Richard Freitag

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Richard Freitag
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 14 sierpnia 1991
Erlabrunn
Klub SG Nickelhütte-Aue
Debiut w PŚ 29 grudnia 2009 w Oberstdorfie (46. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ 3 stycznia 2010 w Innsbrucku (30. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ 3 grudnia 2011 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ 11 grudnia 2011 w Harrachovie
Rekord życiowy 243,0 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2018)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
Srebro Pjongczang 2018 duża druż.
Mistrzostwa świata
Złoto Falun 2015 norm. druż. miesz.
Złoto Seefeld 2019 duża druż.
Srebro Val di Fiemme 2013 duża druż.
Brąz Val di Fiemme 2013 norm. druż. miesz.
Mistrzostwa świata w lotach
Srebro Vikersund 2012 drużynowo
Srebro Tauplitz 2016 drużynowo
Brąz Oberstdorf 2018 indywidualnie
Mistrzostwa świata juniorów
Srebro Otepää 2011 drużynowo
Puchar Świata w skokach narciarskich
FIS Crystal Globe.svg 2. miejsce
2017/2018
Inne
Gold medal with cup.svg Skok Roku
2012[3]
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Richard Freitag (ur. 14 sierpnia 1991 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski. Drużynowy srebrny medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy medalista mistrzostw świata: złoty z 2015 i brązowy z 2013 w drużynie mieszanej oraz złoty z 2019 i srebrny z 2013 w zespole męskim. Indywidualny brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2018, drużynowy srebrny medalista z 2012 i 2016. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2017/2018. Medalista mistrzostw kraju.

Jest synem Holgera Freitaga, skoczka narciarskiego w latach 80. reprezentującego NRD. Swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w tym samym miejscu – Harrachovie – w którym jedyne w karierze zwycięstwo odniósł jego ojciec[4]. Skoki narciarskie uprawia również młodsza siostra Richarda, Selina Freitag[5].

Spis treści

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Lata 2007-2009[edytuj | edytuj kod]

1 września 2007 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Oberwiesenthal zajął 27. miejsce[6]. W styczniu 2009 dwukrotnie zwyciężył w zawodach FIS Cup rozgrywanych w Harrachovie. Tydzień później – 17 stycznia – po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach na skoczni w Bischofshofen zajął 10. miejsce. W kolejnych zawodach sezonu 2008/2009 jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[7].

Sezon 2009/2010[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2009, reprezentując Saksonię, zdobył brązowy medal mistrzostw Niemiec w zawodach drużynowych[8]. 3 października 2009 w Klingenthal zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix, zajmując 39. pozycję. 12 grudnia 2009 w Vikersund zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy stając na podium zawodów tej rangi. 29 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 46. miejsce w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. 3 stycznia 2010 podczas zawodów w Innsbrucku zdobył swój pierwszy punkt do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zajmując 30. miejsce. Był to jego jedyny punkt PŚ w sezonie. 6 marca w Oslo zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy. Zajął w nich 28. miejsce indywidualnie oraz 7. w drużynie[9].

Sezon 2010/2011[edytuj | edytuj kod]

8 grudnia 2010 zajął 3. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, a trzy dni później był drugi w Vikersund. Od połowy grudnia rozpoczął starty w Pucharze Świata. Pierwsze w sezonie punkty zdobył w Engelbergu, zajmując 22. miejsce, a 29 grudnia w Oberstdorfie był 13. W kolejnych konkursach również zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W styczniu 2011 wystartował w mistrzostwach świata juniorów w Otepää. Indywidualnie zajął 9. miejsce, natomiast w drużynie zdobył srebrny medal. W marcu wystąpił na seniorskich Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011, na których zajął 15. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz 4. w konkursie drużynowym[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2010/2011 zajął 38. miejsce z 105 punktami[11].

Sezon 2011/2012[edytuj | edytuj kod]

W większości konkursów Letniego Grand Prix 2011 Freitag zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. W sierpniu stanął na podium zawodów w Hinterzarten (3. miejsce) i Courchevel (2. miejsce)[12]. Na Mistrzostwach Niemiec 2011 zdobył srebrny medal indywidualnie[13].

