Sven Hannawald

Sven Hannawald
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1974 Erlabrunn, NRD
Klub	SC Hinterzarten
Przydomek	Hanni
Debiut w PŚ	6 grudnia 1992 w Falun (50. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 1993 w Oberstdorfie (29. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	4 stycznia 1998 w Innsbrucku (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	6 stycznia 1998 w Bischofshofen
Rekord życiowy	220,0 m na Velikance w Planicy (23 marca 2002)
Dorobek medalowy
Reprezentacja Niemcy Igrzyska olimpijskie Złoto Salt Lake City 2002 duża druż. Srebro Nagano 1998 duża druż. Srebro Salt Lake City 2002 normalna Mistrzostwa świata Złoto Ramsau 1999 duża druż. Złoto Lahti 2001 duza druż. Srebro Ramsau 1999 duża Brąz Lahti 2001 normalna druż. Mistrzostwa świata w lotach Złoto Vikersund 2000 Indywidualnie Złoto Harrachov 2002 Indywidualnie Srebro Oberstdorf 1998 Indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów Brąz Vuokatti 1992 drużynowo Puchar świata w skokach 2. miejsce 2001/2002 2. miejsce 2002/2003 Puchar Świata w lotach narciarskich Mała kryształowa kula 1997/1998 Mała kryształowa kula 1999/2000 Mała kryształowa kula 2002/2003 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2001/2002 2. miejsce 1997/1998 2. miejsce 2002/2003 Turniej Nordycki 1. miejsce 2000 2. miejsce 1998 3. miejsce 1999 Letnie Grand Prix 1. miejsce 1999 Puchar KOP 1. miejsce 1999/2000 1. miejsce 2001/2002
Strona internetowa

Sven Hannawald (ur. 9 listopada 1974 w Erlabrunn jako Sven Pöhler) – niemiecki skoczek narciarski.

Rodzice: Regina i Andreas oraz siostra Jeannette. Urodzony jako Sven Pöhler. Nazwisko Hannawald przyjął po ślubie rodziców. Od 13. roku życia odnosił sukcesy w skokach narciarskich. Obecnie mieszka w Berlinie, posiada również drugie mieszkanie w Hinterzarten. W sezonie 2001/2002 jako pierwszy w historii wygrał wszystkie zawody Turnieju Czterech Skoczni. Od tej pory kariera Hannawalda nabrała tempa. Stał się niezwykle popularny w swoim ojczystym kraju. Jego występ 6 stycznia 2002 roku w Bischofshofen miał większą oglądalność w Niemczech od meczu piłki nożnej Bayernu Monachium i FC Valencii w finale Ligi Mistrzów. Sven był zawodnikiem niezwykle medialnym. Wyrażał swoje emocje w bardzo nietypowy sposób, co wzbudzało do niego niechęć polskich kibiców. Sven Hannawald oficjalnie zakończył karierę sportową 3 sierpnia 2005 roku, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005 r. Od sezonu 2005/2006 Hannawald pracuje jako komentator sportowy w niemieckiej telewizji ARD.

W 2002 roku w Planicy skoczył 220 m, co jest jego rekordem życiowym.

Na podium w Pucharze Świata stawał łącznie 40 razy. 18-krotnie zajmował 1. miejsce, 12-krotnie był drugi, 10 razy był trzeci.

Przebieg kariery

Początki

Hannawald swoją przygodę ze skokami rozpoczął w wieku 7 lat. Z początku starty w skokach łączył z występami w kombinacji norweskiej jednak po pewnym czasie stało się jasne, że skoki są jego mocniejszą stroną, zdecydował się więc na uprawianie tylko tej dyscypliny. Pierwszym poważniejszym osiągnięciem Svena było zajęcie 3. miejsca w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Vuokatti w 1992 roku.

Pierwsze kroki w Pucharze Świata

W sezonie 1992/93 zadebiutował w Pucharze Świata. Jego pierwszy start w zawodach tej rangi miał miejsce 6 grudnia 1992 roku w szwedzkim Falun – zajął tam jednak dopiero 50. miejsce. W całym sezonie spisywał się słabo – najlepsze miejsce to dopiero 36. lokata w konkursie w Garmisch-Partenkirchen, 1 stycznia 1993 roku. W kolejnym sezonie zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji Pucharu Świata, za 29. miejsce, a miało to miejsce 30 grudnia 1993 roku w Oberstdorfie. Pierwszy raz w czołowej „15” zawodów pucharowych znalazł się w Engelbergu, 14 stycznia 1995 roku, kiedy to zajął 14. lokatę. Sezon 1994/95 ukończył na 63. miejscu w klasyfikacji.

