Michael Hayböck (ur. 5 marca1991 w Linzu[1]) – austriackiskoczek narciarski, reprezentant klubu UVB Hinzenbach. Drużynowy srebrny medalista zimowych igrzysk olimpijskich z 2014, trzykrotnie srebrny (2015, 2017 i 2019) i dwukrotnie brązowy (2017, 2021) medalista mistrzostw świata, a także brązowy medalista mistrzostw świata w lotach z 2016. Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie), dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego.
Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie[2]. Rekord życiowy Hayböcka wynosi 245,5 m[3]. Ustanowił go 11 grudnia 2020 w Planicy[4].
We wrześniu 2009 Hayböck po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix. W zawodach w Hakubie dwukrotnie zajął 12. miejsce[7].
W zimowej części sezonu 2009/2010 zadebiutował w Pucharze Świata. W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku w ramach 58. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt)[7]. Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010[8]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen, zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie[7].
We wrześniu 2010 zajął 2. pozycję w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. W pierwszej części sezonu zimowego 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył trzeci z rzędu złoty medal w zawodach drużynowych. Od lutego 2011 występował w Pucharze Kontynentalnym. Do końca sezonu raz zwyciężył i dwukrotnie zajął 3. miejsce[9].
W Letnim Grand Prix 2011 dwukrotnie zajął miejsca w czołowej dziesiątce – w październikowych zawodach w Hinzenbach i Klingenhal zajął kolejno 5. i 8. miejsce[10].
Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Na przełomie listopada i grudnia pięciokrotnie z rzędu zajął miejsce na podium, trzykrotnie zwyciężając. W styczniu 2012 występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen w ramach 60. Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 7. miejsce. Poza tym występem z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję[8].
W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata regularnie startował w tym cyklu, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami[12].
Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie w ramach 62. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 7. pozycję. W dalszej części sezonu zajmował w Pucharze Świata najczęściej miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując 3. pozycję[13]. Sezon 2013/2014 Pucharu Świata zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej z 439 punktami[12].
W ramach Letniego Grand Prix czterokrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w sierpniowych zawodach w Einsiedeln, na 3. miejscu[14].
Od początku sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, regularnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2014 czterokrotnie zajął 3. pozycję w zawodach cyklu – po dwa razy w zawodach w Lillehammer i w Engelbergu. W ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w zawodach w Oberstdorfie, a 6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W pozostałych konkursach turnieju zajął 7. i 6. lokatę[14] i ostatecznie zakończył go na 2. pozycji[12].
W dalszej części sezonu indywidualnie w Pucharze Świata nie stawał już na podium – najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął trzykrotnie[13]. Ostatecznie sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1157 punktami[12]. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 21. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej, w drużynie mieszanej był 4., a w drużynie męskiej, wraz ze Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal[14].
↑W trakcie LGP, podczas konkursów w Wiśle, Einsiedeln i Courchevel, na łączną notę składał się również skok z kwalifikacji. Hayböck uzyskał w nich 117,0 m i notę 140,4 pkt. Kolejność startowa w nowym formacie zawodów(pol.). skijumping.pl. [dostęp 2014-08-15].
Soczi/Krasnaja Polana
Pjongczang
Falun
Lahti
Seefeld/Innsbruck
Oberstdorf
Harrachov
Planica
Szczyrbskie Jezioro
Otepää
Engelberg
Wisła
Lillehammer
Ałmaty
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Erzurum
.svg){kind=small}
Predazzo
