Nedokromil

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nedokromil
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C19H17NO7

Masa molowa

371,34 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

69049-73-6
101626-68-0 (sól wapniowa)
69049-74-7 (sól disodowa)
114742-73-3 (uwodniona sól disodowa)

PubChem

50294

DrugBank

DB00716

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

R01AC07, R03BC03, S01GX04

Stosowanie w ciąży

kategoria B

Nedokromilorganiczny związek chemiczny, lek z grupy kromonów, pochodna kromoglikanu disodowego o działaniu zapobiegawczym przeciwalergicznym.

Hamuje reakcję degranulacji komórki tucznej powstającej na skutek reakcji antygen-przeciwciało. U podłoża tego działania leży blokada kanałów wapniowych, przez które wnikają jony Ca2+
do wnętrza mastocytu, doprowadzając do inicjacji kaskady biochemicznej, wywołującej uwolnienie histaminy i innych mediatorów anafilaksji. Dodatkowo nedokromil uszczelnia drobne naczynia krwionośne oraz hamuje chemotaksję eozynofili. Hamuje skurcz oskrzeli wywołany np. dwutlenkiem siarki, hiperwentylacją, bradykininą czy neurokininą A oraz zimnym powietrzem, a także powysiłkowy. Zmniejsza nasilenie kaszlu astmatycznego.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Lek ze względu na specyfikę działania musi być podawany przed zetknięciem z alergenem. W przypadku wystąpienia reakcji uczuleniowej, podanie leku jest nieskuteczne. Uznawany za skuteczniejszy od kromoglikanu dwusodowego.

Jest nieskuteczny w chorobach alergicznych skóry.

Działania niepożądane[edytuj | edytuj kod]

Lek nie wykazuje ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Miejscowo mogą wystąpić ograniczone podrażnienia błon śluzowych (często zależne od nośnika aerozolu).

Dawkowanie[edytuj | edytuj kod]

Nedokromil podaje się do drzewa oskrzelowego za pomocą inhalatora w standardowej dawce 4 mg. Dawka dobowa wynosi 8–16 mg.

Preparaty[edytuj | edytuj kod]

Na chwilę obecną żaden preparat zawierający nedokromil nie jest dopuszczony do obrotu na terenie Polski[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wojciech Kostowski, Zbigniew S. Herman: Farmakologia – podstawy farmakoterapii: podręcznik dla studentów medycyny i lekarzy. Wyd. 3 poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 1569. ISBN 83-200-3352-7.
  • Informacje FDA dla leku AlocrilTM