Sezon 1995/96 miał zupełnie stracony – ani razu nie zdobył pucharowych punktów. W kolejnym sezonie było nieco lepiej. Trzykrotnie zdobywał punkty, najlepsze miejsce – 12. – zajmując w Oberstdorfie, na inaugurację 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Sezon ten zakończył na 59. miejscu.

Awans do światowej czołówki

Przełom w karierze Hannawalda nastąpił w sezonie 1997/98, a dokładniej – podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni. Po 5. i 10. miejscu w dwóch pierwszych konkursach w Niemczech, 4 stycznia 1998 w Innsbrucku Sven po raz pierwszy w karierze stanął na podium – zajął 2. miejsce. Dwa dni później w Bischofshofen zwyciężył, przerywając tym samym serię 3 zwycięstw Japończyka Kazuyoshiego Funakiego. Cały Turniej ukończył na 2. miejscu, tuż za Japończykiem. W lutym zanotował swój pierwszy w karierze start olimpijski – na igrzyskach w Nagano. Choć indywidualnie nie błysnął, przyczynił się do zdobycia przez reprezentację Niemiec srebrnego medalu w konkursie drużynowym. W dalszej części sezonu odniósł jeszcze zwycięstwo na skoczni mamuciej w Oberstdorfie – konkurs ten wliczany był do mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie, w których Sven zajął 2. miejsce, znów ustępując tylko Funakiemu. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata.

Zimą 1998/99 Hannawald potwierdził przynależność do światowej czołówki. Nie wygrał wprawdzie żadnych zawodów (czterokrotnie był trzeci), zdobył za to dwa medale podczas mistrzostw świata w Ramsau – srebro na skoczni K120 (tuż za rodakiem, Martinem Schmittem), oraz złoto w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 6. pozycji.

Sezon 1999/2000 również może zaliczyć do udanych. Odniósł cztery pucharowe zwycięstwa (w tym trzy w trzech ostatnich konkursach sezonu), zajmując na jego koniec najwyższe w dotychczasowej karierze, 4. miejsce. Największym jednak sukcesem było zdobycie, po raz pierwszy w karierze mistrzostwa świata w lotach w Vikersund. W sezonie 2000/2001 nie było już tak dobrze. Wprawdzie na inaugurację sezonu w Kuopio Sven zajął drugie miejsce tuż za Martinem Schmittem, jednak później nie udało mu już się stanąć na podium. Jedynym sukcesem było zdobycie złotego medalu mistrzostw świata w Lahti, w konkursie drużynowym na skoczni K120. Indywidualnie Sven zawiódł, na skoczni K90 nie kwalifikując się nawet do drugiej serii. W konkursach Pucharu Świata rozgrywanych po mistrzostwach już Niemiec nie występował. Sezon zakończył na 9. miejscu w łącznej punktacji.

Sezon 2001/02 – dominacja w Turnieju Czterech Skoczni i medale olimpijskie

Hannawald z Adamem Małyszem – głównym rywalem w sezonie 2001/2002. Zdjęcie wykonano 26 marca 2011

Odrodzenie Svena nastąpiło w Sezonie 2001/02. Pierwsza część sezonu upłynęła pod znakiem dominacji Adama Małysza, który wygrał 6 z pierwszych 9 konkursów, osiągając znaczną przewagę nad resztą stawki. Sven kilkukrotnie „postraszył” Polaka, wygrywając m.in. konkurs w Titisee-Neustadt, prezentował jednak zbyt chimeryczną formę, żeby zagrozić mu na dłuższą metę (miejsca na podium przeplatał z lokatami w drugiej dziesiątce). Wszystko odmieniło się jednak podczas 50. Turnieju Czterech Skoczni. Tam absolutną dominację zaprezentował właśnie Hannawald, odnosząc jako pierwszy zawodnik w historii zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach. W każdym z nich uzyskiwał znaczną przewagę nad resztą stawki. Serię zwycięstw przedłużył wygrywając także pierwszy po TCS konkurs Pucharu Świata w Willingen. W Zakopanem był dwukrotnie drugi. Na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City jechał z nadziejami nawet na dwa złote medale, podobnie jak Adam Małysz. Dwóch znakomitych zawodników pogodził jednak nieoczekiwanie Szwajcar Simon Ammann, wygrywając oba konkursy indywidualne. Sven musiał zadowolić się „tylko” srebrnym medalem na skoczni K90. Miałby i drugie srebro, gdyby nie podpórka w drugim skoku na skoczni K120 – skończyło się na pechowym czwartym miejscu. Na osłodę pozostał Hannawaldowi złoty medal wywalczony wraz z kolegami w konkursie drużynowym. Niemcy pokonali Finlandię zaledwie o 0,1 punktu. Na mistrza świata w lotach w Harrachovie 9 marca 2002 roku Sven po raz drugi z rzędu zdobył tytuł mistrza świata, wyprzedzając w złożonym z dwóch serii (zamiast czterech jak zazwyczaj) konkursie Schmitta i Fina Mattiego Hautamäkiego. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata Niemiec zajął drugie miejsce. Zdobył 1259 punktów i z Adamem Małyszem przegrał o 216 punktów.