W otwierających sezon 2011/2012 Pucharu Świata zawodach w Kuusamo zajął 9. miejsce. Kolejny konkurs, 3 grudnia 2011 w Lillehammer, ukończył na drugiej pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze zajmując miejsce na podium PŚ[12]. 11 grudnia odniósł swoje pierwsze zwycięstwo: na skoczni w Harrachovie wyprzedził Austriaka Thomasa Morgensterna i swojego rodaka Severina Freunda[14]. Przez cały sezon regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Po raz kolejny na podium stanął w Zakopanem, dwukrotnie: 20 i 21 stycznia 2012 zajmując drugie miejsce.

W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 w Vikersund. Indywidualnie zajął 9. miejsce[12], zaś w zawodach drużynowych reprezentacja Niemiec, w której obok Freitaga wystartowali również Andreas Wank, Maximilian Mechler i Severin Freund, zdobyła srebrny medal. Sam Freitag dwukrotnie poprawiał w nich swój rekord życiowy, w drugiej serii ustanawiając skokiem na 230 metrów nowy rekord Niemiec[15]. 8 marca 2012 w Trondheim po raz czwarty w sezonie zajął 2. miejsce w zawodach Pucharu Świata[12]. Sezon zakończył na 6. miejscu klasyfikacji generalnej z 1031 punktami[11].

Sezon 2012/2013[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2012 trzykrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc na 5. miejscu[16]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 indywidualnie zdobył brązowy medal[17].

W pierwszej części sezonu 2012/2013 Freitag zajmował z reguły miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Lepsze wyniki osiągnął w zawodach na skoczni w Krasnej Polanie, rozgrywanych 7 i 8 grudnia 2012 jako próba przed igrzyskami w Soczi, w pierwszym konkursie zajmując 6., a w drugim 2. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 9 stycznia 2013 w Wiśle, ponownie kończąc zawody na drugiej pozycji. 16 lutego na mamuciej skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie po raz drugi w karierze wygrał zawody Pucharu Świata[16].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. Indywidualnie zajął 6. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zdobył natomiast dwa medale w zawodach drużynowych: brązowy w konkursie mieszanym na skoczni normalnej oraz srebrny w drużynie męskiej na skoczni dużej. 10 marca w Lahti po raz kolejny zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Pięć dni później był drugi w Trondheim[16]. Cały sezon zakończył na 8. miejscu klasyfikacji generalnej z 736 punktami[11].

Sezon 2013/2014[edytuj | edytuj kod]

Zwyciężył w pierwszym konkursie Letniego Grand Prix 2013, rozgrywanym w Hinterzarten. Miejsca w najlepszej dziesiątce zajął jeszcze w dwóch innych[18].

Z powodu kontuzji stopy[19] nie startował w początkowych konkursach sezonu 2013/2014 Pucharu Świata. W pierwszym występie po powrocie, 7 grudnia w Lillehammer zajął 3. miejsce. Na tej samej pozycji ukończył również zawody w Zakopanem 19 stycznia 2014. W międzyczasie osiągał gorsze wyniki, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 9. miejscu. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 indywidualnie zajął 20. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w konkursie drużynowym nie wystąpił. W większości konkursów Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach nie zdobywał punktów[18]. Sezon zakończył na 24. pozycji w klasyfikacji generalnej z 313 punktami[11].

Sezon 2014/2015[edytuj | edytuj kod]

W ramach Letniego Grand Prix 2014 zajął 1. miejsce w konkursie w Klingenthal. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[20]. Zwyciężył w indywidualnym konkursie Mistrzostw Niemiec 2014[21].

Po słabszym początku sezonu 2014/2015 Pucharu Świata zwyciężył w konkursie w Engelbergu 20 grudnia 2014. Kolejną wygraną odniósł w Innsbrucku w ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni[20]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej[11]. Po jego zakończeniu osiągał gorsze wyniki w Pucharze Świata – najwyżej klasyfikowany był na 8. pozycji, najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce[20].

Wystartował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 15. na skoczni dużej, w drużynie męskiej był 5., zaś w konkursie drużyn mieszanych zdobył, wraz z Cariną Vogt, Kathariną Althaus i Severinem Freundem, złoty medal[20]. W klasyfikacji generalnej sezon Pucharu Świata zakończył na 12. pozycji z 622 punktami[11].

Sezon 2015/2016[edytuj | edytuj kod]

W pięciu startach w Letnim Grand Prix 2015 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu. W Pucharze Świata 2015/2016 zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium indywidualnie, w najlepszych występach, w listopadzie 2015 w Klingenthal i w grudniu w Engelbergu, zajmując 4. lokatę[22]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej z 680 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w konkursie drużynowym zdobył srebrny medal[22].

