Michael Hayböck

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michael Hayböck
Ilustracja
Michael Hayböck (2019)
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1991
Linz

Klub

UVB Hinzenbach

Debiut w PŚ

3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

16 stycznia 2014 w Wiśle (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

6 stycznia 2015 w Bischofshofen

Rekord życiowy

245,5 m na Letalnicy w Planicy (11 grudnia 2020)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
srebro Soczi 2014 duża druż.
Mistrzostwa świata
srebro Falun 2015 duża druż.
srebro Lahti 2017 norm. druż. miesz.
srebro Seefeld 2019 duża druż.
brąz Lahti 2017 duża druż.
brąz Oberstdorf 2021 norm. druż. miesz.
brąz Planica 2023 duża druż.
Mistrzostwa świata w lotach
brąz Tauplitz 2016 drużynowo
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Szczyrbskie Jezioro 2009 drużynowo
złoto Hinterzarten 2010 indywidualnie
złoto Hinterzarten 2010 drużynowo
złoto Otepää 2011 drużynowo
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
2014/2015
brąz 3. miejsce
2015/2016
Puchar Kontynentalny
srebro 2. miejsce
2009/2010
brąz 3. miejsce
2011/2012
Letni Puchar Kontynentalny
złoto 1. miejsce
2022
Alpen Cup
srebro 2. miejsce
2008/2009
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Hayböck (ur. 5 marca 1991 w Linzu[1]) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant klubu UVB Hinzenbach. Drużynowy srebrny medalista zimowych igrzysk olimpijskich z 2014, trzykrotnie srebrny (2015, 2017 i 2019) i trzykrotnie brązowy (2017, 2021 i 2023) medalista mistrzostw świata, a także brązowy medalista mistrzostw świata w lotach z 2016. Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie), dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego.

Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie[2]. Rekord życiowy Hayböcka wynosi 245,5 m[3]. Ustanowił go 11 grudnia 2020 w Planicy[4].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Lata 2007–2009[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2007 w Einsiedeln zadebiutował w zawodach FIS Cup, zajmując 15. miejsce[5].

We wrześniu 2008 po raz pierwszy wystąpił w Letnim Pucharze Kontynentalnym, w zawodach w Villach zajmując 28. pozycję. W zimowej części sezonu 2008/2009 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w styczniu 2009 w Braunlage. Wystąpił w konkursie Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. Zajął tam 7. miejsce indywidualnie, a w zawodach drużynowych zdobył złoty medal[6].

Sezon 2009/2010[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2009 Hayböck po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix. W zawodach w Hakubie dwukrotnie zajął 12. miejsce[7].

W zimowej części sezonu 2009/2010 zadebiutował w Pucharze Świata. W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku w ramach 58. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt)[7]. Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010[8]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen, zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie[7].

Sezon 2010/2011[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2010 zajął 2. pozycję w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. W pierwszej części sezonu zimowego 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył trzeci z rzędu złoty medal w zawodach drużynowych. Od lutego 2011 występował w Pucharze Kontynentalnym. Do końca sezonu raz zwyciężył i dwukrotnie zajął 3. miejsce[9].

Sezon 2011/2012[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2011 dwukrotnie zajął miejsca w czołowej dziesiątce – w październikowych zawodach w Hinzenbach i Klingenhal zajął kolejno 5. i 8. miejsce[10].

Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Na przełomie listopada i grudnia pięciokrotnie z rzędu zajął miejsce na podium, trzykrotnie zwyciężając. W styczniu 2012 występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen w ramach 60. Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 7. miejsce. Poza tym występem z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję[8].

Sezon 2012/2013[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata regularnie startował w tym cyklu, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami[12].

Sezon 2013/2014[edytuj | edytuj kod]

Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie w ramach 62. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 7. pozycję. W dalszej części sezonu zajmował w Pucharze Świata najczęściej miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując 3. pozycję[13]. Sezon 2013/2014 Pucharu Świata zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej z 439 punktami[12].

Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. Zwyciężył w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych. W samych zawodach zajął 5. miejsce na skoczni normalnej i 8. na dużej. W konkursie drużynowym, wraz z Thomasem Morgensternem, Thomasem Diethartem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 20. pozycję indywidualnie[13].

Sezon 2014/2015[edytuj | edytuj kod]

W ramach Letniego Grand Prix czterokrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w sierpniowych zawodach w Einsiedeln, na 3. miejscu[14].

Od początku sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, regularnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2014 czterokrotnie zajął 3. pozycję w zawodach cyklu – po dwa razy w zawodach w Lillehammer i w Engelbergu. W ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w zawodach w Oberstdorfie, a 6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W pozostałych konkursach turnieju zajął 7. i 6. lokatę[14] i ostatecznie zakończył go na 2. pozycji[12].

W dalszej części sezonu indywidualnie w Pucharze Świata nie stawał już na podium – najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął trzykrotnie[13]. Ostatecznie sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1157 punktami[12]. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 21. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej, w drużynie mieszanej był 4., a w drużynie męskiej, wraz ze Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal[14].

Sezon 2015/2016[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2015 na podium indywidualnych zawodów cyklu stawał w drugim konkursie w Niżnym Tagile i drugim konkursie w Engelbergu. W ramach 64. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, 5. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 3. w Bischofshofen[15]. W całym turnieju zajął 3. pozycję[12]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął na nich 11. miejsce, a w drużynie wraz z Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Manuelem Fettnerem zdobył brązowy medal[15].