Huśtawka formy w sezonie 2002/03

Sezon 2002/03 rozpoczął się dla Svena wręcz fatalnie – dwa pierwsze konkursy sezonu w Kuusamo, kończył poza trzydziestką, w drugim z nich zajął ostatnie, 50. miejsce, po skoku na odległość 58 metrów. Spowodowało to, że trener reprezentacji Niemiec Reinhard Heß wycofał Hannawalda z kolejnych konkursów Pucharu Świata w norweskim Trondheim. Sven powrócił po dwóch tygodniach, zajmując na skoczni w Titisee-Neustadt miejsca 17. i 4. Ten drugi wynik był już zwiastunem powrotu Niemca do formy, co potwierdziło się tydzień później w szwajcarskim Engelbergu. Tam Sven zajął 3. miejsce pierwszego dnia, nazajutrz zaś odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. 51. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na skoczni w Oberstdorfie, co dawało nadzieje na powtórzenie wyniku sprzed roku. Niestety, marzenia te zostały rozwiane 1 stycznia 2003 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie Sven po upadku w jednym ze skoków zajął dopiero 12. miejsce. W austriackich konkursach turnieju był 4. i 2. i w klasyfikacji końcowej uplasował się na 2. miejscu za Finem Janne Ahonenem. 18 i 19 stycznia w Zakopanem odniósł dwa zwycięstwa, po czym zrezygnował z wyjazdu do Japonii na trzy konkursy w Hakubie i Sapporo. Wystartował dopiero 1 i 2 lutego na skoczni mamuciej w Tauplitz, zajmując tam miejsca drugie i pierwsze. Tydzień później na skoczni w Willingen wygrał pierwszy z konkursów, osiągając rekordową na skoczni K120 notę 328.2 punktu (dostał aż 9 „dwudziestek” za styl). Został wówczas liderem Pucharu Świata i wydawało się, że kolejnego dnia jeszcze powiększy swoją przewagę nad rywalami, zwłaszcza że do Willingen nie przyjechał jeden z jego głównych konkurentów do końcowego triumfu – Adam Małysz. Tak się jednak nie stało – w rozgrywanym w bardzo niestabilnych warunkach konkursie Sven zajął dopiero 36. miejsce, nie powiększając dorobku i – co gorsza – tracąc pewność siebie przed zbliżającymi się mistrzostwami świata w Val di Fiemme. Mistrzostwa te zdominował Małysz, a Sven zupełnie zawiódł – 7. i 24. miejsce oraz brak medalu w konkursie drużynowym oznaczały prawdziwą klęskę, zwłaszcza w obliczu całkiem niedawnej dominacji Niemca w zawodach.

Szok po słabym występie w Val di Fiemme odcisnął swoje piętno na postawie Hannawalda w końcówce sezonu – w ostatnich pięciu konkursach nie odniósł już zwycięstwa (raz był 2. i raz 3.), co przy fantastycznej formie Małysza oznaczało spadek na 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata. Na pocieszenie pozostała Niemcowi Mała Kryształowa Kula za zwycięstwo w klasyfikacji lotów narciarskich.

