Sopwith Dolphin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sopwith 5F.1 Dolphin
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Sopwith Aviation Company

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

mieszana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

23 maja 1917

Wycofanie ze służby

1919 (Wlk. Brytania)
1921 (Polska)

Dane techniczne
Napęd

silnik tłokowy, 8-cylindrowy, rzędowy w układzie V, Hispano-Suiza 8F

Moc

200 KM

Wymiary
Rozpiętość

9,90 m

Długość

6,78 m

Wysokość

2,60 m

Powierzchnia nośna

24,5 m²

Masa
Własna

665 kg

Użyteczna

243 kg

Startowa

908 kg

Osiągi
Prędkość maks.

190 km/h na wysokości
3000 m

Pułap

5800 m

Zasięg

350 km

Długotrwałość lotu

2 godz.

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 km Vickers kal. 7,7 mm
+ (w niektórych egzemplarzach)
1-2 km Lewis kal. 7,7 mm na montażu Fostera
Użytkownicy
Wielka Brytania, Polska, Ukraina
Rzuty
Rzuty samolotu

Sopwith 5F.1 Dolphinbrytyjski jednomiejscowy samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Projekt nowego myśliwca firmy Sopwith Aviation Company, zakładał użycie silnika rzędowego i poprawę osiągów maszyny. Miał być to krok na przód w porównaniu z budowanymi do tej pory samolotami z silnikami rotacyjnymi. Zakładano także uzyskanie, przez pilota, możliwie najlepszej widoczności w górnej półsferze, a zwłaszcza z kierunku do przodu. W tym celu górny płat został umieszczony bardzo nisko, niemal na grzbiecie kadłuba. Zamiast baldachimu zastosowano ramę z rur stalowych, otaczających kabinę pilota. Duże zbliżenie płatów, spowodowała konieczność znacznego przesunięcia dolnego płata do przodu.

Nowy samolot oblatano w maju 1917 roku. Produkcję uruchomiono w lipcu. Wyprodukowano w sumie 1352 egz.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Samoloty Dolphin zaczęły trafiać do jednostek jesienią 1917 roku. Używano ich w obronie Wielkiej Brytanii oraz na Froncie Zachodnim. W służbie RAF, pozostawały do połowy 1919 roku.

W jednostkach odnoszono się do nich z rezerwą. Krytykowano długi czas uruchamiania silnika. Wadą była konstrukcja kabiny pilota. Trudno było mu się z niej wydostać w sytuacji awaryjnej. W razie kapotażu, pilot był narażony na uderzenie głową o ziemię

Użycie w lotnictwie polskim[edytuj | edytuj kod]

10 samolotów tego typu trafiło w 1920 roku do Polski, jako dar rządu Wielkiej Brytanii. Samoloty przybyły drogą morską do Gdańska w kwietniu (pierwsze 6 sztuk) i w maju 1920 roku. Pierwotnie pierwszą partię 6 samolotów skierowano do Lwowa (III Ruchomy Park Lotniczy). Samoloty te miały złą opinię jako niebezpieczne dla pilota. Na początku lipca odesłano je do Warszawy. W 6 samolotów Dolphin wyposażono 19 em, która broniła Warszawy w czasie bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku. Pozostałe cztery stanowiły rezerwę.

Podczas bitwy warszawskiej utracono dwa samoloty: 8 sierpnia w czasie lotu bojowego zestrzelony został ppor. Zbigniew Bieniawski, 14 sierpnia trafiony został samolot pchor. pil. Eugeniusza Guttmajera, który w czasie lądowania skapotował. Wiele samolotów zostało uszkodzonych w wyniku awarii synchronizatorów karabinów maszynowych. Pod koniec sierpnia 1920 sprawny był tylko 1 samolot. Po wyremontowaniu dwa Sopwith 5F1 przekazano w październiku 1920 roku I Zaporoskiej Eskadrze Ukraińskiej, a jeden był samolotem dyspozycyjnym (CWL 21.10) Szefa Lotnictwa Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Dolphiny wycofano ze służby w 1921 roku[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tomasz Jan Kopański, Samoloty brytyjskie w lotnictwie polskim 1918-1930, Warszawa: Bellona, 2001, s. 41-46, ISBN 83-11-09315-6, OCLC 316548641.