Richard Freitag (ur. 14 sierpnia 1991 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski. Drużynowy srebrny medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy medalista mistrzostw świata: złoty z 2015 i brązowy z 2013 w drużynie mieszanej oraz złoty z 2019 i srebrny z 2013 w zespole męskim. Indywidualny brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2018, drużynowy srebrny medalista z 2012 i 2016. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2017/2018. Medalista mistrzostw kraju.
Jest synem Holgera Freitaga, skoczka narciarskiego w latach 80. reprezentującego NRD. Swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w tym samym miejscu – Harrachovie – w którym jedyne w karierze zwycięstwo odniósł jego ojciec[4]. Skoki narciarskie uprawia również młodsza siostra Richarda, Selina Freitag[5].
1 września 2007 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Oberwiesenthal zajął 27. miejsce[6]. W styczniu 2009 dwukrotnie zwyciężył w zawodach FIS Cup rozgrywanych w Harrachovie. Tydzień później – 17 stycznia – po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach na skoczni w Bischofshofen zajął 10. miejsce. W kolejnych zawodach sezonu 2008/2009 jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[7].
W lipcu 2009, reprezentując Saksonię, zdobył brązowy medal mistrzostw Niemiec w zawodach drużynowych[8]. 3 października 2009 w Klingenthal zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix, zajmując 39. pozycję. 12 grudnia 2009 w Vikersund zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy stając na podium zawodów tej rangi. 29 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 46. miejsce w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. 3 stycznia 2010 podczas zawodów w Innsbrucku zdobył swój pierwszy punkt do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zajmując 30. miejsce. Był to jego jedyny punkt PŚ w sezonie. 6 marca w Oslo zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy. Zajął w nich 28. miejsce indywidualnie oraz 7. w drużynie[9].
8 grudnia 2010 zajął 3. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, a trzy dni później był drugi w Vikersund. Od połowy grudnia rozpoczął starty w Pucharze Świata. Pierwsze w sezonie punkty zdobył w Engelbergu, zajmując 22. miejsce, a 29 grudnia w Oberstdorfie był 13. W kolejnych konkursach również zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W styczniu 2011 wystartował w mistrzostwach świata juniorów w Otepää. Indywidualnie zajął 9. miejsce, natomiast w drużynie zdobył srebrny medal. W marcu wystąpił na seniorskich Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011, na których zajął 15. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz 4. w konkursie drużynowym[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2010/2011 zajął 38. miejsce z 105 punktami[11].
W większości konkursów Letniego Grand Prix 2011 Freitag zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. W sierpniu stanął na podium zawodów w Hinterzarten (3. miejsce) i Courchevel (2. miejsce)[12]. Na Mistrzostwach Niemiec 2011 zdobył srebrny medal indywidualnie[13].
W otwierających sezon 2011/2012 Pucharu Świata zawodach w Kuusamo zajął 9. miejsce. Kolejny konkurs, 3 grudnia 2011 w Lillehammer, ukończył na drugiej pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze zajmując miejsce na podium PŚ[12]. 11 grudnia odniósł swoje pierwsze zwycięstwo: na skoczni w Harrachovie wyprzedził Austriaka Thomasa Morgensterna i swojego rodaka Severina Freunda[14]. Przez cały sezon regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Po raz kolejny na podium stanął w Zakopanem, dwukrotnie: 20 i 21 stycznia 2012 zajmując drugie miejsce.
W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 w Vikersund. Indywidualnie zajął 9. miejsce[12], zaś w zawodach drużynowych reprezentacja Niemiec, w której obok Freitaga wystartowali również Andreas Wank, Maximilian Mechler i Severin Freund, zdobyła srebrny medal. Sam Freitag dwukrotnie poprawiał w nich swój rekord życiowy, w drugiej serii ustanawiając skokiem na 230 metrów nowy rekord Niemiec[15]. 8 marca 2012 w Trondheim po raz czwarty w sezonie zajął 2. miejsce w zawodach Pucharu Świata[12]. Sezon zakończył na 6. miejscu klasyfikacji generalnej z 1031 punktami[11].