Kryzys formy i zakończenie kariery

Sezon 2003/04 okazał się jego ostatnim w Pucharze Świata. Początek zmagań jeszcze nie zapowiadał kryzysu. Hannawald zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w czterech z pięciu pierwszych konkursów. Jednak podczas 52. edycji Turnieju Czterech Skoczni jego forma uległa znacznemu pogorszeniu. Na inaugurację w Oberstdorfie był dopiero 18. Dwa 9. miejsca, w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku, nikogo nie zadowoliły, natomiast 22. lokata w Bischofshofen była już prawdziwą klęską. W akcie desperacji wycofano Hannawalda ze startów w Pucharze Świata, licząc, że posunięcie to przyniesie podobny efekt jak na początku sezonu 2002/03. Niestety, tym razem kryzys Niemca okazał się zbyt głęboki do opanowania. Hannawald zanotował jeszcze kilka występów, ale każda próba powrotu kończyła się wręcz kompromitacją. W Zakopanem po dobrych występach na treningach liczył na dobrą lokatę, jednak po 30. miejscu pierwszego dnia, zrezygnował z występu w konkursie niedzielnym. Po dwutygodniowej przerwie spróbował kolejnego powrotu, tym razem na skoczni w Willingen, na której rok wcześniej odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Liczono na odrodzenie Hannawalda, tymczasem skończyło się na 36. miejscu. Następnie pojechał na mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie tym razem jednak był dopiero 17. Ostatni występ Hannawalda w Pucharze Świata miał miejsce 28 lutego 2004 roku w amerykańskim Park City. Tam Niemiec był 47., po czym zrezygnował z dalszych występów w tamtym sezonie. Na jego zakończenie zajął 24. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Hannawald zadecydował o wstrzymaniu kariery, tłumacząc to brakiem motywacji do dalszego skakania. Diagnoza psychologów mówiła o tzw. syndromie wypalenia. Sven zmuszony był poddać się leczeniu, nie zakończył jednak oficjalnie kariery – wedle umowy z niemieckim związkiem narciarskim do końca sezonu miał zadeklarować, czy zamierza uczestniczyć w programie przygotowawczym do igrzysk olimpijskich w Turynie. Hannawald dość często pojawiał się w gabinetach lekarskich. W przeszłości zmagał się m.in. z anoreksją i depresją. Ostatecznie zdecydował się nie powracać już na skocznie. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 3 sierpnia 2005 roku, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005 roku.

Udział w wyścigach samochodowych

Od 2005 roku Sven Hannawald startuje sporadycznie w wyścigach samochodowych. Do 2007 roku wystąpił w kilku wyścigach SEAT Leon Supercopa Germany nie osiągając tam jednak żadnego znaczącego wyniku. W 2008 roku wystartował w 7 wyścigach ADAC GT Masters, a w 2009 roku pojawił się na torze Nürburgring biorąc tam udział w dwóch wyścigach tej serii. W grudniu 2009 roku potwierdził występy w pełnym sezonie serii ADAC GT Masters.

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Turniej	2004	2003	2002	2001	2000	1999	1998	1997	1996	1995	1994	1993
Puchar Świata	24	2	2	9	4	6	6	59	–	63	90	–
Puchar Świata w lotach	–	1	X	9	1	9	1	–	–	–	–	–
Turniej Czterech Skoczni	12	2	1	4	4	12	2	34	65	–	60	65
Turniej Nordycki	–	4	16	–	1	3	2	55	X	X	X	X
Letnie Grand Prix	–	31	–	32	35	1	–	–	–	9	X	X

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1998 Nagano/Hakuba	–	14. miejsce (K-90), 48. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	srebrny medal (K-90), 4. miejsce (K-120)

Drużynowo

1998 Nagano/Hakuba	–	srebrny medal
2002 Salt Lake City/Park City	–	złoty medal

Starty S. Hannawalda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
14.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	indywid.	83,5 m	84,0 m	207,5 pkt	27,0 pkt	Jani Soininen
48.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	indywid.	100,0 m	—	78,0 pkt	194,3 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	druż.	125,5 m	128,0 m	897,4 pkt (258,3 pkt)	35,6 pkt	Japonia
2.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	indywid.	97,0 m	99,0 m	267,5 pkt	1,5 pkt	Simon Ammann
4.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	indywid.	132,5 m	131,0 m	255,3 pkt	26,1 pkt	Simon Ammann
1.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	druż.	123,0 m	120,5 m	974,1 pkt (238,8 pkt)	—

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1999 Ramsau	–	srebrny medal (K-120), 8. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	6. miejsce (K-116), 36. miejsce (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	7. miejsce (K-120), 24. miejsce (K-95)

