Magdeburg: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne redakcyjne |
→Czasy nowożytne: drobne merytoryczne |
||
Linia 192: | Linia 192: | ||
W 1524 [[Marcin Luter]] został powołany do Magdeburga, gdzie głosił swoje nauki. Idee [[Reformacja|reformacji]] znalazły licznych zwolenników w mieście, w którym zresztą Luter żył, będąc szkolnym uczniem. Interwencje cesarza [[Karol V Habsburg|Karola V]], który usiłował pozbawić miasto jego praw, nie przyniosły skutku, co więcej, miasto przyłączyło się do [[Sojusz w Torgau|sojuszu w Torgau]] i [[Związek szmalkaldzki|związku szmalkaldzkiego]]. W konsekwencji czego podczas [[I wojna szmalkaldzka|I wojny szmalkaldzkiej]] miasto zostało oblężone (1550-1551) przez Maurycego, elektora Saksonii, byłego protestanta, który dał się przekonać cesarzowi. Dzięki odparciu najeźdźców miasto zachowało swoją niezależność. Na miejsce arcybiskupa powoływano administrację, w skład której wchodzili członkowie z dynastii protestanckich. W następnych latach Magdeburg zyskał renomę twierdzy protestantyzmu, stał się pierwszym i głównym miejscem publikacji pism Lutra. W Magdeburgu [[Matthias Flacius]] i jego zwolennicy napisali szereg broszur i pamfletów o wymowie antykatolickiej oraz tzw. ''[[Centurie Magdeburskie]]'', w których [[Kościół łaciński|Kościół rzymskokatolicki]] został nazwany królestwem [[antychryst]]a. |
W 1524 [[Marcin Luter]] został powołany do Magdeburga, gdzie głosił swoje nauki. Idee [[Reformacja|reformacji]] znalazły licznych zwolenników w mieście, w którym zresztą Luter żył, będąc szkolnym uczniem. Interwencje cesarza [[Karol V Habsburg|Karola V]], który usiłował pozbawić miasto jego praw, nie przyniosły skutku, co więcej, miasto przyłączyło się do [[Sojusz w Torgau|sojuszu w Torgau]] i [[Związek szmalkaldzki|związku szmalkaldzkiego]]. W konsekwencji czego podczas [[I wojna szmalkaldzka|I wojny szmalkaldzkiej]] miasto zostało oblężone (1550-1551) przez Maurycego, elektora Saksonii, byłego protestanta, który dał się przekonać cesarzowi. Dzięki odparciu najeźdźców miasto zachowało swoją niezależność. Na miejsce arcybiskupa powoływano administrację, w skład której wchodzili członkowie z dynastii protestanckich. W następnych latach Magdeburg zyskał renomę twierdzy protestantyzmu, stał się pierwszym i głównym miejscem publikacji pism Lutra. W Magdeburgu [[Matthias Flacius]] i jego zwolennicy napisali szereg broszur i pamfletów o wymowie antykatolickiej oraz tzw. ''[[Centurie Magdeburskie]]'', w których [[Kościół łaciński|Kościół rzymskokatolicki]] został nazwany królestwem [[antychryst]]a. |
||
W okresie [[Wojna trzydziestoletnia|wojny trzydziestoletniej]] Magdeburg był zdominowany przez protestantów. Miasto stawiło opór w 1629 podczas oblężenia przez wojska czeskiego wodza [[Albrecht von Wallenstein|Albrechta Wallensteina]]. W 1631 wojska cesarskie pod dowództwem [[Johan von Tilly|Tilly'ego]] |