Sezon 2016/2017[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[23]. Na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie[24][25]. W Pucharze Świata 2016/2017 raz zajął miejsce na podium – 22 stycznia 2017 był trzeci w Zakopanem. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce[23]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu znalazł się na 13. miejscu z 507 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie zawody zakończył na 4. pozycji[23].

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2017/2018 Pucharu Świata rozpoczął od 4. miejsca w Wiśle. Pomiędzy 2 grudnia 2017 a 1 stycznia 2018 siedem razy z rzędu stanął na podium cyklu: zajął 1. i 2. miejsce w Niżnym Tagile, zwyciężył w Titisee-Neustadt, był 2. i 1. w Engelbergu, a następnie, w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 2. miejsce w Oberstorfie i Garmisch-Partenkirchen[26]. Podczas trzecich zawodów turnieju, rozgrywanych w Innsbrucku, upadł w pierwszej serii konkursowej, w efekcie doznając stłuczenia biodra. Z tego powodu nie wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata[27]. Powrócił do startów na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2018, zdobywając brązowy medal w zawodach indywidualnych. W konkursie drużynowym zajął 4. miejsce[26].

3 lutego 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 9. pozycję zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale nie stanął na podium indywidualnie, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. miejscu[26]. Sezon zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, zdobywając 1070 punktów, o 373 mniej od zwycięzcy cyklu – Kamila Stocha[11].

Sezon 2018/2019[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany indywidualnie był na 4. lokacie, 17 lutego 2019 w Willingen[28]. Cały sezon zakończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 331 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, gdzie indywidualnie zajął 9. pozycję na skoczni dużej oraz 5. na normalnej, zaś w drużynowym konkursie męskim zdobył, wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe oraz Markusem Eisenbichlerem, złoty medal[28].

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana – 20. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-125)
2018 Korea Południowa Pjongczang – 9. miejsce (K-98), 9. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2018 Korea Południowa Pjongczang – srebrny medal[a]

Starty R. Freitaga na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
20. 9 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 100,5 m 97,5 m 243,7 pkt 34,3 pkt Kamil Stoch
21. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 122,5 m 126,5 m 242,1 pkt 36,6 pkt Kamil Stoch
9. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 106,0 m 102,5 m 240,0 pkt 19,3 pkt Andreas Wellinger
9. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 130,0 m 127,5 m 260,0 pkt 25,7 pkt Kamil Stoch
2.Silver medal.svg 19 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[a] 134,5 m 134,5 m 1075,7 pkt (270,3 pkt) 22,8 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2011 Norwegia Oslo – 15. miejsce (K-120)
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo – 6. miejsce (K-95), 6. miejsce (K-120)
2015 Szwecja Falun – 7. miejsce (K-90), 15. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti – 9. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-116)
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – 9. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-99)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2011 Norwegia Oslo – 4. miejsce (K-120)[b]
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo – brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[c], srebrny medal (K-120)[d]
2015 Szwecja Falun – złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[e], 5. miejsce (K-120)[f]
2017 Finlandia Lahti – 4. miejsce (K-116)[g]
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – złoty medal (K-120)[h]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
15. 3 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 129,5 m 123,5 m 244,7 pkt 30,8 pkt Gregor Schlierenzauer
4. 5 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 druż.[b] 132,0 m – 451,9 pkt (128,0 pkt) 48,1 pkt Austria
6. 23 lutego 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 indywid. 103,5 m 97,5 m 239,1 pkt 13,5 pkt Anders Bardal
3.FIS bronze medal.png 24 lutego 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 druż. mix[c] 102,5 m 97,0 m 984,9 pkt (256,3 pkt) 26,1 pkt Japonia
6. 28 lutego 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 indywid. 129,0 m 128,5 m 280,4 pkt 15,4 pkt Kamil Stoch
2.FIS silver medal.png 2 marca 2013 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 druż.[d] 130,0 m 129,5 m 1121,8 pkt (288,2 pkt) 14,1 pkt Austria
7. 21 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 91,5 m 90,5 m 233,7 pkt 19,0 pkt Rune Velta
1.FIS gold medal.png 22 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 druż. mix.[e] 93,5 m 92,0 m 917,9 pkt (230,7 pkt) –
15. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 124,0 m 120,5 m 219,0 pkt 49,7 pkt Severin Freund
5. 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[f] 121,5 m 125,5 m 809,2 pkt (207,2 pkt) 63,4 pkt Norwegia
9. 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 94,5 m 96,0 m 250,4 pkt 20,4 pkt Stefan Kraft
19. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 121,0 m 115,5 m 235,7 pkt 43,6 pkt Stefan Kraft
4. 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[g] 128,5 m 124,0 m 1052,9 pkt (271,5 pkt) 51,3 pkt Polska
9. 23 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 125,5 m 129,5 m 248,7 pkt 30,7 pkt Markus Eisenbichler
1.FIS gold medal.png 24 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[h] 121,0 m 120,0 m 987,5 pkt (228,2 pkt) –
5. 1 marca 2019 Austria Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 93,5 m 103,5 m 211,3 pkt 7,0 pkt Dawid Kubacki

