Michael Hayböck (ur. 5 marca 1991 w Linzu ) – austriacki skoczek narciarski , reprezentant klubu UVB Hinzenbach . Drużynowy medalista: srebrny zimowych igrzysk olimpijskich z 2014 , trzykrotnie srebrny (2015 , 2017 i 2019 ) i brązowy (2017) mistrzostw świata, a także brązowy mistrzostw świata w lotach z 2016 . Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie), dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego.
Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie[1] .
W październiku 2007 w Einsiedeln zadebiutował w zawodach FIS Cup , zajmując 15. miejsce[2] . W kolejnym sezonie rozpoczął starty w Pucharze Kontynentalnym , regularnie zajmując miejsca w najlepszej trzydziestce, najwyższe – piąte – w styczniu 2009 w Braunlage . Wystąpił również w konkursie Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Szczyrbskim Jeziorze . Zajął tam 7. miejsce indywidualnie, a w zawodach drużynowych zdobył złoty medal[3] .
W sezonie 2009/2010 Hayböck zadebiutował w Pucharze Świata . W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku , zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt )[4] . Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010 [5] . W konkursie skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen , zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie[4] .
W pierwszej części sezonu 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). W styczniu w Otepää zdobył trzeci z rzędu złoty medal mistrzostw świata juniorów w zawodach drużynowych[6] .
Osiągnął dobre rezultaty w Letnim Grand Prix 2011 , dwukrotnie zajmując miejsca w czołowej dziesiątce. Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym, pięciokrotnie z rzędu zajmując miejsce na podium. W styczniu występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen , gdzie zajął 7. miejsce, poza tym z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce[7] . W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję[5] .
Regularnie startował w PŚ w sezonie 2012/2013 . W większości swoich startów zdobył punkty, a najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem [8] . W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami[9] . 26 stycznia na mamuciej skoczni Vikersundbakken w Vikersund ustanowił swój rekord życiowy, wynoszący 214 m[10] [11] .
Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie , zajął 7. miejsce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium Pucharu Świata , zajmując 3. pozycję[12] . Został zgłoszony do startu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi [13] , co oznaczało dla niego debiut w seniorskich zawodach rangi mistrzowskiej[14] . 8 lutego 2014 zwyciężył w kwalifikacjach do olimpijskiego konkursu na skoczni normalnej[15] .
6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata[16] .
Starty M. Hayböcka na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
5.
9 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-95
HS-106
indywid.
101,0 m
98,5 m
258,0 pkt
20,0 pkt
Kamil Stoch
8.
15 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-125
HS-140
indywid.
134,0 m
125,5 m
254,7 pkt
24,0 pkt
Kamil Stoch
2.
17 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-125
HS-140
druż.[a]
134,0 m
130,0 m
1038,4 pkt (258,1 pkt )
2,7 pkt
Niemcy
17.
10 lutego
2018
Pjongczang
Alpensia Jumping Park
K-98
HS-109
indywid.
99,5 m
103,0 m
219,7 pkt
39,6 pkt
Andreas Wellinger
6.
17 lutego
2018
Pjongczang
Alpensia Jumping Park
K-125
HS-142
indywid.
140,0 m
131,0 m
267,7 pkt
18,0 pkt
Kamil Stoch
4.
19 lutego
2018
Pjongczang
Alpensia Jumping Park
K-125
HS-142
druż.[b]
133,5 m
136,5 m
978,4 pkt (272,5 pkt )
120,1 pkt
Norwegia
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata – szczegółowo [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
21.
21 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-90
HS-100
indywid.
87,0 m
90,5 m
216,5 pkt
36,2 pkt
Rune Velta
4.
22 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-90
HS-100
druż. mix.[c]
83,0 m
87,5 m
869,5 pkt (195,3 pkt )
48,4 pkt
Niemcy
14.
26 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-120
HS-134
indywid.
125,0 m
119,5 m
221,0 pkt
47,7 pkt
Severin Freund
2.