W Letnim Grand Prix 2012 trzykrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc na 5. miejscu[16]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 indywidualnie zdobył brązowy medal[17].
W pierwszej części sezonu 2012/2013 Freitag zajmował z reguły miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Lepsze wyniki osiągnął w zawodach na skoczni w Krasnej Polanie, rozgrywanych 7 i 8 grudnia 2012 jako próba przed igrzyskami w Soczi, w pierwszym konkursie zajmując 6., a w drugim 2. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 9 stycznia 2013 w Wiśle, ponownie kończąc zawody na drugiej pozycji. 16 lutego na mamuciej skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie po raz drugi w karierze wygrał zawody Pucharu Świata[16].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. Indywidualnie zajął 6. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zdobył natomiast dwa medale w zawodach drużynowych: brązowy w konkursie mieszanym na skoczni normalnej oraz srebrny w drużynie męskiej na skoczni dużej. 10 marca w Lahti po raz kolejny zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Pięć dni później był drugi w Trondheim[16]. Cały sezon zakończył na 8. miejscu klasyfikacji generalnej z 736 punktami[11].
Zwyciężył w pierwszym konkursie Letniego Grand Prix 2013, rozgrywanym w Hinterzarten. Miejsca w najlepszej dziesiątce zajął jeszcze w dwóch innych[18].
Z powodu kontuzji stopy[19] nie startował w początkowych konkursach sezonu 2013/2014 Pucharu Świata. W pierwszym występie po powrocie, 7 grudnia w Lillehammer zajął 3. miejsce. Na tej samej pozycji ukończył również zawody w Zakopanem 19 stycznia 2014. W międzyczasie osiągał gorsze wyniki, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 9. miejscu. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 indywidualnie zajął 20. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w konkursie drużynowym nie wystąpił. W większości konkursów Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach nie zdobywał punktów[18]. Sezon zakończył na 24. pozycji w klasyfikacji generalnej z 313 punktami[11].
W ramach Letniego Grand Prix 2014 zajął 1. miejsce w konkursie w Klingenthal. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[20]. Zwyciężył w indywidualnym konkursie Mistrzostw Niemiec 2014[21].
Po słabszym początku sezonu 2014/2015 Pucharu Świata zwyciężył w konkursie w Engelbergu 20 grudnia 2014. Kolejną wygraną odniósł w Innsbrucku w ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni[20]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej[11]. Po jego zakończeniu osiągał gorsze wyniki w Pucharze Świata – najwyżej klasyfikowany był na 8. pozycji, najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce[20].
Wystartował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 15. na skoczni dużej, w drużynie męskiej był 5., zaś w konkursie drużyn mieszanych zdobył, wraz z Cariną Vogt, Kathariną Althaus i Severinem Freundem, złoty medal[20]. W klasyfikacji generalnej sezon Pucharu Świata zakończył na 12. pozycji z 622 punktami[11].
W pięciu startach w Letnim Grand Prix 2015 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu. W Pucharze Świata 2015/2016 zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium indywidualnie, w najlepszych występach, w listopadzie 2015 w Klingenthal i w grudniu w Engelbergu, zajmując 4. lokatę[22]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej z 680 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w konkursie drużynowym zdobył srebrny medal[22].
W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[23]. Na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie[24][25]. W Pucharze Świata 2016/2017 raz zajął miejsce na podium – 22 stycznia 2017 był trzeci w Zakopanem. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce[23]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu znalazł się na 13. miejscu z 507 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie zawody zakończył na 4. pozycji[23].
