Przejdź do zawartości

Biber (most czołgowy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Biber
Ilustracja
Biber
Dane podstawowe
Państwo

 RFN

Producent

MaK Maschinenbau[1]

Typ pojazdu

most czołgowy

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

3[2]

Historia
Prototypy

lata 60. XX wieku[1]

Produkcja

1975-?[1]

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny widlasty, 10-cylindrowy MTU MB 838 Ca-M 500 o mocy 830 KM (611 kW) przy obrotach 2200 obr./min[1]

Poj. zb. paliwa

985 l[2]

Pancerz

20–70 mm[1]

Długość

11,82 m (z mostem)[2] 10,56 m (bez mostu)[2]

Szerokość

4 m (z mostem)[2]

3,25 m (bez mostu)[2]

Wysokość

3,55 m[2]

Prześwit

420 mm[2]

Masa

45,3 t (bojowa z mostem)[1] 35,1 t (bojowa bez mostu)[1]

Nacisk jedn.

0,92 kp/cm²[2]

Osiągi
Prędkość

62 km/h[2]

Zasięg pojazdu

550 km[2]

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

2,25 m[2]

Rowy (szer.)

2,5 m[2]

Ściany (wys.)

0,7 m[2]

Dane operacyjne
Wyposażenie
wyrzutnie granatów dymnych[1]

Biber (z niem. „bóbr”) – niemiecki most czołgowy wykorzystujący podwozie czołgu Leopard 1.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 60. XX w. podjęto decyzję o zastąpieniu używanych dotąd w Bundeswehrze mostów czołgowych M48 A2 AVLB. Prace nad następcą podjęto w dwóch zespołach pod wspólnym kierownictwem firmy Krauss-Maffei AG. Opracowano dwa prototypy. Pierwszy z nich oznaczony jako A zbudowano w zakładach MaK, zaś prototyp B w firmie Krauss-Maffei[1].

W latach 1969–1971 przeprowadzono szereg testów, po których do produkcji seryjnej zatwierdzono prototyp B. Produkcja rozpoczęła się w roku 1975, a głównym producentem nowych mostów nazwanych Biber została firma MaK[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Most czołgowy Biber zbudowany jest na podwoziu czołgu Leopard 1. W stosunku do czołgu przedłużono kadłub, tak aby zmieścić dodatkowe akumulatory. Z przodu umieszczono lemiesz oraz ramię unoszące dwuczęściowe, rozsuwane przęsło. Ma ono łączną długość 22 m i wytrzymuje maksymalny ciężar do 50 t (krótkotrwale dopuszcza się ciężar 60 t)[1].

Most rozkłada się w płaszczyźnie poziomej, a nie sposobem „nożycowym”, jak to ma w przypadku np. M48 AVLB. Pozwala to ukryć czołg przed nieprzyjacielem, wykorzystując niewysokie przeszkody terenowe, jak krzewy czy wzgórza[1].

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Byli

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Michael Jercher, Waldemar Trojca: Leopard 1. Cz. 9. Hannover-Speyer, Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1993, s. 31–33. ISBN 83-86209-35-6. (pol.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n Michael Jercher, Waldemar Trojca: Leopard 1. Cz. 9. Hannover-Speyer, Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1993, s. 40. ISBN 83-86209-35-6. (pol.).
  3. a b c Dariusz Użycki, Tomasz Begier. Czołg Leopard 1. (III). „Nowa Technika Wojskowa”. 10/1997, s. 13–18, 1997. Andrzej Kiński – redaktor naczelny. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655. (pol.). 
  4. Sprzęt saperski i chemiczny. 10 BKPanc. [dostęp 2013-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-04)].
  5. Leopard pomoże Daglezji. Dziennik Zbrojny, 2013-11-28.