28 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-120
HS-134
druż.[d]
124,5 m
122,0 m
853,1 pkt (203,8 pkt )
19,4 pkt
Norwegia
6.
25 lutego
2017
Lahti
Salpausselkä
K-90
HS-100
indywid.
98,0 m
95,5 m
254,4 pkt
16,4 pkt
Stefan Kraft
2.
26 lutego
2017
Lahti
Salpausselkä
K-90
HS-100
druż. mix.[c]
92,0 m
97,5 m
999,3 pkt (249,3 pkt )
36,2 pkt
Niemcy
11.
2 marca
2017
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
indywid.
121,5 m
128,0 m
260,3 pkt
19,0 pkt
Stefan Kraft
3.
4 marca
2017
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
druż.[e]
130,0 m
118,5 m
1068,9 pkt (303,3 pkt )
35,3 pkt
Polska
14.
23 lutego
2019
Innsbruck
Bergisel
K-120
HS-130
indywid.
122,0 m
125,5 m
233,7 pkt
45,7 pkt
Markus Eisenbichler
2.
24 lutego
2019
Innsbruck
Bergisel
K-120
HS-130
druż.[f]
122,5 m
120,5 m
930,9 pkt (227,3 pkt )
56,6 pkt
Niemcy
9.
1 marca
2019
Seefeld
Toni-Seelos-Olympiaschanze
K-99
HS-109
indywid.
93,5 m
100,0 m
208,5 pkt
9,8 pkt
Dawid Kubacki
Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Skok 3
Skok 4
Nota
Strata
Zwycięzca
20.
14–15 marca
2014
Harrachov
Čerťák
K-185
HS-205
indywid.
178,0 m
171,5 m
–[k]
–[k]
322,5 pkt
68,5 pkt
Severin Freund
11.
15–16 stycznia
2016
Tauplitz
Kulm
K-200
HS-225
indywid.
217,5 m
175,0 m
228,0 m
–[k]
533,7 pkt
106,4 pkt
Peter Prevc
3.
17 stycznia
2016
Tauplitz
Kulm
K-200
HS-225
druż.[h]
207,5 m
216,0 m
1310,4 pkt (371,4 pkt )
157,3 pkt
Norwegia
31.[g]
19–20 stycznia
2018
Oberstdorf
im. Heiniego Klopfera
K-200
HS-235
indywid.
171,5 m[l]
–
–
–[k]
126,0 pkt
525,9 pkt
Daniel-André Tande
5.
21 stycznia
2018
Oberstdorf
im. Heiniego Klopfera
K-200
HS-235
druż.[i]
187,0 m
212,0 m
1488,8 pkt (363,4 pkt )
173,4 pkt
Norwegia
4.
11–12 grudnia
2020
Planica
Letalnica
K-200
HS-240
indywid.
245,5 m
217,0 m
237,5 m
220,5 m
845,1 pkt
32,1 pkt
Karl Geiger
6.
13 grudnia
2020
Planica
Letalnica
K-200
HS-240
druż.[j]
223,5 m
231,0 m
1422,1 pkt (442,3 pkt )
305,6 pkt
Norwegia
Starty M.Hayböcka na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
7.
5 lutego
2009
Szczyrbskie Jezioro
MS 1970 B
K-90
HS-100
indywid.
94,0 m
90,0 m
238,0 pkt
15,0 pkt
Lukas Müller
1.
6 lutego
2009
Szczyrbskie Jezioro
MS 1970 B
K-90
HS-100
druż.[m]
96,5 m
96,0 m
981,5 pkt (253,0 pkt )
–
1.
28 stycznia
2010
Hinterzarten
Adlerschanze
K-95
HS-108
indywid.
106,5 m
110,5 m
282,5 pkt
–
1.
30 stycznia
2010
Hinterzarten
Adlerschanze
K-95
HS-108
druż.[n]
109,5 m
103,5 m
1030,5 pkt (281,0 pkt )
–
1.
