Mirosław Milewski (generał MO)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Milewski
Ilustracja
generał dywizji MO generał dywizji MO
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1928
Lipsk, Polska

Data i miejsce śmierci

23 lutego 2008
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1944–1985

Formacja

Armia Czerwona (1944)
Milicja Obywatelska
Służba Bezpieczeństwa

Stanowiska

dyrektor Departamentu I MSW, minister spraw wewnętrznych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrna Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Order Czerwonej Gwiazdy
Odznaka Grunwaldzka Odznaka „10 Lat w Służbie Narodu” Odznaka „20 Lat w Służbie Narodu”
Mirosław Milewski
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1928
Lipsk

Data i miejsce śmierci

23 lutego 2008
Warszawa

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 8 października 1980
do 31 lipca 1981

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Stanisław Kowalczyk

Następca

Czesław Kiszczak

Grób Mirosława Milewskiego na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Mirosław Milewski (ur. 1 maja 1928 w Lipsku, zm. 23 lutego 2008 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, generał dywizji Milicji Obywatelskiej, funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa, członek Biura Politycznego i sekretarz Komitetu Centralnego PZPR (1981–1985). Minister spraw wewnętrznych w latach 1980–1981.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Bolesława i Anastazji. W 1939 ukończył drugą klasę gimnazjum ogólnokształcącego, po agresji ZSRR na Polskę zatrudnił się Zarządzie Gminy Lipsk administracji Białoruskiej SRR. W 1944 został prawdopodobnie żołnierzem Armii Czerwonej, a w październiku 1944 przeniesiony do Urzędu Bezpieczeństwa w Augustowie[1], który obok oddziałów 50 Armii ZSRR, wojsk NKWD oraz wydzielonych oddziałów ludowego Wojska Polskiego[2], jest odpowiedzialny za obławę augustowską (lipiec 1945). Brał czynny udział w zatrzymaniu zamordowanych później Polaków[3]. W 1945 podjął współpracę z sowieckim kontrwywiadem wojskowym SMIERSZ, w wyniku czego aresztowanych zostało wielu członków Armii Krajowej[4].

Do 19 marca 1946 służył w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku, następnie został oddelegowany na roczny kurs przeszkolenia dla oficerów bezpieczeństwa publicznego. Po jego ukończeniu powrócił do WUBP Białystok, gdzie objął stanowisko kierownika sekcji. 1 marca 1953 objął stanowisko naczelnika Wydziału IX. 1 kwietnia 1955 został przeniesiony do Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie na stanowisko naczelnika Wydziału IV. W latach 1956–1957 służył w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Warszawie, 1 września 1959 objął stanowisko naczelnika Wydziału II w Departamencie III MSW. 15 listopada 1962 objął stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu I, od 15 stycznia 1969 był dyrektorem tegoż departamentu. 25 stycznia 1971 został powołany na stanowisko wiceministra spraw wewnętrznych. 8 października objął stanowisko ministra i pełnił je do 31 lipca 1981[5]. W październiku 1971 na mocy uchwały Rady Państwa PRL otrzymał nominację na stopień generała brygady MO; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Józef Cyrankiewicz[6]. W październiku 1979 awansowany do stopnia generała dywizji MO.

W latach 1945–1948 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1971–1980 zastępca członka, a od 1980 członek Komitetu Centralnego PZPR. Od lipca 1981 był członkiem Biura Politycznego i sekretarzem KC PZPR. Od 1981 był także przewodniczącym Komisji Prawa i Praworządności KC PZPR. W latach 1981–1983 był członkiem Komisji KC PZPR powołanej dla wyjaśnienia przyczyn i przebiegu konfliktów społecznych w dziejach Polski Ludowej[7]. Do połowy lat 80. zaliczany był do bliskich współpracowników gen. Wojciecha Jaruzelskiego.

Był także członkiem i aktywnym działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1974–1985 członek Rady Naczelnej, a w latach 1979–1985 wiceprezes Zarządu Głównego ZBoWiD.

Powiązany z aferą „Żelazo” i zabójstwem księdza Jerzego Popiełuszki. W 2004 prof. Andrzej Paczkowski ujawnił dokument ze swego prywatnego archiwum, który obłożony był zastrzeżeniem, że może zostać ujawniony dopiero w 2010. Dokument będący notatką z narady, która odbyła się przed południem 25 października 1984 w Urzędzie Rady Ministrów, został spisany przez Wiesława Górnickiego, doradcę premiera. Uczestniczyli w niej premier gen. Wojciech Jaruzelski, szef URM gen. Michał Janiszewski oraz płk Bogusław Kołodziejczak.