Sezon 2017/2018 Pucharu Świata rozpoczął od 4. miejsca w Wiśle. Pomiędzy 2 grudnia 2017 a 1 stycznia 2018 siedem razy z rzędu stanął na podium cyklu: zajął 1. i 2. miejsce w Niżnym Tagile, zwyciężył w Titisee-Neustadt, był 2. i 1. w Engelbergu, a następnie, w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 2. miejsce w Oberstorfie i Garmisch-Partenkirchen[26]. Podczas trzecich zawodów turnieju, rozgrywanych w Innsbrucku, upadł w pierwszej serii konkursowej, w efekcie doznając stłuczenia biodra. Z tego powodu nie wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata[27]. Powrócił do startów na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2018, zdobywając brązowy medal w zawodach indywidualnych. W konkursie drużynowym zajął 4. miejsce[26].
3 lutego 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 9. pozycję zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale nie stanął na podium indywidualnie, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. miejscu[26]. Sezon zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, zdobywając 1070 punktów, o 373 mniej od zwycięzcy cyklu – Kamila Stocha[11].
W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany indywidualnie był na 4. lokacie, 17 lutego 2019 w Willingen[28]. Cały sezon zakończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 331 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, gdzie indywidualnie zajął 9. pozycję na skoczni dużej oraz 5. na normalnej, zaś w drużynowym konkursie męskim zdobył, wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe oraz Markusem Eisenbichlerem, złoty medal[28].
Starty R. Freitaga na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
20.
|
9 lutego
|
2014
|
Krasnaja Polana
|
Russkije Gorki
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
100,5 m
|
97,5 m
|
243,7 pkt
|
34,3 pkt
|
Kamil Stoch
|
21.
|
15 lutego
|
2014
|
Krasnaja Polana
|
Russkije Gorki
|
K-125
|
HS-140
|
indywid.
|
122,5 m
|
126,5 m
|
242,1 pkt
|
36,6 pkt
|
Kamil Stoch
|
9.
|
10 lutego
|
2018
|
Pjongczang
|
Alpensia Jumping Park
|
K-98
|
HS-109
|
indywid.
|
106,0 m
|
102,5 m
|
240,0 pkt
|
19,3 pkt
|
Andreas Wellinger
|
9.
|
17 lutego
|
2018
|
Pjongczang
|
Alpensia Jumping Park
|
K-125
|
HS-142
|
indywid.
|
130,0 m
|
127,5 m
|
260,0 pkt
|
25,7 pkt
|
Kamil Stoch
|
2.
|
19 lutego
|
2018
|
Pjongczang
|
Alpensia Jumping Park
|
K-125
|
HS-142
|
druż.[a]
|
134,5 m
|
134,5 m
|
1075,7 pkt (270,3 pkt)
|
22,8 pkt
|
Norwegia
|
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
15.
|
3 marca
|
2011
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
129,5 m
|
123,5 m
|
244,7 pkt
|
30,8 pkt
|
Gregor Schlierenzauer
|
4.
|
5 marca
|
2011
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-120
|
HS-134
|
druż.[b]
|
132,0 m
|
–
|
451,9 pkt (128,0 pkt)
|
48,1 pkt
|
Austria
|
6.
|
23 lutego
|
2013
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
103,5 m
|
97,5 m
|
239,1 pkt
|
13,5 pkt
|
Anders Bardal
|
3.
|
24 lutego
|
2013
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-95
|
HS-106
|
druż. mix[c]
|
102,5 m
|
97,0 m
|
984,9 pkt (256,3 pkt)
|
26,1 pkt
|
Japonia
|
6.
|
28 lutego
|
2013
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
129,0 m
|
128,5 m
|
280,4 pkt
|
15,4 pkt
|
Kamil Stoch
|
2.
|
2 marca
|
2013
|
Predazzo
|
Trampolino Dal Ben
|
K-120
|
HS-134
|
druż.[d]
|
130,0 m
|
129,5 m
|
1121,8 pkt (288,2 pkt)
|
14,1 pkt
|
Austria
|
7.
|
21 lutego
|
2015
|
Falun
|
Lugnet
|
K-90
|
HS-100
|
indywid.