30 stycznia
2011
Otepää
Tehvandi
K-90
HS-100
druż.[o]
95,0 m
94,5 m
920,5 pkt (249,5 pkt )
–
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Przypisy
1.
6 stycznia
2015
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
137,5 m
136,5 m
288,4 pkt
* TCS 2014/2015
2.
19 lutego
2016
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
128,0 m
129,0 m
265,4 pkt
–
3.
21 lutego
2016
Lahti
Salpausselkä
K-90
HS-100
98,5 m
100,0 m
241,4 pkt
–
4.
23 lutego
2016
Kuopio
Puijo
K-120
HS-127
131,0 m
129,0 m
264,5 pkt
–
5.
17 grudnia
2016
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-140
138,0 m
134,0 m
304,7 pkt
–
Sezon PŚ
1. miejsce
2. miejsce
3. miejsce
Razem
2009/2010
–
–
–
–
2010/2011
–
–
–
–
2011/2012
–
–
–
–
2012/2013
–
–
–
–
2013/2014
–
–
1
1
2014/2015
1
1
4
6
2015/2016
3
5
1
9
2016/2017
1
1
2
4
2017/2018
–
–
1
1
2018/2019
–
–
–
–
2019/2020
–
–
1
1
Suma
5
7
10
22
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
16 stycznia
2014
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
137,0 m
130,0 m
261,2 pkt
3.
1,6 pkt
Andreas Wellinger
2.
6 grudnia
2014
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-138
123,5 m
141,0 m
294,0 pkt
3.
8,7 pkt
Gregor Schlierenzauer
3.
7 grudnia
2014
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-138
141,5 m
–
149,4 pkt
3.
4,5 pkt
Roman Koudelka
4.
20 grudnia
2014
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
133,5 m
131,0 m
276,2 pkt
3.
1,5 pkt
Richard Freitag
5.
21 grudnia
2014
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
135,5 m
134,5 m
282,4 pkt
3.
7,2 pkt
Roman Koudelka
6.
29 grudnia
2014
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
137,5 m
132,5 m
285,0 pkt
2.
6,9 pkt
Stefan Kraft
7.
6 stycznia
2015
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
137,5 m
136,5 m
288,4 pkt
1.
–
8.
13 grudnia
2015
Niżny Tagił
Aist
K-120
HS-134
130,0 m
133,5 m
260,4 pkt
2.
7,0 pkt
Peter Prevc
9.
20 grudnia
2015
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
136,5 m
135,5 m
284,8 pkt
2.
19,4 pkt
Peter Prevc
10.
29 grudnia
2015
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
130,0 m
139,0 m
304,2 pkt
2.
3,0 pkt
Severin Freund
11.
6 stycznia
2016
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
134,0 m
139,0 m
282,6 pkt
3.
14,7 pkt
Peter Prevc
12.
24 stycznia
2016
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
130,5 m
138,0 m
299,8 pkt
2.
7,5 pkt
Stefan Kraft
13.
19 lutego
2016
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
128,0 m
129,0 m
265,4 pkt
1.
–
14.
21 lutego
2016
Lahti
Salpausselkä
K-90
HS-100
98,5 m
100,0 m
241,4 pkt
1.
–
15.
23 lutego
2016
Kuopio
Puijo
K-120
HS-127
131,0 m
129,0 m
264,5 pkt
1.
–
16.
27 lutego
2016
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
138,0 m
133,0 m
254,7 pkt
2.
18,0 pkt
Peter Prevc
17.
17 grudnia
2016
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-140
138,0 m
134,0 m
304,7 pkt
1.
–
18.
30 grudnia
2016
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
135,0 m
133,0 m
296,2 pkt
3.
11,8 pkt
Stefan Kraft
19.
6 stycznia
2017
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
130,5 m
142,0 m
283,3 pkt
2.
5,9 pkt
Kamil Stoch
20.