W okresie [[Wojna trzydziestoletnia|wojny trzydziestoletniej]] Magdeburg był zdominowany przez protestantów. Miasto stawiło opór w 1629 podczas oblężenia przez wojska czeskiego wodza [[Albrecht von Wallenstein|Albrechta Wallensteina]]. W nocy z 20/21 maja 1631 wojska cesarskie pod dowództwem [[Johan von Tilly|Tilly'ego]] przeprowadziły szturm na fortyfikacje miasta, a po jego zdobyciu żołnierze dokonali rzezi, w wyniku której zginęło ok. 20 000 mieszkańców, zaś majątki zostały złupione, a miasto spalone. W mieście ocalały tylko katedra, klasztor i Nowy Rynek<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Kadrinazi |tytuł = Kadrinazi: Jeno zgliszcza i popioły... |data = poniedziałek, 9 grudnia 2019 |data dostępu = 2019-12-09 |opublikowany = Kadrinazi |url = https://kadrinazi.blogspot.com/2019/12/jeno-zgliszcza-i-popioy.html}}</ref>''.'' Wydarzenia te znane są jako ''Magdeburgs Opfergang'' i uznawane za jeden z najbardziej znanych epizodów całej wojny<ref name=":0" />. Zgodnie z [[pokój westfalski|pokojem westfalskim]] (podpisanym w 1648), Magdeburg został przydzielony [[Brandenburgia-Prusy|Brandenburgii-Prusom]]. Po śmierci ówczesnego administratora, Augusta von Sachsen-Weissenfels (1680) zostało siedzibą półautonomicznego [[Księstwo Magdeburga|księstwa Magdeburga]]. |
||
=== Panowanie pruskie i napoleońskie === |
=== Panowanie pruskie i napoleońskie === |
||
Linia 228: | Linia 228: | ||
<gallery mode="packed" heights="110px" widths="90px"> |
<gallery mode="packed" heights="110px" widths="90px"> |
||
Plik: |
Plik:Magdalenenkapelle (Magdeburg-Altstadt).Umgebung.3.ajb.jpg|Kaplica Św. Marii Magdaleny oraz kościoły Św. Piotra ''(Sankt-Petri)'' i Wallonów ''(Wallonerkirche Sankt-Augustini)'' |
||
Plik:Rathaus Magdeburg.jpg|Rynek i Stary Ratusz, w głębi kościół św. Jana ''(St.-Johannis)'' |
Plik:Rathaus Magdeburg.jpg|Rynek i Stary Ratusz, w głębi kościół św. Jana ''(St.-Johannis)'' |
||
Plik:Magdeburg Nowy Ratusz.jpg|Nowy Ratusz |
Plik:Magdeburg Nowy Ratusz.jpg|Nowy Ratusz |
Wersja z 13:08, 9 gru 2019
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj związkowy | |||||
Zarządzający |
Simone Borris↗ | ||||
Powierzchnia |
201 km² | ||||
Wysokość |
55 m n.p.m. | ||||
Populacja (31.12.2015) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
Nr kierunkowy |
0391, 03928 | ||||
Kod pocztowy |
39104–39130 | ||||
Tablice rejestracyjne |
MD | ||||
Położenie na mapie Saksonii-Anhaltu | |||||
Położenie na mapie Niemiec | |||||
52°08′N 11°37′E/52,133333 11,616667 | |||||
Strona internetowa |
Magdeburg (dolnoniem. Meideborg; pol. hist. Dziewin[1]) – miasto na prawach powiatu w Niemczech, leżąca nad Łabą stolica kraju związkowego Saksonia-Anhalt. Licząc 235 723 mieszkańców (stan na dzień 31.12.2015) jest 32. pod względem liczby ludności miastem Niemiec. Siedziba zarówno biskupstwa ewangelickiego, jak i katolickiego. Działają tu dwie uczelnie: Uniwersytet Ottona von Guerickego (Otto-von-Guericke-Universität Magdeburg) i Wyższa Szkoła Magdeburg-Stendal (Hochschule Magdeburg-Stendal). W roku 2005 Magdeburg obchodził 1200-lecie swego istnienia.
Położenie
Magdeburg jest położony nad Łabą, w północno-środkowych Niemczech, we wschodniej części równiny lessowej Magdeburger Börde. Do Berlina jest około 130 kilometrów, do Brunszwiku około 75 kilometrów, a do Halle (Saale) około 80 kilometrów.