|
91,5 m
|
90,5 m
|
233,7 pkt
|
19,0 pkt
|
Rune Velta
|
1.
|
22 lutego
|
2015
|
Falun
|
Lugnet
|
K-90
|
HS-100
|
druż. mix.[e]
|
93,5 m
|
92,0 m
|
917,9 pkt (230,7 pkt)
|
–
|
15.
|
26 lutego
|
2015
|
Falun
|
Lugnet
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
124,0 m
|
120,5 m
|
219,0 pkt
|
49,7 pkt
|
Severin Freund
|
5.
|
28 lutego
|
2015
|
Falun
|
Lugnet
|
K-120
|
HS-134
|
druż.[f]
|
121,5 m
|
125,5 m
|
809,2 pkt (207,2 pkt)
|
63,4 pkt
|
Norwegia
|
9.
|
25 lutego
|
2017
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-90
|
HS-100
|
indywid.
|
94,5 m
|
96,0 m
|
250,4 pkt
|
20,4 pkt
|
Stefan Kraft
|
19.
|
2 marca
|
2017
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
HS-130
|
indywid.
|
121,0 m
|
115,5 m
|
235,7 pkt
|
43,6 pkt
|
Stefan Kraft
|
4.
|
4 marca
|
2017
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
HS-130
|
druż.[g]
|
128,5 m
|
124,0 m
|
1052,9 pkt (271,5 pkt)
|
51,3 pkt
|
Polska
|
9.
|
23 lutego
|
2019
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
HS-130
|
indywid.
|
125,5 m
|
129,5 m
|
248,7 pkt
|
30,7 pkt
|
Markus Eisenbichler
|
1.
|
24 lutego
|
2019
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
HS-130
|
druż.[h]
|
121,0 m
|
120,0 m
|
987,5 pkt (228,2 pkt)
|
–
|
5.
|
1 marca
|
2019
|
Seefeld
|
Toni-Seelos-Olympiaschanze
|
K-99
|
HS-109
|
indywid.
|
93,5 m
|
103,5 m
|
211,3 pkt
|
7,0 pkt
|
Dawid Kubacki
|
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Skok 3
|
Skok 4
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
28.
|
19–20 marca
|
2010
|
Planica
|
Letalnica
|
K-185
|
HS-215
|
indywid.
|
181,5 m
|
198,5 m
|
170,0 m
|
193,5 m
|
685,7 pkt
|
250,1 pkt
|
Simon Ammann
|
7.
|
21 marca
|
2010
|
Planica
|
Letalnica
|
K-185
|
HS-215
|
druż.[i]
|
164,5 m
|
156,5 m
|
1332,9 pkt (280,0 pkt)
|
308,5 pkt
|
Austria
|
9.
|
24–25 lutego
|
2012
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-195
|
HS-225
|
indywid.
|
210,0 m
|
212,0 m
|
–[m]
|
–[m]
|
356,3 pkt
|
52,4 pkt
|
Robert Kranjec
|
2.
|
26 lutego
|
2012
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-195
|
HS-225
|
druż.[j]
|
223,5 m
|
230,0 m
|
1625,2 pkt (452,2 pkt)
|
23,2 pkt
|
Austria
|
8.
|
15–16 stycznia
|
2016
|
Tauplitz
|
Kulm
|
K-200
|
HS-225
|
indywid.
|
211,5 m
|
186,0 m
|
231,0 m
|
–[m]
|
542,8 pkt
|
97,3 pkt
|
Peter Prevc
|
2.
|
17 stycznia
|
2016
|
Tauplitz
|
Kulm
|
K-200
|
HS-225
|
druż.[k]
|
213,5 m
|
207,0 m
|
1357,3 pkt (355,3 pkt)
|
110,4 pkt
|
Norwegia
|
3.
|
19–20 stycznia
|
2018
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-200
|
HS-235
|
indywid.
|
228,0 m
|
225,0 m
|
190,5 m
|
–[m]
|
627,6 pkt
|
24,3 pkt
|
Daniel-André Tande
|
4.
