Caudron G.III
|
||
 Caudron G.III w muzeum w Madrycie |
||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Francja |
|
| Producent | Caudron Issyles | |
| Typ | szkolny | |
| Konstrukcja | półtorapłat drewniany | |
| Załoga | 2 (uczeń i instruktor) | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1914 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 × Le Rhône, 7-cylindrowy rotacyjny | |
| Moc | 80 KM (59 kW) | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 13,40 m | |
| Długość | 6,40 m | |
| Wysokość | 2,55 m | |
| Powierzchnia nośna | 27,00 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 446 kg | |
| Startowa | 734 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 115 km/h | |
| Prędkość wznoszenia | 2,30 m/s | |
| Pułap | 3000 m | |
| Zasięg | 405 km | |
| Długotrwałość lotu | 4 godziny | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| opcjonalne: karabin maszynowy małego kalibru, małe bomby wyrzucane ręcznie | ||
| Użytkownicy | ||
| Belgia, Francja, Polska, Portugalia, Rosja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy. | ||
| Rzuty | ||
 |
||
Caudron G.III – francuski samolot szkolny zaprojektowany w 1913 roku w firmie Caudron Issyles w Moulinneaux.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot Caudron G.III został zaprojektowany w rodzinnej wytwórni lotniczej braci Gastona i René Caudron – Caudron Issyles w Moulinneaux we Francji w 1913 roku.
Była to bardzo nietypowa konstrukcja, półtorapłat napędzany 7-cylindrowym silnikiem rotacyjnym Le Rhône o mocy 80 KM obracającym się z dwułopatowym drewnianym śmigłem na wale korbowym zamocowanym w gondoli. Gondola w kształcie łódki miała dwa fotele i wyposażona była w podwójne stery. Uczeń lub pilot siedział z tyłu, a z przodu tuż za zbiornikiem paliwa znajdowało się miejsce instruktora lub obserwatora względnie pasażera. Płaty były dwudźwigarowe, o cienkich żeberkach przechodzących za tylnym dźwigarem w bambusowe płaskie i elastyczne listewki, które pełniły wolę lotek. Lotki umieszczone były tylko na górnym płacie. Statecznik poziomy przytwierdzony był do czterech podłużnych listew, z których dwie były przedłużeniem płóz przeciwkapotażowych, a dwie pozostałe zamocowano do górnego płata. Sztywność konstrukcji zapewniały odciągi z drutu stalowego. Do statecznika poziomego przymocowano dwa stateczniki pionowe ze sterami kierunku. Podwozie w kształcie płóz miało cztery kółka, po dwa z każdej strony, osadzone na dwóch krótkich osiach resorowanych sznurem gumowym. Pierwsze samoloty zbudowano na początku 1914 roku.
Początkowo samoloty te przeznaczone były do szkolenia, lecz po wybuchu I wojny światowej zaczęto produkować je dla potrzeb lotnictwa francuskiego. Gdzie stosowano je jako samoloty obserwacji pola walki, bombardowania i do współpracy z artylerią. Samoloty wersji rozpoznawczej oznaczone Caudron G.III A2 były uzbrojone w 1 karabin maszynowy obsługiwany przez obserwatora. Dzięki lekkiej konstrukcji i łatwości lądowania w przygodnym terenie, używano ich również do wysadzania agentów poza linie frontu na terytorium przeciwnika. Lotnictwo francuskie używało ich przede wszystkim na froncie zachodnim i Bałkanach.
Samolotów tych używało również lotnictwo brytyjskie, samoloty te były produkowane w Wielkiej Brytanii na licencji i posiadały inny silnik – 10-cylindrowy gwiazdowy Anzani o mocy 100 KM (74 kW).
Samolotów Caudron G.III używano także do szkolenia pilotów w lotnictwie Francji, Wielkiej Brytanii, Rosji, Belgii, Portugalii, Włoch i USA.
Łącznie zbudowano ponad 2800 maszyn Caudron G.III w wytwórni we Francji, oraz na licencji w Wielkiej Brytanii, Włoszech i Portugalii.
Użycie w lotnictwie polskim[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu I wojny światowej samoloty Caudron G.III przybyły w maju 1919 roku w ramach Francuskiej Szkoły Pilotów w ilości 20. Samoloty bazowały na lotnisku mokotowskim w Warszawie. Pod koniec 1920 roku zakupiono jeszcze we Francji 20 samolotów tego typu i przydzielono je do wojskowych szkół lotniczych, gdzie służyły do szkolenia wstępnego pilotów do 1926 roku.
W 1928 roku samoloty Caudron G.III z wojska przekazane zostały do aeroklubów, gdzie używane były jeszcze do 1929 roku.
Na tych samolotach wyszkoliło się wielu polskich pilotów m.in. Franciszek Żwirko w 1923 roku przeszedł na nim wstępne szkolenie, a następnie w latach 1924 – 1925 latał na nim jako instruktor w Bydgoszczy oraz w 1929 roku w Akademickim Aeroklubie Warszawskim.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|
||||||||||||||||||||