24 stycznia 2016 zajął 2. lokatę w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem. Między 19 a 23 lutego trzykrotnie zwyciężył w konkursach cyklu rozgrywanych w Lahti i Kuopio. W kolejnych zawodach, które odbyły się w Ałmaty, zajął 2. miejsce. W marcu 2016 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był w Planicy, na 4. pozycji[15]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 4. miejscu, zdobywając 1301 punktów[12].

Sezon 2016/2017[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2016 raz stanął na podium, zajmując 3. miejsce w Einsiedeln[16].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął od 11. i 10. miejsca w Ruce. Na podium indywidualnie po raz pierwszy stanął 16 grudnia 2016, zwyciężając w Engelbergu. W ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. miejsce w Oberstdorfie oraz 2. w Bischofshofen[16]. Z powodu choroby nie wystąpił jednak w zawodach w Innsbrucku[17] i cały turniej ukończył na 19. pozycji[12].

W lutym 2017 w Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu, w Oberstdorfie. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął 6. lokatę na skoczni normalnej i 11. na dużej. W drużynie mieszanej, wraz z Danielą Iraschko-Stolz, Jacqueline Seifriedsberger i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal, zaś w drużynie męskiej, wraz z Manuelem Fettnerem, Gregorem Schlierenzauerem oraz Kraftem, zdobył brąz. W marcu 2017 w Pucharze Świata raz stanął na podium indywidualnie, zajmując 3. miejsce w zamykającym Raw Air 2017 konkursie w Vikersund[16]. Sezon zakończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 814 punktami[12].

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, ale tylko dwukrotnie ukończył zawody indywidualne w najlepszej dziesiątce. Raz stanął na podium – 11 marca w rozgrywanym w ramach Raw Air 2018 konkursie w Oslo zajął 3. miejsce[18]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 23. pozycji z 245 punktami[12].

W styczniu 2018 wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 31. miejsce, a w drużynie był 5. W lutym wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie był 17. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a zawody drużynowe ukończył na 4. pozycji[18].

Sezon 2018/2019[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 10. lokacie, którą zajął w grudniowych zawodach w Engelbergu[19]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 27. miejscu z 228 punktami[12].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 14. miejsce na skoczni dużej i 9. na normalnej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Philippem Aschenwaldem, Danielem Huberem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal[19].

Sezon 2019/2020[edytuj | edytuj kod]

W ramach Pucharu Świata 2019/2020 lepsze wyniki osiągał w drugiej połowie sezonu. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 1 marca 2020 w Lahti zajął 3. miejsce[20]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 22. pozycji z 350 punktami[12].

Sezon 2020/2021[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w marcu 2021 w Planicy[21]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 18. lokacie z 347 punktami[12].

W grudniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zajął 4. pozycję, a w drużynie był 6. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 wystartował w zawodach rozgrywanych na skoczni normalnej. Indywidualnie był 7., a w drużynie mieszanej, wraz z Maritą Kramer, Danielą Iraschko-Stolz i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[21].

Sezon 2021/2022[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2021 w związku ze zdiagnozowaną u Hayböcka dyskopatią przeprowadzono u niego operację pleców[22].

Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił pod koniec grudnia tego samego roku. W sezonie zimowym 2021/2022 startował naprzemiennie w Pucharze Kontynentalnym i Pucharze Świata. W tym pierwszym cyklu dwukrotnie zwyciężył i czterokrotnie zajął 3. pozycję. W Pucharze Świata dwa razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce: w styczniu 2022 w konkursie 70. Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był 9., a w marcu w kończącym sezon 2021/2022 konkursie w Planicy zajął 10. miejsce[23]. Cykl ukończył na 37. pozycji w klasyfikacji generalnej ze 117 punktami[12]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie był 7., a w drużynie zajął 4. lokatę[23].

Sezon 2022/2023[edytuj | edytuj kod]

W siedmiu występach w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022 pięciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 2. pozycję[24]. Pozwoliło mu to na zwycięstwo w całym cyklu[8].

W sezonie zimowym 2022/2023 regularnie startował w Pucharze Świata, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie, którą zajął w grudniu 2022 w Titisee-Neustadt, w styczniu 2023 w Bischofshofen w ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni oraz w marcu w Vikersund w ramach Raw Air 2023[24]. Sezon 2022/2023 Pucharu Świata ukończył na 12. miejscu w klasyfikacji generalnej z 688 punktami[12].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Oba konkursy indywidualne ukończył na 15. pozycji, a w drużynie męskiej, w której wystartował z Danielem Tschofenigiem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal[24].

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana – 5. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)
2018 Korea Południowa Pjongczang – 17. miejsce (K-98), 6. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana – srebrny medal[a]
2018 Korea Południowa Pjongczang – 4. miejsce[b]

Starty M. Hayböcka na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
5. 9 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 101,0 m 98,5 m 258,0 pkt 20,0 pkt Kamil Stoch
8. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 134,0 m 125,5 m 254,7 pkt 24,0 pkt Kamil Stoch
2. 17 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 druż.[a] 134,0 m 130,0 m 1038,4 pkt (258,1 pkt) 2,7 pkt Niemcy
17. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 99,5 m 103,0 m 219,7 pkt 39,6 pkt Andreas Wellinger
6. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 140,0 m 131,0 m 267,7 pkt 18,0 pkt Kamil Stoch
4. 19 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[b] 133,5 m 136,5 m 978,4 pkt (272,5 pkt) 120,1 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2015 Szwecja Falun – 21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti – 6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-116)
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – 14. miejsce (K-120), 9. miejsce (K-99)
2021 Niemcy Oberstdorf – 7. miejsce (K-95)
2023 Słowenia Planica – 15. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2015 Szwecja Falun – 4. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[c], srebrny medal (K-120)[d]
2017 Finlandia Lahti – srebrny medal (drużyna mieszana/K-90)[c], brązowy medal (K-116)[e]
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – srebrny medal (K-120)[f]
2021 Niemcy Oberstdorf – brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[g]
2023 Słowenia Planica – brązowy medal (K-125)[h]

Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
21. 21 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 87,0 m 90,5 m 216,5 pkt 36,2 pkt Rune Velta
4. 22 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 druż. mix.[c] 83,0 m 87,5 m 869,5 pkt (195,3 pkt) 48,4 pkt Niemcy
14. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 125,0 m 119,5 m 221,0 pkt 47,7 pkt Severin Freund
2.srebro 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[d] 124,5 m 122,0 m 853,1 pkt (203,8 pkt) 19,4 pkt Norwegia
6. 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 98,0 m 95,5 m 254,4 pkt 16,4 pkt Stefan Kraft
2.srebro 26 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż. mix.[c] 92,0 m 97,5 m 999,3 pkt (249,3 pkt) 36,2 pkt Niemcy
11. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 121,5 m 128,0 m 260,3 pkt 19,0 pkt Stefan Kraft
3.brąz 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[e] 130,0 m 118,5 m 1068,9 pkt (303,3 pkt) 35,3 pkt Polska
14. 23 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 122,0 m 125,5 m 233,7 pkt 45,7 pkt Markus Eisenbichler
2.srebro 24 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[f] 122,5 m 120,5 m 930,9 pkt (227,3 pkt) 56,6 pkt Niemcy
9. 1 marca 2019 Austria Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 93,5 m 100,0 m 208,5 pkt 9,8 pkt Dawid Kubacki
7. 27 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 indywid. 101,0 m 97,5 m 253,9 pkt 14,9 pkt Piotr Żyła
3.brąz 28 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 druż. mix.[g] 98,5 m 94,5 m 986,5 pkt (233,9 pkt) 14,3 pkt Niemcy
15. 25 lutego 2023 Słowenia Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 indywid. 98,5 m 93,0 m 239,3 pkt 22,5 pkt Piotr Żyła
15. 3 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 indywid. 129,0 m 129,5 m 253,0 pkt 34,5 pkt Timi Zajc
3.brąz 4 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 druż.[h] 134,0 m 136,0 m 1139,4 pkt (290,9 pkt) 39,5 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2014 Czechy Harrachov – 20. miejsce
2016 Austria Tauplitz – 11. miejsce
2018 Niemcy Oberstdorf – 31. miejsce[i]
2020 Słowenia Planica – 4. miejsce
2022 Norwegia Vikersund – 7. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2016 Austria Tauplitz – brązowy medal[j]
2018 Niemcy Oberstdorf – 5. miejsce[k]
2020 Słowenia Planica – 6. miejsce[l]
2022 Norwegia Vikersund – 4. miejsce[m]

Starty M. Hayböcka na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
20. 14–15 marca 2014 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 indywid. 178,0 m 171,5 m –[n] –[n] 322,5 pkt 68,5 pkt Severin Freund
11. 15–16 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 217,5 m 175,0 m 228,0 m –[n] 533,7 pkt 106,4 pkt Peter Prevc
3.brąz 17 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 druż.[j] 207,5 m 216,0 m 1310,4 pkt (371,4 pkt) 157,3 pkt Norwegia
31.[i] 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 171,5 m[o] – – –[n] 126,0 pkt 525,9 pkt Daniel-André Tande
5. 21 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[k] 187,0 m 212,0 m 1488,8 pkt (363,4 pkt) 173,4 pkt Norwegia
4. 11–12 grudnia 2020 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 indywid. 245,5 m 217,0 m 237,5 m 220,5 m 845,1 pkt 32,1 pkt Karl Geiger
6. 13 grudnia 2020 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 druż.[l] 223,5 m 231,0 m 1422,1 pkt (442,3 pkt) 305,6 pkt Norwegia
7. 11–12 marca 2022 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 indywid. 227,5 m 209,0 m 217,0 m 227,0 m 780,9 pkt 73,3 pkt Marius Lindvik
4. 13 marca 2022 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 druż.[m] 216,0 m 213,5 m 1552,7 pkt (399,1 pkt) 158,8 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2009 Słowacja Szczyrbskie Jezioro – 7. miejsce
2010 Niemcy Hinterzarten – złoty medal

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2009 Słowacja Szczyrbskie Jezioro – złoty medal[p]
2010 Niemcy Hinterzarten – złoty medal[q]
2011 Estonia Otepää – złoty medal[r]

Starty M.Hayböcka na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
7. 5 lutego 2009 Słowacja Szczyrbskie Jezioro MS 1970 B K-90 HS-100 indywid. 94,0 m 90,0 m 238,0 pkt 15,0 pkt Lukas Müller
1.złoto 6 lutego 2009 Słowacja Szczyrbskie Jezioro MS 1970 B K-90 HS-100 druż.[p] 96,5 m 96,0 m 981,5 pkt (253,0 pkt) –
1.złoto 28 stycznia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 indywid. 106,5 m 110,5 m 282,5 pkt –
1.złoto 30 stycznia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 druż.[q] 109,5 m 103,5 m 1030,5 pkt (281,0 pkt) –
1.złoto 30 stycznia 2011 Estonia Otepää Tehvandi K-90 HS-100 druż.[r] 95,0 m 94,5 m 920,5 pkt (249,5 pkt) –