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2010 Słowenia Planica – 28. miejsce
2012 Norwegia Vikersund – 9. miejsce
2016 Austria Tauplitz – 8. miejsce
2018 Niemcy Oberstdorf – brązowy medal

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2010 Słowenia Planica – 7. miejsce[i]
2012 Norwegia Vikersund – srebrny medal[j]
2016 Austria Tauplitz – srebrny medal[k]
2018 Niemcy Oberstdorf – 4. miejsce[l]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
28. 19–20 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 181,5 m 198,5 m 170,0 m 193,5 m 685,7 pkt 250,1 pkt Simon Ammann
7. 21 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 druż.[i] 164,5 m 156,5 m 1332,9 pkt (280,0 pkt) 308,5 pkt Austria
9. 24–25 lutego 2012 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 indywid. 210,0 m 212,0 m –[m] –[m] 356,3 pkt 52,4 pkt Robert Kranjec
2.FIS silver medal.png 26 lutego 2012 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 druż.[j] 223,5 m 230,0 m 1625,2 pkt (452,2 pkt) 23,2 pkt Austria
8. 15–16 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 211,5 m 186,0 m 231,0 m –[m] 542,8 pkt 97,3 pkt Peter Prevc
2.FIS silver medal.png 17 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 druż.[k] 213,5 m 207,0 m 1357,3 pkt (355,3 pkt) 110,4 pkt Norwegia
3.FIS bronze medal.png 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 228,0 m 225,0 m 190,5 m –[m] 627,6 pkt 24,3 pkt Daniel-André Tande
4. 21 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[l] 221,5 m 216,5 m 1581,2 pkt (436,3 pkt) 80,8 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2011 Estonia Otepää – 9. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2011 Estonia Otepää – srebrny medal[n]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
9. 28 stycznia 2011 Estonia Otepää Tehvandi K-90 HS-100 indywid. 89,0 m 92,0 m 228,5 pkt 26,5 pkt Władimir Zografski
2.Silver medal with cup.svg 30 stycznia 2011 Estonia Otepää Tehvandi K-90 HS-100 druż.[n] 95,5 m 90,0 m 913,0 pkt (237,5 pkt) 7,5 pkt Austria

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009/2010 90.
2010/2011 38.
2011/2012 6.
2012/2013 8.
2013/2014 24.
2014/2015 12.
2015/2016 9.
2016/2017 13.
2017/2018 2.
2018/2019 21.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 11 grudnia 2011 Czechy Harrachov Čerťák K-125 HS-142 129,0 m 137,5 m 292,4 pkt –
2. 16 lutego 2013 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 209,0 m 206,5 m 409,8 pkt * FTT 2013, Loty 2012/2013
3. 10 marca 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 128,5 m 274,2 pkt –
4. 20 grudnia 2014 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,5 m 135,5 m 277,7 pkt –
5. 4 stycznia 2015 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,5 m 132,0 m 278,5 pkt * TCS 2014/2015
6. 2 grudnia 2017 Rosja Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,0 m 137,0 m 267,5 pkt –
7. 10 grudnia 2017 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 145,0 m – 128,4 pkt –
8. 17 grudnia 2017 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 137,5 m 135,0 m 286,4 pkt –

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2009/2010 – – – –
2010/2011 – – – –
2011/2012 1 4 – 5
2012/2013 2 3 – 5
2013/2014 – – 2 2
2014/2015 2 – – 2
2015/2016 – – – –
2016/2017 – – 1 1
2017/2018 3 5 – 8
Suma 8 12 3 23

