Fokker D.VII

Fokker D.VII
Fokker D.VII w muzeum lotnictwa w Oberschleissheim
Dane podstawowe
Państwo	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Fokker Aeroplanbau
Typ	Samolot myśliwski
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji mieszanej – przeważnie drewnianej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	1 (pilot)
Historia
Data oblotu	styczeń 1918
Lata produkcji	1918 – 1918
Wycofanie ze służby	1926
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy 6-cylindrowy BMW IIIa
Moc	185 KM (136 kW)
Wymiary
Rozpiętość	8,90 (górny płat) 7,01 (dolny płat)
Długość	6,95 m
Wysokość	2,75 m
Masa
Własna	735 kg
Startowa	880 kg
Osiągi
Prędkość maks.	200 km/h
Prędkość wznoszenia	5,5 m/s
Pułap	7000 m
Zasięg	400 km
Długotrwałość lotu	1,7 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie Austro-Węgry Polska
Rzuty

Fokker D.VII – niemiecki samolot myśliwski, zaprojektowany przez Antonego Fokkera i Reinholda Platza w 1917 roku w niemieckiej wytwórni lotniczej Fokker Aeroplanbau w Schwerinie.

Historia

W trakcie I wojny światowej w drugiej połowie 1917 roku Anton Fokker wraz z Reinholdem Platzem zaprojektowali w wytwórni Fokker Aeroplanbau nowy samolot myśliwski w oparciu o najlepsze rozwiązania konstrukcyjne i osiągnięcia techniki lotniczej zastosowane w samolotach zarówno niemieckich, jak i alianckich, zwłaszcza francuskich. Samolot ten otrzymał oznaczenie fabryczne VII.

Zbudowano go w układzie dwupłata o grubym profilu płatów, które miały kształt prostokątny. Drewniane płaty były dwudźwigarowe – od krawędzi natarcia do pierwszego dźwigara kryte sklejką, w dalszej części płótnem. Lotki umieszczono tylko na górnym płacie i wyposażono je w kompensację aerodynamiczną. Płat górny i dolny usztywniono rozpórkami o kształcie odwróconej litery „N”, a płat górny dodatkowo podparto dwiema parami zastrzałów. Kadłub był kratownicowy, spawany z rurek stalowych, pokryty z przodu – tam gdzie znajdował się silnik rzędowy – blachami aluminiowymi, w środkowej części, mieszczącej odkrytą kabinę, kryty sklejką, w tylnej płótnem. Usterzenie poziome i pionowe były skośne, a stery wysokości i kierunku miały kształt zbliżony do eliptycznego.

Prototyp VII ukończono i oblatano w styczniu 1918 roku. Samolot był łatwy w pilotażu, nie wykazywał skłonności do wpadania w korkociąg, a z mocniejszym silnikiem BMW miał dobrą zwrotność, bardzo wysoki pułap lotu i prędkość. Po wprowadzeniu niezbędnych zmian, polegających m.in. na wydłużeniu kadłuba, samolot skierowano do produkcji seryjnej pod oznaczeniem Fokker D.VII.

Był on wytwarzany w zakładach Fokker Aeroplanbau, jak i w wytwórni lotniczej Albatros oraz na licencji w austro-węgierskich zakładach MAG. Łącznie zbudowano ponad 4300 samolotów tego typu. Przez niektórych samolot (w wersji z silnikiem BMW) jest uznawany za najlepszy seryjny myśliwiec I wojny światowej.

Użycie w lotnictwie

W lotnictwie niemieckim był on wprowadzany od momentu rozpoczęcia produkcji seryjnej. Po raz pierwszy w akcji bojowej został zastosowany na froncie zachodnim w maju 1918 roku.

Samoloty Fokker D.VII były używane również w lotnictwie austro-węgierskim.

Użycie w lotnictwie polskim

Samoloty D.VII z polskimi szachownicami

Już w 1918 roku polskie oddziały wojskowe na lotnisku Ławica w Poznaniu zdobyły 3 samoloty myśliwskie Fokker D.VII. Dalsze 7 samolotów tego typu zmontowano w Poznaniu w latach 1919–1920 ze zdobytych podzespołów.

W Austrii i Niemczech w 1920 roku zakupiono 20 samolotów Fokker D.VII. W tym samym roku we Francji zakupiono kolejne 20 samolotów, które były zdobyczą wojenną. Sprowadzono je do Polski w 1921 roku. Ogółem w lotnictwie polskim znalazło się 50 samolotów myśliwskich Fokker D.VII.

W latach 1919–1921 samoloty Fokker D.VII były na wyposażeniu: 13. i 15. eskadr myśliwskich, 6. eskadry wywiadowczej, Wyższej Szkoły Pilotów na Ławicy i Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku.

Płk pilot Jerzy Kossowski przed samolotem Fokker D.VII nr 18.7.

Samoloty te brały udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Po zakończeniu walk 8 samolotów Fokker D.VII było na wyposażeniu 111. eskadry myśliwskiej 3. pułku lotniczego i 2 egzemplarze w 115. eskadrze myśliwskiej 4. pułku lotniczego. Samoloty te zostały wycofane z służby pod koniec 1926 roku. Niezależnie od nich do 1932 roku samolotów D.VII używano w szkołach lotniczych, Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie oraz eskadrach treningowych 1., 3. i 4. pułku lotniczego.

Opis konstrukcji

Samolot Fokker D.VII był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, dwupłatem o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło dwułopatowe, drewniane.

Uzbrojenie:

• 2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i opis (ang.). s. 1. [dostęp 2012-06-18].
• NAC - Fokker D.VII (pol.). s. 1. [dostęp 2012-06-18].
• Artykuł o samolocie Fokker D.VII. [dostęp 2013-01-13].