Morderca księdza, Grzegorz Piotrowski, zeznał, że miał poparcie w aparacie władzy, a konkretnie sekretarza KC PZPR, gen. Mirosława Milewskiego:

Politycznym inspiratorem porwania – niezależnie od indywidualnego fanatyzmu sprawcy – mógł być wyłącznie towarzysz Mirosław Milewski [...] Towarzysz premier, podzielając dezaprobatę zebranych dla działalności tow. Milewskiego i nie podając w wątpliwość politycznej, a może i osobistej odpowiedzialności za uprowadzenie, a być może i za morderstwo na osobie ks. Popiełuszki, sprzeciwił się jednocześnie podejmowaniu decyzji personalnych na XVII Plenum KC PZPR, które miało się wkrótce rozpocząć[8].

W 1985 został usunięty ze wszystkich stanowisk w partii i państwie, a następnie przeniesiony na emeryturę. W 1990 na krótko aresztowany.

Zmarł 23 lutego 2008 w Warszawie, został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej[9].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Żona Łucja Milewska (1931–2001), syn Mirosław Milewski (1950–2009)[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Był odznaczony m.in.[10]:

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Informacje w BIP IPN.
  2. Obława Augustowska – czy dojdzie do protestów?. augustowskireporter.pl, 9 lutego 2016.
  3. Marcin Dzierżanowski, Anita Blinkiewicz: W służbie Moskwy. wprost.pl, 17 lipca 2005.
  4. Praca zbiorowa: Aparat Bezpieczeństwa w Polsce, Kadra kierownicza, Tom III. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, 2008, s. 11. ISBN 978-83-60464-80-9. Cytat: AIPN 0604/1629.
  5. Katalog funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa ↓.
  6. Przed dniem Wojska Polskiego, „Trybuna Robotnicza”, 11 października 1971, s. 1.
  7. Trybuna Robotnicza”, nr 177 (11 529), 4–6 września 1981, s. 2.
  8. Piotr Lipiński: Kto kazał zamordować ks. Popiełuszkę? Milewski: to nie ja. wyborcza.pl, 2004-10-05.
  9. a b Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  10. Komunikat IPN dla mediów. ipn.gov.pl, 16 grudnia 2021.
  11. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 4, 1 lutego 1966, s. 3.
  12. Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981.
  • W. Borodziej, J. Kochanowski: PRL w oczach Stasi. Tom II. Dokumenty z lat 1980–1983, Wydawnictwo Fakt, Warszawa 1996, ISBN 83-85776-82-6.
  • H. P. Kosk, L. Kosk: Generalicja polska. T. II. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0. OCLC 69534875.
  • L. Kowalski: Generał ze skazą. Biografia wojskowa gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Warszawa: Wydawnictwo RYTM, 2001. ISBN 83-88794-43-4. OCLC 830291461.
  • Kronika komunizmu w Polsce (oprac. zbiorowe), Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków 2009, ISBN 978-83-7447-087-2.
  • Kto jest kim w Polsce 1984, Lidia Becela (red.), Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, ISBN 83-223-2073-6, OCLC 830254920.
  • M. Czajka, M. Kamler, W. Sienkiewicz: Leksykon Historii Polski. Warszawa: Wydawnictwo Wiedza Powszechna, 1995. ISBN 83-214-1042-1. OCLC 69545827.
  • T. Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
  • Leksykon duchowieństwa represjonowanego w PRL w latach 1945–1989: praca zbiorowa, Jerzy Myszor (red.), Julita Anteczek, t. 1, Warszawa: Wydawnictwo Verbinum, 2002, ISBN 83-7192-143-8, OCLC 749272042.
  • A. Paczkowski: Pół wieku dziejów Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, ISBN 83-01-14487-4.
  • P. Pytlakowski: Republika MSW. Warszawa: Wydawnictwo Andy Grafik, 1991. ISBN 83-85265-11-2. OCLC 830495462.
  • P. K. Raina: Kardynał Wyszyński i Solidarność, Wydawnictwo „von borowiecky”, 2005
  • M. F. Rakowski: Dzienniki polityczne 1984–1986, Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2005
  • W. Roszkowski: Historia Polski, 1914–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1992
  • J. Stroynowski (red.): Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia 1989, tom 3, K.G. Saur Pub., 1989
  • R. Szczepkowska: Ks. Jerzy Popiełuszko: życie i śmierć: dokumenty i wspomnienia, Polemika, 1986
  • Tajne dokumenty Biura Politycznego. 1980–1981, Wyd. „Ajaks”, Londyn 1991
  • R. Terlecki: Miecz i tarcza komunizmu: historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce, 1944–1990, Wydawnictwo Literackie, 2007
  • VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7–8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979
  • Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-11-17].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]