Demografia
- Osobny artykuł:
- Wykres liczby ludności Magdeburga od (1550 r.) do dnia dzisiejszego.
Klimat
Miasto znajduje się w umiarkowanej strefie klimatycznej. Przeciętna temperatura roku wynosi 8,7 °C, średnia roczna ilość opadów wynosi 494 mm. Najcieplejszymi miesiącami są lipiec (17,5 °C) i sierpień (17,3 °C), a najzimniejszy jest styczeń (-0,4 °C) i luty (0,5 °C).
Podział administracyjny
Miasto podzielone jest na 40 dzielnic ("Stadtteil").
Historia
Kalendarium
- znane od IX wieku (ośrodek handlu z krajami słowiańskimi)
- w X wieku miasto i centrum kultury (ośrodek tzw. odrodzenia ottońskiego)
- 973 w katedrze pochowany zostaje cesarz Otton I Wielki
- od 968 arcybiskupstwo magdeburskie (sekularyzowane 1648)
- jedno z największych i najbogatszych niemieckich miast średniowiecza, członek Hanzy
- w 1631 złupiony przez wojska pod dowództwem Johana von Tilly; wszyscy mieszkańcy miasta (ok. 20 tys.) zostali zabici
- od 1680 pod panowaniem elektorów brandenburskich
- od początku XVIII wieku budowa twierdzy, do swojej likwidacji w 1912 jednej z najpotężniejszych w Prusach i Niemczech
- w latach 1806-1813 pod panowaniem Francji
- od 1816 stolica pruskiej prowincji Saksonia
- w XX wieku, rozwój przemysłu
- II wojna światowa, a szczególnie anglo-amerykańskie bombardowanie miasta 16 stycznia 1945 r., zniszczyło 80% zabudowy miasta.
- 1949 Magdeburg został wcielony do NRD
- 1953 w mieście miało miejsce powstanie robotnicze
- 1954-1956 budowa nowego centrum miasta w duchu socrealizmu. zburzono wiele zabytków, w tym niemal nietknięty podczas wojny kościół Św. Ulryka (Sankt-Ulrich-und-Levin)
- 1990 – po zjednoczeniu Niemiec Magdeburg zostaje stolicą landu Saksonia-Anhalt
Średniowiecze
W 919 król Henryk I Ptasznik ufortyfikował osadę w obronie przed Węgrami i Słowianami. W 929 miasto przeszło w ręce córki Edwarda Starszego Edyty, dzięki jej ślubowi z Ottonem I. Znane ze źródeł nazwy Magadoburg, Morgengabe – oznaczają nie tylko zamek, lecz także dar, który zgodnie z niemieckim zwyczajem był wręczany pani młodej z rąk pana młodego i jego rodziny w ramach ślubu, co zgodne jest z przesłankami historycznymi. Pierwsza żona Ottona I wybrała Magdeburg jako miejsce swojej rezydencji, po śmierci została pochowana w późniejszej katedrze. W 937 Magdeburg był miejscem narad królewskich. Otton I ufundował benedyktynom opactwo pw. Świętego Maurycego (St.-Mauritius-Kloster lub Moritzkloster) z kościołem (wkrótce stał się katedrą) nadał im włości w okolicy Magdeburga oraz prawa korzystania z różnych dochodów pochodzących m.in. z dziesięcin i pańszczyzny. Otton I został pochowany w magdeburskiej katedrze.
Niektórzy historycy (m.in. Tomasz Jurek) wskazują Magdeburg jako możliwe miejsce chrztu Polski w roku 965 lub 966.
Arcybiskupstwo Magdeburg zostało założone w 968 na synodzie w Rawennie; pierwszym arcybiskupem został Adalbert. W skład arcybiskupstwa weszły biskupstwa Havelberga, Brandenburga, Merseburga, Miśni, oraz Naumburg-Zeitz. Arcybiskupstwo odgrywało kluczową rolę w niemieckiej kolonizacji ziem słowiańskich na wschód od Łaby.