19 marca
2017
Vikersund
Vikersundbakken
K-200
HS-225
241,5 m
222,5 m
430,4 pkt
3.
36,2 pkt
Kamil Stoch
21.
11 marca
2018
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
133,0 m
130,5 m
255,6 pkt
3.
2,5 pkt
Daniel-André Tande
22.
1 marca
2020
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
118,0 m
125,0 m
259,1 pkt
3.
7,3 pkt
Karl Geiger
stan na 10 stycznia 2021
Michael Hayböck podczas zawodów
LGP w Wiśle (2013).
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP [ edytuj | edytuj kod ]
stan po zakończeniu LGP 2019
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Sezon
Miejsce
2011
20[17] .
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
11 grudnia
2009
Vikersund
Vikersundbakken
K-105
HS-117
107,5 m
111,0 m
240,8 pkt
2.
3,2 pkt
Stefan Thurnbichler
2.
28 grudnia
2009
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
133,0 m
129,5 m
251,5 pkt
1.
–
3.
16 stycznia
2010
Titisee-Neustadt
Hochfirstschanze
K-125
HS-142
136,5 m
139,5 m
277,3 pkt
1.
–
4.
23 stycznia
2010
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
137,5 m
133,5 m
269,3 pkt
2.
14,6 pkt
David Unterberger
5.
24 stycznia
2010
Bischofshofen
im. Paula Ausserleitnera
K-125
HS-140
133,5 m
133,0 m
259,2 pkt
3.
11,0 pkt
David Unterberger
6.
20 lutego
2010
Brotterode
Inselbergschanze
K-105
HS-117
114,0 m
116,5 m
268,9 pkt
3.
4,1 pkt
Severin Freund
7.
27 lutego
2011
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
126,5 m
122,5 m
246,2 pkt
3.
9,1 pkt
Thomas Thurnbichler
8.
6 marca
2011
Kuopio
Puijo
K-120
HS-127
125,0 m
117,0 m
231,6 pkt
3.
7,6 pkt
Maximilian Mechler
9.
11 marca
2011
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
126,0 m
127,0 m
253,9 pkt
1.
–
10.
28 listopada
2011
Rovaniemi
Ounasvaara
K-90
HS-100
94,5 m
94,5 m
246,0 pkt
1.
–
11.
29 listopada
2011
Rovaniemi
Ounasvaara
K-90
HS-100
94,5 m
94,0 m
249,0 pkt
3.
6,0 pkt
Vegard Haukø Sklett
12.
13 grudnia
2011
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
133,5 m
138,0 m
270,7 pkt
1.
–
13.
14 grudnia
2011
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
131,5 m
132,0 m
254,8 pkt
1.
–
14.
18 grudnia
2011
Erzurum
Kiremitliktepe
K-95
HS-109
106,0 m
103,5 m
268,5 pkt
2.
3,5 pkt
Danny Queck
15.
5 lutego
2012
Brotterode
Inselbergschanze
K-105
HS-117
118,0 m
111,0 m
266,7 pkt
1.
–
16.
18 lutego
2012
Oslo
Midtstubakken
K-95
HS-106
90,5 m
95,0 m
213,5 pkt
3.
7,0 pkt
Andreas Stjernen
17.
14 grudnia
2013
Rena
Renabakkene
K-99
HS-111
111,5 m
106,0 m
276,7 pkt
1.
–
18.
20 grudnia
2013
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
128,5 m
125,0 m
274,4 pkt
1.
–
19.
21 grudnia
2013
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
129,5 m
126,5 m
272,0 pkt
1.