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 3 grudnia 2011 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 HS-100 95,5 m 103,5 m 273,3 pkt 2. 6,0 pkt Andreas Kofler
2. 11 grudnia 2011 Czechy Harrachov Čerťák K-125 HS-142 129,0 m 137,5 m 292,4 pkt 1. –
3. 20 stycznia 2012 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 126,5 m 126,5 m 251,2 pkt 2. 6,7 pkt Kamil Stoch
4. 21 stycznia 2012 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 131,0 m 131,0 m 296,8 pkt 2. 3,5 pkt Gregor Schlierenzauer
5. 8 marca 2012 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,5 m 133,0 m 287,9 pkt 2. 7,2 pkt Daiki Itō
6. 9 grudnia 2012 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 100,0 m 102,5 m 261,7 pkt 2. 9,6 pkt Andreas Kofler
7. 9 stycznia 2013 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m 126,5 m 261,7 pkt 2. 12,2 pkt Anders Bardal
8. 16 lutego 2013 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 209,0 m 206,5 m 409,8 pkt 1. –
9. 10 marca 2013 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 128,5 m 274,2 pkt 1. –
10. 15 marca 2013 Norwegia Trondheim Granåsen K-124 HS-140 132,0 m 136,0 m 278,7 pkt 2. 1,7 pkt Kamil Stoch
11. 7 grudnia 2013 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 HS-100 94,5 m 101,0 m 280,3 pkt 3. 8,2 pkt Gregor Schlierenzauer
12. 19 stycznia 2014 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 129,0 m – 122,1 pkt 3. 4,9 pkt Anders Bardal
13. 20 grudnia 2014 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,5 m 135,5 m 277,7 pkt 1. –
14. 4 stycznia 2015 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,5 m 132,0 m 278,5 pkt 1. –
15. 22 stycznia 2017 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,5 m 131,0 m 284,2 pkt 3. 3,6 pkt Kamil Stoch
16. 2 grudnia 2017 Rosja Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,0 m 137,0 m 267,5 pkt 1. –
17. 3 grudnia 2017 Rosja Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 131,0 m 138,0 m 270,9 pkt 2. 4,8 pkt Andreas Wellinger
18. 10 grudnia 2017 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 145,0 m – 128,4 pkt 1. –
19. 16 grudnia 2017 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 124,5 m 129,5 m 253,5 pkt 2. 0,1 pkt Anders Fannemel
20. 17 grudnia 2017 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 137,5 m 135,0 m 286,4 pkt 1. –
21. 30 grudnia 2017 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 128,5 m 127,0 m 275,5 pkt 2. 4,2 pkt Kamil Stoch
22. 1 stycznia 2018 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-120 HS-137 132,0 m 137,0 m 275,8 pkt 2. 7,6 pkt Kamil Stoch
23. 3 lutego 2018 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 149,5 m 141,5 m 260,5 pkt 2. 0,8 pkt Daniel-André Tande

