Fokker D.VII
| ||
 Fokker D.VII w muzeum lotnictwa w Oberschleißheim | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Cesarstwo Niemieckie
| |
| Producent | Fokker | |
| Konstruktor | Anton Fokker Reinhold Platz | |
| Typ | Samolot myśliwski | |
| Konstrukcja | dwupłat o konstrukcji mieszanej – przeważnie drewnianej, podwozie klasyczne – stałe | |
| Załoga | 1 (pilot) | |
| Historia | ||
| Data oblotu | styczeń 1918 | |
| Lata produkcji | 1918–1918 | |
| Wycofanie ze służby | 1926 | |
| Egzemplarze | 4300 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 silnik rzędowy 6-cylindrowy BMW IIIa | |
| Moc | 185 KM (136 kW) | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 8,90 (górny płat) 7,01 (dolny płat) | |
| Długość | 6,95 m | |
| Wysokość | 2,75 m | |
| Masa | ||
| Własna | 735 kg | |
| Startowa | 880 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 200 km/h | |
| Prędkość wznoszenia | 5,5 m/s | |
| Pułap | 7000 m | |
| Zasięg | 400 km | |
| Długotrwałość lotu | 1,7 h | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba | ||
| Użytkownicy | ||
Cesarstwo Niemieckie Austro-Węgry II Rzeczpospolita
| ||
| Rzuty | ||
| ||
Fokker D.VII – niemiecki jednomiejscowy samolot myśliwski, zaprojektowany przez Antona Fokkera i Reinholda Platza w 1917 w niemieckiej wytwórni lotniczej Fokker w Schwerinie.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
W trakcie I wojny światowej w drugiej połowie 1917 Anton Fokker wraz z Reinholdem Platzem zaprojektowali w wytwórni Fokker nowy samolot myśliwski w oparciu o najlepsze rozwiązania konstrukcyjne i osiągnięcia techniki lotniczej zastosowane w samolotach zarówno niemieckich, jak i ententy, zwłaszcza francuskich. Samolot ten otrzymał oznaczenie fabryczne VII.
Zbudowano go w układzie dwupłata o grubym profilu płatów, które miały kształt prostokątny. Drewniane płaty były dwudźwigarowe – od krawędzi natarcia do pierwszego dźwigara kryte sklejką, w dalszej części płótnem. Lotki umieszczono tylko na górnym płacie i wyposażono je w kompensację aerodynamiczną. Płat górny i dolny usztywniono rozpórkami o kształcie odwróconej litery „N”, a płat górny dodatkowo podparto dwiema parami zastrzałów. Kadłub był kratownicowy, spawany z rurek stalowych, pokryty z przodu – tam gdzie znajdował się silnik rzędowy – blachami aluminiowymi, w środkowej części, mieszczącej odkrytą kabinę, kryty sklejką, w tylnej płótnem. Usterzenie poziome i pionowe były skośne, a stery wysokości i kierunku miały kształt zbliżony do eliptycznego.
Prototyp VII ukończono i oblatano w styczniu 1918. Samolot był łatwy w pilotażu, nie wykazywał skłonności do wpadania w korkociąg, a z mocniejszym silnikiem BMW miał dobrą zwrotność, bardzo wysoki pułap lotu i prędkość. Po wprowadzeniu niezbędnych zmian, polegających między innymi na wydłużeniu kadłuba, samolot skierowano do produkcji seryjnej pod oznaczeniem Fokker D.VII.
Był on wytwarzany w zakładach Fokker, jak i w wytwórni lotniczej Albatros oraz na licencji w austro-węgierskich zakładach MAG. Łącznie zbudowano ponad 4300 samolotów tego typu. Przez niektórych samolot (w wersji z silnikiem BMW) jest uznawany za najlepszy seryjny myśliwiec I wojny światowej.
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
W lotnictwie niemieckim był on wprowadzany od momentu rozpoczęcia produkcji seryjnej. Po raz pierwszy w akcji bojowej został zastosowany na froncie zachodnim w maju 1918.
Samoloty Fokker D.VII były używane również w lotnictwie austro-węgierskim.
Użycie w lotnictwie polskim[edytuj | edytuj kod]
Już w 1918 polskie oddziały wojskowe zdobyły na lotnisku Ławica w Poznaniu 3 samoloty myśliwskie Fokker D.VII. Dalsze 7 samolotów tego typu zmontowano w Poznaniu w latach 1919–1920 ze zdobytych podzespołów.
W Austrii i Niemczech w 1920 zakupiono 20 samolotów Fokker D.VII. W tym samym roku we Francji zakupiono kolejne 20 samolotów, które były zdobyczą wojenną. Sprowadzono je do Polski w 1921. Ogółem w lotnictwie polskim znalazło się 50 samolotów myśliwskich Fokker D.VII.
W latach 1919–1921 samoloty Fokker D.VII były na wyposażeniu: 13. i 15. eskadr myśliwskich, 6. eskadry wywiadowczej, Wyższej Szkoły Pilotów na Ławicy i Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku.
Samoloty te brały udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920. Po zakończeniu walk 8 samolotów Fokker D.VII było na wyposażeniu 111. eskadry myśliwskiej 3. pułku lotniczego i 2 egzemplarze w 115. eskadrze myśliwskiej 4 pułku otniczego. Samoloty te zostały wycofane z służby pod koniec 1926. Niezależnie od nich do 1932 samolotów D.VII używano w szkołach lotniczych, Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie oraz eskadrach treningowych 1., 3. i 4. pułku lotniczego.
Samoloty D.VII z polskimi szachownicami
Pułkownik pilot Jerzy Kossowski przed samolotem Fokker D.VII numer 18.7.
_(14779758884).jpg)
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Samolot Fokker D.VII był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, dwupłatem o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło dwułopatowe, drewniane.
Uzbrojenie:
- 2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i opis (ang.). s. 1. [dostęp 2012-06-18].
| ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