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009/2010 49.
2010/2011 56.
2011/2012 42.
2012/2013 34.
2013/2014 14.
2014/2015 5.
2015/2016 4.
2016/2017 7.
2017/2018 23.
2018/2019 27.
2019/2020 22.
2020/2021 18.
2021/2022 37.
2022/2023 12.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 6 stycznia 2015 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 137,5 m 136,5 m 288,4 pkt * TCS 2014/2015
2. 19 lutego 2016 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,0 m 129,0 m 265,4 pkt –
3. 21 lutego 2016 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 98,5 m 100,0 m 241,4 pkt –
4. 23 lutego 2016 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 131,0 m 129,0 m 264,5 pkt –
5. 17 grudnia 2016 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 138,0 m 134,0 m 304,7 pkt –

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2009/2010 – – – –
2010/2011 – – – –
2011/2012 – – – –
2012/2013 – – – –
2013/2014 – – 1 1
2014/2015 1 1 4 6
2015/2016 3 5 1 9
2016/2017 1 1 2 4
2017/2018 – – 1 1
2018/2019 – – – –
2019/2020 – – 1 1
2020/2021 – – – –
2021/2022 – – – –
2022/2023 – – – –
Suma 5 7 10 22

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 16 stycznia 2014 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 137,0 m 130,0 m 261,2 pkt 3. 1,6 pkt Andreas Wellinger
2. 6 grudnia 2014 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 123,5 m 141,0 m 294,0 pkt 3. 8,7 pkt Gregor Schlierenzauer
3. 7 grudnia 2014 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 141,5 m – 149,4 pkt 3. 4,5 pkt Roman Koudelka
4. 20 grudnia 2014 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 133,5 m 131,0 m 276,2 pkt 3. 1,5 pkt Richard Freitag
5. 21 grudnia 2014 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 135,5 m 134,5 m 282,4 pkt 3. 7,2 pkt Roman Koudelka
6. 29 grudnia 2014 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 137,5 m 132,5 m 285,0 pkt 2. 6,9 pkt Stefan Kraft
7. 6 stycznia 2015 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 137,5 m 136,5 m 288,4 pkt 1. –
8. 13 grudnia 2015 Rosja Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 130,0 m 133,5 m 260,4 pkt 2. 7,0 pkt Peter Prevc
9. 20 grudnia 2015 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 136,5 m 135,5 m 284,8 pkt 2. 19,4 pkt Peter Prevc
10. 29 grudnia 2015 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 130,0 m 139,0 m 304,2 pkt 2. 3,0 pkt Severin Freund
11. 6 stycznia 2016 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 134,0 m 139,0 m 282,6 pkt 3. 14,7 pkt Peter Prevc
12. 24 stycznia 2016 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 130,5 m 138,0 m 299,8 pkt 2. 7,5 pkt Stefan Kraft
13. 19 lutego 2016 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,0 m 129,0 m 265,4 pkt 1. –
14. 21 lutego 2016 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 98,5 m 100,0 m 241,4 pkt 1. –
15. 23 lutego 2016 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 131,0 m 129,0 m 264,5 pkt 1. –
16. 27 lutego 2016 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 138,0 m 133,0 m 254,7 pkt 2. 18,0 pkt Peter Prevc
17. 17 grudnia 2016 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 138,0 m 134,0 m 304,7 pkt 1. –
18. 30 grudnia 2016 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 135,0 m 133,0 m 296,2 pkt 3. 11,8 pkt Stefan Kraft
19. 6 stycznia 2017 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 130,5 m 142,0 m 283,3 pkt 2. 5,9 pkt Kamil Stoch
20. 19 marca 2017 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-225 241,5 m 222,5 m 430,4 pkt 3. 36,2 pkt Kamil Stoch
21. 11 marca 2018 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 133,0 m 130,5 m 255,6 pkt 3. 2,5 pkt Daniel-André Tande
22. 1 marca 2020 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 118,0 m 125,0 m 259,1 pkt 3. 7,3 pkt Karl Geiger