Drużynowo

1999 Ramsau	–	złoty medal
2001 Lahti	–	złoty medal (K-116), brązowy medal (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	4. miejsce

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	21 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	indywid.	127,0 m	127,0 m	261,7 pkt	1,7 pkt	Martin Schmitt
1.	23 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	druż.	132,5 m	137,0 m	988,9 pkt (249,6 pkt)	—
8.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	indywid.	95,0 m	89,5 m	237,0 pkt	18,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
6.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	indywid.	115,5 m	119,5 m	236,9 pkt	39,4 pkt	Martin Schmitt
36.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	indywid.	75,5 m	—	78,5 pkt	167,5 pkt	Adam Małysz
1.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	druż.	120,0 m	110,5 m	939,8 pkt (225,3 pkt)	—
3.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	druż.	86,5 m	89,5 m	911,5 pkt (220,0 pkt)	42,0 pkt	Austria
7.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	indywid.	129,5 m	125,0 m	260,6 pkt	28,4 pkt	Adam Małysz
4.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	druż.	125,0 m	124,0 m	963,3 pkt (248,7 pkt)	83,3 pkt	Finlandia
24.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	indywid.	95,0 m	94,0 m	226,5 pkt	52,5 pkt	Adam Małysz

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1998 Oberstdorf	–	srebrny medal
2000 Vikersund	–	złoty medal
2002 Harrachov	–	złoty medal
2004 Planica	–	17. miejsce

Drużynowo

2004 Planica

–

4. miejsce

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	24-25 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	indywid.	193,0 m	191,5 m	199,5 m	203,0 m	769,9 pkt	6,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
1.	14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	indywid.	179,5 m	188,0 m	196,5 m	—	536,8 pkt	—
1.	9-10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	indywid.	202,0 m	202,0 m	—	—	396,3 pkt	—
17.	20-21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	indywid.	176,0 m	197,5 m	191,0 m	182,5 m	701,9 pkt	130,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
4.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	druż.	204,5 m		200,5 m		1606,4 pkt (391,0 pkt)	105,4 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1992 Vuokatti

–

17. miejsce

Drużynowo

1992 Vuokatti

–

brązowy medal

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
3.	18 marca	1992	Vuokatti	Hyppyrimäki	K-80	druż.	62,5 m	71,0 m	499,1 pkt (152,4 pkt)	71,3 pkt	Finlandia
17.	21 marca	1992	Vuokatti	Hyppyrimäki	K-80	indywid.	64,0 m	71,0 m	157,3 pkt	60,3 pkt	Toni Nieminen

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1992/1993	niesklasyfikowany
1993/1994	90.
1994/1995	60.
1995/1996	niesklasyfikowany
1996/1997	59.
1997/1998	6.
1998/1999	6.
1999/2000	4.
2000/2001	9.
2001/2002	2.
2002/2003	2.
2003/2004	24.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	6 stycznia	1998	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	124,0 m	123,0 m	247,6 pkt	* TCS 1997/1998
2.	24 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	193,0 m	191,5 m	375,4 pkt	* Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
3.	19 lutego	2000	Tauplitz	Kulm	K-185	198,0 m	—	192,6 pkt	* Loty 1999/2000
4.	10 marca	2000	Trondheim	Granåsen	K-120	134,5 m	134,0 m	279,8 pkt	* TN 2000
5.	12 marca	2000	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	125,5 m	132,5 m	271,4 pkt	* TN 2000
6.	19 marca	2000	Planica	Velikanka	K-185	203,5 m	212,5 m	410,7 pkt	* Loty 1999/2000
7.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	129,5 m	136,0 m	277,4 pkt	—
8.	30 grudnia	2001	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	122,0 m	122,0 m	260,2 pkt	* TCS 2001/2002
9.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	122,5 m	125,0 m	264,5 pkt	* TCS 2001/2002
10.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	134,5 m	128,0 m	270,0 pkt	* TCS 2001/2002
11.	6 stycznia	2002	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	139,0 m	131,5 m	282,9 pkt	* TCS 2001/2002
12.	12 stycznia	2002	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	141,5 m	148,0 m	319,1 pkt	—
13.	22 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	133,0 m	132,5 m	282,9 pkt	—
14.	29 grudnia	2002	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	125,5 m	119,5 m	263,1 pkt	* TCS 2002/2003
15.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	140,0 m	134,0 m	286,2 pkt	—
16.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	128,5 m	130,5 m	271,2 pkt	—
17.	2 lutego	2003	Tauplitz	Kulm	K-185	195,0 m	196,5 m	378,3 pkt	* Loty 2002/2003
18.	8 lutego	2003	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	142,0 m	147,0 m	328,2 pkt	—