W 1035 Magdeburg otrzymał patent nadający miastom prawo do handlu i zjazdów, co było podwaliną niemieckiego prawa miejskiego znanego jako prawa magdeburskie. Prawo magdeburskie było powszechne w następnych stuleciach na terenie środkowej i wschodniej Europy. Magdeburskie prawo miejskie (łac. Ius Municipale Magdeburgense) stało się wzorem upowszechnionym od XIII wieku w znacznej części środkowej i wschodniej Europy. Miasto dzięki przybyszom z różnych stron kontynentu urosło do potęgi gospodarczej. W 1118 większa część miasta padła ofiarą pożaru.
W XIII w. Magdeburg stał się członkiem Ligi Hanzeatyckiej. Wraz z innymi ośrodkami, jak: Bruksela, Antwerpia, Kolonia, Norymberga, Lubeka, Padwa, Mantua, Cremona, Werona, Piacenza, Mediolan, Genua, Florencja, Metz i Strasburg, należał do Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Magdeburg liczył wówczas ponad 20 tys. mieszkańców. Miasto prowadziło handel zewnętrzny m.in. z miastami portowymi Flandrii, a także handel wewnętrzny (np. z Brunszwikiem). Wzrosła pozycja mieszczaństwa, które stale walczyło z arcybiskupem o niezależność od niego, którą osiągnęło pod koniec XV wieku.
Czasy nowożytne
W 1524 Marcin Luter został powołany do Magdeburga, gdzie głosił swoje nauki. Idee reformacji znalazły licznych zwolenników w mieście, w którym zresztą Luter żył, będąc szkolnym uczniem. Interwencje cesarza Karola V, który usiłował pozbawić miasto jego praw, nie przyniosły skutku, co więcej, miasto przyłączyło się do sojuszu w Torgau i związku szmalkaldzkiego. W konsekwencji czego podczas I wojny szmalkaldzkiej miasto zostało oblężone (1550-1551) przez Maurycego, elektora Saksonii, byłego protestanta, który dał się przekonać cesarzowi. Dzięki odparciu najeźdźców miasto zachowało swoją niezależność. Na miejsce arcybiskupa powoływano administrację, w skład której wchodzili członkowie z dynastii protestanckich. W następnych latach Magdeburg zyskał renomę twierdzy protestantyzmu, stał się pierwszym i głównym miejscem publikacji pism Lutra. W Magdeburgu Matthias Flacius i jego zwolennicy napisali szereg broszur i pamfletów o wymowie antykatolickiej oraz tzw. Centurie Magdeburskie, w których Kościół rzymskokatolicki został nazwany królestwem antychrysta.
W okresie wojny trzydziestoletniej Magdeburg był zdominowany przez protestantów. Miasto stawiło opór w 1629 podczas oblężenia przez wojska czeskiego wodza Albrechta Wallensteina. W nocy z 20/21 maja 1631 wojska cesarskie pod dowództwem Tilly'ego przeprowadziły szturm na fortyfikacje miasta, a po jego zdobyciu żołnierze dokonali rzezi, w wyniku której zginęło ok. 20 000 mieszkańców, zaś majątki zostały złupione, a miasto spalone. W mieście ocalały tylko katedra, klasztor i Nowy Rynek[2]. Wydarzenia te znane są jako Magdeburgs Opfergang i uznawane za jeden z najbardziej znanych epizodów całej wojny[2]. Zgodnie z pokojem westfalskim (podpisanym w 1648), Magdeburg został przydzielony Brandenburgii-Prusom. Po śmierci ówczesnego administratora, Augusta von Sachsen-Weissenfels (1680) zostało siedzibą półautonomicznego księstwa Magdeburga.