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan na 26 listopada 2023

Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
- - - - - - - - 17 38 - - - - - - - - 6 - - - - 54
Sezon 2010/2011
Ruka HS142 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Planica HS215 Planica HS215 punkty
- - 35 22 25 23 34 32 48 34 39 - - 26 41 - - - - - - q - - - 28
Sezon 2011/2012
Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
- - - - - - - - - 19 7 24 35 26 27 31 40 - - - - q q 25 - - 70
Sezon 2012/2013
Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Ruka HS142 Krasnaja Polana HS106 Krasnaja Polana HS106 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
15 33 28 39 26 33 15 39 31 15 16 39 15 20 24 19 18 23 17 50 27 27 30 - - q 29 163
Sezon 2013/2014
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Falun HS134 Lahti HS130 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS139 Planica HS139 punkty
- - - - - - - - 7 24 34 14 10 16 3 7 - - 13 19 15 7 7 6 8 16 15 14 439
Sezon 2014/2015
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS225 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Kuopio HS100 Trondheim HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Planica HS225 Planica HS225 punkty
9 5 5 3 3 9 5 3 3 2 7 6 1 16 4 5 4 10 20 18 15 9 - - 9 7 4 13 29 7 6 1157
Sezon 2015/2016
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Lahti HS100 Kuopio HS127 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Wisła HS134 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
18 13 8 28 2 9 2 2 5 5 3 37 2 - - 4 6 8 9 1 1 1 2 5 8 41 7 4 6 1301
Sezon 2016/2017
Ruka HS142 Ruka HS142 Klingenthal HS140 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS225 Oberstdorf HS225 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Pjongczang HS140 Pjongczang HS109 Oslo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
11 10 31 9 11 1 6 3 10 - 2 8 15 5 6 7 10 19 28 8 13 15 26 3 6 12 814
Sezon 2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS235 Zakopane HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Lahti HS130 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
30 25 19 35 - 15 27 27 20 10 11 12 19 - - 12 3 44 19 25 - 24 245
Sezon 2018/2019
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS135 Predazzo HS135 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Willingen HS145 Willingen HS145 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS138 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
32 55 q - - 10 41 27 45 21 14 33 22 16 - - q 11 14 13 24 20 23 16 25 21 17 18 228
Sezon 2019/2020
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS104 Predazzo HS104 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Willingen HS145 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 punkty
q 36 21 13 35 18 34 14 28 23 19 16 20 29 29 18 16 8 18 11 23 30 11 9 3 29 16 350
Sezon 2020/2021
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS147 Willingen HS147 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Râșnov HS97 Planica HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
10 - - - - 16 12 48 34 9 6 15 14 14 8 21 41 24 32 25 17 - 4 14 10 347
Sezon 2021/2022
Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Wisła HS134 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Willingen HS147 Willingen HS147 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Planica HS240 Planica HS240 punkty
- - - - - - - - - - - 9 22 - 35 - - - - - - - - - 11 16 17 10 117
Sezon 2022/2023
Wisła HS134 Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Willingen HS147 Willingen HS147 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 Râșnov HS97 Oslo HS134 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Vikersund HS240 Vikersund HS240 Lahti HS130 Planica HS240 Planica HS240 punkty
41 23 9 13 4 10 39 7 12 10 7 4 12 12 16 31 - - 13 8 9 10 - 11 15 13 25 6 4 6 21 18 688
Sezon 2023/2024
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS98 Lillehammer HS140 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Wisła HS134 Szczyrk HS104 Zakopane HS140 Willingen HS147 Willingen HS147 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Oslo HS134 Oslo HS134 Trondheim HS105 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
9 10 55
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2022/2023

Sezon
2009/2010 		Ruka HS142 Oberstdorf HS213 Willingen HS145 Lahti HS130
- - 3 -
Sezon
2013/2014 		Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 (mikst) Zakopane HS134 Lahti HS130 Planica HS139
- - 3 1 -
Sezon
2014/2015 		Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Planica HS225
8 2 5 5 2
Sezon
2015/2016 		Klingenthal HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Oslo HS134 Kuopio HS127 Planica HS225
3 3 2 5 4 3
Sezon
2016/2017 		Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS225 Planica HS225
3 4 2 1 3 4
Sezon
2017/2018 		Wisła HS134 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
2 4 - 4 4 3 5 -
Sezon
2018/2019 		Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
3 2 1 6 3 3 5
Sezon
2019/2020 		Wisła HS134 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134
- 2 6 3 6
Sezon
2020/2021 		Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Râșnov HS97 (mikst) Planica HS240
1 1 4 - 3
Sezon
2021/2022 		Wisła HS134 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lahti HS130 Oslo HS134 (mikst) Planica HS240
- - - - - - 3
Sezon
2022/2023 		Titisee-Neustadt HS142 (mikst) Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lake Placid HS128 (duety) Râșnov HS97 (duety) Lahti HS130 Planica HS240
1 1 - - - 1 1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

(Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)
 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009/2010 44.
2010/2011 40.
2011/2012 43.
2012/2013 28.
2013/2014 9.
2014/2015 2.
2015/2016 3.
2016/2017 19.
2017/2018 14.
2018/2019 26.
2019/2020 18.
2020/2021 24.
2021/2022 39.
2022/2023 7.

Raw Air[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2017 12.
2018 17.
2019 14.
2020 19.
2023 7.

Willingen Six[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2019 17.
2020 25.
2021 29.

Planica 7[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2018 52.
2019 14.
2021 9.
2022 12.
2023 14.

Titisee-Neustadt Five[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2020 26.

Puchar Świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2011/2012 43.
2012/2013 24.
2013/2014 14.
2014/2015 13.
2015/2016 8.
2016/2017 6.
2017/2018 25.
2018/2019 17.
2019/2020 14.
2020/2021 9.
2021/2022 12.
2022/2023 15.

Letnie Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009 40.
2011 18.
2012 21.
2013 78.
2014 9.
2015 64.
2016 10.
2017 65.
2018 39.
2019 45.
2021 75.
2022 51.
2023 54.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 9 sierpnia 2014 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 112,5 m 112,0 m 404,3 pkt[s] 3. 8,2 pkt Gregor Schlierenzauer
2. 6 sierpnia 2016 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 113,0 m 116,5 m 271,9 pkt 3. 5,1 pkt Maciej Kot

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2023

2009
Hinterzarten HS108 Pragelato HS140 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - 12 12 - 44
2010
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Liberec HS134 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - q - 0
2011
Wisła HS134 Szczyrk HS106 Zakopane HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
11 37 17 21 12 24 - - - 5 8 154
2012
Wisła HS134 Courchevel HS132 Hinterzarten HS108 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
17 16 14 - - - - 10 10 99
2013
Hinterzarten HS108 Wisła HS134 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Klingenthal HS140 punkty
37 22 - - - - - - - - - 9
2014
Wisła HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
7 3 5 - - - - 5 16 201
2015
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS106 Czajkowskij HS140 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 punkty
31 18 33 34 - - - - - - 22 22
2016
Courchevel HS132 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
4 9 11 3 - - - - 7 14 217
2017
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - 37 - - - - 18 q 13
2018
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS135 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS94 punkty
40 - 20 24 - - - - 9 47
2019
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS135 Zakopane HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - 41 - - - 8 - 32
2021
Wisła HS134 Wisła HS134 Courchevel HS135 Szczuczyńsk HS99 Szczuczyńsk HS99 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - 42 - - - 23 - 8
2022
Wisła HS134 Wisła HS134 Courchevel HS135 Râșnov HS97 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - 11 - - - 24
2023
Courchevel HS132 Courchevel HS132 Szczyrk HS104 Szczyrk HS104 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS90 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - 15 37 18 29
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2023