Miejsca na podium

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
1992/1993	-	-	-	-
1993/1994	-	-	-	-
1994/1995	-	-	-	-
1995/1996	-	-	-	-
1996/1997	-	-	-	-
1997/1998	2	2	3	7
1998/1999	-	-	3	3
1999/2000	4	2	-	6
2000/2001	-	1	-	1
2001/2002	6	4	2	12
2002/2003	6	3	2	11
2003/2004	-	-	-	-
suma	18	12	10	40

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	4 stycznia	1998	Innsbruck	Bergisel	K-108	107,5 m	113,5 m	230,3 pkt	2.	10,4 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	6 stycznia	1998	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	124,0 m	123,0 m	247,6 pkt	1.	—
3.	17 stycznia	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	97,0 m	108,0 m	181,4 pkt	3.	1,0 pkt	Kristian Brenden
4.	18 stycznia	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	121,5 m	128,5 m	262,9 pkt	3.	3,3 pkt	Primož Peterka
5.	24 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	193,0 m	191,5 m	375,4 pkt	1.	—
6.	25 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	199,5 m	203,0 m	394,5 pkt	3.	11,7 pkt	Kazuyoshi Funaki
7.	28 lutego	1998	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	189,5 m	—	188,9 pkt	2.	0,1 pkt	Andreas Widhölzl
8.	28 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	126,5 m	128,0 m	251,1 pkt	3.	17,7 pkt	Martin Schmitt
9.	12 grudnia	1998	Oberhof	Hans-Renner-Schanze	K-120	121,5 m	—	119,7 pkt	3.	10,8 pkt	Andreas Widhölzl
10.	6 marca	1999	Lahti	Salpausselkä	K-90	93,0 m	—	115,5 pkt	3.	10,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
11.	9 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	117,0 m	120,0 m	227,1 pkt	2.	20,2 pkt	Martin Schmitt
12.	19 lutego	2000	Tauplitz	Kulm	K-185	198,0 m	—	192,6 pkt	1.	—
13.	4 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-90	91,0 m	95,0 m	241,5 pkt	2.	13,0 pkt	Janne Ahonen
14.	10 marca	2000	Trondheim	Granåsen	K-120	134,5 m	134,0 m	279,8 pkt	1.	—
15.	12 marca	2000	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	125,5 m	132,5 m	271,4 pkt	1.	—
16.	19 marca	2000	Planica	Velikanka	K-185	203,5 m	212,5 m	410,7 pkt	1.	—
17.	24 listopada	2000	Kuopio	Puijo	K-120	120,0 m	116,5 m	222,2 pkt	2.	22,0 pkt	Martin Schmitt
18.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	129,5 m	136,0 m	277,4 pkt	1.	—
19.	15 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	132,0 m	133,5 m	278,9 pkt	2.	1,3 pkt	Stephan Hocke
20.	30 grudnia	2001	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	122,0 m	122,0 m	260,2 pkt	1.	—
21.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	122,5 m	125,0 m	264,5 pkt	1.	—
22.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	134,5 m	128,0 m	270,0 pkt	1.	—
23.	6 stycznia	2002	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	139,0 m	131,5 m	282,9 pkt	1.	—
24.	12 stycznia	2002	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	141,5 m	148,0 m	319,1 pkt	1.	—
25.	19 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	124,0 m	130,0 m	259,2 pkt	2.	0,4 pkt	Matti Hautamäki
26.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	130,0 m	125,0 m	261,5 pkt	2.	0,6 pkt	Adam Małysz
27.	13 marca	2002	Falun	Lugnet	K-115	125,0 m	114,0 m	248,7 pkt	3.	25,8 pkt	Matti Hautamäki
28.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	125,0 m	127,5 m	257,5 pkt	3.	22,5 pkt	Matti Hautamäki
29.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	124,0 m	120,0 m	259,7 pkt	2.	0,7 pkt	Simon Ammann
30.	21 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	129,5 m	124,5 m	260,7 pkt	3.	10,8 pkt	Janne Ahonen
31.	22 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	133,0 m	132,5 m	282,9 pkt	1.	—
32.	29 grudnia	2002	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	125,5 m	119,5 m	263,1 pkt	1.	—
33.	6 stycznia	2003	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120	128,5 m	127,0 m	262,4 pkt	2.	0,7 pkt	Bjørn Einar Romøren
34.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	140,0 m	134,0 m	286,2 pkt	1.	—
35.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	128,5 m	130,5 m	271,2 pkt	1.	—
36.	1 lutego	2003	Tauplitz	Kulm	K-185	195,5 m	197,0 m	378,5 pkt	2.	7,6 pkt	Florian Liegl
37.	2 lutego	2003	Tauplitz	Kulm	K-185	195,0 m	196,5 m	378,3 pkt	1.	—
38.	8 lutego	2003	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	142,0 m	147,0 m	328,2 pkt	1.	—
39.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	117,0 m	123,0 m	248,4 pkt	3.	19,0 pkt	Adam Małysz
40.	23 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	214,5 m	217,0 m	427,8 pkt	2.	22,7 pkt	Matti Hautamäki