|
21 stycznia
|
2018
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-200
|
HS-235
|
druż.[l]
|
221,5 m
|
216,5 m
|
1581,2 pkt (436,3 pkt)
|
80,8 pkt
|
Norwegia
|
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Przypisy
|
1.
|
11 grudnia
|
2011
|
Harrachov
|
Čerťák
|
K-125
|
HS-142
|
129,0 m
|
137,5 m
|
292,4 pkt
|
–
|
2.
|
16 lutego
|
2013
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
HS-213
|
209,0 m
|
206,5 m
|
409,8 pkt
|
* FTT 2013, Loty 2012/2013
|
3.
|
10 marca
|
2013
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
HS-130
|
126,0 m
|
128,5 m
|
274,2 pkt
|
–
|
4.
|
20 grudnia
|
2014
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-137
|
128,5 m
|
135,5 m
|
277,7 pkt
|
–
|
5.
|
4 stycznia
|
2015
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
HS-130
|
133,5 m
|
132,0 m
|
278,5 pkt
|
* TCS 2014/2015
|
6.
|
2 grudnia
|
2017
|
Niżny Tagił
|
Aist
|
K-120
|
HS-134
|
135,0 m
|
137,0 m
|
267,5 pkt
|
–
|
7.
|
10 grudnia
|
2017
|
Titisee-Neustadt
|
Hochfirstschanze
|
K-125
|
HS-142
|
145,0 m
|
–
|
128,4 pkt
|
–
|
8.
|
17 grudnia
|
2017
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-140
|
137,5 m
|
135,0 m
|
286,4 pkt
|
–
|
Sezon PŚ |
1. miejsce |
2. miejsce |
3. miejsce |
Razem
|
2009/2010 |
– |
– |
– |
–
|
2010/2011 |
– |
– |
– |
–
|
2011/2012 |
1 |
4 |
– |
5
|
2012/2013 |
2 |
3 |
– |
5
|
2013/2014 |
– |
– |
2 |
2
|
2014/2015 |
2 |
– |
– |
2
|
2015/2016 |
– |
– |
– |
–
|
2016/2017 |
– |
– |
1 |
1
|
2017/2018 |
3 |
5 |
– |
8
|
Suma |
8 |
12 |
3 |
23
|
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
3 grudnia
|
2011
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-90
|
HS-100
|
95,5 m
|
103,5 m
|
273,3 pkt
|
2.
|
6,0 pkt
|
Andreas Kofler
|
2.
|
11 grudnia
|
2011
|
Harrachov
|
Čerťák
|
K-125
|
HS-142
|
129,0 m
|
137,5 m
|
292,4 pkt
|
1.
|
–
|
3.
|
20 stycznia
|
2012
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
126,5 m
|
126,5 m
|
251,2 pkt
|
2.
|
6,7 pkt
|
Kamil Stoch
|
4.
|
21 stycznia
|
2012
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
131,0 m
|
131,0 m
|
296,8 pkt
|
2.
|
3,5 pkt
|
Gregor Schlierenzauer
|
5.
|
8 marca
|
2012
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-123
|
HS-140
|
140,5 m
|
133,0 m
|
287,9 pkt
|
2.
|
7,2 pkt
|
Daiki Itō
|
6.
|
9 grudnia
|
2012
|
Krasnaja Polana
|
Russkije Gorki
|
K-95
|
HS-106
|
100,0 m
|
102,5 m
|
261,7 pkt
|
2.
|
9,6 pkt
|
Andreas Kofler
|
7.
|
9 stycznia
|
2013
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
131,0 m
|
126,5 m
|
261,7 pkt
|
2.
|
12,2 pkt
|
Anders Bardal
|
8.
|
16 lutego
|
2013
|
Oberstdorf
|
im. Heiniego Klopfera
|
K-185
|
HS-213
|
209,0 m
|
206,5 m
|
409,8 pkt
|
1.