2011 Zakopane HS134 Hinterzarten HS108
- 1
2012 Wisła HS134 Courchevel HS96 (mikst) Hinterzarten HS108 (mikst)
4 3 1
2013 Hinterzarten HS108 (mikst) Wisła HS134 Courchevel HS132 (mikst)
- 8 -
2014 Wisła HS134
3
2015 Wisła HS134 Hinterzarten HS108
5 4
2016 Wisła HS134
4
2018 Wisła HS134 Czajkowskij HS140 (mikst)
6 -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Lotos Poland Tour[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2011 20[25].

Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2008/2009 42.
2009/2010 2.
2010/2011 18.
2011/2012 3.
2012/2013 72.
2013/2014 13.
2021/2022 6.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 28 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 133,0 m 129,5 m 251,5 pkt
2. 16 stycznia 2010 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 136,5 m 139,5 m 277,3 pkt
3. 11 marca 2011 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,0 m 127,0 m 253,9 pkt
4. 28 listopada 2011 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 94,5 m 94,5 m 246,0 pkt
5. 13 grudnia 2011 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 270,7 pkt
6. 14 grudnia 2011 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 131,5 m 132,0 m 254,8 pkt
7. 5 lutego 2012 Niemcy Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 118,0 m 111,0 m 266,7 pkt
8. 14 grudnia 2013 Norwegia Rena Renabakkene K-99 HS-111 111,5 m 106,0 m 276,7 pkt
9. 20 grudnia 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,5 m 125,0 m 274,4 pkt
10. 21 grudnia 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 129,5 m 126,5 m 272,0 pkt
11. 26 lutego 2022 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 139,0 m 138,0 m 291,3 pkt
12. 6 marca 2022 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 122,0 m 130,0 m 275,7 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 11 grudnia 2009 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 107,5 m 111,0 m 240,8 pkt 2. 3,2 pkt Stefan Thurnbichler
2. 28 grudnia 2009 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 133,0 m 129,5 m 251,5 pkt 1. –
3. 16 stycznia 2010 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 136,5 m 139,5 m 277,3 pkt 1. –
4. 23 stycznia 2010 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 137,5 m 133,5 m 269,3 pkt 2. 14,6 pkt David Unterberger
5. 24 stycznia 2010 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 133,5 m 133,0 m 259,2 pkt 3. 11,0 pkt David Unterberger
6. 20 lutego 2010 Niemcy Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 114,0 m 116,5 m 268,9 pkt 3. 4,1 pkt Severin Freund
7. 27 lutego 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 126,5 m 122,5 m 246,2 pkt 3. 9,1 pkt Thomas Thurnbichler
8. 6 marca 2011 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 125,0 m 117,0 m 231,6 pkt 3. 7,6 pkt Maximilian Mechler
9. 11 marca 2011 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,0 m 127,0 m 253,9 pkt 1. –
10. 28 listopada 2011 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 94,5 m 94,5 m 246,0 pkt 1. –
11. 29 listopada 2011 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 94,5 m 94,0 m 249,0 pkt 3. 6,0 pkt Vegard Haukø Sklett
12. 13 grudnia 2011 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 270,7 pkt 1. –
13. 14 grudnia 2011 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 131,5 m 132,0 m 254,8 pkt 1. –
14. 18 grudnia 2011 Turcja Erzurum Kiremitliktepe K-95 HS-109 106,0 m 103,5 m 268,5 pkt 2. 3,5 pkt Danny Queck
15. 5 lutego 2012 Niemcy Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 118,0 m 111,0 m 266,7 pkt 1. –
16. 18 lutego 2012 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 90,5 m 95,0 m 213,5 pkt 3. 7,0 pkt Andreas Stjernen
17. 14 grudnia 2013 Norwegia Rena Renabakkene K-99 HS-111 111,5 m 106,0 m 276,7 pkt 1. –
18. 20 grudnia 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 128,5 m 125,0 m 274,4 pkt 1. –
19. 21 grudnia 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 129,5 m 126,5 m 272,0 pkt 1. –
20. 28 grudnia 2021 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 135,0 m 117,5 m 267,6 pkt 3. 4,8 pkt Sondre Ringen
21. 6 lutego 2022 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain Jump K-119 HS-133 133,0 m 127,0 m 257,8 pkt 3. 7,8 pkt Domen Prevc
22. 19 lutego 2022 Norwegia Rena Renabakkene K-124 HS-139 130,5 m 136,0 m 268,1 pkt 3. 2,7 pkt Fredrik Villumstad
23. 20 lutego 2022 Norwegia Rena Renabakkene K-124 HS-139 137,0 m 138,0 m 286,8 pkt 3. 10,3 pkt Žiga Jelar
24. 26 lutego 2022 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 139,0 m 138,0 m 291,3 pkt 1. –
25. 6 marca 2022 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 122,0 m 130,0 m 275,7 pkt 1. –