Panowanie pruskie i napoleońskie
Od 1701 leżało w granicach Królestwa Prus. Podczas rządów pruskich miasto zostało zamienione w cytadelę. W dobie wojen napoleońskich, twierdzę oblegały wojska francuskie w 1806. W 1807 na mocy pokoju w Tylży miasto weszło w skład Królestwa Westfalii podporządkowanego Napoleonowi. Burmistrzem miasta został powołany przez Hieronima Bonaparte książę Heinrich Leopold August von Blumenthal. W 1815, po kongresie wiedeńskim, Magdeburg został główną siedzibą prowincji Saksonia podporządkowanej Królestwu Prus. W 1852 dowódcą IV Korpus Armijnego w Magdeburgu został polski szlachcic Wilhelm Radziwiłł. Po powstaniu styczniowym w Magdeburgu więziony był Władysław Bentkowski.
W granicach Niemiec
W 1871 miasto wraz z Prusami znalazło się w granicach zjednoczonych Niemiec. W latach 1884-1885 w magdeburskiej twierdzy odbywał wyrok Józef Ignacy Kraszewski, skazany za szpiegostwo na rzecz Francji. W 1900 Magdeburg był jedenastym najludniejszym miastem Niemiec. W 1912 rozebrano starą twierdzę. Od 23 sierpnia 1917 do 8 listopada 1918 w budynkach znajdujących się na terenie byłej twierdzy internowani byli Józef Piłsudski i Kazimierz Sosnkowski[3][4]. W 1918 w Magdeburgu więziony był także późniejszy senator II RP Romuald Jarmułowicz.
Na początku II wojny światowej w Magdeburgu był przetrzymywany przez Niemców Gustaw Holoubek. W dobie III Rzeszy miasto stało się stolicą Prowincji Magdeburg utworzonej w 1941. Liczył ponad 340 000 mieszkańców. Działania wojenne nie oszczędziły Magdeburga, który stał się celem alianckich nalotów dywanowych w 1943 oraz 16 stycznia 1945. 80% zabudowy uległo zniszczeniu, głównie na terenie historycznego centrum. Po zdobyciu miasta przez wojska amerykańskie i radzieckie zarząd miasta został przyznany Sowietom. W 1949 Magdeburg znalazł się w granicach Niemieckiej Republiki Demokratycznej, będąc piątym pod względem liczby ludności miastem tego państwa.
Podczas odbudowy miasta większość historycznego centrum otrzymało zabudowę w duchu socrealizmu. Wyburzono przy tym wiele zabytków, których zniszczenia nie były wielkie, np. kościół św. Ulryka (Sankt-Ulrich-und-Levin-Kirche), liczne kamienice, natomiast pieczołowicie odbudowano katedrę, wraz z najbliższym otoczeniem, niektóre kościoły oraz częściowo rynek. W 1990 po Zjednoczeniu Niemiec Magdeburg stał się stolicą kraju związkowego Saksonia-Anhalt. W 1994 miała miejsce reaktywacja katolickiego biskupstwa podporządkowanego arcybiskupstwu Paderborn. Siedzibą został kościół Św. Sebastiana (Sankt-Sebastian). Dokonano licznych inwestycji, które nadały miastu nowoczesny charakter. W czerwcu 2013 miasto zostało dotknięte powodzią.
Gospodarka
Już w połowie XIX wieku Magdeburg był ważnym miastem przemysłowym. Przemysł maszynowy i przemysł metalowy były najważniejszymi branżami.
W czasach NRD najważniejszymi branżami były nadal przemysł maszynowy i przemysł metalowy oraz przemysł chemiczny i przemysł spożywczy.
Po zjednoczeniu Niemiec wiele dużych zakładów zostało zamkniętych. Zostały tylko mniejsze firmy.