|
–
|
9.
|
10 marca
|
2013
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
HS-130
|
126,0 m
|
128,5 m
|
274,2 pkt
|
1.
|
–
|
10.
|
15 marca
|
2013
|
Trondheim
|
Granåsen
|
K-124
|
HS-140
|
132,0 m
|
136,0 m
|
278,7 pkt
|
2.
|
1,7 pkt
|
Kamil Stoch
|
11.
|
7 grudnia
|
2013
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-90
|
HS-100
|
94,5 m
|
101,0 m
|
280,3 pkt
|
3.
|
8,2 pkt
|
Gregor Schlierenzauer
|
12.
|
19 stycznia
|
2014
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
129,0 m
|
–
|
122,1 pkt
|
3.
|
4,9 pkt
|
Anders Bardal
|
13.
|
20 grudnia
|
2014
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-137
|
128,5 m
|
135,5 m
|
277,7 pkt
|
1.
|
–
|
14.
|
4 stycznia
|
2015
|
Innsbruck
|
Bergisel
|
K-120
|
HS-130
|
133,5 m
|
132,0 m
|
278,5 pkt
|
1.
|
–
|
15.
|
22 stycznia
|
2017
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
132,5 m
|
131,0 m
|
284,2 pkt
|
3.
|
3,6 pkt
|
Kamil Stoch
|
16.
|
2 grudnia
|
2017
|
Niżny Tagił
|
Aist
|
K-120
|
HS-134
|
135,0 m
|
137,0 m
|
267,5 pkt
|
1.
|
–
|
17.
|
3 grudnia
|
2017
|
Niżny Tagił
|
Aist
|
K-120
|
HS-134
|
131,0 m
|
138,0 m
|
270,9 pkt
|
2.
|
4,8 pkt
|
Andreas Wellinger
|
18.
|
10 grudnia
|
2017
|
Titisee-Neustadt
|
Hochfirstschanze
|
K-125
|
HS-142
|
145,0 m
|
–
|
128,4 pkt
|
1.
|
–
|
19.
|
16 grudnia
|
2017
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-140
|
124,5 m
|
129,5 m
|
253,5 pkt
|
2.
|
0,1 pkt
|
Anders Fannemel
|
20.
|
17 grudnia
|
2017
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-140
|
137,5 m
|
135,0 m
|
286,4 pkt
|
1.
|
–
|
21.
|
30 grudnia
|
2017
|
Oberstdorf
|
Schattenbergschanze
|
K-120
|
HS-137
|
128,5 m
|
127,0 m
|
275,5 pkt
|
2.
|
4,2 pkt
|
Kamil Stoch
|
22.
|
1 stycznia
|
2018
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Große Olympiaschanze
|
K-120
|
HS-137
|
132,0 m
|
137,0 m
|
275,8 pkt
|
2.
|
7,6 pkt
|
Kamil Stoch
|
23.
|
3 lutego
|
2018
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-130
|
HS-145
|
149,5 m
|
141,5 m
|
260,5 pkt
|
2.
|
0,8 pkt
|
Daniel-André Tande
|
stan na 8 grudnia 2019
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
7 sierpnia
|
2011
|
Hinterzarten
|
Adlerschanze
|
K-95
|
HS-108
|
106,0 m
|
104,0 m
|
253,9 pkt
|
3.
|
15,0 pkt
|
Thomas Morgenstern
|
2.
|
12 sierpnia
|
2011
|
Courchevel
|
Tremplin du Praz
|
K-120
|
HS-132
|
129,0 m
|
131,0 m
|
280,6 pkt
|
2.
|
3,2 pkt
|
Thomas Morgenstern
|
3.
|
28 lipca
|
2013
|
Hinterzarten
|
Adlerschanze
|
K-95
|
HS-108
|
105,5 m
|
108,0 m
|
246,9 pkt
|
1.
|
–
|
4.
