WBS LOPP (sterowiec)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
WBS LOPP
Ilustracja
Wizualizacja sterowca; na podstawie: Z. Jankiewicz Aerostaty: balony i sterowce, Warszawa 1982, s. 219
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Wytwórnia Balonów i Spadochronów w Legionowie

Typ

sterowiec ciśnieniowy

Konstrukcja

tkanina potrójna przesycona gumą

Załoga

6-8

Historia
Lata produkcji

niezrealizowany projekt

Dane techniczne
Napęd

2 silniki spalinowe po 110 kW (2 x 150 KM)

Wymiary
Długość kadłuba

60 m

Szerokość kadłuba

12 m

Osiągi
Prędkość maks.

100 km/h

Zasięg

600 km

Dane operacyjne

WBS LOPP[1] – pierwszy sterowiec zaprojektowany w latach 30. XX wieku w Polsce równolegle ze stratostatem Gwiazda Polski. Projekt ten nie został nigdy zrealizowany.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dziesięć lat po kasacji sterowca Lech w 1928 roku w Polsce wciąż istniała grupa entuzjastów tego rodzaju statków powietrznych, która w końcu zdołała przekonać Zarząd Główny Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej o konieczności opracowania konstrukcji nowego polskiego sterowca ciśnieniowego. Prace nad opracowaniem założeń projektowych oraz projektu wstępnego powierzono Wytwórni Balonów i Spadochronów w Legionowie (WBS-owi). Nowa latająca maszyna miała otrzymać prostą nazwę LOPP; głównym projektantem został mjr pilot inż. Stanisław Mazurek, aerostat zaś konstruował inż. Paczosa. Sterowiec miał mieć możliwość dotarcia do każdej miejscowości w kraju; LOPP planowało wykorzystywać go do swoich lotów propagandowych, szkolenia pilotów oraz badań nad możliwościami zastosowania komunikacji sterowcowej w Polsce. Garażowanie statku nie było postrzegane jako problematyczne – istniały wówczas w Polsce trzy duże hale, które nadawałyby się do tego celu: jedna sterowcowa w Poznaniu (Ławica II) oraz jedna w Toruniu i jedna w Legionowie. Jednak wypadek podczas przygotowań do startu ukończonego wcześniej stratostatu Gwiazda Polski spowodował wstrzymanie prac nad projektem LOPP-a.

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

  • Długość: 60 m
  • Maksymalna średnica: 12 m
  • Pojemność: 4000 m³
  • Prędkość maksymalna: 100 km/h
  • Liczba gondol: 1 (typu wojskowego)
  • Silniki: 2 spalinowe po 110 kW (2 x 150 KM), śmigła pchające
  • Liczba członków załogi: 6-8
  • Maksymalny zasięg: 600 km

Aerostat[edytuj | edytuj kod]

Aerostat miał zostać zbudowany wedle ówczesnych zasad konstrukcji sterowców ciśnieniowych – planowano uszyć go z tkaniny potrójnej przesyconej gumą. Miał mieć formę bryły obrotowej o kształcie parabolicznym. Jako gaz nośny planowano zastosować wodór. Dla zachowania kształtu powłoki przy zmiennym ciśnieniu atmosferycznym przewidziano montaż balonetu zasilanego powietrzem z zewnątrz za pomocą dmuchawy.

Gondola[edytuj | edytuj kod]

Gondola sterowca miała być typu wojskowego; jej szkielet planowano wykonać w formie kratownicy z rur stalowych, pokrycie zaś – ze sklejki i płótna. Wewnątrz zaplanowano pomieszczenia nawigacyjne dla 6 (maksymalnie 8) członków załogi. Za gondolą przewidziano zamontowanie dmuchawy tłoczącej przez pionową rurę powietrze do balonetu umieszczonego wewnątrz kadłuba sterowca. Silniki wraz ze śmigłami miały zostać zamocowane do boków gondoli.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Z. Jankiewicz Aerostaty: balony i sterowce, Warszawa 1982, s. 218-220