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1992/1993
																	punkty
q	50	-	-	-	49	36	-	-	-	-	-	58	56	-	-	-	0
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się
Sezon 1993/1994
																			punkty
q	33	q	49	-	29	q	-	-	39	49	42	-	-	-	-	-	-	-	2
Sezon 1994/1995
																					punkty
-	-	q	q	-	-	-	14	23	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	26
Sezon 1995/1996
																												punkty
32	q	q	q	q	50	46	-	36	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1996/1997
																									punkty
q	32	q	36	-	-	12	32	q	35	21	23	-	-	-	q	47	-	-	-	39	59	q	-	-	40
Sezon 1997/1998
																											punkty
21	30	36	12	19	12	21	5	10	2	1	-	3	3	1	3	18	2	14	51	4	12	4	6	9	20	8	953
Sezon 1998/1999
																													punkty
3	6	17	13	9	3	21	15	22	4	19	9	19	13	7	8	13	4	11	5	-	5	3	7	5	8	10	11	6	896
Sezon 1999/2000
																										punkty
24	22	42	10	17	-	-	4	4	7	4	13	2	15	5	6	5	8	1	46	16	2	4	1	1	1	1065
Sezon 2000/2001
																					punkty
2	43	4	5	5	10	13	4	6	-	43	11	11	50	8	13	25	-	-	-	-	462
Sezon 2001/2002
																						punkty
5	14	-	1	4	2	15	5	5	1	1	1	1	1	2	2	-	-	-	3	3	2	1259
Sezon 2002/2003
																											punkty
44	49	-	-	17	4	3	1	1	12	4	2	5	1	1	-	-	-	2	1	1	36	14	3	10	4	2	1235
Sezon 2003/2004
																							punkty
5	8	4	37	5	18	9	9	22	-	-	30	-	-	-	-	-	36	47	-	-	-	-	253
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  -  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się)

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1992/1993	65.
1993/1994	60.
1995/1996	65.
1996/1997	34.
1997/1998	2.
1998/1999	12.
1999/2000	4.
2000/2001	4.
2001/2002	1.
2002/2003	2.
2003/2004	12.

Turniej Nordycki (Skandynawski)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1997	55.
1998	2
1999	3.
2000	1.
2002	16.
2003	4.

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1997/1998	1.
1998/1999	9.
1999/2000	1.
2000/2001	9.
2002/2003	1.

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej LGP

Sezon	Miejsce
1994	50.
1997	niesklasyfikowany
1998	9.
1999	1.
2000	35.
2001	32.
2003	31.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	8 sierpnia	1999	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	109,0 m	103,5 m	273,0 pkt	1.	—
2.	11 września	1999	Hakuba	Olimpijska	K-120	122,0 m	123,5 m	247,9 pkt	1.	—

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)

1994
			punkty
q	36	48	172,7
1995
				punkty
-	-	q	-	0
1996
					punkty
-	-	q	-	-	0
1997
					punkty
-	-	37	-	-	0
1998
						punkty
6	23	16	13	9	5	157
1999
					punkty
1	8	4	1	4	332
2000
								punkty
12	20	-	-	-	-	-	-	33
2001
							punkty
34	q	18	8	-	-	-	45
2003
				punkty
15	40	-	25	22
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się)

Inne wyróżnienia

• 2002 – laureat Złotych Nart
• 2002 – Sportowiec Roku w Niemczech
• 2003 – Sportowiec z Sercem

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com (ang.)
• Oficjalna strona Svena Hannawalda (niem.)