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2018/2019

Sezon 2009/2010
Kuusamo Lillehammer Lillehammer Engelberg Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Bad Mitterndorf Bad Mitterndorf Sapporo Sapporo Zakopane Zakopane Oberstdorf Klingenthal Willingen Lahti Kuopio Lillehammer Oslo punkty
- - - - - - 46 40 30 42 - - - - - - - - - - - - q 1
Sezon 2010/2011
Kuusamo Kuopio Lillehammer Lillehammer Engelberg Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Harrachov Harrachov Sapporo Sapporo Zakopane Zakopane Zakopane Willingen Klingenthal Oberstdorf Vikersund Vikersund Lahti Planica Planica punkty
- - - - 38 22 21 13 26 19 28 - - 24 q - - - - 17 24 - - 14 q - 105
Sezon 2011/2012
Kuusamo Lillehammer Lillehammer Harrachov Harrachov Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Bad Mitterndorf Bad Mitterndorf Zakopane Zakopane Sapporo Sapporo Predazzo Predazzo Willingen Oberstdorf Lahti Trondheim Oslo Planica Planica punkty
9 2 5 6 1 17 6 10 25 12 10 33 10 2 2 8 6 9 4 7 18 13 2 6 8 5 1031
Sezon 2012/2013
Lillehammer Lillehammer Kuusamo Krasnaja Polana Krasnaja Polana Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Wisła Zakopane Sapporo Sapporo Vikersund Vikersund Harrachov Harrachov Klingenthal Oberstdorf Lahti Kuopio Trondheim Oslo Planica Planica punkty
11 12 21 6 2 19 8 15 25 11 12 2 4 - - 18 20 - - 32 1 1 28 2 39 40 20 736
Sezon 2013/2014
Klingenthal Kuusamo Lillehammer Lillehammer Titisee-Neustadt Titisee-Neustadt Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Tauplitz Tauplitz Wisła Zakopane Sapporo Sapporo Willingen Willingen Falun Lahti Lahti Kuopio Trondheim Oslo Planica Planica punkty
- - 3 16 9 11 - - 33 9 11 29 q - 19 3 - - 16 21 40 34 32 26 35 34 14 21 313
Sezon 2014/2015
Klingenthal Kuusamo Kuusamo Lillehammer Lillehammer Niżny Tagił Niżny Tagił Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Tauplitz Wisła Zakopane Sapporo Sapporo Willingen Willingen Titisee-Neustadt Titisee-Neustadt Vikersund Vikersund Lahti Kuopio Trondheim Oslo Oslo Planica Planica punkty
10 16 19 46 40 - - 1 5 15 9 1 6 11 9 13 25 12 17 15 36 8 - - 16 33 14 40 16 13 23 622
Sezon 2015/2016
Klingenthal Lillehammer Lillehammer Niżny Tagił Niżny Tagił Engelberg Engelberg Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Willingen Zakopane Sapporo Sapporo Trondheim Vikersund Vikersund Vikersund Lahti Lahti Kuopio Ałmaty Ałmaty Wisła Titisee-Neustadt Planica Planica Planica punkty
4 16 6 11 42 4 7 9 6 10 11 29 6 30 5 20 12 15 17 12 29 9 25 6 9 19 13 20 11 680
Sezon 2016/2017
Kuusamo HS142 Kuusamo HS142 Klingenthal HS140 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS225 Oberstdorf HS225 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Pjongczang HS140 Pjongczang HS109 Oslo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
15 16 15 24 23 8 7 14 15 28 6 12 6 3 23 10 11 11 40 11 q 14 8 30 25 16 507
Sezon 2017/2018
Wisła HS134 Kuusamo HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS225 Zakopane HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Lahti HS130 Oslo HS134 Lillehammer HS138 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
4 6 1 2 1 2 1 2 2 30 - - 10 2 28 15 8 5 5 8 6 6 1070
Sezon 2018/2019
Wisła HS134 Kuusamo HS142 Kuusamo HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS135 Predazzo HS135 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Willingen HS145 Willingen HS145 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS138 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
22 21 14 40 31 32 q 16 24 8 27 17 16 25 - - 22 20 q 19 6 4 - - 7 13 15 24 331
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]

Freitag w 2009.

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009/2010 38.
2010/2011 17.
2011/2012 10.
2012/2013 11.
2013/2014 24.
2014/2015 6.
2015/2016 9.
2016/2017 11.
2017/2018 27.
2018/2019 14.

Raw Air[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2017 15.
2018 7.
2019 32.

Willingen Five[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2018 11.
2019 9.

Planica 7[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2018 5.
2019 18.

Puchar Świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2010/2011 52.
2011/2012 11.
2012/2013 13.
2014/2015 19.
2015/2016 13.
2016/2017 17.
2017/2018 7.
2018/2019 21.

Letnie Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009 niesklasyfikowany
2010 niesklasyfikowany
2011 7.
2012 19.
2013 12.
2014 7.
2015 20.
2016 27.
2017 60.
2018 40.
2019 22.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 28 lipca 2013 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,5 m 108,0 m 246,9 pkt
2. 4 października 2014 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 133,0 m 256,4 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 7 sierpnia 2011 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 106,0 m 104,0 m 253,9 pkt 3. 15,0 pkt Thomas Morgenstern
2. 12 sierpnia 2011 Francja Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 129,0 m 131,0 m 280,6 pkt 2. 3,2 pkt Thomas Morgenstern
3. 28 lipca 2013 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,5 m 108,0 m 246,9 pkt 1. –
4. 4 października 2014 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 133,0 m 256,4 pkt 1. –
5. 27 lipca 2019 Niemcy Hinterzarten Rothaus-Schanze K-95 HS-108 103,5 m 97,5 m 248,7 pkt 3. 5,2 pkt Karl Geiger