Zabytki
- Katedra św. Katarzyny i św. Maurycego - najważniejszy zabytek Magdeburga, gotycka, wzniesiona od 1209 do 1509 r. Wraz z katedrą w Naumburg (Saale) i Bambergu należy do najważniejszych przykładów wczesnogotyckiej architektury w Niemczech. Wewnątrz m.in. tzw. rzeźby patronów katedry, gotycka pietà, liczne posągi Marii, Portal Rajski z figurami Panien Madrych i Panien Głupich. Miejsce spoczynku cesarza Ottona I
- zespół klasztorny Norbertanów, z romańskim kościołem (Unser Lieben Frauen). Wzniesiony w dwóch fazach od 1120 r. do 1240 r. jako trójnawowa bazylika z potężnym masywem wieżowym Późnoromański klasztor umieszczony został wbrew regule zakonnej, na północy od kościoła jest jedną z siedzib Kulturhistorisches Museum Magdeburg gdzie się znajduje się liczny zbiór rzeźby średniowiecznej z regionu oraz oryginał Jeźdźca Magdeburskiego Magdeburger Reiter) – najstarszy tego typu pomnik w Niemczech, datowany na połowę XIII wieku
- zespół dwóch kościołów w północnej części Starego Miasta:
- Augustianów (tzw. Waloński) (Sankt-Augustini, Wallonerkirche) konsekrowany w 1366 r. kościół halowy o typowej dla dojrzałego gotyku surowej architekturze mendykanckiej
- św. Piotra (Sankt-Petri) kościół katolicki, gotycki, halowy (przebudowa w 1400 r.), z zachowaną wcześniejszą romańską wieżą. Od strony południowej do kościoła przylega malownicza kamienno-ceglana kruchta zwieńczona schodkowym szczytem. Obok, niewielka datowana na 1315 r. kaplica Św. Marii Magdaleny (Mariae Magdalenae).
- kościół św. Jana (Sankt-Johannis) - gotycki z XIV wieku z elementami XV-wiecznymi (piękna gotycka kruchta z trzema portalami). Potężnie zniszczony podczas ostatniej wojny, następnie stał się wielkim placem badawczym dzięki czemu odkryto relikty kościoła z czasów ottońskich.
- kościół św. Sebastiana (Sankt-Sebastian) zachował liczne fragmenty romańskie, jest trzecim na tym miejscu kościołem, w XIV w. otrzymał chór, przebudowany w XV wieku na halę zachował do dziś dwa XV-wieczne tryptyki, krucyfiks, oraz kilka wcześniejszych witraży. Jest katedrą biskupstwa katolickiego.
- Stary Ratusz istnieje od przełomu XII i XIII w. (obok obecnego ratusza zachowało się fragmentarycznie jedno z pomieszczeń), obecną formę przyjął w 1689 r. w stylu baroku niderlandzkiego, zwieńczonym wieżą z carillonem. Przed ratuszem stoi w barokowej galeryjce z baldachimem kopia Jeźdźca Magdeburskiego (Magdeburger Reiter)
- Nowy Ratusz zbudowany w 1907 roku
- Zielona Cytadela (Grüne Zitadelle) budynek zaprojektowany przez Friedensreicha Hundertwassera. Pomimo krytyki został wybudowany w latach 2004/2005.
-
Kaplica Św. Marii Magdaleny oraz kościoły Św. Piotra (Sankt-Petri) i Wallonów (Wallonerkirche Sankt-Augustini)
-
Rynek i Stary Ratusz, w głębi kościół św. Jana (St.-Johannis)
-
Nowy Ratusz
Kultura
Teatry i muzea
W Magdeburgu jest kilka teatrów, m.in. miejski Opernhaus oraz Schauspielhaus, Teatr Lalki "Puppentheater" i kilka kabaretów oraz sceny mlodzieżowe. Ponadto jest kilka muzeów, w tym Kulturhistorisches Muzeum Magdeburg, Muzeum Techniki (Technikmuseum Magdeburg) i Muzeum Sztuki w kościele Unser Lieben Frauen (Kunstmuseum Magdeburg).
Parki
W mieście jest park miejski Stadtpark oraz Elbauenpark, w którym w 1999 roku odbyła się federalna wystawa ogrodnicza (Bundesgartenschau). Ponadto jest kilka mniejszych, jak np. Nordpark.
Transport
Magdeburg jest węzłem transportu drogowego i kolejowego Saksonii-Anhalt.
