Edward Barszcz
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 3 kwietnia 1928 Małomierzyce | |
| Data i miejsce śmierci | 25 maja 1981 Warszawa | |
| Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych | ||
| Okres | od 23 czerwca 1980 do 21 listopada 1980 | |
| Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
| Poprzednik | Adam Glazur | |
| Następca | Jerzy Brzostek | |
| Prezydent Krakowa | ||
| Okres | od 27 kwietnia 1978 do 20 czerwca 1980 | |
| Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
| Poprzednik | Jerzy Pękala | |
| Następca | Józef Gajewicz | |
Edward Barszcz (ur. 3 kwietnia 1928 w Małomierzycach, zm. 25 maja 1981 w Warszawie) – polski inżynier budowlany i polityk. Prezydent Krakowa w latach 1978–1980, w 1980 minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa i Teofily. Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Przez 27 lat pracował na różnych odpowiedzialnych stanowiskach przy budowie kombinatu hutniczego. Jako dyrektor naczelny Zjednoczenia Budownictwa Przemysłowego „Budostal” w Krakowie kierował pracami przy budowie Huty Katowice, unowocześnianiu Huty im. M.Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim i Huty Zawiercie oraz nadzorował budowy zagraniczne w Libii, Iraku, krajach afrykańskich i Japonii. Autor i współautor wniosków racjonalizatorskich w dziedzinie wykonywania fundamentów pod duże obiekty przemysłowe. Wykładowca na Politechnice Krakowskiej (Organizacja i zarządzanie budową) na Wydziale Budownictwa Lądowego.
W latach 1945–1948 należał do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”, w 1945 wstąpił również do Stronnictwa Ludowego, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1948 do 1955 członek Związku Młodzieży Polskiej i Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Od 1953 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a od 1955 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie od 27 kwietnia 1978 do 20 czerwca 1980 był prezydentem Krakowa i jednocześnie wojewodą krakowskim.
Za czasów jego rządów w Krakowie:
- rozbudowano układ komunikacyjny miasta, ulice Kapelanka, Brożka oraz wiadukt nad torami kolejowymi ulicy Warszawskiej i alei 29 Listopada.
- 4 stycznia 1979 dla ruchu samochodowego zamknięto Rynek Główny.
- 23 września 1978 Kraków wraz z kopalnią soli w Wieliczce został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
- 12 grudnia 1978 utworzono Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa.
Od 23 czerwca 1980 do 21 listopada 1980 był ministrem budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych w rządach Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego.
W 1981 został wykluczony z partii za nadużycia finansowe. Kilka tygodni później popełnił samobójstwo.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leksykon Historii Polski, 1995
- Katalog IPN
- T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
| ||||||||||||||||
