Wegscheider, Klauser, Bauer)
- 1989: Bawaria I (Heumann, Klauser, Bauer)
- 1990: Bawaria I (Leonhardt, Heumann, Klauser, Bauer)
- 1991: Saksonia
- 1992: Schwarzwald (Thoma, Duffner, Scherer, Wangler)
- 1993: Schwarzwald (Thoma, Duffner, Scherer, Hannawald)
- 1994: Turyngia
- 1995
- 1996: Badenia-Wirtembergia (Jäkle, Hannawald, Thoma, Duffner)
- 1997: Turyngia (Gebstedt, Hornschuh, Bracht, Siegmund)
- 1998: Badenia-Wirtembergia (Jäkle, Schmitt, Thoma, Hannawald)
- 1999: Bawaria
- 2000: Bawaria (Audenrieth, Späth, Uhrmann, Löffler)
- 2001: Badenia-Wirtembergia I (Schmitt, Hannawald, Duffner, Jäkle)
- 2002: Bawaria I (Neumayer, Löffler, Uhrmann, Späth)
- 2003: Bawaria (Bracht, Späth, Löffler, Uhrmann)
- 2004: Bawaria I (Neumayer, Bracht, Uhrmann, Späth)
- 2005: Bawaria I (Neumayer, Bader, Uhrmann, Späth)
- 2006: Bawaria I (Neumayer, Späth, Bogner, Uhrmann)
- 2007: Turyngia I (Musiol, Ritzerfeld, Wank, Hocke)
- 2008: Bawaria I (Schoft, Neumayer, Späth, Uhrmann)
- 2009: Badenia-Wirtembergia I (Bodmer, Horlacher, Ulmer, Schmitt)
- 2010: Bawaria I (Neumayer, Schoft, Freund, Uhrmann)
- 2011: Bawaria I (Neumayer, Paschke, Kraus, Freund)
- 2012: Bawaria I (Wellinger, Wenig, Kraus, Geiger)
- 2013: Bawaria I (Neumayer, Geiger, Kraus, Freund)
- 2014: Bawaria I (Wellinger, Geiger, Kraus, Freund)
- 2015: Bawaria I (Neumayer, Eisenbichler, Wellinger, Freund)
- 2016: Bawaria I (Geiger, Kraus, Wellinger, Eisenbichler)
- 2017
- 2018: Bawaria II (Geiger, Goller, Raimund, Eisenbichler)
- 2019: Bawaria I (Geiger, Baer, C. Schmid, Eisenbichler)
- 2020: Bawaria I (Freund, Paschke, Geiger, Eisenbichler)
|
---|
|