Drogi
Kolej
Najważniejszym dworcem kolejowym jest dworzec główny Magdeburg Hauptbahnhof. Tam zatrzymują się pociągi IC oraz ICE – ostatni jednak tylko dwa razy na dobę. Pociągi IC na trasie Lipsk – Norddeich i Lipsk – Kolonia jadą przez Magdeburg, natomiast ICE można tylko dojechać do Berlina i Hanoweru. Tzw. „pociągi regionalne” („Regionalbahn/Regional-Express”) z m.in. Stendal, Uelzen, Halle (Saale) i Brunszwiku zatrzymują się także na mniejszych stacjach Magdeburg-Neustadt, Magdeburg-Buckau, Magdeburg-Eichenweiler i Magdeburg-Südost.
Tramwaje
Tramwaj elektryczny pojawił się w Magdeburgu w 1899. Obecna sieć posiada normalny rozstaw szyn (szerokość 1435mm). Długość sieci w 2009 wynosiła 55 km, a funkcjonowało 9 linii. Ruch obsługiwały Magdeburger Verkehrsbetribe GmbH (MVB) w ramach taryfy MUM (Magdeburger+Umland-Tarif). Na tabor składały się 63 sztuki Tatr T4D, 10 sztuk Tatr T6A2 i 72 sztuki Alstom NGT 8D[5].
Sport
- 1. FC Magdeburg – klub piłkarski
- Fortuna Magdeburg – klub piłkarski
- SC Magdeburg – klub piłki ręcznej mężczyzn
Osoby
Urodzone w Magdeburgu
- Jens Ackermann – polityk FDP
- Richard Aßmann – meteorolog
- Karin Balzer – lekkoatletka
- Henryk Dederko – polski reżyser filmowy i dokumentalista
- Otto von Guericke – burmistrz, wynalazca
- Nadine Kleinert – lekkoatletka
- Christian Lenze – piłkarz
- Erich Ollenhauer – polityk SPD
- Henryk Rossa – polski adwokat i senator
- Gustav Schäfer – perkusista zespołu Tokio Hotel
- Friedrich Wilhelm von Steuben – amerykański generał
- Georg Philipp Telemann – kompozytor
- Klaus Thunemann – fagocista
- Henning von Tresckow – generał Wehrmachtu, uczestnik spisku
- Lothar von Trotha – pruski generał
- Hugo Vogel – malarz
- Christiane Nüsslein-Volhard – biolog, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny
- Erich Weinert – pisarz
Związane z miastem
- Martin Agricola – kompozytor
- Martin Hoffmann – piłkarz
- Bill Kaulitz – wokalista zespołu Tokio Hotel
- Tom Kaulitz – gitarzysta zespołu Tokio Hotel
- Wilhelm Raabe – pisarz
- Bruno Taut – architekt
- Georg Listing – basista zespołu Tokio Hotel
Współpraca
- Brunszwik, Dolna Saksonia od 1987
- Harbin, Chiny od 2008
- Nashville, Stany Zjednoczone od 2003
- Radom, Polska od 2008
- Sarajewo, Bośnia i Hercegowina od 1977
- Zaporoże, Ukraina od 2008
Zobacz też
Przypisy
- ↑ W. Dzwonkowski, 1918. Prahistorja ziem polskich. Słowiańszczyzna pierwotna. Początki polskiej kultury i organizacji. Warszawa; mapa
- ↑ a b Kadrinazi, Kadrinazi: Jeno zgliszcza i popioły... [online], Kadrinazi, 9 grudnia 2019 [dostęp 2019-12-09] .
- ↑ Józef Piłsudski w Magdeburgu, czyli więzień stanu nr 1. dzieje.pl, 2017-07-21. [dostęp 2017-11-19].
- ↑ Józef Piłsudski (1867–1935). jpilsudski.org. [dostęp 2017-11-19].
- ↑ Robert Schwandl: Schwandl Tram Atlas Deutschland, Robert Schwandl Verlag, Berlin, 2009, ss.136–137, ISBN 978-3-936573-09-1
Bibliografia
- Statistische Landesamt Sachsen-Anhalt, Halle (Saale), 2009