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2019

2009
Hinterzarten HS108 Pragelato HS140 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 punkty
q - - - - - - - 39 0
2010
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Liberec HS134 Klingenthal HS140 punkty
- - - 39 34 - - q q 0
2011
Wisła HS134 Szczyrk HS106 Zakopane HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
8 9 6 3 2 11 - - - 31 41 265
2012
Wisła HS134 Courchevel HS132 Hinterzarten HS108 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
5 37 10 - - - - 21 7 117
2013
Hinterzarten HS108 Wisła HS134 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Klingenthal HS140 punkty
1 8 16 4 - - - - - - 14 215
2014
Wisła HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
15 4 - - - - - 4 1 216
2015
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS106 Czajkowskij HS140 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 punkty
11 7 5 12 - - - - - - 17 141
2016
Courchevel HS132 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
21 14 21 23 44 32 - - 9 21 85
2017
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
42 16 - - - - - - 30 16
2018
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS135 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS94 punkty
18 14 - 23 - - - - 25 45
2019
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS135 Zakopane HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
29 3 21 25 - - 25 15 100
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Lotos Poland Tour[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2011 5.[29]

Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2008/2009 61.
2009/2010 18.
2010/2011 35.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 12 grudnia 2009 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 113,5 m 119,0 m 273,0 pkt 3. 1,6 pkt Lukas Müller
2. 6 marca 2010 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 130,0 m 134,0 m 272,2 pkt 2. 7,5 pkt David Unterberger
3. 8 grudnia 2010 Finlandia Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 92,5 m 93,0 m 239,5 pkt 3. 3,5 pkt Stephan Hocke
4. 11 grudnia 2010 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 115,5 m 112,5 m 262,9 pkt 2. 4,5 pkt Stephan Hocke

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2016/2017

Sezon 2008/2009
Rovaniemi Rovaniemi Vikersund Vikersund Liberec Liberec Engelberg Engelberg Braunlage Braunlage Sapporo Sapporo Sapporo Bischofshofen Bischofshofen Kranj Kranj Neustadt Neustadt Zakopane Zakopane Iron Mountain Iron Mountain Brotterode Brotterode Wisła Wisła Trondheim Trondheim Pragelato Pragelato Kuusamo Kuusamo punkty
- - - - - - - - - - - - - 10 42 - - 29 19 47 53 - - 29 26 36 29 - - 14 12 - - 89
Sezon 2009/2010
Rovaniemi Rovaniemi Vikersund Vikersund Otepää Otepää Engelberg Engelberg Sapporo Sapporo Sapporo Titisee-Neustadt Bischofshofen Bischofshofen Iron Mountain Zakopane Zakopane Kranj Kranj Brotterode Brotterode Wisła Oslo Oslo Kuusamo Kuusamo punkty
20 17 5 3 12 13 - - - - - 5 - - - - - - - - - - 2 9 - - 326
Sezon 2010/2011
Rovaniemi Rovaniemi Vikersund Vikersund Erzurum Erzurum Engelberg Engelberg Sapporo Sapporo Sapporo Pjongczang Pjongczang Titisee-Neustadt Titisee-Neustadt Bischofshofen Bischofshofen Brotterode Brotterode Iron Mountain Iron Mountain Kranj Kranj Zakopane Zakopane Kuopio Kuopio Wisła Wisła punkty
13 3 5 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 205
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
2009 45.
2010 30.
2017 11.

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu letniego 2017

2009
Velenje Kranj Kranj Villach Villach Lillehammer Lillehammer Pjongczang Pjongczang Wisła Wisła punkty
6 25 20 43 37 41 45 - - 25 53 63
2010
Kranj Kranj Velenje Garmisch-Partenkirchen Garmisch-Partenkirchen Courchevel Courchevel Lillehammer Lillehammer Oslo Oslo Ałmaty Ałmaty Wisła Wisła punkty
19 - 19 27 9 43 6 26 45 12 14 - - - - 142
2017
Kranj HS109 Kranj HS109 Szczyrk HS106 Wisła HS134 Frenštát pod Radhoštěm HS106 Stams HS115 Stams HS115 Trondheim HS138 Trondheim HS138 Râșnov HS100 Râșnov HS100 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - 11 23 4 6 - - 9 5 196
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  - zawodnik nie wystartował  -  – dyskwalifikacja

Rekordy skoczni[edytuj | edytuj kod]