–
stan po zakończeniu sezonu 2018/2019
Miejsca w klasyfikacji generalnej [ edytuj | edytuj kod ]
Miejsca na podium LPK chronologicznie [ edytuj | edytuj kod ]
stan po zakończeniu LPK 2018
↑ a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Thomas Morgenstern , Thomas Diethart , Gregor Schlierenzauer
↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft , Manuel Fettner , Gregor Schlierenzauer , Michael Hayböck
↑ a b c d Skład zespołu: Daniela Iraschko-Stolz , Michael Hayböck, Jacqueline Seifriedsberger , Stefan Kraft
↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft , Michael Hayböck, Manuel Poppinger , Gregor Schlierenzauer
↑ a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Manuel Fettner , Gregor Schlierenzauer , Stefan Kraft
↑ a b Skład zespołu: Philipp Aschenwald , Michael Hayböck, Daniel Huber , Stefan Kraft
↑ a b W pierwszej serii zajął 28. miejsce, ale nie był zdolny do startu w kolejnych seriach z powodu kontuzji.
↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft , Manuel Poppinger , Manuel Fettner , Michael Hayböck
↑ a b Skład zespołu: Clemens Aigner , Manuel Poppinger , Michael Hayböck, Stefan Kraft
↑ a b Skład zespołu: Philipp Aschenwald , Gregor Schlierenzauer , Timon-Pascal Kahofer , Michael Hayböck
↑ a b c d Seria konkursowa została odwołana.
↑ Upadek tuż po lądowaniu.
↑ a b Skład zespołu: Thomas Thurnbichler , Michael Hayböck, Florian Schabereiter , Lukas Müller
↑ a b Skład zespołu: Mario Innauer , Lukas Müller , Florian Schabereiter , Michael Hayböck
↑ a b Skład zespołu: Markus Schiffner , Michael Hayböck, Stefan Kraft , Thomas Lackner
↑ W trakcie LGP, podczas konkursów w Wiśle, Einsiedeln i Courchevel, na łączną notę składał się również skok z kwalifikacji. Hayböck uzyskał w nich 117,0 m i notę 140,4 pkt. Kolejność startowa w nowym formacie zawodów (pol. ) . skijumping.pl. [dostęp 2014-08-15].
↑ Roland Vielhaber: Die Hayböcks: Drei Brüder, die sich den Traum vom Fliegen teilen (niem. ) . nachrichten.at, 2014-01-13. [dostęp 2017-10-01].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ a b HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ a b HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich . skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-02-09].
↑ Paweł Stawowczyk: PŚ: Schlierenzauer wyrównuje rekord Nykaenena, Stoch i Żyła w szóstce . skokinarciarskie.pl, 2013-01-26. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ Adam Bucholz, Dominik Formela: Żaparow ostatnim olimpijczykiem, ostateczne składy na Soczi . skijumping.pl, 2014-02-02. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2014-02-09].
↑ Andrzej Mysiak: ZIO Soczi: Hayboeck wygrywa kwalifikacje, Polacy awansowali w komplecie . skokinarciarskie.pl, 2014-02-08. [dostęp 2014-02-09].
↑ HAYBOECK Michael - Biographie (ang. ) . data.fis-ski.com. [dostęp 2015-01-08].
↑ Marcin Hetnał: Skoki Narciarskie: Lotos Poland Tour - pierwsza edycja za nami . skijumping.pl, 2011-07-27. [dostęp 2012-04-16].
↑ Aufstellung aller seit ca. 1954 verliehenen staatlichen Auszeichnungen im Bereich des Sports (Staatliche Auszeichnungen inkl. Dezember 2016) (niem. ) . sportministerium.at. s. 21. [dostęp 2018-01-22].
Mistrzowie Austrii w skokach narciarskich Indywidualnie
Skocznia normalna indywidualnie
Skocznia duża indywidualnie
Skocznia normalna drużynowo
2010: Tyrol (Kofler , Poppinger , Fettner , Schlierenzauer )
2011: Styria (Schabereiter , Loitzl , Pfannenstill , Zauner )
2012: Górna Austria (Diethart , S.Hayböck , M.Hayböck , Schiffner )
2013
2014
2015: Górna Austria (Schiffner , Steiner , Diethart , M.Hayböck )
2016: Tyrol (Kofler , Tollinger , Aigner , Fettner )
2017
2018
2019