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2008/2009
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Liberec HS134 Liberec HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Braunlage HS100 Braunlage HS100 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Kranj HS109 Kranj HS109 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Wisła HS134 Wisła HS134 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Pragelato HS140 Pragelato HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 punkty
16 25 35 38 - - - - 28 5 - - - 27 25 29 49 - - - - - - 11 27 13 31 20 19 22 19 13 14 211
Sezon 2009/2010
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Otepää HS100 Otepää HS100 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Titisee-Neustadt HS142 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Iron Mountain HS133 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Kranj HS109 Kranj HS109 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Wisła HS134 Oslo HS134 Oslo HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 punkty
7 8 2 9 - - 7 1 - - - 1 2 3 - - - - - 3 6 21 5 25 - - 714
Sezon 2010/2011
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Erzurum HS109 Erzurum HS109 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pjongczang HS140 Pjongczang HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Kranj HS109 Kranj HS109 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 6 11 - - - - 4 3 4 3 1 15 400
Sezon 2011/2012
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Erzurum HS109 Erzurum HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Iron Mountain HS133 Oslo HS106 Oslo HS106 Oslo HS106 Wisła HS134 Wisła HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Kuopio HS127 Kuopio HS127 punkty
1 3 1 1 2 10 7 6 - - - - - - - 5 1 - 4 3 10 21 30 - - - - 834
Sezon 2012/2013
Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS139 Planica HS139 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Liberec HS100 Liberec HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Niżny Tagił HS100 Niżny Tagił HS100 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 12 6 - - - - - - 62
Sezon 2013/2014
Rena HS111 Rena HS111 Lahti HS130 Lahti HS130 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Courchevel HS96 Courchevel HS96 Sapporo HS100 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Seefeld HS109 Seefeld HS109 Falun HS100 Falun HS100 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Niżny Tagił HS134 punkty
4 1 1 1 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 350
Sezon 2021/2022
Zhangjiakou HS140 Zhangjiakou HS140 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Innsbruck HS128 Innsbruck HS128 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Rena HS139 Rena HS139 Planica HS138 Planica HS138 Lahti HS130 Lahti HS130 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Zakopane HS140 punkty
- - - - - - 19 3 - - - - 15 5 3 8 20 3 3 1 8 13 1 - - - 608
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  - zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2008 86.
2009 7.
2010 43.
2013 17.
2017 84.
2018 52.
2022 1.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 17 września 2022 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 113,5 m 117,0 m 263,5 pkt
2. 25 września 2022 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,0 m 139,5 m 277,7 pkt
3. 7 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-90 HS-100 87,5 m 99,5 m 257,0 pkt
4. 8 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 131,5 m 123,5 m 293,8 pkt
5. 9 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 128,0 m 130,5 m 305,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 19 września 2010 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 103,0 m 103,5 m 238,8 pkt 2. 14,0 pkt Bjørn Einar Romøren
2. 17 września 2022 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 113,5 m 117,0 m 263,5 pkt 1. –
3. 17 września 2022 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 111,0 m 109,0 m 253,7 pkt 2. 4,8 pkt Aleksander Zniszczoł
4. 24 września 2022 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 135,5 m 131,5 m 247,2 pkt 2. 11,3 pkt Sondre Ringen
5. 25 września 2022 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,0 m 139,5 m 277,7 pkt 1. –
6. 7 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-90 HS-100 87,5 m 99,5 m 257,0 pkt 1. –
7. 8 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 131,5 m 123,5 m 293,8 pkt 1. –
8. 9 października 2022 Stany Zjednoczone Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 128,0 m 130,5 m 305,9 pkt 1. –

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LPK 2022

2008
Velenje HS94 Velenje HS94 Kranj HS109 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Villach HS98 Villach HS98 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Falun HS98 Falun HS98 punkty
- - - - - 28 26 - - - - 8
2009
Velenje HS94 Kranj HS109 Kranj HS109 Villach HS98 Villach HS98 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Pjongczang HS109 Pjongczang HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
22 18 26 9 7 4 9 4 13 - - 241
2010
Kranj HS109 Kranj HS109 Velenje HS94 Garmisch-Partenkirchen HS140 Garmisch-Partenkirchen HS140 Courchevel HS132 Courchevel HS132 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Oslo HS106 Oslo HS106 Ałmaty HS140 Ałmaty HS106 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
- - - - - - - 27 44 61 2 - - - - 84
2013
Stams HS115 Stams HS115 Kranj HS109 Kranj HS109 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - 6 6 5 46 125
2017
Kranj HS109 Kranj HS109 Szczyrk HS106 Wisła HS134 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Stams HS115 Stams HS115 Trondheim HS138 Trondheim HS138 Râșnov HS100 Râșnov HS100 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - 28 20 - - - - - - 14
2018
Kranj HS109 Kranj HS109 Szczyrk HS106 Wisła HS134 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Stams HS115 Stams HS115 Oslo HS106 Oslo HS106 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - 5 - - - - - - 45
2022
Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Stams HS115 Stams HS115 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Lake Placid HS100 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 punkty
- - 1 2 2 1 1 1 1 660
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  - zawodnik nie wystartował

FIS Cup[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2007/2008 18.
2008/2009 40.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cup chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 13 stycznia 2008 Niemcy Lauscha Marktiegelschanze K-92 HS-102 99,0 m 97,5 m 254,0 pkt 3. 17,0 pkt Łukasz Rutkowski
2. 22 sierpnia 2008 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 101,0 m 101,5 m 254,5 pkt 2. 7,0 pkt Sebastian Colloredo

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cup[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2020/2021

