Emu czarne
| Dromaius novaehollandiae minor[1] | |||
| Spencer, 1906 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | |||
| Podgatunek |
emu czarne | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Emu czarne[5] (Dromaius novaehollandiae minor) – wymarły podgatunek emu, dużego ptaka nielotnego z podrodziny emu (Dromaiinae) w rodzinie kazuarowatych (Casuariidae)[5][6]. Zamieszkiwał niegdyś wyspę King leżącą w Cieśninie Bassa, między Australią a Tasmanią. Często był traktowany jako odrębny gatunek, IUCN do tej pory tak go klasyfikuje[4].
Opis i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Był ciemno upierzony i podobnie jak blisko spokrewnione z nim emu małe (Dromaius novaehollandiae baudinianus), znacznie mniejszy od kontynentalnego emu zwyczajnego.
Niestety, jak w przypadku większości wymarłych zwierząt, ekologia tego ptaka jest wciąż słabo poznana. Ze sprawozdań XIX-wiecznych wypraw wiadomo tylko, że zamieszkiwał obrzeża lasu wyspowego.
Przyczyny i okoliczności wymarcia[edytuj | edytuj kod]
Podgatunek wymarł na wolności około 1805 roku wskutek nadmiernych polowań łowców fok i wielorybów przebywających na wyspie. Przypuszczalnie dwa lub trzy ptaki przywiezione przez Baudina przetrwały do roku 1822 w ogrodzie botanicznym Jardin des Plantes w Paryżu.
Do dzisiaj w muzeach na całym świecie zachowało się wiele szkieletów emu czarnego i tylko jeden okaz ocalały z jednej z wypraw odbytej w latach 1802–1804 przez francuskiego podróżnika Nicolasa Baudina. Obecnie okaz ten znajduje się w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dromaius novaehollandiae minor, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ King Island Emu (Dromaius minor). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-09].
- ↑ Dromaius ater, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-02-09] (ang.).
- ↑ a b BirdLife International, Dromaius minor, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-11-21] (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Dromaiinae Huxley, 1868 - emu (wersja: 2019-11-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-11-21].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-11-21]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jouanin, C.. Les emeus de l'Expedition Baudin. „L'Oiseau et R.F.O.”. 29, s. 169–203, 1959.
- Marchant, S. and Higgins, P. J., ed., 1993; Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic birds, 2: Raptors to lapwings. Melbourne: Oxford University Press.
- Parker, S. A.. The extinct Kangaroo Island emu, a hitherto unrecognised species. „Bulletin of the British Ornithologists' Club”. 104, s. 19–22, 1984.
- A. J. Stattersfield: Endemic bird areas of the world: priorities for biodiversity conservation. Cambridge, UK: BirdLife International, 1998. ISBN 1-56098-574-7.