|
4 października
|
2014
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
131,0 m
|
133,0 m
|
256,4 pkt
|
1.
|
–
|
5.
|
27 lipca
|
2019
|
Hinterzarten
|
Rothaus-Schanze
|
K-95
|
HS-108
|
103,5 m
|
97,5 m
|
248,7 pkt
|
3.
|
5,2 pkt
|
Karl Geiger
|
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2019
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Sezon
|
Miejsce
|
2011
|
5.[29]
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
12 grudnia
|
2009
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-105
|
HS-117
|
113,5 m
|
119,0 m
|
273,0 pkt
|
3.
|
1,6 pkt
|
Lukas Müller
|
2.
|
6 marca
|
2010
|
Oslo
|
Holmenkollbakken
|
K-120
|
HS-134
|
130,0 m
|
134,0 m
|
272,2 pkt
|
2.
|
7,5 pkt
|
David Unterberger
|
3.
|
8 grudnia
|
2010
|
Rovaniemi
|
Ounasvaara
|
K-90
|
HS-100
|
92,5 m
|
93,0 m
|
239,5 pkt
|
3.
|
3,5 pkt
|
Stephan Hocke
|
4.
|
11 grudnia
|
2010
|
Vikersund
|
Vikersundbakken
|
K-105
|
HS-117
|
115,5 m
|
112,5 m
|
262,9 pkt
|
2.
|
4,5 pkt
|
Stephan Hocke
|
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu 2016/2017
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu letniego 2017
- ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
- ↑ a b Skład zespołu: Martin Schmitt, Richard Freitag, Severin Freund i Michael Uhrmann
- ↑ a b Skład zespołu: Ulrike Gräßler, Richard Freitag, Carina Vogt i Severin Freund
- ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wank, Severin Freund, Michael Neumayer i Richard Freitag
- ↑ a b Skład zespołu: Carina Vogt, Richard Freitag, Katharina Althaus, Severin Freund
- ↑ a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Markus Eisenbichler, Richard Freitag, Severin Freund
- ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
- ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler
- ↑ a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Richard Freitag, Martin Schmitt i Michael Uhrmann
- ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wank, Richard Freitag, Maximilian Mechler i Severin Freund
- ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Severin Freund
- ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler, Richard Freitag
- ↑ a b c d Seria konkursowa została odwołana.
- ↑ a b Skład zespołu: Daniel Wenig, Stephan Leyhe, Marinus Kraus, Richard Freitag
- ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ Andrzej Mysiak: Sobota w Planicy: Pięć rekordów życiowych, drugi najdalszy skok Stocha. skokinarciarskie.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ Andrzej Mysiak: Skok Roku 2012 dla Richarda Freitaga. skokinarciarskie.pl, 2013-01-01. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ Paweł Stawowczyk: Rodzina Freitagów: Historia zatoczyła koło!. skokinarciarskie.pl, 2011-12-12. [dostęp 2013-05-07].
- ↑ Dominik Formela: PK Pań w Notodden: Selina Freitag najlepsza. skijumping.pl, 2018-12-14. [dostęp 2018-12-15].
- ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2008 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2009 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Wank i Badenia-Wirtembergia zwyciężają. berkutschi.com, 2009-07-18. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2010 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2011 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ a b c d e f g h i j FREITAG Richard - Athlete Information; World Cup Standings (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2012 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Anna Szczepankiewicz: Severin Freund z tytułem Mistrza Niemiec. skijumping.pl, 2011-10-08. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ Paweł Guzik: PŚ w Harrachovie: Richard Freitag zwycięża!. skijumping.pl, 2011-12-11. [dostęp 2013-05-07].
- ↑ Andrzej Mysiak: MŚ Vikersund: Triumf Austriaków, rekord Polski Piotra Żyły!. skokinarciarskie.pl, 2012-02-26. [dostęp 2012-02-28].
- ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2013 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Adrian Dworakowski: Mistrzostwa Niemiec: Freund deklasuje rywali. skijumping.pl, 2012-10-05. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2014 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Tadeusz Mieczyński: Bez Richarda Freitaga w pierwszej części sezonu. skijumping.pl, 2013-10-09. [dostęp 2018-07-02].
- ↑ a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2015 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Aleksandra Kruc: Freitag zwycięża w mistrzostwach Niemiec. skokinarciarskie.pl, 2014-09-06. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2016 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2017 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ David Siegel niespodziewanym mistrzem Niemiec. berkutschi.com, 2016-10-22. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ Dominik Formela: Bawarczycy górą w Niemczech. skijumping.pl, 2016-10-21. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2018 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Dominik Formela, Adam Bucholz: Bez Richarda Freitaga w Bischofshofen [aktualizacja]. skijumping.pl, 2018-01-04. [dostęp 2018-07-03].
- ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2019 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
- ↑ Marcin Hetnał: Lotos Poland Tour - pierwsza edycja za nami. skijumping.pl, 2011-07-27. [dostęp 2012-04-16].
- ↑ Aschberg, Klingenthal (niem.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29].
- ↑ Granåsen, Trondheim (niem.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29].
Mistrzowie Niemiec w skokach narciarskich |
---|
Indywidualnie |
|
---|
Skocznia duża indywidualnie |
|
---|
Skocznia normalna indywidualnie |
|
---|
Indywidualnie |
|
---|
Drużynowo |
- 1986: Bawaria
- 1987: Bawaria (Heumann, Wegscheider, Klauser, Bauer)
- 1988: Bawaria (Heumann, Wegscheider, Klauser, Bauer)
- 1989: Bawaria I (Heumann, Klauser, Bauer)
- 1990: Bawaria I (Leonhardt, Heumann, Klauser, Bauer)
- 1991: Saksonia
- 1992: Schwarzwald (Thoma, Duffner, Scherer, Wangler)
- 1993: Schwarzwald (Thoma, Duffner, Scherer, Hannawald)
- 1994: Turyngia
- 1995
- 1996: Badenia-Wirtembergia (Jäkle, Hannawald, Thoma, Duffner)
- 1997: Turyngia (Gebstedt, Hornschuh, Bracht, Siegmund)
- 1998: Badenia-Wirtembergia (Jäkle, Schmitt, Thoma, Hannawald)
- 1999: Bawaria
- 2000: Bawaria (Audenrieth, Späth, Uhrmann, Löffler)
- 2001: Badenia-Wirtembergia I (Schmitt, Hannawald, Duffner, Jäkle)
- 2002: Bawaria I (Neumayer, Löffler, Uhrmann, Späth)
- 2003: Bawaria (Bracht, Späth, Löffler, Uhrmann)
- 2004: Bawaria I (Neumayer, Bracht, Uhrmann, Späth)
- 2005: Bawaria I (Neumayer, Bader, Uhrmann, Späth)
- 2006: Bawaria I (Neumayer, Späth, Bogner, Uhrmann)
- 2007: Turyngia I (Musiol, Ritzerfeld, Wank, Hocke)
- 2008: Bawaria I (Schoft, Neumayer, Späth, Uhrmann)
- 2009: Badenia-Wirtembergia I (Bodmer, Horlacher, Ulmer, Schmitt)
- 2010: Bawaria I (Neumayer, Schoft, Freund, Uhrmann)
- 2011: Bawaria I (Neumayer, Paschke, Kraus, Freund)
- 2012: Bawaria I (Wellinger, Wenig, Kraus, Geiger)
- 2013: Bawaria I (Neumayer, Geiger, Kraus, Freund)
- 2014: Bawaria I (Wellinger, Geiger, Kraus, Freund)
- 2015: Bawaria I (Neumayer, Eisenbichler, Wellinger, Freund)
- 2016: Bawaria I (Geiger, Kraus, Wellinger, Eisenbichler)
- 2017
- 2018: Bawaria II (Geiger, Goller, Raimund, Eisenbichler)
|
|