Sezon 2007/2008
Bischofshofen Bischofshofen Oberwiesenthal Oberwiesenthal Falun Falun Einsiedeln Einsiedeln Notodden Notodden Harrachov Harrachov Lauscha Lauscha Eisenerz Eisenerz Kuopio Kuopio Szczyrk Szczyrk Whistler Whistler Sapporo Zaō Zaō punkty
- - - - - - 15 38 - - - - 4 3 - - - - - - - - 12 9 21 187
Sezon 2008/2009
Oberwiesenthal Oberwiesenthal Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Predazzo Predazzo Einsiedeln Einsiedeln Szczyrbskie Jezioro Harrachov Harrachov Yabuli Lauscha Eisenerz Eisenerz Notodden Notodden Ljubno Ljubno Zaō Zaō Sapporo punkty
- - - - 2 10 - - - - - - - - - - - - - - - - 106
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  − zawodnik nie wystartował  dq  – dyskwalifikacja

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Thomas Morgenstern, Thomas Diethart, Gregor Schlierenzauer
  2. ↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft, Manuel Fettner, Gregor Schlierenzauer, Michael Hayböck
  3. ↑ a b c d Skład zespołu: Daniela Iraschko-Stolz, Michael Hayböck, Jacqueline Seifriedsberger i Stefan Kraft
  4. ↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft, Michael Hayböck, Manuel Poppinger i Gregor Schlierenzauer
  5. ↑ a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Manuel Fettner, Gregor Schlierenzauer i Stefan Kraft
  6. ↑ a b Skład zespołu: Philipp Aschenwald, Michael Hayböck, Daniel Huber i Stefan Kraft
  7. ↑ a b Skład zespołu: Marita Kramer, Michael Hayböck, Daniela Iraschko-Stolz i Stefan Kraft
  8. ↑ a b Skład zespołu: Daniel Tschofenig, Michael Hayböck, Jan Hörl i Stefan Kraft
  9. ↑ a b W pierwszej serii zajął 28. miejsce, ale nie był zdolny do startu w kolejnych seriach z powodu kontuzji.
  10. ↑ a b Skład zespołu: Stefan Kraft, Manuel Poppinger, Manuel Fettner, Michael Hayböck
  11. ↑ a b Skład zespołu: Clemens Aigner, Manuel Poppinger, Michael Hayböck, Stefan Kraft
  12. ↑ a b Skład zespołu: Philipp Aschenwald, Gregor Schlierenzauer, Timon-Pascal Kahofer, Michael Hayböck
  13. ↑ a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Ulrich Wohlgenannt, Manuel Fettner, Stefan Kraft
  14. ↑ a b c d Seria konkursowa została odwołana.
  15. ↑ Upadek tuż po lądowaniu.
  16. ↑ a b Skład zespołu: Thomas Thurnbichler, Michael Hayböck, Florian Schabereiter, Lukas Müller
  17. ↑ a b Skład zespołu: Mario Innauer, Lukas Müller, Florian Schabereiter, Michael Hayböck
  18. ↑ a b Skład zespołu: Markus Schiffner, Michael Hayböck, Stefan Kraft, Thomas Lackner
  19. ↑ W trakcie LGP, podczas konkursów w Wiśle, Einsiedeln i Courchevel, na łączną notę składał się również skok z kwalifikacji. Hayböck uzyskał w nich 117,0 m i notę 140,4 pkt. Kolejność startowa w nowym formacie zawodów. skijumping.pl. [dostęp 2014-08-15]. (pol.).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dominik Formela: Michael HAYBOECK - sylwetka. skijumping.pl, 2021-04-02. [dostęp 2021-11-24].
  2. ↑ Roland Vielhaber: Die Hayböcks: Drei Brüder, die sich den Traum vom Fliegen teilen. nachrichten.at, 2014-01-13. [dostęp 2017-10-01]. (niem.).
  3. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2021-11-24].
  4. ↑ Andrzej Mysiak: Piątek w Planicy: dziewięciu zawodników z życiówkami, rekord Rosji i najdalsze skoki sezonu. skokinarciarskie.pl, 2020-12-11. [dostęp 2021-11-24].
  5. ↑ HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2008. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-24]. (ang.).
  6. ↑ HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2009. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-27]. (ang.).
  7. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2010. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-27]. (ang.).
  8. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-08-21]. (ang.).
  9. ↑ HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2011. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-27]. (ang.).
  10. ↑ a b HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2012. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-27]. (ang.).
  11. ↑ HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2013. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-27]. (ang.).
  12. ↑ a b c d e f g h i j k l m n HAYBOECK Michael - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-08-21]. (ang.).
  13. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-28]. (ang.).
  14. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2021-11-28]. (ang.).
  15. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-03]. (ang.).
  16. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-03]. (ang.).
  17. ↑ Dominik Formela, Adam Bucholz: Freund i Hayboeck nie wystartują w Innsbrucku!. skijumping.pl, 2017-01-04. [dostęp 2021-12-03].
  18. ↑ a b HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).
  19. ↑ a b HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).
  20. ↑ HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).
  21. ↑ a b HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).
  22. ↑ Dominik Formela: Michael Hayboeck przeszedł operację. skijumping.pl, 2021-10-17. [dostęp 2021-12-06].
  23. ↑ a b HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-06-07]. (ang.).
  24. ↑ a b c HAYBOECK Michael - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-08-21]. (ang.).
  25. ↑ Marcin Hetnał: Lotos Poland Tour - pierwsza edycja za nami. skijumping.pl, 2011-07-27. [dostęp 2012-04-16].
  26. ↑ Aufstellung aller seit ca. 1954 verliehenen staatlichen Auszeichnungen im Bereich des Sports (Staatliche Auszeichnungen inkl. Dezember 2016). sportministerium.at. s. 21. [dostęp 2018-01-22]. (niem.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Medaliści olimpijscy w skokach narciarskich (duża skocznia drużynowo)
Złoty medal