Data Miejsce Skocznia Punkt K HS Rekord Uwagi Źr.
2 marca 2003 Niemcy Klingenthal Kleine Aschbergschanze K-40 – 40 m [30]
8 marca 2012 Norwegia Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,5 m PŚ [31]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
  2. ↑ a b Skład zespołu: Martin Schmitt, Richard Freitag, Severin Freund i Michael Uhrmann
  3. ↑ a b Skład zespołu: Ulrike Gräßler, Richard Freitag, Carina Vogt i Severin Freund
  4. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wank, Severin Freund, Michael Neumayer i Richard Freitag
  5. ↑ a b Skład zespołu: Carina Vogt, Richard Freitag, Katharina Althaus, Severin Freund
  6. ↑ a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Markus Eisenbichler, Richard Freitag, Severin Freund
  7. ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
  8. ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler
  9. ↑ a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Richard Freitag, Martin Schmitt i Michael Uhrmann
  10. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wank, Richard Freitag, Maximilian Mechler i Severin Freund
  11. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Severin Freund
  12. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler, Richard Freitag
  13. ↑ a b c d Seria konkursowa została odwołana.
  14. ↑ a b Skład zespołu: Daniel Wenig, Stephan Leyhe, Marinus Kraus, Richard Freitag

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-07-01].
  2. ↑ Andrzej Mysiak: Sobota w Planicy: Pięć rekordów życiowych, drugi najdalszy skok Stocha. skokinarciarskie.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-07-01].
  3. ↑ Andrzej Mysiak: Skok Roku 2012 dla Richarda Freitaga. skokinarciarskie.pl, 2013-01-01. [dostęp 2018-07-01].
  4. ↑ Paweł Stawowczyk: Rodzina Freitagów: Historia zatoczyła koło!. skokinarciarskie.pl, 2011-12-12. [dostęp 2013-05-07].
  5. ↑ Dominik Formela: PK Pań w Notodden: Selina Freitag najlepsza. skijumping.pl, 2018-12-14. [dostęp 2018-12-15].
  6. ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2008 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  7. ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2009 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  8. ↑ Wank i Badenia-Wirtembergia zwyciężają. berkutschi.com, 2009-07-18. [dostęp 2018-07-03].
  9. ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2010 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  10. ↑ FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2011 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  11. ↑ a b c d e f g h i j FREITAG Richard - Athlete Information; World Cup Standings (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  12. ↑ a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2012 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  13. ↑ Anna Szczepankiewicz: Severin Freund z tytułem Mistrza Niemiec. skijumping.pl, 2011-10-08. [dostęp 2018-07-03].
  14. ↑ Paweł Guzik: PŚ w Harrachovie: Richard Freitag zwycięża!. skijumping.pl, 2011-12-11. [dostęp 2013-05-07].
  15. ↑ Andrzej Mysiak: MŚ Vikersund: Triumf Austriaków, rekord Polski Piotra Żyły!. skokinarciarskie.pl, 2012-02-26. [dostęp 2012-02-28].
  16. ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2013 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  17. ↑ Adrian Dworakowski: Mistrzostwa Niemiec: Freund deklasuje rywali. skijumping.pl, 2012-10-05. [dostęp 2018-07-03].
  18. ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2014 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  19. ↑ Tadeusz Mieczyński: Bez Richarda Freitaga w pierwszej części sezonu. skijumping.pl, 2013-10-09. [dostęp 2018-07-02].
  20. ↑ a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2015 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  21. ↑ Aleksandra Kruc: Freitag zwycięża w mistrzostwach Niemiec. skokinarciarskie.pl, 2014-09-06. [dostęp 2018-07-03].
  22. ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2016 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  23. ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2017 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  24. ↑ David Siegel niespodziewanym mistrzem Niemiec. berkutschi.com, 2016-10-22. [dostęp 2018-07-03].
  25. ↑ Dominik Formela: Bawarczycy górą w Niemczech. skijumping.pl, 2016-10-21. [dostęp 2018-07-03].
  26. ↑ a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2018 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  27. ↑ Dominik Formela, Adam Bucholz: Bez Richarda Freitaga w Bischofshofen [aktualizacja]. skijumping.pl, 2018-01-04. [dostęp 2018-07-03].
  28. ↑ a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2019 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25].
  29. ↑ Marcin Hetnał: Lotos Poland Tour - pierwsza edycja za nami. skijumping.pl, 2011-07-27. [dostęp 2012-04-16].
  30. ↑ Aschberg, Klingenthal (niem.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29].
  31. ↑ Granåsen, Trondheim (niem.). skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Medaliści mistrzostw świata w lotach narciarskich (mamucia skocznia drużynowo)
FIS gold medal.png Złoty medal Skoczek.svg
FIS silver medal.png Srebrny medal
FIS bronze medal.png Brązowy medal
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Richard_Freitag&oldid=57680823”