Siwa (bogini słowiańska)
Siwa (Ziwa, Żywia) – wymieniana przez Helmolda z Bozowa bogini Słowian połabskich.
Źródła[edytuj | edytuj kod]
Opisując najwyższe bóstwa plemion słowiańskich, niemiecki kronikarz Helmold w Kronice Słowian wymienia prócz Prowego i Radegasta boginię imieniem Siwa, określając tę trójkę mianem bóstw „najpierwszych i najstarszych”:
![]() |
Imię bóstwa próbuje tłumaczyć się jako Żywa, Żywia.
Żywia w źródłach polskich[edytuj | edytuj kod]
W Kronice Długosza pojawia się męskie bóstwo o imieniu Żywie, określony jako bóg życia. Najprawdopodobniej chodzi o jedno i to samo bóstwo (analogicznie jak w zestawieniu Podaga–Pogoda).
Lokalna legenda powstania nazwy miasta Żywiec głosi, że wywodzi się ona od imienia Żywi. Cytuje ją Jan Nepomucen Gąntkowski w swojej książce „Rys dziejów księstwa oświęcimskiego i zatorskiego” wydanej we Lwowie w 1867 roku. Podaje, że nazwa pochodzi „(...) od wyrazu Żywie (Szywa) bożyszcza pogańskiego z głową tura – czyli woła, jaka jest w herbie miasta. Mieszkaniec bowiem jeden z tej okolicy był tak silny, iż złapawszy tura przebił mu nozdrze gałęzią i przyprowadził go jak cielę na pierścionku do gminy”[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Helmoldus: Helmolda Kronika Sławiańska z XII wieku. Jan Papłoński (tłum.). Warszawa: w drukarni K. Kowalewskiego, 1862, s. 125–126. OCLC 559371607.
- ↑ Jan Nepomucen Gątkowski: Rys dziejów księstwa oświęcimskiego i zatorskiego. Lwów: nakład autora, 1867, s. 97,98.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.